Kersttradities

Zaterdag

Rick en Kai vertrekken al heel vroeg, want het is de grote dag voor Kai: ze gaan zijn auto kopen. De Kia garage is (heel ongewoon) op zondag gesloten en we hebben vandaag nog meer op het programma staan, dus willen ze er bij de opening van de zaak zijn.

Mary Ellen kan vanochtend niet gaan lopen, dus ik kijk eens op het klassenschema van Anytime Fitness. Daar staat step aerobics om tien uur. Dat heb ik al jaren niet gedaan, dus lijkt me wel leuk om weer eens te doen.

Een kwartiertje te vroeg loop ik de sportschool binnen. Er is nog een spinklas gaande, dus ik warm vast op op de stairmaster. Julie leidt de step klas en er is slechts een andere deelneemster. Van Julie ben ik pittige lessen gewend en dat wordt deze ook!

Jee, ik dacht toch echt een goede conditie te hebben, maar ik moet zo af en toe even pas op de plaats maken om mijn hartslag wat omlaag te brengen! Duidelijk is step weer een heel andere manier van bewegen. Ik moet het toch weer vaker gaan doen, want behalve intensief is het ook erg leuk.

Thuis ben ik net op tijd om een trotse Kai in zijn groene Kia Soul de oprit op te zien rijden. Het is een mooi autootje en vooral wat groter, dan Katja's Kevertje. Die vind ik, hoe leuk ook, eigenlijk nog steeds eng klein.


We grappen natuurlijk, dat een Kia prima bij een Kai past. Het is goed, dat hij nu een paar maanden hier in de omgeving kan rondrijden en meer ervaring opdoen, voor hij naar college vertrekt en de lange ritten zal gaan maken. Bovendien ben ik blij mijn van niet meer met hem te hoeven delen, want die was de laatste tijd toch wel erg vaak weg.

Rick en Kai hebben McDonald's meegenomen voor een snelle lunch (voor mij een barbecue kip snackwrap, mmmm!), want nu staat de Kerstboom omkappen op het programma. Daarvoor gaan we naar Berryville, waar Ricks vroegere wiskundeleraar sinds vorig jaar een Kerstboomboerderij heeft.

De rit naar Berryville is, zodra we uit het stedelijke gebied rond Washington zijn, erg mooi. Hier, verder naar het westen, ligt er ook nog wat sneeuw, wat de Kerststemming nog verhoogt. Natuurlijk zingen we uit volle borst mee met de Kerstliedjes, die onafgebroken op Wash FM spelen. Na iets meer dan een uur zien we de rijen met Kerstbomen voor ons opdoemen.

De Moose Apple Christmas Tree Farm is bij lange niet de enige in de omgeving en ook niet de grootste. Maar de reden, dat we hier komen, behalve het feit, dat Rick de eigenaar kent, is, dat het ook een van de goedkoopste is. Iedere boom kost hier $50, terwijl dat bij andere boerderijen $75 of meer is.

Het weer is lekker, zonnig en fris, maar niet zo koud als de afgelopen dagen. Met een kop hete appelcider (ik) of chocola (de anderen) in de hand gaan we op zoek naar de perfecte boom voor ons.

Dat is ieder jaar toch weer even zoeken. Ik vind namelijk de bomen met lange naalden, die zo'n belvorm hebben, niet mooi, terwijl dat Ricks favorieten zijn. Hij vindt dan weer niet de bomen met heel korte naalden mooi. Kai schaart zich bij mijn smaak, terwijl Saskia aan Ricks kant staat.


Gelukkig is er een Kerstboomcompromis in de vorm van de Schotse pijnboom. Die heeft wel langere naalden, dan ik gewend ben, maar niet zo heel lang, dat het geen Kerstboomgehalte meer heeft voor mij. Bovendien zijn ze ook niet in zo'n rare belvorm gesneden.

