De dag begint wat miezerig. Het is mistig en somber, bah. Maar er is hoop dat halverwege de dag de zon tevoorschijn zal komen. Mijn voornemen om te gaan zwemmen kan dus hopelijk doorgang vinden.
We hebben goed geslapen en beginnen monter aan de dag. Ik maak mijn ontbijt en begin als het op is meteen aan mijn cardio. Tegen de tijd dat Rick klaar is heb ik al veertig minuten gesport.
Rick krijgt een telefoontje van de dermatoloog. Hij heeft een biopsie van de huid op Ricks hoofd gedaan. We zijn allebei wat nerveus over de uitslag, maar het is gelukkig geen kanker. Het moet wel weggehaald worden en Rick maakt daar een afspraak voor.
Niet veel later gaat mijn telefoon. Het is Christine van de cardiologenpraktijk. Ik kom in aanmerking voor een klinische studie. Daarvoor zou ik iedere drie maanden een injectie in mijn buik moeten krijgen en dat zou een jaar of vijf duren.
Vijftig procent van de patienten krijgt dan een placebo en de andere helft het medicijn. Ik zeg dat ik erover na zal denken, maar ik weet al gauw dat ik het er niet voor over heb om na vijf jaar te horen dat ik al die tijd een placebo heb gekregen. Ik bel dus terug dat ik niet geinteresseerd ben.
Bij de Starbucks krijgen we onze bekers koffie met een vriendelijk berichtje erop aangereikt. Wat smaakt die nitro brew toch altijd goed. Vooral omdat het tegenwoordig precies gemaakt is zoals ik het wil.
Thuis gaat Rick aan het werk en ik doe nog een kwartiertje op de elliptische machine. Dan neem ik mijn nitro brew erbij en doe een heel aantal Duolingo lessen. Ik hoop telkens tegen beter weten in dat ze de Arabische cursus uitbreiden.
Na me aangekleed te hebben ga ik op pad. Langzaam begint de zon door te breken en dat kleurt de wereld een stuk vrolijker. Voor mijn weerfoto rijd ik naar Cottage Street vlakbij. Daar hebben mensen zo'n leuk kleurig perkje in hun tuin. Het is ieder seizoen anders en ik vind de zomer zo vrolijk.
Wereldberoemd is wel heel ver gezocht
De Vienna Inn is ouder dan ik!
Rick en ik eten samen lunch op het deck en dan ga ik naar het zwembad. Deze week ga ik er zoveel mogelijk van genieten, want volgende week beginnen de scholen en dan gaat het zwembad pas om vier uur open. Onvoorstelbaar dat we alweer aan het einde van het seizoen zijn!
Omdat ik nogal wat pijn in het midden van mijn rug heb besluit ik het rustig aan te doen. Ik trek twintig baantjes en voel me dan toch goed genoeg er nog eens twintig te zwemmen. De daaropvolgende kinderpauze doe ik er nog twintig bij en zo heb ik toch nog anderhalve kilometer gezwommen vandaag.
De muziek staat weer flink hard en ik doe mijn oordopjes in. Die heb ik deze zomer best vaak nodig gehad, maar ik heb geen zin om telkens die oude vrouw te zijn die komt vragen of het zachter mag. Wel jammer dat het me niet lukt om te lezen, maar ik doe wel woordspelletjes.
Rick heeft intussen Zorro mee naar de dierenarts genomen. Zorro geeft ontzettend vaak over en hij lijkt een stuk dunner geworden te zijn. De dierenarts denkt dat het of een te snelle schildklier is of diabetes. In ieder geval kunnen beiden behandeld worden.
Rond half vijf ga ik huiswaarts en maak onze traybake vast klaar. We eten vanavond een van onze favorieten. Het is bot met pesto op een bed van spinazie omringd door meerkleurige kerstomaatjes en zwarte olijven.
Vandaag heeft Trump verkondigd dat Washington DC de gevaarlijkste stad ter wereld is. Dat is natuurlijk de grootste onzin, misdaad is flink omlaag en het is een veiligere stad dan heel wat anderen in de wereld. Wat hij met het inzetten van al die extra "veiligheidsmaatregelen" wil bereiken is nog niet helemaal duidelijk. Wij proberen het maar een beetje te negeren.
0 reacties:
Een reactie posten