Belem en Baixa

Vandaag willen we dichter bij de stad blijven en daarom wek ik Katja en Kai pas om negen uur.  Kennelijk ben ik mijn twee oudsten al helemaal ontwend, want het duurt en duurt voor ze klaar zijn!  Ik ben bang dat we het ontbijtbuffet gaan missen en dat wil ik zeker niet!

Kai en ik gaan daarom alvast naar beneden terwijl Katja zich nog klaarmaakt.  Het is tien voor tien en ik heb het in mijn hoofd dat het buffet om tien uur sluit.  In de VS is dat namelijk gedurende de week meestal het geval.

Gelukkig is het hier pas om half elf en Katja komt niet veel later ook.  We genieten weer van dit super uitgebreide buffet.  Vandaag zijn er weer wat veranderingen wat het extra lekker houdt.  Ik kan er gewoon niet over uit dat dit bij de kamerprijs is inbegrepen!

Na het eten rapen we onze spullen bij elkaar, maar het loopt al tegen elven en we besluiten in plaats van de tram een taxi naar Belem te nemen.  Dat blijkt achteraf voor drie personen zelfs goedkoper te zijn.  We treffen een taxi chauffeur, die ook graag gidst en hij wijst ons van alles.  Daarna zet hij ons bij de Belem Toren af.

We kopen combinatiekaartjes voor de toren en het nabije Jeronimo klooster.  Deze Belem toren is "Manueline architectuur", gebouwd tijdens de regering van Manuel I (net als het klooster, trouwens) in de laat 15e, begin 16e eeuw.  In 1755 was er hier in Lissabon een gigantisch zware aardbeving en veel gebouwen zijn daardoor getroffen, ook deze.  Nu nog steeds zijn de effecten van die aardbeving door de stad heen te voelen.

Wij lopen de 120 tredes naar boven voor een mooi uitzicht over de omgeving.  Natuurlijk maken we ook heel wat foto's.  De trap is zo nauw dat er een stoplicht is om te regelen wanneer mensen naar boven kunnen of naar beneden mogen.

Het is prachtig weer met weer zo'n diepblauwe lucht.  Warm ook, dus de jasjes gaan al gauw uit.  Als we de toren uitgebreid bekeken hebben, lopen we naar het Monument der Ontdekkingen.  Ook hier willen we naar boven en kopen kaartjes.  Van bovenaf hebben we vooral prachtig uitzicht op het klooster.

Dat Jeronimo klooster en de bijbehorende kerk is van buiten erg pittoresk, maar ook van binnen de moeite waard.  We besteden er heel wat tijd en lezen uit mijn Rick Steves gids en de informatieborden, die er staan.   Vooral de waterspuiten, die in de vorm van gewone dieren zijn, zijn leuk.  We zoeken de poes en de aap, zoals de gids ons vertelt.

Intussen rammelen de magen alweer en we besluiten bij Portugalia te gaan lunchen.  Een Portugese jongen, die Katja kent, heeft haar dit restaurant aangeraden.  Het is leuk gelegen aan de rivier en het menu is voornamelijk vis.  Ik houd het heel licht en bestel een garnalensalade.  We houden namelijk ruimte over voor dessert voor de verandering.

Dat eten we niet bij dit restaurant, maar aan de overkant van de straat bij Pasteis de Belem.  Dit zoete pasteitje hebben we al vaker op deze week, maar dit is de enige officiele "fabriek" en ze worden warm verkocht.

Al ben ik echt geen fan van zoetigheid en al helemaal niet van pudding, toch zijn deze pasteitje voor een keer wel lekker.  Katja en Kai zijn er dol op en eten er meerdere.  We eten ze wachtend op de tram terug naar ons gedeelte van Lissabon op.

Die tram zal over tien minuten komen volgens het bord en dat klopt ook wel.  We stappen in met heel veel anderen en kijken waar we kaartjes kunnen kopen.  Volgens de gids kan dat van de chauffeur, maar dat is duidelijk niet het geval.  Er moet met munten betaald worden en ook nog eens een stuk meer dan wat de gids, die uit 2011 stamt, aangeeft.

Zoveel muntgeld heb ik niet en we willen niet betrapt worden op niet betalen!  De volgende halte stappen we dus uit.  Althans, Kai stapt uit en de deur gaat weer dicht voor Katja en ik kunnen volgen.  Gelukkig is er een knop, die ik gauw indruk en, al was de tram alweer op gang, hij stopt en wij kunnen ook uitstappen.

Jaren geleden stapte ik in Den Haag uit een tram en Rick met Katja als kleintje op zijn rug was nog in de tram, geen nog eens stoppen daar!  Kai had wel geweten gewoon naar de volgende halte te lopen, maar als het Katja was geweest weet ik het nog niet, want zij is niet aan trams gewend.

Maar goed, we staan dus allemaal bij een halte ergens in Lissabon.  Gelukkig komt er al gauw een taxi langs, die ons terug naar het hotel brengt.  Dat niet alleen, het is sneller (misschien minder authentiek, maar ach, we hebben even in die tram gestaan) en goedkoper!  Dat laatste verbaast me enorm, maar met drie mensen is een taxi dus goedkoper (Rick Steve vermeldt dit ook in zijn gids).

Het is inmiddels ook zeker 23 graden en we brengen onze jassen naar de kamer.  Ook trek ik mijn sandalen aan, ik heb tenslotte niet voor niets mijn teennagels laten doen.  Heerlijk, dit zomerse gevoel!!

In mijn gids van Rick Steves staat een leuke wandeling door het gedeelte van Lissabon waar ons hotel in ligt.  Die besluiten we te gaan maken.  Zo vinden we ook uit dat ons hotel, Avenida Palace, het oudste in de stad is en ik kan er niet genoeg goeds over zeggen!

We lopen als eerste, zoals de gids aangeeft, naar de Funicular Santa Justa, die door een leerling van Gustav Eiffel is ontworpen, en sluiten aan bij de rij wachtenden, die niet zo lang lijkt.  Alleen komt er maar geen lift en pas na meer dan een kwartier eindelijk een, maar wij kunnen net niet mee.

Misschien is dat maar goed ook, want opeens lees ik in het Portugees dat het platform is afgesloten.  Wat dat precies betekent weten we niet en we blijven wachten.  Dan komt er weer een lift naar beneden, die allerlei mensen naar buiten laat en dan zonder nieuwe passagiers weer naar boven aat.

Een aantal mensen die uit de lift kwamen roept ons toe niet naar boven te gaan.  In gebroken Engels zeggen ze een uur daarboven te hebben moeten wachten, want ze konden nergens heen.  Dat vinden wij zonde van onze tijd en we lopen verder.  Morgen is het hetzelfde geval staat op het bord beneden, dus wij slaan deze lift dit keer over.

We lopen dan maar verder naar de Praza do Comercio met zijn grote boog en standbeeld.  Kai en ik hebben dit zondag al gezien, maar toen was het bewolkt en koel.  Nu zeer aangenaam om te vertoeven.  In de gids lezen we dat de wijnproeverij hier leuk is.

