Over de reis naar Telluride

Rick staat om tien voor half zeven op. Ik hoor hem, maar ben absoluut niet van plan zo vroeg uit bed te gaan. Ik draai me dus nog eens om en dan is het opeens drie minuten na zevenen! Ai, maar goed dat ik niet langer heb geslapen, want de taxi komt om kwart voor acht. 

Mijn ochtendroutine neemt nauwelijks tijd in beslag en het is pas vijf voor half acht als ik bepakt en bezakt ben. Wat Rick allemaal doet in al die tijd weet ik niet, maar hij haalt kwart voor acht ternauwernood. 

De taxi staat er al zeker twintig minuten en de man is zichtbaar opgelucht als we naar buiten komen met onze bagage. Het is maar goed dat het een minivan is, want we hebben drie grote koffers en ski's. Alles gaat zonder problemen achterin. 

De tocht naar Dulles gaat vlot en we zijn heel verbaasd hoe rustig het vliegveld is. Bij het inchecken van onze bagage zijn wij de enigen en bij TSA Pre ook. Verder is het busje dat ons naar de D terminal brengt ook vrijwel leeg. 

We halen koffies bij Starbucks en nemen dan plaats aan de bar bij het Atelier om ontbijt te eten. We bestellen beiden de Benedict met spinazie, tomaat en gerookte zalm. Ik heb er een virgin Mary bij en het smaakt allemaal heel goed voor een restaurant op het vliegveld. 

Na het eten gaan we naar de gate en nemen daar nog een kwartier plaats voor het aan boord gaan begint. Het is een vol vliegtuig en helaas komt er iemand tussen Rick en mij in zitten. Het blijkt een aardige man te zijn en omdat we bij de nooduitgang zitten hebben we extra veel plaats. 

Al snel komen de karretjes met drankjes en snacks. We krijgen een stroopwafel overhandigd en dat vind ik altijd weer leuk. Ik eet hem weliswaar niet, maar Rick houdt ervan. Daelmans doet goede zaken met de Amerikaanse luchtvaartmaatschappijen, want ik las dat Delta nu ook stroopwafels uitdeelt. 

Voor mijn lunch koop ik vast een Tapas snackbox. Het is pas elf uur, dus ik doe eerst een uur Duolingo Arabisch. Dan gaan de mannen naast mij naar de wc en mijn blaas is ook vol, dus ik maak daar gebruik van. Dat is een nadeel van de raamplaats, ik wil nooit vervelend zijn dat iedereen voor mijn wc bezoek op moet staan. 

De tapas doos smaakt daarna weer heel lekker. Het is weliswaar niet helemaal koolhydraatarm, maar ook niet heel vreselijk slecht. Op een reisdag vind ik het sowieso moeilijk mijn dieet goed te volgen. 

We vliegen over besneeuwd landschap en keurig op tijd om tien voor half een plaatselijke tijd landen we in Denver. Rick heeft nog niets gegeten en gaat op zoek naar lunch. Ik heb geen trek, maar koop voor de zekerheid toch een zak met gedroogde suikererwten.

Rick gaat in de rij staan bij een van de restaurants en die duurt eeuwig! Ik ga vast naar de gate, die een flink stuk lopen is. Even ben ik bang dat Rick de vlucht niet gaat halen, maar dan zie ik hem aankomen met zijn lunch. 

Het aan boord gaan is sowieso iets vertraagd, maar de vlucht naar Montrose is maar een beetje meer dan een half uur, dus dat geeft niet. De vlucht over de bergen is prachtig! Het weer kan niet mooier, waardoor we perfect uitzicht hebben. 

Om half drie plaatselijke tijden landen we op het kleine vliegveld van Montrose. Daar moeten we onze bagage buiten ophalen, want ze zijn dit vliegveld flink aan het vergroten. Met onze Premier status komt onze bagage als eerste, dus we kunnen op zoek naar ons transport naar Telluride. 

Dat vinden we zonder veel moeite. Joe Verlopen is onze chauffeur en hij blijkt van origine Belg te zijn. Hij is als kleine jongen met zijn familie hierheen verhuisd en nooit meer weggegaan. Er zijn nog vier andere mensen, die meerijden, en dan gaan we op weg.

Het is anderhalf uur rijden naar Telluride, maar met het afzetten van andere mensen duurt het langer. Onderweg wijst Joe het een en ander aan, o.a. een hele kudde elk. Het is schitterend mooi hier en ik maak de nodige foto's vanuit mijn stoel. 

Natuurlijk zijn Rick en ik de laatsten, die worden afgezet, maar dat vinden we niet erg. Er is veel te zien onderweg, ik ontdek zelf ook een aantal elk. Bij het Peaks Resort in Telluride Mountain Village zet Joe ons af en we bedanken hem voor een mooie rit. 

We krijgen hulp met onze bagage en zijn binnen een mum van tijd ingecheckt. Rick en ik merken beiden dat we opeens op bijna 3000 meter hoogte zijn. We zijn kortademig en voelen ons niet zo energiek als we (althans Rick) gehoopt hadden. 

Na wat uitgepakt te hebben frissen we ons wat op en gaan naar het restaurant van het resort. Het Mountain Village is niet ver lopen, maar we zijn beiden op. Altezza blijkt een goede keuze te zijn. 

We krijgen een tafel met zicht op de bergen en zien de prachtige kleuren van de zonsondergang. Rick bestelt een salade en ik de gebakken camembert. Die komt met zoveel zoete appels en peren erop dat ik de camembert bijna niet proef. 

Gelukkig is de ober het met mij eens en ik krijg een nieuwe zonder al die appels en peren en dat is super lekker. Mijn hoofdgerecht wordt de Colorado forel met krieltjes en gegrilde courgette, een heel goede keuze. Rick heeft de carne asada en is daar ook tevreden mee.

Na het eten gaan we terug naar de kamer, allebei weer flink buiten adem van alleen maar wandelen. Mijn hartslag is alsof ik ren! Hopelijk raken we er gauw aan gewend. En nu, over and out, ik ga slapen.