Nu hebben we de mooiste boom al snel gevonden en Rick zaagt hem om. De zonen van de eigenaar komen met een tractor om hem op te halen. De boom wordt uitgeschud en er wordt een net omheen gedaan.

In het midden van de stam wordt een gaatje geboord en Rick koopt een nieuwe houder, waarin de boom meteen rechtop moet staan en die zwaar genoeg is om zo'n hoge (2,5 m) boom niet te doen omvallen (iets wat ons de afgelopen paar jaar met de oude plastic houder is overkomen). Daarna helpen de jongens Rick hem bovenop de van te binden.

Intussen koop ik binnen een paar Kerststerren. Ze hebben hier ook witte, die ik graag in onze keuken heb. Verder neem ik een rode mee als cadeautje voor de gastvrouw van het feest, waar we vanavond zijn uitgenodigd. Kerststerren zijn een van mijn favoriete planten, eigenlijk zou ik ze het hele jaar wel willen hebben staan.

Thuis halen we met zijn allen de boom van de van. Al gauw staat hij in de kamer te pronken (en ruikt heerlijk!). Omdat Rick en ik zijn uitgenodigd voor een feestje, gaan we al vroeg eten. We hebben zin in "comfort food" en kiezen de plaatselijke "pub" Vienna Inn daarvoor.

Dit is een zogenaamde "hole in the wall", gevestigd in een oud gebouwtje langs de hoofdweg van Vienna. In 1960 opende het zijn deuren als de "Vienna Inn" en is dus al meer dan veertig jaar populair. Toen Ricks ouders hier nog woonden, was dit zijn vaders favoriete plek voor een biertje en een chili dog.

Wij zijn vroeg, dus krijgen zo een tafeltje, maar al gauw staat er een rij wachtenden. Hun vegetarische chili smaakt heerlijk en kost maar liefst $3,50! Geen wonder, dat het zo populair is!

Thuis doen Rick en ik gauw wat feestelijker kleding aan. Dan rijden we naar de andere kant van Vienna. Edu, die Nederlands is, en Tatiana, die Peruviaans is, kennen we al vele jaren, maar zijn nog nooit bij hen thuis geweest.

Ze wonen in een prachtige buurt en hun huis is van buiten al heel mooi en smaakvol versierd. Maar binnen staan Rick en ik helemaal met onze mond open! Iedere kamer zou zo in een tijdschrift kunnen verschijnen! Volgens Tatiana komt het, omdat ze part time bij Pottery Barn werkt, maar daar bovenop heeft ze ook een heel verfijnde smaak!

We dachten hier niemand, behalve de gastvrouw en -heer, te kennen, maar dan blijkt weer, wat een klein wereldje Vienna toch is. De ouders van een van Katja's vriendinnen van high school zijn er en een aantal mensen, die ik van de sportschool ken. We blijven dus ook langer, dan verwacht (en doen ons tegoed aan de heerlijke hapjes, waaronder sushi!).

Thuis heeft Rick nog genoeg energie om met behulp van Kai met de Kerstboomlichtjes te worstelen. Na een uurtje staat die vrolijk te fonkelen. Morgen zullen we de rest van de versieringen aanbrengen.

Zondag

Wat is het toch met het geluid van regen op het dak, dat maakt, dat ik absoluut niet wil opstaan! Ik ben al om zeven uur wakker en Rick gaat er om half negen uit, ik rek het tot na negenen.

Rick komt net terug van Starbucks met ontbijt en koffie en we trommelen de kinderen uit bed. Het gezamenlijke zondagse ontbijt vind ik altijd een van de hoogtepunten van de week. De kinderen denk ik minder, want die vinden het te vroeg om op te staan. Hopelijk kijken ze er later toch met plezier op terug.

