Over een dag pas op de plaats

Het is zo fijn wakker worden met de zon in de kamer. Ik ben dan ook om half zeven klaar met slapen. Ik doe mijn Connections puzzel en dan staat Rick net voor zevenen op. Ik volg al gauw. 

Terwijl ik mijn ontbijt sta te maken bedenk ik me hoe interessant talen en vooral linguistiek zijn. Ik roerbak bijvoorbeeld zwammen en paddenstoelen, maar in het Engels is daar maar een woord voor "mushrooms". In ieder geval smaken ze me ongeacht hoe ze genoemd worden iedere dag weer super. 

Terwijl Rick zich klaarmaakt doe ik mijn cardio en ben daar al ver mee als we op pad naar Vienna gaan. Als eerste bezoeken we de Giant voor wat dingen, die "opeens" op zijn. Ik neem dan ook meteen ingredienten voor het eten van morgenavond mee. 

Bij Starbucks halen we de koffies en dan zet Rick me thuis af. Hij gaat door naar kantoor waar hij zich voorbereidt op een belangrijke presentatie morgen. Ik maak mijn cardio af en doe wat Duolingo lessen. 

Keurig om kwart voor tien rijd ik bij Sharon voor. Zij wacht me al op en is verdrietig, want ze heeft besloten een van hun hondjes volgende week in te laten slapen. Het beestje is al twaalf jaar verlamd en Sharon en haar man zorgen er al die tijd manueel voor dat hij plast en poept. 

Nu jankt het diertje alsof hij pijn heeft en hij kan geen medicijnen krijgen vanwege de verlamde darmen. Hij is veertien en Sharon vindt het zielig hem nog langer te laten lijden. Alleen moet ze haar man nog meekrijgen, die geen afscheid wil nemen. Wat zijn zulke dingen toch altijd moeilijk!

Het halve uur met gewichten gaat snel. We ontzien mijn rechterschouder, want die doet veel pijn. Na afloop rijd ik naar Southside Park voor een wandeling in het bos. Ik heb mijn glazen bol nog in de auto liggen en neem die mee. 

Terwijl ik aan het fotograferen ben hoor ik mijn naam opeens. Het zijn Bets en Chris, die ik al een hele tijd niet gezien heb. We praten elkaar bij over de kinderen, die van hun hebben ongeveer dezelfde leeftijd als de onze. Altijd leuk om even een praatje met oude bekenden te houden.

Thuis maak ik mijn lunch, als eerste weer een groot bord groente, waaronder een flinke schep zuurkool. Dan smul ik van een eiwrap en gerookte tonijn en eet een stuk papaya als "toetje". 

Mijn voornemen was weer te gaan zwemmen, maar mijn hele lichaam doet zo'n pijn dat ik ervan moet huilen. Kennelijk heb ik gisteren toch teveel gedaan. Dat zwemmen gaat er niet van komen, zo frustrerend!

In plaats daarvan besluit ik er een achtertuin middag van de maken. De warmte en stralen van de hottub helpen met de pijn. Ik ga er twintig minuten in, neem een pauze en dan er weer twintig minuten in. Het is heel ontspannend wat ook goed voor me is. 

De hangmat ligt lekker

Tussendoor maak ik de tray bake vast klaar en geef Orion zijn medicijnen. Als ik naar buiten stap zie ik een kolibrietje wegvliegen. Mijn camera heeft er foto's van gemaakt.

Zo kabbelt de middag voorbij en voor ik het weet sms-t Rick al dat hij op weg naar huis is. De tray bake van vanavond is die met kip, Boursin en prosciutto en daarbij geroosterde broccoli. Het gaat er weer heel goed in.

En nu is het tijd voor de eerste aflevering van het nieuwe seizoen van Below Deck (zo te zien is er een Nederlandse stew bij). Ik hoop dat mijn middagje rustig aandoen genoeg geholpen heeft dat ik morgen weer kan gaan zwemmen.