Daar lopen we dus heen en per wijn kost het ongeveer een euro om te proeven.  Ik koop een kaart voor zes euro, zodat we alle drie tenminste twee wijnen kunnen proeven.  Katja kiest er twee van een euro en Kai en ik krijgen drie wijnen, want twee van 50 cent. Erg leuk om ook wat te leren over de verschillende wijnregionen van Portugal.

We lopen verder met de gids van Rick Steves als "gids" door de Baixa buurt.  Kai en ik hebben het meeste daarvan al gezien, maar het is interessant om de achtergronden te lezen.  We gaan een paar mooie kerken in (zie foto's) en worden aangeraden een "ginjinha" te drinken bij de oudste bar daarvan.

Dat is een soort kersenlikeur, maar niet heel erg zoet, hoewel Katja er niet van houdt.  We hadden het gisteren al in een chocolade bakje en vandaag als likeurtje met bessen erin.  Katja vindt het nog steeds niet lekker, maar ik besluit dat Rick het heerlijk gaat vinden, precies zijn "hoestdrank" smaak, en wil een fles ervan kopen voor hem.

We lopen de rest van de wandeling tot een van de "funiculars" (S. Gloria), die steil de heuvel op gaat.  We hebben zo heel wat geleerd, al had ik liever een live gids gehad.  Helaas zit je dan altijd aan bepaalde tijden vast en ik snap als geen ander dat dat niet makkelijk is.

We hebben nu wel erge zin ergens gewoon te gaan zitten en ontspannen.  Dat doen we op een terrasje aan het grote plein dichtbij ons hotel.  We bestellen drankjes en meloen met rauwe ham, heerlijk!  Al genietend klets ik lekker met mijn twee oudsten over hun interesses en levens.

We gaan nog even terug naar het hotel en nemen dan een taxi naar het Fado restaurant dat de concierge ons aanraadde, O Faia.  Fado is een typische Portugese muziek.  Wij beginnen onze maaltijd om kwart over acht en de Fado show begint om half tien.

Katja en ik bestellen hetzelfde, een boerenkool soep vooraf en dan de gegrilde octopus.  Kai heeft een gerecht met biefstuk.  Het smaakt goed, maar Katja en ik vinden dat de inktvis teveel raar vet heeft, en dat vinden wij niet lekker.  De kinderen (zo noem ik ze maar voor het gemak) bestellen ook nog chocolade mousse als dessert, waar ik een paar hapjes van mag hebben.

De Fado begint klokslag half tien en het is erg leuk om mee te maken.  De eerste zanger vind ik al erg goed. Hij zingt drie liedjes en dan volgt een chaotisch kwartier pauze.  Ik wilde eigenlijk maar een artiest horen en dan terug, maar de kinderen halen me over nog even te blijven.  We hebben wel de rekening al betaald.

De tweede Fado zanger vind ik beduidend beter, dan de eerste!  Zijn stem draagt meer.  We genieten ook hier weer van, maar ik ben inmiddels doodmoe, al zijn er nog twee meer zangers, dat trek ik niet meer.  Men belt een taxi voor ons en heel aardig komt de manager buiten met ons op de taxi wachten.  Na mijn eerdere taxi incident hier ben ik daar dankbaar voor.

Na een kwartiertje komt de juiste taxi opdagen en keren wij terug bij ons hotel na een heel drukke dag!  Morgen nog een volle dag hier in Lissabon en dan de terugtocht.  Kort, maar echt heel erg krachtig, we halen alles uit deze dagen!

Foto's van vandaag staan hier

Sintra

Al om kwart over negen gingen we gisteravond naar bed en ik viel meteen in een diepe slaap.  Ik had ook dat maskertje van het vliegtuig weer aangedaan, want er viel veel licht van andere ramen de kamer binnen.  Vier uur later schrok ik wakker met veel pijn in mijn schouders en nek.  Gauw een pijnstiller genomen en weer snel in slaap gevallen, dit keer zonder masker.

Pas om zeven uur doe ik mijn ogen weer open en doezel wat verder tot acht uur.  Dan heb ik, na bijna elf uur in bed, ook echt wel genoeg geslapen.  Katja en Kai duidelijk ook, want met niet veel moeite krijg ik hen ook uit bed.  Ik was trouwens blij met mijn fan geluid op mijn laptop vannacht, want in de kamer naast mij huilt een baby onophoudelijk, zodra ik dat geluid uit heb gezet.

We maken ons klaar en gaan dan ontbijt eten.  Het ontbijt zit gratis bij het hotel inbegrepen en wij verwachten het typische Europese buffet met wat plaatselijk lekkers, ham, kaas, verschillende broodjes etc.  Dat is meestal al een stuk lekkerder dan wat je als gratis ontbijt in de VS krijgt (eerlijkheidshalve zijn die hotels in de VS ook een stuk goedkoper meestal).

Als we op de tweede verdieping uitstappen zien we eerst een prachtige zaal met kroonluchters.  Dit hotel is werkelijk prachtig en het ligt naast het historische station, dus ik schat dat het uit de laat 19e eeuw stamt.  De eetzaal even verderop is even prachtig met grote kroonluchters.

We worden welkom geheten en krijgen een tafeltje en heerlijke sterke koffie.  Het buffet overtreft werkelijk al onze verwachtingen.  We hebben (en zeker ik) al heel vaak in Europese hotels gelogeerd, maar zoiets heb ik nog nooit gezien.  Er is van alles, van gerookte zalm tot verse mango en papaya.

Gewoonlijk eet ik niet zoveel voor het ontbijt, maar dit keer is mijn bord wel vol en ik neem me voor de andere lekkernijen te laten voor de andere ochtenden.  Wat een luxe is dit en we genieten met volle teugen.  Meestal is het ontbijt maar even gauw gauw, maar hier blijven we toch wat langer genieten.

We hebben echter gepland rond half tien de trein van station Rossio naast ons hotel naar Sintra te nemen en dat lukt ook.  We kopen een retourtje en de trein vertrekt letterlijk twee minuten later.  We moeten onze kaartjes valideren bij poortjes en gelukkig openen die en we stappen in.  Het zijn dubbeldekker treinen hier en boven is alles al bezet, maar beneden kunnen we plaatsnemen.

Zo'n 35 minuten later komen we na een aantal andere stations bij het eindpunt Sintra aan. Daar lopen we naar het oude centrum en we weten dat we tenminste het Pena Paleis, Kasteel van de Moren en Nationale Paleis hier willen bekijken.

Voor je ergens aankomt heb je toch geen idee wat je moet verwachten.  "Het Kasteel van de Moren en het Pena paleis zijn beiden op flinke heuvels gebouwd" weten. Wat is flink?  Voor de een is elke heuvel een flinke klim, de ander vindt een halve berg pas een heuvel.