Tot mijn verbazing belt Mary Ellen om kwart over tien, dat ze eraan komt. Ze wil niet hardlopen, maar wel een flinke wandeling maken. Prima, ik ben blij met elke beweging, die ik vanochtend kan krijgen. Door de plenzende regen lopen we zo'n drie kilometer. Al kletsend merk je de nattigheid niet zo, maar eenmaal thuis ben ik tot op de laatste draad doorweekt! Ook Cosmo moet even uitgewrongen worden (was het maar zo makkelijk hem droog te krijgen!).

Na een warme douche kleed ik me weer netjes aan. Ook Saskia maakt zich mooi. Zij en ik hebben namelijk een "moeder-dochter" uitje naar het theater vanmiddag. Een paar weken geleden verzuchtte Saskia, dat ze zo graag het Notenkrakerballet weer zou willen zien. Ik zag Rick al verbleken bij de gedachte en aan Kai is het helemaal niet besteed, dus vond ik het een leuk iets om met zijn tweetjes te gaan doen op Saskia's verjaarsweekend.

Door de stromende regen rijden we naar Washington, tot mijn verbazing zonder oponthoud. In de garage tegenover het Warner Theatre kunnen we voor $12 parkeren.

In de mooie historische schouwburg (uit 1924) kopen we een drankje en moeten dan even wachten voor we naar onze plaatsen kunnen. Naar mijn mening is dit de mooiste schouwburg in Washington. Zelfs de "exit" bordjes zijn Tiffany glas!

Wij zitten vrij bovenaan, maar helemaal in het midden. Ongeduldig wachten we op het begin. Intussen kijk ik om me heen en valt het me op, dat de meeste mensen zich hier keurig kleden voor het theater. Er zijn ook heel wat kinderen, meisjes in de liefste jurkjes en jongetjes in pakjes. Slechts een handjevol draagt jeans.


Tien minuten te laat begint de voorstelling. Septime Webre, de art director van het Washington Ballet, die dit ballet zijn speciale "Washington" stempel heeft gegeven, introduceert de (van origine Britse) "first lady" van Washington, Michelle Fenty, de vrouw van de burgemeester. Zij praat over het goede werk, dat het Washington Ballet in Washington DC.

We (vooral de vele aanwezige kinderen) krijgen nog instructies, hoe we de balletdansers kunnen prijzen (bravo voor de danser, brava voor de danseres of bravi voor beiden). Dan begint het officiele ballet.

De dansers zijn werkelijk super! Ik geniet met volle teugen, al ben ik niet zo'n balletfanaat. Ze spelen het klaar een toneelstuk zonder woorden neer te zetten. Sommige dansers zijn super atleten en springen zo hoog, dat het bijna onnatuurlijk lijkt!

Het is Septime Webre gelukt allerlei Washintonian en Amerikaanse accenten aan te brengen, zonder af te doen aan het klassieke verhaal van Clara en Herr Drosselmeijer. Het is werkelijk subliem gedaan, ik geniet van iedere minuut!

Het verhaal begint met een feest in Washington. Dat het in Washington speelt is o.a. te zien aan het feit, dat Frederick Douglass een van de gasten is. George Washington is de Notenkraker, dat is ook duidelijk.

Later, als we al in Clara's droom zitten, zijn er Kersenbloesems, een achtergrond met de monumenten van Washington en een paar Anacostaanse Indianen (de stam, die in deze buurt woonde). Het is allemaal super gedaan, het dansen is fantastisch en ik kan dit ballet van harte aanraden, als je met Kersttijd in Washington bent. Het is zeker geen traditioneel Notenkrakerballet.

Ook Saskia heeft genoten en tevreden rijden we naar huis. Daar staat de boom nog klaar om verder opgetuigd te worden. Rick heeft de slingers aangebracht en nu is het aan de kinderen om ook de versieringen aan te brengen. De boom is zo hoog, dat dat met een laddertje moet gebeuren!


Intussen kijken we de ene Kerstshow na de andere. Vanavond een nieuwe film "Santa Baby 2".