Dag 4 Florida: Over nog een laatste volle dag in Key West

Vanochtend ben ik als eerste op. Ik maak me klaar en dan is Rick ook van de partij. Dit keer doucht hij voor we op pad gaan en intussen ga ik buiten mijn Duolingo lessen doen. 

Dan lopen we naar het Bahama Village en vragen een tafel bij Ram's Head. Daar hebben ze een bloody Mary bar waar we beiden in geinteresseerd zijn, Rick neemt die, maar ik zie een "crabby bloody Mary" op het menu staan met crab cake, garnalen en coquilles. Dat wordt mijn ontbijt!

Rick bestelt nog een omelet met zeevruchten erbij, maar dat is mij teveel. Ik houd het wel bij twee gepocheerde eieren. De bloody Mary's zijn heerlijk en hun koffie heel lekker en sterk. Dit is ook weer een goede keuze voor ons ontbijt. 

Ricks zelfgemaakte bloody Mary

Na het eten lopen we richting Truman's Little White House. Althans dat denken we, maar al gauw merken we dat we verkeerd zitten. Niet getreurd, het is hier nergens saai en ik wil eigenlijk ook weleens mijn toekomst voorspeld krijgen. Jammer dat er al iemand bij de waarzegster zit. 

Toevallig komen we ook langs dit restaurant dat in mijn boeken wordt genoemd

Eindelijk vinden we de prachtige avenue, die naar het Little White House leidt. Eenmaal daar betalen we entree en gaan wachten tot de rondleiding om kwart over tien begint. 

Vanmiddag komen een aantal afstammelingen van overleden presidenten hier

Greg wordt onze gids en het is interessant om te horen dat behalve Truman ook een heel aantal andere presidenten hier hebben gelogeerd. Feitelijk zou Biden dat nog steeds kunnen doen. Er zijn hier heel wat belangrijke wetten ondertekend en onderhandelingen gedaan, waaronder door John F. Kennedy tijdens de Cuba crisis. 

We lopen door het huis en in Trumans slaapkamer vallen de beeldjes van ezels op. Daar zijn er een aantal van. De ezel is het symbool van de Democratische partij en de olifant van de Republikeinen. Truman was een serieuze Democraat. 

Er mogen geen foto's gemaakt worden tijdens de rondleiding, die zoals altijd miraculeus in de winkel eindigt. Ik wil er toch een herinnering aan hebben en koop een ansichtkaart. Daar maak ik een foto van om in dit blog te zetten. 

Het is bewolkt en koeler dan de afgelopen dagen. Rick en ik lopen langzaam aan naar de oude haven. Daar lopen we langs het water naar de pier waar de tiki bootjes van vertrekken. Onderweg zien we pelikanen azen op vis en Portugese oorlogschip kwallen drijven in de haven. Dat zijn geen fijne dieren om mee in aanraking te komen!

Gevangen!

Wachtend op onze boot met tiki bar

Rick met vriend pelikaan

Om twaalf uur gaan we aan boord van het tiki bootje. Er is een bar, maar je moet je eigen alcohol meebrengen. Dat is voor Rick en mij iets te vroeg. Wij houden het bij water. Chris is onze kapitein en ze laat ons van alles zien. 

Na stormen stranden sommige boten en de eigenaren hebben geen geld om ze te redden

Mijl -1

In de haven drijven de duurste jachten, die je je kunt bedenken. Maar voor de kust liggen allerlei zeilboten en andere kleinere boten voor anker. Dat blijken de verblijven van veel van het personeel op Key West te zijn. 

Het is veel goedkoper om in zo'n boot te wonen dan in een appartement op het vasteland. Het is een beetje een schok voor ons, want de meesten wonen hier zonder electriciteit en water. Sommigen hebben een tent op het eiland waar we langs varen. 

We varen een uurtje en dan zijn we terug op de kade. We bedanken Chris hartelijk en geven haar een goede fooi. Dan gaan we op zoek naar een restaurant om te lunchen. Dat wordt de Half Shell Raw Bar.

Dat is een enorm restaurant met ik weet niet hoeveel bars. Het decor is vooral nummerborden uit alle staten en provincies (van Canada). Het valt me op dat er geen enkel Europees nummerbord hangt. Misschien omdat die niet zo makkelijk weg te geven zijn. 