Nou, hier in Sintra is die heuvel een halve berg!  We kunnen het paleis niet zien liggen, maar het kasteel wel en dat torent boven het stadje uit.  Katja loopt, ondanks mijn waarschuwingen, op dunne sandaaltjes, maar Kai en ik hebben goede schoenen aan.

Mag ik hier ook even reclame maken voor Montrail?  Wat een super trekschoenen zijn dat!  Mijn oude paar is meer dan tien jaar oud en nog steeds mijn favoriet.  Dit nieuwe paar heb ik nooit eerder gedragen en na 9 mijl (bijna 15km), 20000 stappen en 163 "trappen" (volgens Fitbit) heb ik geen blaar en geen voetpijn!

We besluiten, hoe hoog dat Kasteel van de Moren ook lijkt te liggen, te gaan lopen.  Het is een prachtige wandeling, maar ik moet toegeven dat ik af en toe vooral Kai moet terugfluiten om even op adem te komen. Niet zozeer dat ik buiten adem ben, maar mijn hart racet zo snel.  Het is de stairmaster keer tien.

Het zijn ook allemaal "kinderkopjes" en een oneven eeuwenoud pad.  Ik sta versteld dat Katja het lukt zonder problemen te lopen (hoewel ze na een tijdje wel over haar enkel en heup klaagt).  We klimmen en klimmen en ik krijg soms het gevoel dat we er nooit zullen komen!

We zaten in de trein met 3 oudere Amerikaanse dames en ik hoorde hen zeggen dat ze een bus gingen nemen.  Toen dacht ik nog "hoe typisch Amerikaans om maar niet te lopen",  maar nu zie ik dat zij deze tocht zeker niet vol hadden gehouden!  De gids, die zij hadden overdreef allerminst.

Maar na zo'n drie kwartier zijn we bij de ingang van het Moorse kasteel.  Daar kopen we kaartjes voor zowel het Moorse kasteel als het Pena paleis.  We hebben al heel wat geklommen en het hoogste punt van het kasteel lijkt nog twee keer zo ver!

Toch gaan we naar dat hoogste punt klimmen.  Onderweg hebben we de prachtigste uitzichten over Sintra en Lissabon, onder anderen.  Zo mooi allemaal, we vergeten bijna dat we compleet buiten adem zijn.  Die Moren moeten een supergoede conditie gehad hebben!  En, zoals Katja opmerkt, zeker een plek waarvandaan je van heel ver ziet als er een aanval komt!

Van hieruit zien we op een andere heuveltop ook het Pena Paleis liggen.  Dat lonkt, maar niet voor we meer water hebben gekocht.  Dat was een misrekening op de weg naar boven.  Het is niet heel warm (zo'n achttien graden met flinke bries), maar door de inspanning van het klimmen droogden we toch uit.   Zorg dus voor water als je ooit die klim begint!

Met water en vol goede moed beginnen we aan de tocht naar het Pena Paleis.  Die is allerminst minder inspannend dan die naar het kasteel.  Ik moet toegeven dat ik dit allemaal een beetje onderschat had.  Zo vaak lees je een gids en wordt er zoveel tijd voor iets uitgetrokken en dan zijn wij ruim binnen die tijd klaar.  Dit keer werd in ieder geval hoe inspannend de paden naar de bezienswaardigheden zijn zeker niet overtrokken.

Dat gezegd geniet ik van ieder van die inspannende stappen.  De tuinen rond het paleis zijn adembenemend en opeens is daar dan het kleurige paleis wat voorheen een klooster was.  Onze al gekochte kaartjes geven toegang tot de tuinen en het paleis zelf.

We fotograferen eerst uitgebreid buiten en lopen dan met onze mond open door het prachtige interieur.   Als we klaar zijn is het al bijna half twee en rommelen de magen flink.  Gelukkig is er een cafeetje met een leuk terrasje.

Als lunch kiezen we een wrap met ham en kaas.  Als snack daarna kopen we ook queijadas, een lokale specialiteit.  Dit zijn mini cakejes, zoet dus, maar alweer erg lekker.  Ik eet hier meer zoetigheden dan ooit, ha ha.

We besluiten niet gewoon weer terug naar de hoofduitgang te lopen, maar via de "meren" naar die uitgang.  Dat is heel mooi met veel prachtige natuur en bloemen en de meertjes zijn ook zeer pittoresk.  Deze uitgang komt echter uit op een autoweg.

Via allerlei haarspeldbochten en af en toe opzij springend voor naar boven rijdende toerbussen lopen we terug naar Sintra.  Dat is verder dan we verwachtten, maar na een uurtje zien we eindelijk de rode daken weer.

Door het stadje lopend valt ons een winkeltje op waar je een plaatselijke Ginjinha kunt proberen.  Dit is een chocolade bakje waar je de plaatselijke kersenliqueur "Ginja" in doet.  Wij zijn natuurlijk nieuwsgierig en voor 1 euro mogen we het proberen.

We pakken een chocolade bakje, vullen het met ginja, en worden geinstrueerd de helft eerst te drinken.  Dan moeten we het bakje eten met de rest van de likeur.  Erg lekker moet ik zeggen!

Katja wil graag op een terrasje iets drinken en we strijken neer op dat van het Hockey Cafe.  Het voelt goed om weer te zitten, moet ik zeggen!  We hebben vandaag onze calorieen wel verbrand, denk ik zo.  De "kinderen" nemen een biertje (hoewel, dat -tje hoeft er niet bij) en ik een glas rose.

Het is lekker in de warme zon zitten zo!  Maar ja, we willen ook de Palacio Nacional, waar we op uitkijken hier,  bekijken en de tijd begint te dringen, dus we rekenen af.

Bij het Nationale paleis kopen we kaartjes en dan ben ik zo blij dat we dit gedaan hebben!  Dit paleis stamt uit de 14e eeuw en is tijdens de grote aardbeving hier in 1755 wel flink beschadigd, maar genoeg uit de Middeleeuwen is nog te zien.

Dat niet alleen, maar iedere kamer is even mooi.  Soms gewoon om zijn eeuwenoude staat, maar meestal vanwege echte pracht en praal.  Ik kan wel zeggen dat ik dit een van de mooiste paleizen, die ik ooit heb gezien, is.

Eenmaal weer buiten overleggen we wat we willen doen.  Ik heb van een online vriendin een aanbeveling voor een restaurant hier gekregen, maar we zijn nog lang niet hongerig en het is pas net na vijven.  Na wat overleg besluiten we terug naar Lissabon te gaan en daar te kijken waar we willen eten.

Net als op de heenweg staat onze trein terug al klaar.  Online las ik over allerlei problemen met het Portugese treinsysteem, maar gelukkig hadden wij daar helemaal geen last van.  Ja, een poortje werkte eens niet, maar dan probeerden we een andere met succes.

Dit keer kunnen we wel boven zitten en het lijkt wel sneller te gaan.  Op de hotelkamer, slechts een paar meter van het station, kijken we naar restaurant recensies.  We willen zeker geen herhaling van gisteravond!

