"Zits"

Na al het lange uitslapen heb ik vanochtend zin om de dag op een redelijk normale tijd te beginnen. Ik sta dus om acht uur op en eet mijn bakje Fiber One cereal en mok met koffie in gezegende stilte.

Kai heeft Charlie te logeren en die twee zijn vast laat opgebleven, want ze sliepen in de basement, waar ook de nieuwe X-Box 360 staat. Saskia heeft Aoife te logeren en als ik bij hen in de kamer kijk liggen ze zusterlijk naast elkaar in diepe rust in Saskia's bed (wat maar een eenpersoonsbed is, dus veel ruimte zullen ze niet hebben!).

Soms vind ik het maar vervelend, dat ik iedere dag moet sporten, maar de afgelopen paar dagen ben ik met graagte gegaan! Vandaag besluit ik mijn GPS uit te proberen door te gaan joggen. Ik heb geen zin om weer meer dan een uur op weg te zijn, dus besloot harder te lopen, dan gewoonlijk en voor minder tijd. In een half uur loop 3,5 mijl, niet gek, dus!

Het is lekker weer om te lopen en ik moet zeggen, dat ik hoop, dat het nog even zo blijft. De sneeuw is wel spannend als het net gevallen is, maar het ijs, dat daarna nog weken bleef liggen, vond ik niets. Juist van dat buiten kunnen sporten geniet ik.

Thuis neem ik niet de tijd om te douchen en rijd meteen naar Party City. We hebben op Oudejaarsavond een heel stel vrienden uitgenodigd en ik wil bordjes, servetjes en versieringen kopen. De keuze van verschillende "Happy New Year" en "2006" bordjes en versieringen is enorm! En de prijzen zijn veel beter, dan wat ik vorige week bij Party Mania zag. We zullen het nieuwe jaar weer met veel toeters en bellen kunnen inluiden!

Deze hele muur is enkel en alleen Nieuwjaar's spullen!!

Rick is intussen ook druk bezig en brengt mijn van naar de car wash. Dit was heel hard nodig, want hij was grijs van al het zout, in plaats van zijn gewoonlijke mooie blauwe Smurf kleur!

Voor de New Year's Party moet ik natuurlijk ook nette nagels hebben, dus rond het middaguur maak ik een afspraak met Thu bij de nagelsalon. Tijdens het schuren en lakken lees ik het stripboek van "Zits", dat ik van Rick heb gekregen. Ik moet regelmatig moeite doen het niet keihard uit te schateren, zoveel herken ik in die strip!! Hij beschrijft het leven met een tiener zo goed! Na een uurtje sta ik weer met keurig gelakte nageltjes buiten, altijd een goed gevoel.


Met het hele gezin en Aoife rijden we vervolgens naar Tysons Corner, waar we bij de AMC bioscoop "Cheaper by the Dozen 2" gaan kijken. Het is druk bij de mall en het theater zit bijna helemaal vol, waardoor we op de derde rij moeten zitten. Gelukkig zijn deze nieuwe bioscopen zo opgezet, dat je zelfs zo vooraan je nek niet hoeft te pijnigen!

Cheaper by the Dozen 2 is een ontzettend leuke, feel good, film en ik ben dol op Steve Martin! Saskia merkt na afloop op, dat ze de film te kort vond. We zijn het er allemaal mee eens, want we hadden graag nog meer over de Bakers gezien!

Aoife wordt, na bijna 24 uur met Saskia te hebben gespeeld, weer door haar vader opgehaald en we gaan ons allemaal verkleden om uit eten te gaan.

Achttien jaar geleden, we woonden voor het eerst samen, begon Rick onze traditie om naar het westen te rijden onze eigen Kerstboom om te kappen. Op de terugweg kwamen we langs The Serbian Crown, een Russisch/Serbisch restaurant, waar Ricks ouders regelmatig aten. We konden ons een maaltijd daar eigenlijk niet veroorloven, maar maakten toch een reservering voor die avond. We zouden het eventueel wel afbetalen (we hadden toen grote schulden!).

Bijna ieder jaar daarna aten we op de avond na het kappen van onze kerstboom bij dit restaurant. Helaas zijn de prijzen tegenwoordig onevenredig hoog en de service onevenredig laag. We hebben gedurende de laatste vijf keer bij dit restaurant (niet alleen na het kappen van bomen) een zeer middelmatige ervaring gehad. Lekker eten, maar slechte service maakte de hoge rekeningen moeilijk te aanvaarden.

Maar ja, tradities zijn er om voort te zetten. Dus maakten we vanavond een reservering om met zijn vijven bij de Serbian Crown te gaan eten. Wat mij betreft was dit het laatste bezoek! (Ik weet, dat Rick er anders over denkt, want de Russische gerechten hebben nostalgische betekenis voor hem)

We kregen een leuke tafel en bestelden ons eerste drankje. Katja voelde zich misselijk en we vroegen om wat brood om dat misschien tegen te gaan. Dat bleek moeilijk, we moesten er drie keer om vragen!

Katja en Kai bestelden soda's, dus van zo'n machine, die verschillende priklimonades verschaft. Ze smaakten allebei raar, dus we vertelden de (Zuid-Amerikaanse) serveerder dat en vroegen om nieuwe drankjes. "Nee", zei hij (en dan gaan mijn haren al recht overeind staan, want ik heb jarenlang in de service industrie gewerkt en een ronduit "Nee" jaagt klanten tegen je in het harnas!), dat kon hij niet doen, want dit was het. Ok! Dus Kai bestelde melk en Katja maar water, want ze was misselijk.

Oh, als ik iemand door elkaar had kunnen rammelen, dan was het die serveerder wel!! Volgende vraag: kunnen we de gerechten halve portie krijgen voor de kinderen (heel gewoon in de meeste restaurants hier). Dezelfde serveerder lacht schamper bij die vraag en zegt dan: "En wat moeten we dan met de andere helft?". Oef, ik waan me echt in Europa! Als ik niet met Rick was geweest, was ik weggegaan. Katja voelde zich niet lekker en de serveerder is een jerk, waarom hier nog geld besteden?

Maar ja, Rick is dol op dit restaurant, dus we blijven, ook al voel ik me zieden. Wat denkt die vent wel? Uiteindelijk eten we lekker, maar als Rick naar de wc gaat krijg ik de kans de fooi te geven (op de bijna $300 (!) rekening). Die wordt minder dan 10% en dat gebeurt zelden met mij! Ik kan me er niet toe brengen meer te geven!

Als we naar buiten lopen komt de eigenaar op ons af. Ik vertel hem, dat we al 18 jaar hier komen en dat vanavond een grote teleurstelling was. Misschien ben ik verwend, want bij restaurants als Cafe Renaissance of Bonaroti is de eigenaar altijd aanwezig om te zien of iedereen het naar zijn of haar zin heeft. Deze eigenaar vertelt me, dat hij wel zag dat wij het niet naar onze zin hadden, maar dat we de volgende keer naar hem moeten vragen. Hmm, wat als er geen volgende keer is???

Echt jammer, dat een uniek Europees restaurant zichzelf zo laat gaan. Gelukkig voelt Katja zich iets beter en hebben we alles bij elkaar toch een leuke maaltijd met zijn allen. Maar eens te meer blijkt hoe belangrijk service in de hele ervaring is. Zeker 50% van de belevenis wordt bepaald door de service (voor ons althans!).