Dag 1 Noordwesten: Over wouden en winters weer

Gisteravond ging ik om half negen slapen en om vier uur ben ik helemaal wakker (zeven uur onze tijd thuis). Ik dwing mezelf nog wat te doezelen, maar om kwart voor vijf heb ik het echt gehad. Ik ga mijn contactlenzen indoen en dan op mijn telefoon lezen. 

Maria volgt niet veel later en we doen eerst onze woordspelletjes en Duolingo (zij doet Spaans). Dan maken we ons klaar en gaan ontbijten. Maria doet zich tegoed aan het gratis ontbijt in het hotel, maar daar is weinig koolhydraatarms te vinden. 

Dan loop ik maar naar de dichtstbijzijnde Starbucks en bestel daar mijn geliefde nitro brew en dubbel gebakken egg white egg bites. Terug in het hotel tref ik Maria in de eetzaal. Na het ontbijt gaan we naar

boven en halen onze bagage. 

Om klokslag acht uur laden we die in de auto en stellen de GPS in op Hoquiam. We rijden op die manier langs de hoofdstad van de staat Washington, Olympia. In de verte zien we het Capitool van deze staat.                     

Na Olympia rijden we de 101 op en vervolgens de staatsroute 8. Daar zien we voor het eerst de prachtige natuur. Ik vind het altijd grappig dat de staatswegen hier het hoofd van George Washington als embleem hebben. 

Het is op het moment droog, maar langs de kant zien we sneeuw liggen. Het is dan ook allerminst warm met een graad of drie. De uitzichten zijn veel foto's waard. 

Op een gegeven moment hebben we een pitstop nodig. We vinden een Shell in McCleary, waar het Berenfestival kennelijk plaatsvindt. De beren zijn allemaal voor Pasen versierd. We maken gebruik van de toiletten en kopen wat drinken en snacks. 

Dan zetten we onze tocht voort. Toen wij hier zeventien jaar geleden waren bezochten we een viskwekerij. Welke vermeldde ik toen niet in mijn blog. We zien een bordje voor een viskwekerij, maar die blijkt meer dan een uur verderop te zijn. Dat kan hem niet geweest zijn. 

We rijden verder richting Aberdeen en komen zo langs de Lake Aberdeen viskwekerij. We rijden erheen en ik ga brutaal vragen of er rondleidingen zijn. 

De man in het kantoor, Ken, is helemaal blij ons er een te geven. Hij zegt dat de afgelopen twee jaar gemist te hebben. Ik begrijp Ken helemaal! 

Hij neemt ons mee naar het kwekerij gebouw. Daar zien we de steelheads (een soort wilde zalm) in verschillende stadia. 

Bijna vis, nu zijn de organen nog aan de buitenkant 

De eitjes

Mini visjes 

De grote steelheads zijn net uitgezet. We zien ook nog een paar bassins met regenboogforellen. Die gaan ook de meren in en zijn dan makkelijk te vangen. 

Het is allemaal super interessant en we bedanken Ken hartelijk. Het is een grote aanrader naar zo'n "hatchery" te gaan. 

Wij zetten onze tocht voort. Via Hoquiam rijden we naar Ocean City State Park. Dat valt wat tegen. Het is een strand waar je met de auto op kunt rijden. 

Wij parkeren en lopen een stukje. Interessant zijn de vele sand dollars en dode krabben. 

Er is hier een Subway en we besluiten daar alvast lunch te halen om later op te eten. Maria moet erg naar de wc, maar mag die van hen niet gebruiken. 

Zo belachelijk! We zijn toch klanten!? Maar nee, het mag echt niet. We bestellen toch maar, een fooi kunnen ze echter vergeten! 

Gelukkig zien we verderop wat openbare toiletten. Wij zetten onze tocht voort naar het Quinault Meer. Daar hopen we te kunnen picknicken. 

Onderweg komen we langs hele gebieden met o gekapte bomen. Ook zien we tientallen vrachtwagens met boomstammen langskomen. Duidelijk is de hout industrie hier heel belangrijk. 

Op de foto's lijkt het mooi zonnig, maar het is enorm wisselvallig weer. We krijgen regen-, sneeuw- en hagelbuien over ons heen. Gelukkig allemaal terwijl we in de auto zitten. 

Rond half een komen we bij het Quinault meer aan. Alleen is er nergens plaats om te picknicken aan het meer. 

Eindelijk vinden we een general store, waar Maria een leesbril koopt. Die was ze vergeten. 

Hier kunnen we ook met zicht op het meer lunchen. Daarna zien we dat er een pad is naar ''s werelds oudste Sitka spruce. 

Natuurlijk moeten we die gaan bekijken. Hij blijkt 1000 jaar oud te zijn en inderdaad zeer indrukwekkend! 

Na dat pad afgelopen te hebben rijden we naar het Quinault regenwoud pad. Daar lopen we de cirkel langs de Willaby kreek. 

Woorden schieten tekort om de schoonheid hier te beschrijven. Alleen foto's laten die zien en dan nog is het niet hetzelfde als in persoon! 

Een 400 jaar oude Douglas fir, onze jaarlijkse kerstboom 

Ons volgende doel zijn de Kalaloch stranden. Alweer plenst het onderweg daarheen, maar de weergoden zin  ons gunstig gezind aan de stranden. 

We stoppen eerst bij strand 1, maar besluiten daar niet naar beneden te gaan. Van boven hebben we wel prachtig uitzicht. 

Bij strand 3 gaan we wel het strand op. Maria klimt en klautert op de rotsen, maar ik doe het rustig aan en zoek een steen op om op te zitten. 

Terwijl ik daar zit zie ik een adelaar met een prachtige witte kop en staart vlak boven me vliegen. 

Verder speelt een zeehond in de golven. Die sla ik een hele tijd gade. De enige foto, die lukte, is als er net een golfje over zijn kop slaat. Mijn dag kan niet meer stuk! 

Strand 4 is ook prachtig, maar je kunt er enkel komen met touwen. Maria waagt zich eraan, maar ik ben te bang me te blesseren. Ik geniet net zoveel van de uitzichten boven het strand. 

Als laatste bezoeken we Ruby Beach. Dat is het bekendste strand hier, maar ik vind het het minste. Misschien ook omdat het het drukste is. 

Het is al na vieren en we moeten nog meer dan anderhalf uur naar Port Angeles rijden. Onderweg komen we door het plaatsje Forks, bekend geworden van de Twilight vampier serie. 

Daarvan is niets meer te merken. Het is een nog mistroostig dorp. Wel perfect voor een serie over vampieren. 

Het weer slaat weer om en we komen in regen- en sneeuwbuien terecht. Op een gegeven moment worden we op een mooie regenboog getrakteerd. 

Het landschap is de rest van de route prachtig, maar de ene na de andere flinke sneeuwbui komt over ons heen. Het lijkt hier wel op de Noorse fjorden, maar door de wolken zien we er niet veel  van. 

Het is ook stressvol rijden voor Maria en we slaken een zucht van verlichting als we eindelijk tegen half zeven bij ons restaurant in Port Angeles aankomen. 

Bij de Kokopelli Grill nemen we plaats aan de bar met zicht op de haven. We nemen beiden het zalm gerecht en lekkerder zalm hebben we nooit gegeten! 

Heel moe, maar voldaan checken we in bij het Royal Victorian Motel. We krijgen gelukkig een kamer op de begane grond. 

Internet is hier slecht en ik typ dit blog op mijn telefoon. Vergeef de typfouten. Het is laat en ik verbeter ze later wel. Morgen weer een drukke dag!