Gek genoeg valt de keuze op de Leao D'Ouro vrijwel naast het hotel.  Gisteravond wilden we daar ook al eten, maar waren te moe om tot zeven uur te wachten.  Dit keer krijgen we meteen een tafeltje in dit restaurant dat al in de 19e eeuw hier begon.

Het blijkt inderdaad een goede keuze.  Mijn inktvissalade is heerlijk, hoewel te veel, gelukkig wil Katja het ook wel proberen.  Katja heeft vier oesters als voorafje, die ze binnen een mum van tijd opheeft.  Kai daarentegen heeft een heel interessant voorafje.

Kennelijk is het hier in Portugal ook de bedoeling dat voorafjes worden gedeeld.  Mijn inktvissalade was al heel veel, maar Kai's Portugese worst voorafje is zeker bedoeld voor meerdere personen.  De serveerder denkt dat duidelijk ook, want geeft ons allemaal schone bordjes.

Prima, want Katja en ik willen die interessante worsten ook best proberen.  Er is een bloedworst bij en die vind ik dus heel erg lekker.  De andere twee kunnen niet over het feit dat die van bloed is gemaakt heen.  Ik plaag ze en vraag of hun biefstuk of kip dan bloedloos is.  Volgens beiden is dat zo.

Als hoofdgerecht bestellen we alle drie het typisch Portugese gerecht "bacalhau" (kabeljauw).  Het is lekker, maar het heeft graten, iets waar onze kinderen zeker niet aan gewend zijn.  Ik moet toegeven dat dit nooit mijn favoriete vis is, waar dan ook ter wereld, maar het smaakt allemaal lekker.

Terwijl we zitten te eten komt er een heel grote groep binnen, die vrijwel het gehele restaurant vult.  We kunnen niet meteen bepalen welke nationaliteit(en), maar een paar ervan zijn zeker Amerikaans, ook al kunnen we niet horen wat ze zeggen.  Ze gebruiken echter alleen een vork en geen mes, een duidelijk teken.

Terug in de hotelkamer kijken we tv en ik schrijf mijn blog.  Ik denk dat de volgende blog pas in het vliegtuig of thuis zal komen, want morgen hebben we een late reservering in een Fado restaurant en donderdagochtend vertrekken we vroeg alweer naar huis.  Misschien lukt het me woensdagavond nog te schrijven.

Heel veel foto's van vandaag staan hier

Reis naar en eerste dag in Lissabon

Zaterdag

Rick is de enige van het gezin, die op tijd op staat.  Hij heeft vanochtend de bat mitzvah van de dochter van een college.  Gewoonlijk zou ik ook meegegaan zijn, maar ik maak me liever klaar voor onze reis en zie erop toe dat Katja en Kai dat ook doen.

Na een gezamenlijk ontbijt doe ik drie kwartier op de elliptical boven en dan maken we ons allemaal, Saskia inclusief, klaar om te gaan lunchen.  De kinderen kiezen daarvoor Le Pain Quotidien.   Het is super lekker weer met zo’n 17 graden opeens en het kleine terrasje daar zit vol met mensen, die buiten eten.

Wij zoeken dus maar een tafeltje binnen.  Katja en ik nemen beiden de zalm tartine, Kai een erg lekker uitziend Mediterranees bord en Saskia een grote bak fruit salade.  Het is weer erg gezellig met mijn drietal en de kinderen vinden het ook duidelijk leuk elkaar weer te zien.

Na het eten is er sprake van om naar Target te lopen, maar Katja besluit dat ze toch liever naar Rite Aid gaat.  Daar hebben de anderen ook een paar dingen nodig.

Inmiddels is Rick ook weer thuis en doen we de laatste spullen in de tassen en laden die in de van.  We nemen afscheid van Saskia en Rick brengt ons naar Dulles Airport.  Rick parkeert even en gaat met ons mee inchecken.

Dat verloopt snel, want ik ben Premier.  Bij de ingang van de veiligheidscontrole zeggen we Rick gedag en beloven zodra we aangekomen zijn te sms-en (het zal voor hem als alles op tijd verloopt midden in de nacht zijn). 

Ook de veiligheidscontrole is helemaal niet druk en al snel zijn we er doorheen.  Katja, die een andere vlucht neemt via Manchester, omdat zij op mijlen reist, zal van de C gates vertrekken en Kai en ik met een overstap in Newark  van de A gates.

Naar die laatsten kunnen we lopen of de trein nemen.  We besluiten de benenwagen te nemen.  Katja heeft geen keuze en moet met de trein.  Zij wil gaan studeren voor haar vertrek, dus we nemen afscheid van haar tot we in Lissabon zijn.

De A terminal van Dulles is wel leuk 

Kai en ik lopen naar onze gate en wachten daar geduldig tot we aan boord kunnen.   Intussen koop ik nog even snel een masker om in het vliegtuig voor mijn ogen te doen, wie weet helpt het.  Ook koop ik een dunne, maar zeer lekkere blijkt later, reisdeken.  Ik vind die in het vliegtuig altijd ondingen.

Het vliegtuig naar Newark is maar een klein vliegtuig en ik moet mijn tas in het ruim laten doen.  Dat vind ik nooit zo fijn, maar er is geen plaats voor onder de stoel.  Gisteravond nog heb i keen programma gezien waar ze op verborgen camera’s toonden hoe op die manier electronica uit die tassen wordt gestolen.  Ik hevel mijn laptop en tablet dus over in Kai’s tas.

Zo’n vlucht naar Newark of New York is even opstijgen en dan vrijwel meteen weer dalen, dus er wordt enkel water rondgebracht.  Ik ben allang blij dat we op tijd vertrokken, want ik heb daar de laatste tijd met United Express niet zoveel geluk mee gehad.

Als we op Newark landen krijg ik een sms-je van Katja.  Haar vlucht is wel vertraagd, iets met een nooddeur, die niet sluit.  Uiteindelijk wordt dat bijna twee uur vertraging voor haar, maar ze zou vier uur overstaptijd in Manchester hebben, dus nog ruim voldoende tijd.

Kai en ik eten even een heel duur en zeer matig hapje bij een visrestaurant naast onze gate.  Het stuk zalm dat ik heb is wel lekker, maar wordt slechts met wat verlepte sla geserveerd, terwijl het op het menu een heel stuk beter klonk met tomaat en komkommer salade.  Enfin, het vult de maag even.

Ook onze vlucht naar Lissabon vertrekt op tijd en zal 6,5 uur duren.  Als er net met het bezorgen van het eten is begonnen, roept de piloot om dat er turbulentie komt en de flight attendants moeten gaan zitten.  Dat duurt maar en duurt maar en er is nauwelijks turbulentie.  Ik heb het wel meegemaakt dat ze met veel erger doorgingen met serveren.  Dit is maar een enkele trilling.