Het eten is okay, ik zou hier niet teruggaan. Rick heeft een gegrilde vis sandwich met frietjes en de frietjes zijn vreselijk, maar goed ook dan worden we niet verleid. Ik bestel een selectie van de zeevruchten"bar" en ook die is maar zo zo. De oesters zijn lekker, de kokkels ook, maar de garnalen hebben geen smaak. 

Het volgende doel van vandaag is de begraafplaats. We lopen langs allerlei leuke fotografeerbare dingen en zien dan dat we helemaal verkeerd zitten. 

Met behulp van de kaart, die we meehebben, vinden we de historische begraafplaats eindelijk. We halen een brochure met graven van bekenden van de ingang en gaan op zoek. Sommige namen kennen we van de trolley tour en andere verhalen. 

De graven van de soldaten die eind 19e eeuw met  het opblazen van de USS Maine in Cuba hun leven verloren. 

Het graf van Curry, een van de mannen, die Key West groot maakte

Het graf van de Mallory's, naar wie Mallory Square is genoemd

Wij willen graag het graf van Sloppy Joe zien. In diens bar zat Hemingway vaak en Rick is dol op "sloppy Joe's", gehakt met tomatensaus e.d. We zoeken, maar vinden het niet. 

De zon is inmiddels in volle sterkte terug en er is hier weinig schaduw. Bovendien voelen we onze benen en voeten na al dit lopen. We zoeken naar een uitgang en die is nog best ver weg. Ik moet toegeven dat we de rest van de weg naar ons hotel zuchtend en steunend strompelen. 

Een bijzondere spin, de spiny backed orb weaver hangt op een gegeven moment boven ons hoofd

In het hotel nemen we even een welverdiende pauze. Ik doe mijn nieuwe bedel van de Southern Most Point boei aan mijn Pandora armband. Dit is geen officiele Pandora, maar wel erg leuk. Hopelijk blijven de kleuren lang goed. 

Als we weer wat energie hebben nemen we een Uber naar de Papa's Pilar rum distilleerderij. Daar doen we mee met de gratis proeverij van de lichte en donkere rum. 

De echt lekkere rum is niet gratis en we bestellen er een glas van. Deze is in een sherry vat geweest en ik heb nog nooit zo genoten van rum (of welke sterke drank dan ook). Hij heeft zoveel smaak en brandt helemaal niet in de keel. 

Ook dit heeft met Hemingway te maken, want die dronk rum in de bar op de hoek. Rick weifelt of hij een fles mee wil nemen, maar uiteindelijk besluiten we van niet. Het is duur en meestal smaakt zoiets zonder de leuke sfeer toch minder dan gedacht. 

We lopen op ons gemak naar Mallory Square en stoppen onderweg in de Ron Jon's winkel. Daar zie ik niets leuks en Rick koop wat stickers om op zijn ski helm te plakken. Ik ben na bijna 17000 stappen aan het eind van mijn Latijn. 

We lopen naar de Sunset Pier en vinden daar een tafeltje. We gaan op de zonsondergang wachten en bestellen drankjes en garnalen om te pellen. Intussen komt er telkens een man langs op een ding dat hem van het water de lucht in duwt gevolgd door een jet ski met een hond erop. Zoiets zie je niet iedere dag. 

De zonsondergang zelf wordt bewolkt, al lukt het me nog een paar mooie foto's te maken. Wij lopen dan maar naar de Hog's Breath Saloon om te gaan eten. Hier hebben we vijftien jaar geleden ook met de kinderen en vrienden met hun kinderen gegeten. 

Wij nemen plaats aan de bar en delen een heerlijke visdip. Dan heeft Rick de Cubaanse sandwich en ik de blackened vis sandwich zonder brood. Die komt wel met frietjes en die frietjes zijn superlekker! 

We roepen weer een Uber om ons terug naar het hotel te brengen. Daar ga ik dankbaar op bed liggen. Rick gaat nog even een tequila flight doen bij een Mexicaans cafe en dan is ook hij klaar om zich te ontspannen. 

We hebben genoten van Key West en naar mijn gevoel alles wat we wilden bezocht en gezien. Morgenvroeg rijden we naar Miami.