Dag 1 Florida: De rit naar Key West

Mijn wekker gaat om kwart voor zes. Maar goed dat ik hem gezet heb, want Ricks telefoon laat hem niet inloggen. Terwijl Rick daarmee bezig is maak ik me klaar en pak de laatste toiletspullen in. Dan laat ik Orion uit, zodat Rick zijn douche kan nemen. 

Gelukkig is alles met de telefoon weer opgelost als we om half zeven in de taxi stappen. Een half uur later komen we in de regen op Dulles Airport aan. Gelukkig is het overdekt en kunnen we droog naar binnen. 

Daar zijn onze tassen al snel afgegeven en we lopen naar TSA Pre. Daar blijkt dat Rick dat opeens niet op zijn instapkaart heeft staan. Rick gaat terug naar re United balie en daar blijkt dat zijn geboortedatum plotseling verkeerd in het systeem staat. Geen idee hoe dat komt, want hij reist al jaren met United en heeft altijd TSA Pre. 

Voor mij was alles goed, al heb ik hetzelfde een paar jaar geleden aan de hand gehad, en ik ben binnen een mum van tijd door de veiligheidscontrole. Ik neem de bus naar de D terminal en sluit aan in de lange rij voor Starbucks. 

Het is stukken drukker dan toen we naar Telluride gingen. Ik heb onze koffies nog niet als Rick met de bus aankomt. De tijd dringt en we halen ontbijt van Potbelly. Dat is best lekker, een wrap met ei, kaas, ham en champignons. 

Zodra we klaar zijn met eten wordt er begonnen met aan boord gaan. Wij zitten bij de nooduitgang met een vriendelijke man tussen ons in. We stijgen keurig op tijd op en als we hoog genoeg zijn koop ik internet. Met mijn oortjes in doe ik een heel aantal Duolingo lessen. 

Naast mij zie ik dat de man naast mij een piloten handboek aan het lezen is. Ik vraag of hij piloot wil worden en dat blijkt hij al zestien jaar te zijn. Hij vliegt de 737s voor United en wil nu de Airbus 320, waar wij in vliegen, leren. 

Rick was toen ik hem ontmoette piloot van kleine vliegtuigjes, maar helaas werd dat te duur en hij heeft zijn brevet laten verlopen. Daar heeft hij volgens mij nog steeds spijt van. Eens piloot altijd piloot en ik hoor een interessante conversatie tussen Rick en mijn buurman over dingen, die mij abracadabra zijn.

Een kwartier voor op schema komen we op Miami Airport aan. Het is alweer vijftien jaar geleden dat we hier voor het laatst waren. Het vliegveld is duidelijk gemoderniseerd en het is een flinke wandeling naar de baggage claim. 

Onze tassen komen als een van de eersten naar buiten en dan is het weer zeker een kilometer lopen naar de MIA mover trein, die ons naar de parkeerplaatsen van de huurauto's moet brengen. Onderweg kom ik de perfecte regenboogkleuren themafoto tegen. 

Rick heeft van Avis gehuurd en hij heeft Preferred status. We kunnen dus zo naar onze auto, een rode Toyota RAV4 lopen. We laden de bagage in en gaan op weg. 

Het is al na twaalven en tijd om aan de lunch te gaan denken. We willen graag op een van de keys eten en dat wordt Key Largo. 

Buzzard's Roost is super leuk en we krijgen de tafel met het beste uitzicht. Het eerste dat we zien zijn een paar zeekoeien. Zo bijzonder altijd en niet veel later zijn ze allebei weggezwommen. 

We genieten van het uitzicht en delen een conch voorafje dat voortreffelijk smaakt. Dan neemt Rick de grouper pita met kaas en ik de conch chowder. Dat is tomatensoep met conch en groentes, zo lekker!

Dit was een goede stop en met gevulde magen zetten we onze tocht voort. Het is een flinke rit naar Key West. We gaan de 7 Mile brug over en rijden door Big Pine Key waar de Key herten wonen (hoewel ik lees dat ze tegenwoordig ook op andere keys zijn). 

Het is een van de kleinste hertensoorten en op het moment zijn ze bedreigd, al neemt hun aantal toe. De snelheidslimiet op dit eiland is lager dan op de andere eilanden, maar nog steeds worden er heel wat herten aangereden. 

Tegen vijven komen we eindelijk bij ons hotel aan, Wicker Guesthouse. Het is een blok met plantagehuizen, die tot hotel zijn omgetoverd. Wij krijgen een mooie grote kamer net om de hoek van Duval Street, de hoofdstraat. We hebben ook geluk, want er is een parkeerplek vrij op straat naast het hotel.  

Uitzicht vanuit onze kamer

We zeulen onze bagage naar binnen en verkleden ons dan in koelere kleding. Het is zo'n 28 graden, wat een genot. Dan gaan we op verkenning uit. Rick wil graag een margarita en hier mag je met drankjes over straat lopen. Ik vind alles te zoet, ik wacht wel tot later. 

De zonsondergang is om tien voor half zeven en we lopen naar Mallory Square om die te gaan zien. Daar is het een drukte van jewelste, maar wij vinden bij een restaurant een tafel aan het water open. We hebben enorm geluk, want alles is verder bezet. 

We kunnen zo optimaal genieten van de zonsondergang. We bestellen een drankje en delen de kreeft quesadilla, die heel goed smaakt.

Als de zon allang onder is rekenen we af en gaan op zoek naar een restaurant om onze hoofdmaaltijd te eten. Dat wordt Fogarty's. Ze hebben een gezellig terras, maar ik vind het moeilijk iets koolhydraatarms op het menu te vinden. 

Uiteindelijk neem ik Key West garnalen, lekker, maar het halve bord is rijst. Ik had Ricks Cubaanse bowl moeten nemen. Daar zit veel meer proteine in. Volgende keer doe ik dat.

We lopen terug naar het hotel en ik ben nu blij dat we geen kamer langs Duval Street hebben. Dan zouden we volgens mij geen oog dichtdoen, zo druk is het en allerlei live muziek. Wij horen het jazzbandje op de hoek in onze kamer, maar niet genoeg om er last van te hebben. 

Voor mij is de dag voorbij en ik ga op mijn bed mijn blog schrijven en dan wat shows kijken. Rick heeft nog energie om naar Margaritaville te gaan voor een drankje. Ik zie ernaar uit morgen Key West te gaan verkennen!