Heel vervelend vind ik het, want nu heb ik minder tijd om met mijn ogen dicht te liggen.  Slapen lukt me in het vliegtuig nooit.  Eindelijk hervatten ze het uitdelen van de maaltijden en nu kan dat opeens wel met wat turbulentie.  Omdat ik op het vliegveld al heb gegeten eet ik niet alles van deze maaltijd, maar voor de verandering is hij wel  lekker, pasta met mini gehaktballetjes.

Zodra alles is opgehaald doe ik mijn maskertje op en ga zo goed en zo kwaad als het gaat doezelen.   Het is een volle vlucht, maar de middelste stoel naast mij is een van de twee onbezette.  Fijn wat meer ruimte dus, ik zit ook in Economy Plus (Kai niet, die vond het prima het geld daarvoor te besparen) dus het is niet al te erg afzien.

Zondag

Drieeneenhalf uur van maar de meest comfortabele houding te proberen te vinden hoor en ruik ik dat het ontbijt wordt uitgedeeld.  Het maskertje was super en heeft denk ik wel geholpen met wat meer uitrusten.

Het ontbijt bestaat uit een bakje vruchten en een kleffe croissant.  De laatste anderhalf uur voor de landing doezel ik daarna nog verder.  Keurig op tijd na een eigenlijk, op de late maaltijd na, perfekte vlucht landen we in bewolkt Lissabon.

Kai heeft de hele vlucht films gekeken en dus letterlijk geen oog dichtgedaan.  We lopen naar immigratie waar het heel rustig is en na vertoon van ons Nederlandse paspoort worden we meteen verder gewuifd.  Ook de bagage komt vlot en wat ben ik blij om mijn tas te zien! 

Buiten is het nogal chaotisch met wie welke taxi krijgt en met mijn slaperige hoofd zie ik pas als we al op weg zijn dat er geen meter in de taxi zit.  Ik zeg tegen Kai dat deze vent ons vast gaat afzetten.  En jawel, hoor, het hotel is nog geen kwartier rijden en hij laat vrolijk een tarief van 33 euro op een kaartje zien! 

Mijn protesten dat ik heb gelezen dat het niet meer dan 20 euro zou moeten zijn zijn zinloos want hij spreekt (zogenaamd?) geen Engels en veinst mijn gebroken Portugees niet te begrijpen, grrrr!  In ieder geval kan ik Katja nog waarschuwen zeker een taxi met meter te nemen vanmiddag!

Gelukkig is de ontvangst in het hotel allervriendelijkst en probeer ik het taxi incident maar opzij te zetten.  Het is pas negen uur en tot onze verbazing is een van onze twee kamers al klaar.  Heerlijk!  De heel vriendelijke belman helpt met de bagage en Kai springt als eerste onder de douche.

Na mijn douche voelen we ons weer een beetje mens en besluiten eens te gaan kijken of we een restaurantje kunnen vinden.   We lopen naar buiten en horen dan een vreemd luid gemarcheer.  Het blijkt om een paar honderd soldaten te gaan, die voor ons hotel langs marcheren.

Zij worden gevolgd door een militaire band en die weer door soldaten op paarden.  Een indrukwekkend geheel is het wel, vooral de paarden.  Wij hebben natuurlijk geen idee wat de gelegenheid voor deze parade was.  Het lijkt geen speciale feestdag te zijn of zo.

Kai en ik vinden na wat zoeken een gezellige en drukke pastelaria.  We bekijken de lange menukaart en ik bestel de tonijnsalade tosti en Kai roerei met worstjes.  Het smaakt allemaal best, al zien we later een paar veel lekkerdere broodjeszaken.

We besluiten na het eten om niet in te kakken door de stad te gaan lopen.  Het is zelfs op deze ietwat somber en koele zondag zeer levendig met restaurantbediendes, die hun menu’s aanprijzen en lokalen en toeristen op de terrasjes.  Ook zijn er enkele winkeltjes open.

Ons hotel ligt naast het treinstation wat heel gunstig is, want we willen morgen proberen een trein te nemen ietsje de stad uit.  We bekijken hoe we daar kaartjes voor kunnen krijgen, maar wachten nog maar tot morgen om ze te kopen.

Na wat als een flinke wandeling voelt voor onze vermoeide botten zijgen we neer aan een tafeltje op een druk terrasje.  Het blijken voornamelijk Duitse toeristen te zijn en de reden is ook meteen duidelijk, het restaurant serveert enorme pullen bier.  Kai voelt zich natuurlijk eventjes helemaal thuis.

Inmiddels is Katja ook geland en we lopen terug naar het hotel om op haar te wachten.  Ook zij wil de viezigheid van de reis van zich afwassen.  Intussen kijkt Kai Duitse tv, zoek ik op Yelp wat een leuk restaurant voor het avondeten is en werk mijn blog bij.

Als Katja klaar is gaan we er weer op uit voor een wandeling.  Eigenlijk willen we een hop on hop off tour doen om een goed idee te krijgen over hoe de stad in elkaar zit.  Grappig genoeg raadt de verkoper van de kaartjes die af, veel goedkoper om te lopen of de tram te nemen, die zou in de VS meteen ontslagen worden, ha ha.

Wij zijn het er eigenlijk ook mee eens en lopen gewoon lekker door zondags Lissabon.  Er zijn marktjes, mensen, die dansen, muziek, duidelijk is dit een dag waar de Portugezen van genieten.  Opvallend is ook al de graffiti op de luiken van de gesloten winkels.  

In het hotel vragen we aan de concierge ideeen voor het avondeten.  Hij is niet erg behulpzaam, want de meeste betere restaurants zijn zondags gesloten.  Hij noemt nog de Leao d'Ouro, maar is daar ook niet heel enthousiast over,  toch willen wij dat gaan proberen. We zitten ook duidelijk in een heel toeristische buurt, dus ik heb een hard hoofd in een lekker maal dichtbij anders.

Eerst nemen we onze gidsen en kaart mee naar beneden naar de bar en drinken daar een wijntje (in Kai's geval een biertje).  Ik ben er trots op dat we geen van drieen aan de verleiding hebben toegegeven om te gaan slapen.  Ik doe dat al nooit, maar de rest van het gezin na zo'n nachtvlucht altijd wel en het is gewoon niet een goede strategie om over de jet lag heen te komen.

De barkeeper spreekt bijna geen Engels, dus Kai en ik moeten wel ons vers geleerde Portugees te berde brengen.  Dat valt nog absoluut niet mee, zelfs voor een simpele bestelling.  Gelukkig is hij helemaal blij dat we het tenminste proberen en helpt goed mee.  We hebben met behulp van de gidsen nu ook goede plannen voor de komende dagen.

Die plannen houden natuurlijk ook typisch Portugees eten in en we proberen, nadat ik Katja en Kai met moeite van hun telefoons en bedden heb geraapt, rond zes uus de Leao D'Ouro.  Daar zit niemand binnen, een slecht teken (ja, ik weet dan Spanjaarden en Portugezen heel erg laat eten, maar er zijn ook heel veel vooral Duitse toeristen in de stad).  Eenmaal binnen krijgen we te horen dat er pas om zeven zal worden geserveerd (dit voor een restaurant dat zegt open te zijn van het middaguur tot laat 's avonds).

