Een lange, drukke, leuke dag vandaag! Als eerste gingen Rick en ik al vroeg op weg om bij een Starbucks in downtown Washington Dennis, de webmaster van AllesAmerika.com en zijn broer te ontmoeten. Natuurlijk was uitgerekend de Starbucks, die ik had uitgekozen, gesloten op het weekend, dus wachtten we op Dennis en Steven, die er gelukkig echt Nederlands uitzagen (volgens Rick) :) en dus makkelijk te herkennen waren. Starbucks is op bijna elke hoek, dus liepen we naar de dichtstbijzijnde. Daar bestelden we onze Gingerbread lattes en Peppermint Mocha's en een lekker broodje en het gesprek verliep bijzonder vlot.

Omdat we het goed met elkaar konden vinden en nog lang niet uitgepraat waren, boden Rick en ik hun aan ze wat rond te rijden in Washington. Dat aanbod namen ze dankbaar aan, want het was flink koud en ze hadden al heel wat afgelopen de laatste paar dagen. Als eerste stond het Jefferson Memorial op het programma. We vonden een parkeerplaats vlakbij en zoals altijd waren het gigantische beeld van Jefferson en zijn speeches gebeeldhouwd om hem heen heel indrukwekkend.

Van daaruit was het een korte wandeling langs het Tidal Basin, waar in de lente de kersenbloesems bloeien, maar nu de bomen natuurlijk kaal zijn, naar het Franklin D. Roosevelt memorial. FDR zit met zijn hondje tussen allerlei mooie fonteinen en delen van zijn toespraken, die in rots geschreven zijn. Het is een indrukwekkend memorial.

Als laatste reden we Virginia binnen om Arlington Cemetery te bezoeken. Daar liggen o.a. John F. Kennedy, zijn vrouw en twee vroeg overleden kinderen begraven. Bij hun eenvoudige graf brandt een eeuwige vlam en groeit tussen de stenen mos, dat uit zijn thuisstaat Massachusetts is ingevoerd. Waar ze liggen is er een prachtig uitzicht over Washington en wat naar beneden staan delen van bekende toespraken in steen gebeiteld.

Ditzelfde is het geval bij het ernaast gelegen wel heel simpele graf van Robert Kennedy. Hij heeft slechts een wit kruis en zijn naam, behalve de toespraken.

Vervolgens liepen we verder naar het graf van de onbekende soldaat. Daar vernamen we dat de wisseling van de wacht op het hele uur zou zijn en het was pas half een. Dus gingen we verder naar boven (je loopt wat af daar, het is een enorme begraafplaats), naar het Custis-Lee (Arlington) House. Dennis was hier erg in geinteresseerd, omdat hij veel van de burgeroorlog afweet. Het huis is nog grotendeels ingericht met originele meubelen en een vrijwilliger vertelde interessant over het leven ten tijde van de Lee's.

Toen we uitgekeken waren, zagen we dat we 5 minuten hadden, voor de wisseling van de wacht bij het graf van de onbekende soldaat. We liepen zo snel mogelijk het hele end terug, want je kunt toch op een begraafplaats niet gaan rennen. Precies op tijd arriveerden we bij de witte sarcofaag van de onbekende soldaat. Nadat de commandant zich had voorgesteld en ons zei te gaan staan, begon de ceremonie. Het is een enorme eer om gekozen te worden om de wacht te lopen bij dit graf (wat op het moment leeg is, want de onbekende soldaat die er lag is in 1998 met DNA geidentificeerd). De wisseling van de wacht is een precies ingestudeerde volgorde van handelingen en aan het einde marcheren de vorige wacht en commandant weg en begint de nieuwe wacht aan zijn uur. Het leek ons een vreselijke baan, de weersomstandigheden vandaag koud, maar in de zomer snikheet en een uur precies heen en weer lopen, saai!

Het was intussen na enen en wij moesten weer huiswaarts, want onze kinderen waren alleen thuis. Dus zetten we Dennis en Steven af bij de National Archives, waar ze de Declaration of Independence en de Bill of Rights gingen bekijken. Het was echt een leuke ochtend zo, ik leid graag mensen rond in Washington, het is een prachtige stad, die veel te weinig aandacht krijgt in de Nederlandse reisgidsen! Dennis en Steven waren het er ook mee eens, er zijn een flink aantal dagen nodig om de stad gezien te hebben.

Eenmaal thuis gekomen besloten Kai en ik naar Target te gaan om zijn kerstcadeautjes voor iedereen te kopen. De twee oudsten vinden het echt prachtig van hun zelf gespaarde geld cadeautjes te kopen. Het was aandoenlijk om Kai echt te zien dubben over welk popje Saskia het leukst zou vinden, zijn zusje waar hij meestal mee ruziet :). Het was druk bij Target, maar ik stond weer versteld, dat er helemaal geen rij bij de kassa's stond. Dit omdat er 20 kassa's open waren (ja, je leest het goed!).

Gisteren hebben we een bedrijf hier gehad om de dode takken en bomen uit de tuin te halen, dat waren er heel wat na orkaan Isabel! Die kerels hebben met hun truck over onze kerstlichtjes buiten gereden, dus die deden het natuurlijk niet meer. Target had vrijwel geen kerstlichtjes meer, dus zijn we luid meezingend met de kerstliedjes op de radio, naar Fairfax (20 minuten verderop) gereden, waar ik zeker wist, dat ze nog hadden.

Zo'n paar uurtjes met Kai alleen zijn altijd erg leuk en onthullend, want zijn zussen overstemmen hem meestal compleet thuis!

Voor het avondeten bestelden we gauw pizza, want om half acht begon bij de Baptist kerk achter ons huis het levende Kerstverhaal. Er staat een stalletje waar een Maria en Josef en hun echte baby in gingen zitten. Een koor zong kerstliedjes en engelen (van hele kleintjes tot grote) en herders en natuurlijke de drie wijzen kwamen ze een bezoek brengen. Er waren ook dieren: een os en een ezel bij het stalletje en toen het verhaal klaar was, konden de kinderen ook geitjes, schapen en een kalfje gaan aaien, die door een nabije boerderij waren geleend. Binnen waren koekjes en warme chocola. Het is altijd een leuke traditie en een goede manier om de buurt een fijne Kerst te wensen.

En nu kijken we de Brady familie kerstspecial, een suikerzoete film over familie met 6 kinderen, die in de jaren 70 zo populair was.