Een rustige maandag

Mijn hoop, dat Saskia eindelijk een tijdje achtereen gezond blijft, vervliegt met haar zielige stemmetje om kwart over zes. Ze hoest en heeft keelpijn en hoofdpijn. We hadden afgesproken, dat ze het op school zou proberen, als haar temperatuur normaal was, maar ze heeft wat verhoging, dus meldt Rick haar weer ziek.

Gisteren heeft Saskia keihard aan een project voor Civics gewerkt, dus dat is zonde. Ik bied aan het naar school te brengen, maar daar wil ze niets van horen. Ze wil het zelf inleveren.

Ook hebben we een dilemma met het koorconcert morgenavond. Saskia moest daar een jurk voor bestellen (weer $50 voor iets, dat ze een keer draagt!), maar was ziek, toen de rest van de klas dat deed. Nu heeft ze dus geen jurk. De vraag is ueberhaupt, of ze morgenavond zal kunnen zingen met haar keelproblemen. Als dat niet zo is, ben ik blij, dat ons de $50 is bespaard. Wat ze aan moet, als ze wel mee gaat zingen, is een raadsel.

De core training gaat lekker snel en is intensief. Sharon heeft dit weekend veel gegeten (join the club!) en dan gaat ze er altijd extra hard tegenaan. Medeklasgenote Laura en ik willen na afloop allebei de stairmaster doen, maar er is er maar een. We besluiten om de vijf minuten te wisselen tussen de stairmaster en de elliptische machine. Eigenlijk best leuk zo, moeten we vaker doen.

Het is lekker zonnig en niet zo koud, dus ik neem Cosmo mee naar het deel van het W&OD pad bij Saskia's school. Daar weet ik, dat er vossen wonen en Cosmo ruikt ze vast, want hij kijkt de hele tijd de struiken in, dat doet hij anders nooit. Op een gegeven moment trekt hij mij mee, hij lijkt iets gezien, gehoord of geroken te hebben en wil dieper het struikgewas in.

Misschien ligt er een dier te slapen, want ik zie niets. Dichter het struikgewas ingaan wil ik niet, dus ik trek hem terug. Wat voor wild daar ook ligt, wens ik niet persoonlijk te ontmoeten. Hondsdolheid heerst hier ook en vossen en wasberen kunnen dat hebben.

Bij Safeway haal ik de boodschappen voor de week. Gewoonlijk brengt Peapod het meeste, maar we hadden zo'n druk weekend en wisten niet, wanneer we thuis zouden zijn. Het ernstige (hi hi) gevolg was, dat we geen melk hadden vanochtend en Rick en ik eggnog in onze thee en koffie deden.

Als avondeten voor vanavond kies ik de tortilla "taart", die er vorige keer prima inging. Het recept ervoor staat hier. Ik ben altijd blij, als ik een gerecht heb, waarvan ik weet, dat het hele gezin het lekker vindt.

Vanmiddag staat er helemaal niets op het programma. De rest van de week ziet er druk uit, dus ik neem de gelegenheid om de wenslijsten van Rick en de kinderen te bekijken en online bestellingen te doen. Intussen kijk ik ook naar dingen, die niet op die lijsten staan.

Ricks traditie is, dat iedereen een lijst met wensen doorgeeft en dat de gevers die lijst dan ook volgen (pre-internet waren de lijsten gedetailleerd met de bladzijden van de catalogi, nu zijn het natuurlijk links). Mijn schoonmoeder, die verder een fantastisch iemand was, ging zelfs zo ver, dat ze boos werd, toen Rick en ik haar iets gaven, waarvan we dachten, dat ze het mooi zou vinden, maar dat niet op haar lijst stond.

Bij ons in de familie was het omgekeerd. Natuurlijk maakten we onze wensen kenbaar, maar we werkten niet met lijsten. De kunst was juist dat te vinden, wat precies was, wat de ontvanger wilde krijgen. En dat magische gevoel van onverwachte blijdschap wil ik erin houden.

Eigenlijk werd het biculturele van onze relatie me pas duidelijk met de feestdagen aan het eind van het jaar. Thanksgiving was natuurlijk Ricks feestdag en ik vond het leuk om zijn tradities te leren kennen en volgen. Daarop volgde Sinterklaas, helemaal mijn feestdag en Rick is er nu bijna enthousiaster over, dan ik.

Maar toen kwam Kerstmis en opeens waren bepaalde tegengestelde tradities ons lief. Zo hadden wij vroeger een boom met echte kaarsjes en dus moet een Kerstboom van mij witte lichtjes hebben. Rick, daarentegen, woonde in Oost-Europese landen als kind, waar ze kennelijk alleen gekleurde lichtjes hadden.

Het was even tot een compromis komen, onze eerste Kerstvieringen samen. Uiteindelijk besloten we de ene dag een witte en de volgende dag een gekleurde Kerstboom te hebben. Inmiddels is de helft van de lichtjes wit (neemt toch de overhand, ha ha) en de helft gekleurd en ik heb mijn "eigen" boompje voor met wit licht en rode en gouden versieringen.

Natuurlijk zijn cadeaus met Kerst helemaal Ricks traditie, die ik prima vond. Idem de stockings met lekkers en kleinigheden. Maar die lijsten...die vond en vind ik saai. Klik, klik, klik en klaar, tegenwoordig, dat voelt onpersoonlijk. Van mij krijgt iedereen dus een paar dingen van de lijst, maar ook dingen, waar ik echt over na heb gedacht en die hopelijk goed in de smaak vallen.

Tot slot is er natuurlijk Oud en Nieuw. Ik kan wel zeggen, dat dat compleet naar mijn tradities en smaak wordt gevierd hier. Ricks ouders deden er nooit iets aan, die gingen al voor middernacht naar bed.

Juist aan die feestdag heb ik zulke warme herinneringen. Wij logeerden vroeger bij mijn grootouders. Mijn opa maakte een heerlijk buffet voor na het vuurwerk om middernacht. Die traditie hebben wij er altijd ingehouden. Oliebollen, vuurwerk, een buffet met champagne en veel vrienden om het nieuwe jaar mee in te luiden, ik zie er alweer naar uit!

Zo denkend ben ik eigenlijk wel benieuwd, of het onze biculturele achtergrond was, die zoveel verschillen bracht met Kerst, of dat dat in "gewone" relaties tussen mensen met dezelfde nationaliteit ook zo is. En wat is jullie traditie, die je absoluut nooit zal laten varen (wie weet is er nog een, die we bij de al redelijk lange lijst hier kunnen voegen)?