Helaas hebben wij geen goed alternatief en onderwerpen ons dus aan de kookkunsten van het eerste het beste restaurant met een menu in tien talen, Andorra.  Nou, het had bijna niet erger gekund, hoewel Katja haar gamba's nog wel te pruimen vond ondanks dat die in de knoflooksaus zwommen (en dan meen ik "te pruimen, want echt lekker zijn ze ook niet.  

Kai's biefstuk en mijn gegrilde calamari zijn echter zo taai dat ze bijna niet te eten zijn.  Alleen de"voorafjes"" die ze natuurlijk ook op tagel zetten om extra te verdienen zijn nog te pruimen (we weigeren de kaas en het brood, maar octopus salade en olijven zijn goed).  

Na herhaalde malen om de rekening gevraagd te hebben (en vier keer of we toch geen dessert willen) komt een vrij aardige oudere medewerker ons helpen af te rekenen.  "Heeft het gesmaakt?",vraagt hij.  En tja, ik ging zonder iets te zeggen betalen, maar kan het toch niet laten te zeggen dat mijn eten echt niet te eten was.  Geen reactie, waarom ook, wij zijn maar domme toeristen.  Maar helaas is daar nu TripAdvisor en Yelp en die gaan ook steeds meer tellen, helaas voor senhor Andorra.

Wij vertrekken dus niet erg voldaan en Kai en ik bedenken ons dat we hier overal mensen kleine vlaai-achtige taartjes zagen eten.  Cafe Gelo vooral lijkt daar populair voor, pasteis de nata.  We halen er drie en zelfs de mensen in het hotel vragen of ze er een mogen.  Ze zijn dan ook ontzettend lekker!

Het ziet er niet uit, maar "looks can be deceiving"

In de hotelkamer wacht ons nog een verrassing.  Er staat een bakje heel verse aardbeien als welkom.  Daarbij kregen we een bon voor een gratis glaasje port in de bar.  Werkelijk een super hotel op een bijzonder goede locatie.  Wij gaan verder op bed tv kijken en waarschijnlijk zeer bijtijds de lichten uitdoen!

Meer foto's van vandaag staan hier.

Het gezin weer compleet

Toch wel wat bezorgd over de "winter weather advisory", die gisteravond werd afgeroepen, word ik wakker.  Rick meldt dat er hier in ieder geval niets gaande is, het is compleet droog.  Helaas zie ik dat dat in Roanoke niet het geval is, daar sneeuwt het, maar Katja sms-t dat het niet op de wegen blijft liggen, gelukkig.  Ook in Richmond valt het allemaal mee sms-t Kai.

Na mijn ontbijt ga ik aan het sporten.  Vandaag staat de dubbele Max Capacity op het "menu".  Altijd een beetje moeilijk om mezelf ertoe te zetten, maar als ik dan eenmaal bezig ben wil ik het ook goed doen.  Daarom neem ik de telefoon dan ook niet op, ook al bellen bekenden.  Dat is moeilijk om te negeren, maar zolang het niets belangrijks is moet het maar.  Al kijkend naar de tv gaat het halve uur best snel.

Na afloop ga ik nog een half uur cardio doen boven.  Ik probeer terug te bellen, maar helaas krijg ik nu de voicemails.  Dan maar weer (alsof het een straf is) verder Downton Abbey kijken.  Tegen het middaguur ben  ik klaar en begin met inpakken voor morgen.

Rick lacht erom dat ik altijd de dag tevoren inpak, ook al zou ik de volgende dag nog tijd genoeg daarvoor hebben.  Maar ik vind het fijn te bedenken wat ik allemaal mee moet nemen en eventueel nog dingen toe te voegen naderhand, zeker voor een internationale reis.  

Na vijftien jaar heb ik ook een nieuw Comfort-U kussen gekocht.  Dat kwam gisteren aan, dus ik ga het vannacht uitproberen.  Het is een ander materiaal dan mijn kussen nu, dus ik ben benieuwd.  Het oude kussen kan dus nu al de tas in, want dat wordt mijn reiskussen.

Bij Rite Aid haal ik mijn medicijnen, zodat ik genoeg heb voor op reis.  Ik dacht ook Saskia's pil op te halen, maar dat recept is verlopen, vertelt de apotheker.  Wat???  Er stond op haar recept vorige maand dat het nog een maand vernieuwd zou worden.  Niet dus en natuurlijk is de apotheker niet om te praten, want het is de Virginia wet dat geen recept langer dan een jaar door kan gaan zonder een bezoek aan de dokter.

Gauw bel ik thuis Saskia's dokter en die beloven gelukkig de Rite Aid te bellen voor een maand van de pil.  Ik maak ook gelijk een afspraak voor haar, want dat moet nu binnen de maand.  Ik vind het nog steeds slecht van Rite Aid dat er stond dat er nog een maand zou komen en dat ga ik ook zeker aankaarten.

Lunch haal ik bij Plaka Grill naast de Rite Aid.  Een lekkere bak avgolemono soep en pita.  Dat laatste deel ik met Cosmo, die natuurlijk ook al weet dat dat zo is, slim beest.

Wachtend op Katja en Saskia zet ik afleveringen van mijn favoriete shows op mijn Kindle Fire en tablet voor onderweg.  Dit keer zal ik met heel wat meer electronica reizen.  Voorheen een Kindle, smartphone en laptop, nu ook die Kindle Fire en tablet.  Overigens heb ik de serie "The Bible" op de tablet gezet, lijkt me enorm interessant.

Saskia komt, opgelucht dat haar schoolweek er weer opzit, rond drieen thuis en Katja komt om half vier aanrijden met Django en Zorro.  Gelukkig heeft de sneeuw in Roanoke haar niet parten gespeeld, behalve wat veel verkeer onderweg.

Met zijn drieen rijden we naar Pro Nails 3 waar ik heb gereserveerd voor de pedicure en gel manicure voor ons alle drie.  Het is een bijzonder uitje dat niet vaak meer voorkomt.  Ik kies vandaag een heel lichte kleur blauw, Katja een wat donkerder turquoise en Saskia gaat voor zwart.  In onze sandalen (brrrr!!) lopen we iets meer dan een uur later weer naar buiten.

Als we thuiskomen is Kai daar ook alweer en Rick volgt niet veel later.  Zo'n fijn gevoel altijd als het gezin compleet is, want dat komt natuurlijk steeds minder voor.

Het is even uitvogelen waar we zullen gaan eten, want we willen met zijn vijven gaan en dat betekent een restaurant met veganistisch eten.  De keuze valt op Neisha Thai en de eigenaar Rick verwelkomt ons als oude vrienden, terwijl we hier pas een keer hebben gegeten de afgelopen weken.  Zeer goede klantenbinding, want de manager komt ook de hele tijd vragen of alles goed is.  We worden als belangrijke klanten behandeld.

