Over een nieuwe muurschildering

Als ik om tien voor zeven wakker word is Rick al naar beneden gegaan. Ik sta op en schenk de koffie, die hij heeft gezet, in. Dan maak ik mijn ontbijt en het is een vol bord, want ik maak de paddenstoelen en groenten op. 

Rick is vandaag vroeg dus we vertrekken meteen na het ontbijt naar Vienna. Daar krijgt Rick dit keer de verkeerde koffie bij Starbucks. Hij houdt echter niet van confrontatie en neemt het aan zonder iets te zeggen. Daar zijn wij wel heel anders in, want die koffies zijn niet gratis. 

Thuis neem ik mijn elliptische machine het deck op. Vervolgens trap ik er drie kwartier op. Het is weliswaar vochtig, maar ik vind het veel leuker om buiten te sporten dan binnen. 

Gisteren zag ik dat er een nieuwe muurschildering werd geopend in Vienna. Het is aan de andere kant van de stad en niet geheel duidelijk waar precies. Ik wil hem gaan zien, maar eerst stuurt Google me naar de compleet verkeerde plek. Ik eindig op de parkeerplaats van een gigantisch bedrijf.

Waze doet het beter en het blijkt wel dichtbij dat bedrijf te zijn, maar aan het Mary's Mile pad. Daar had ik nog nooit eerder van gehoord dus ik ontdek ook nog eens een nieuw park. Ik parkeer de auto en ga op zoek. 

De muurschildering is op een muur onder de parkeerplaats dus het duurt even voor ik hem vind. Ik ben wel benieuwd waarom ze juist deze plaats uitzochten. Het is een grote schildering van mensen in een bos. Ik vind hem zeker mooi, vooral de kleuren. 

Voor de verandering heb ik mijn glazen bol weer eens meegenomen. Het lukt me daar leuke foto's mee te maken. Het is jammer dat het toch een flink ding is, anders zou ik hem veel vaker bij me dragen. 

Na de muurschildering bewonderd te hebben loop ik nog een stuk over het pad. Het is een mooie omgeving langs een beekje. Een groot deel is een houten pad, zo te zien vrij nieuw. De mensen die hier werken hebben een fijn recreatiegebiedje voor tijdens hun pauzes. 

Het is bijna elf uur als ik weer thuis ben. Ik doe mijn badkleding aan en ga naar het zwembad. Daar trek ik vijftig baantjes en ben zo meer dan halverwege de twee kilometer, die ik vandaag wil zwemmen. Ik droog even op en laat dan mijn spullen liggen en ga lunch eten. 

Die bestaat vandaag weer uit de gewoonlijke salade, gerookte tonijn en de gedroogde vis jerky, die Kai en Raquel voor me mee uit IJsland namen. Het is best lekker, maar heel erg droog en ik denk niet dat ik er in IJsland meer van zal kopen. 

Terug in het zwembad trek ik gauw nog dertig baantjes en heb zo mijn doel voor vandaag gehaald. Nog drie kilometer en dan is het seizoenstotaal 45 kilometer. Het wordt steeds donkerder in de verte, maar blijft droog en stil. 

Rick heeft geluk, want hij kan na het maaien van het gras nog even lekker een duik in het frisse water nemen. Wij horen niet veel later donder, maar de lifeguards nog niet. 

Op weg naar huis dondert het zo hard dat het absoluut niet gemist kan worden. Ik maak voor ik naar binnen ga even een foto van de vlinderstruik waar ik het gisteren over had.

We krijgen niet veel regen van de onweersbuien om ons heen, maar genoeg om niet te hoeven sproeien. Op een gegeven moment regent het terwijl de zon schijnt. Het is kermis in de hel zei mijn Opa dan altijd. Helaas is er geen regenboog te bekennen.

Om het weekend en de week van onze trouwdag goed te beginnen hebben we gereserveerd bij Evelyn Rose. Onze trouwdag is midden volgende week, maar als de hostess vraagt of we iets te vieren hebben antwoord ik "our 37th anniversary". Dat kan nooit genoeg gevierd worden, toch?

We krijgen een menu met daarop "Happy Anniversary" en werkelijk iedereen, inclusief de eigenaar, die ons bedient wenst het ons. Rick gaat voor de fried green tomatoes, een typisch Amerikaans gerecht van gefrituurde groene tomaten met een pimento kaas. Daarna heeft hij een varkenshaas gerecht.

Zoals wel vaker houd ik het bij voorafjes. Ik begin met de superlekkere gazpacho met krab, dan een heel licht gefrituurde soft shell krab en als laatste een tartaar van kangeroe biefstuk. Elk hapje smaakt delicieus, deze chef kan er wat van. 

Eigenlijk hebben we er geen plaats meer voor, maar het miso chocolade taartje met blauwe bes ijs klinkt te heerlijk. Dat is het ook helemaal. We krijgen er geen spijt van en delen is goed zodat het niet teveel is. 

Helemaal voldaan bedanken we onze ober Mahmoud. Ik spreek zijn naam correct uit met de Arabische "g" en hij vraagt waar ik vandaan kom. Als hij Nederland hoort wil hij dat ik opschrijf wat hij moet zien en eten. Hij gaat negen maanden lang door Azie en Europa trekken! 

Dit was een voortreffelijk begin van het weekend. Allemaal een fijne paar dagen gewenst!