Heerlijk voorafje met zalm dat Katja en ik delen

Na de voorafjes hebben Rick en ik beiden de zalm bereid in bananenbladeren besteld.  Dat is een ontzettend lekker gerecht, maar mijn hemel wat een gigantisch stuk zalm!  Ik smul ervan, maar kan er maar de helft van op.  Ook de kinderen vinden hun eten lekker en het is weer zo gezellig.  De tijd gaat me eigenlijk te snel.

Het voelt zo fijn om al mijn kuikens weer onder een dak te hebben! Jammer, dat het maar een avond is, maar ik ben vast van plan flink van mijn twee oudsten te gaan genieten de komende dagen!  Gelukkig hoeven geen van beiden meteen na thuiskomst donderdag weer terug dus Rick heeft ook wat tijd met hen.

Druk dagje met van alles en nog wat

Bah, ik word er nu echt niet meer vrolijk van de lamellen te openen en een witte en bevroren wereld te zien.  Tijd voor warmere temperaturen en kleur in de natuur, duidelijk zou ik het ten noorden van ons, waar mijn zus en broer en Ricks familie met bergen sneeuw kampen, bepaald niet goed doen.

Saskia heeft een late dag en ik help haar door lunch voor haar te maken, want ze was na haar douche weer in slaap gevallen en nu bijna te laat.  Gelukkig krijgen we het samen op tijd voor elkaar.

Na mijn ontbijt ga ik boven mijn uur interval op de elliptical doen.  Natuurlijk weer Downton Abbey kijkend.  Ik probeer langzamer te gaan, maar het lijkt wel een verslavende drug, die show!  Met moeite doe ik mijn Kindle uit en maak me klaar om Vienna in te gaan.

Met Karin heb ik afgesproken te gaan lunchen bij Pazzo Pomodoro.  Karin heeft al een tafeltje en Johna, die 's avonds achter de bar staat, is onze serveerster en herkent mij dus ook.  Dit restaurant valt nooit tegen.  Karin bestelt de ravioli en ik de caprese salade, allemaal heerlijk.   Karin heeft daarna nog plaats voor een heerlijk uitziende tiramisu, ik houd het bij koffie, die ook lekker sterk is.

We hebben heel wat bij te praten en voor ik het weet moet ik naar huis om de tapijtreiniger op te wachten.  Onze family room vooral is erg aan een schoonmaakbeurt toe.  Virginia Floors, een eenmansbedrijfje met een heel aardige eigenaar, maakt al meer dan vijftien jaar onze tapijten schoon.  Hij doet dat heel goed, maar jee, wat zou ik graag geen tapijt meer hebben in huis!!!

Hij is net klaar als Chris aanbelt met PJ om de honden door de buurt te nemen.  Heel goed voor Cosmo ook, want hij verveelt zich anders dood.  Chris en ik vinden deze wekelijkse wandelingen ook erg leuk, volgende week gaat het niet lukken, maar de week daarop hopen we het met warmere temperaturen voort te zetten.  Het is vandaag namelijk weer venijnig koud met een snijdende wind, bovendien.

Speel met mij!

Precies als ik thuiskom komt Laura aanrijden om me een broodnodige massage te geven.  Het doet wel soms zoveel pijn dat ik wel van de tafel wil springen, dus hopelijk helpt het.  Volgens Laura laten de knopen wel wat los in ieder geval.

Via Amazon heb ik ook een nieuw paar sportschoenen gevonden, die werkelijk heerlijk zitten.  Mijn oude Montrails zijn meer dan tien jaar oud en nog steeds mijn favorieten.  Ik hoop dat deze schoenen de opvolgers gaan zijn.

Rick komt thuis en we hebben een lekkere maaltijd van Whole Foods, zalm, spinazie en zoete aardappelfrietjes uit de oven.  Vannacht moet er weer wat winters spul uit de lucht vallen en ik hoop zo dat Katja en Kai morgen zonder kleerscheuren naar huis kunnen rijden!

Flapjack vindt iedere lege tas om in te kruipen

Halverwege de week alweer

Zoals wel vaker deze winter kom ik vanochtend maar langzaam op gang.  Het helpt ook niet dat mijn schouders en nek scherp pijn doen.  Ik was er al bang voor gisteren, want Sharon had heel wat schouder- en rugspieroefeningen in de routine en dat was kennelijk teveel.

Als Rick afscheid neemt en naar zijn werk gaat neem ik toch maar een pijnstiller en ga nog even liggen, hopend dat het gaat werken.  Helaas niet veel en net na negenen ga ik toch mijn bed maar uit.  Met Saskia gaat het niet veel beter.  Ze heeft krampen en hoofdpijn en, je raadt het al, ik meld haar ziek.  Ik zal die stem van de "attendance lady" volgend jaar in ieder geval niet missen!

Na ruim de tijd te hebben genomen voor mijn ontbijt zet ik mezelf er eindelijk toe te gaan sporten.  Ik heb er bijna vijfenveertig minuten opzitten als de schoonmaaksters binnenkomen.  Ik vraag ze in de basement te beginnen vandaag en ga dan maar gauw douchen voor ze boven komen.

Voor de lunch heb ik met Lia afgesproken bij P.F. Chang's in Fairfax Corner.  Lia woont er niet ver vandaan, maar kende dit winkelcentrum nog niet.  Het doet wat Europees aan, want openlucht met allerlei winkels en restaurants.

Ons gereserveerde tafeltje staat binnen al klaar en we krijgen een heel erg vriendelijke serveerder.  We beginnen beiden met een kopje soep.  Voor Lia de hot and sour soep en voor mij de egg drop soep, allebei heel erg lekker.

Daarna heeft Lia een erg lekker uitziende salade met kip en ik de "tuna crisp".  Voor we naar het restaurant gingen heb ik op de website het menu bekeken en wist dus al wat ik ging bestellen, al is het hier ook allemaal lekker.  Helaas hebben ze de mini desserts niet meer, die toch wel heel populair waren.

Na een gezellige maaltijd nemen we afscheid.  Ik rijd huiswaarts door de witte wereld.  Het dooit vandaag wel, maar de sneeuw smelt maar heel langzaam en is in de zon letterlijk verblindend.  Ik ben blij dat het langzaamaan smelt, laat ik het daarbij houden.  Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn voor onze familie in Massachusetts, Michigan of Canada, waar bergen meer ligt,

Downton Abbey is nu een beetje een goed boek dat ik niet kan neerleggen geworden.  Ik kan het niet laten vanmiddag toch stiekem nog een paar afleveringen te kijken. Natuurlijk helpt het niet om een tablet te hebben dat overal meegaat.  Ik ben in korte tijd al bij seizoen drie beland.

Chris antwoordde mijn sms-jes of ze vanmiddag met de honden wilde gaan wandelen niet, dus ik neem Cosmo dan maar alleen mee.  Het blijkt dat ze het zo druk had op school na de sneeuwdagen dat ze de sms-jes te laat zag.  Nu gaan we het morgen dan proberen.

Cosmo en ik maken, zo goed en zo kwaad als het gaat met niet schoongemaakte stoepen, een lange wandeling.  In het bos zien we ook hoefafdrukken van herten.  Ik kan niet wachten tot we weer lekker echt de natuur in kunnen gaan!

Zaterdag gaat Rick naar de Bat Mitzwah van de dochter van een van zijn collega's en een goede vriend van ons.  Wij zijn beiden naar de Bar Mitzwah van hun zoon geweest, maar wij hopen dus zaterdag naar Europa af te reizen, dus Rick gaat dit keer alleen.

Hij wil een origineel cadeautje voor het meisje meenemen en ik stel voor naar Alex and Ani in het Mosaic District te gaan daarvoor. Daar kocht ik pas geleden ook armbanden met betekenis voor Saskia.  Rick kiest een ster van David en de geboortesteen van het meisje, erg leuk, die symboliek en bij tieners zijn deze armbanden de rage hier.

Voor het avondeten hebben we een reservering bij het enorm populaire Four Sisters Vietnamese restaurant. Zoals altijd is het allemaal ontzettend lekker.  We beginnen met een Vietnamese loempia, die me altijd weer aan mijn kindertijd in Senegal doen denken, toen we vaak "nem" gingen kopen bij de Franse Vietnamezen.

Daarna bestel ik de gegrilde vis met rijstpapier.  De serveerder legt uit hoe ik dat het beste eet.  Ik weet dat wel, maar niet iedere serveerder doet dat en ik vind dat erg aardig, want dit is niet de meest bekende cuisine in deze omgeving.  Hieronder de drie fases om mijn overheerlijke maaltijd te eten:

Een bord met lekkers en sauzen

Vis, groentes en sambal op het rijstpapier

En smullen maar!

Rick is ook heel tevreden met zijn eten.  Het fijne van Vietnamees is dat het niet zwaar is.  Een van mijn favoriete cuisines.

Thuis boeken we eindelijk ook onze zomervakantie in Aruba.  Zal dit de laatste keer zijn dat we met ons allen gaan? Katja kan al niet de hele tijd komen, maar dat geeft natuurlijk niet.  We zullen dit jaar ook niet meer in onze geliefde Westin logeren, want die is helaas gesloten en verkocht.  Dat gaat de pret niet bederven, we hebben al eerder met veel plezier in het Radisson gelogeerd.

Met die blije vooruitzichten gaan we vrolijk naar bed.  Het mag dan koud en sneeuwerig zijn buiten, het wordt steeds later donker (dit weekend wordt het hier zelfs zomertijd) en de lente is ongetwijfeld in aantocht.  

Weer een heel koude dag

Om half zes gaat Ricks telefoon wekker en hij wordt er niet wakker door.  Hij heeft het volume dan ook wel heel laag gezet om mij niet te storen, maar gelukkig voor hem word ik er toch door gewekt.  Rick heeft een enorm belangrijk evenement in Washington waar hij om zeven uur moet zijn.

Als ik me er eenmaal van verzekerd heb dat Rick op is, val ik weer in slaap.  Pas tegen negenen word ik weer wakker en het neemt even voor ik mezelf ertoe kan zetten de kou te trotseren en mijn warme bed te verlaten.  We hebben vannacht het koude record voor 4 maart verbroken.  Het kwik zakte tot maar liefst -18 graden!

Veel warmer dan dat is het niet als ik Cosmo uitlaat.  En, wauw, -18 met wat wind is echt heel erg koud kan ik melden!  Gelukkig vindt Cosmo dat kennelijk ook en doet zijn behoeftes gauw.  Ik sprint letterlijk terug naar binnen!

Gauw maak ik een paar warme koppen koffie en wafels voor mijn ontbijt.  Dan ga ik bijtijds naar de sportschool, want de wegen zien er nog heel slecht uit.  Ik neem de hoofdwegen, maar ben verbaasd hoe slecht die zelfs nog zijn.  Maar goed dat de scholen gesloten zijn!  De budgets voor sneeuwruimen hier zijn op en het zout ook bijna.

Op deze foto kun je een beetje zien dat de straten ook nog wit zijn

Rijden op gladde wegen maakt mij enorm nerveus en op de radio hoor ik van het ene na het andere ongeluk.    Zonder kleerscheuren kom ik bij Anytime Fitness aan en vind daar gelukkig nog een parkeerplaats in de overdekte garage.

Sharon is er ook al en na even opwarmen beginnen we aan het uur personal training.  Sharon vertelt dat zij verkouden is en iemand anders komt binnen, die net beter is van buikgriep.  Ik besluit ter plekke na de personal training de sportschool voor de rest van de week links te laten liggen.  Ziek worden net voor een reis wil ik natuurlijk voorkomen!

Op de terugweg naar huis zijn de wegen door de zon al gelukkig een stuk beter.  Op de elliptical en al Downton Abbey kijkend (het lijkt wel een goed boek wat ik niet weg kan leggen!) krijg ik mijn 10000 stappen voor vandaag bij elkaar.  Ik had nog ambities om op sneeuwschoenen te gaan lopen met Cosmo op het W&OD pad, maar ik kan mezelf er gewoon niet toe zetten langer dan een paar minuten in deze kou te lopen!

Net als ik klaar ben en onder de douche wil springen gaat de telefoon.  Het is Annette in Texas en zij vertelt dat ze graag hierheen wil komen.  Super leuk!  We bespreken data en nu komt ze de eerste week van april.  Ik zie er enorm naar uit haar weer te zien en natuurlijk ook onze mooie stad te laten zien.  Het is al 33 jaar geleden dat Annette in Washington was en de stad is heel erg veranderd sindsdien. Fijn vooruitzicht, dus!

Annette en ik zijn ook goede kletsers dus het is al ruim lunchtijd geweest als we ophangen.  Gauw bel ik Plaka Grill en haal hun avgolemono soep op.  Die is zo lekker en licht en perfect voor dit koude weer.

Saskia en ik vullen de laatste formulieren voor haar inschrijven bij VCU in.  Die kunnen na handtekeningen van Rick nu weggestuurd worden.  Toch blijft het een vreemd gevoel dat mijn "kleintje" nu volgend schooljaar echt niet meer thuis zal wonen.

Het is vandaag "Mardi Gras" dus mijn dagelijkse vormen en patronen foto zijn kralen, die traditioneel naar het publiek worden gegooid tijdens de parades

Ook vandaag is er weer een prachtige zonsondergang.  Ik neem Cosmo mee voor een korte wandeling en maak een paar foto's.  Maar zelfs in die korte tijd ben ik alweer verkleumd.  Mijn hemel, ik ben echt helemaal klaar met deze kou!  Dit is zo ongekend voor dit gebied!

Ricks werk in Washington loopt later en ik ben dus alleen voor het avondeten.  Ik bestel mijn favorieten, wakame soep en General Tso's surprise, van Sunflower.  Rick komt moe thuis en natuurlijk gaan, zoals iedere winteravond het vuur en de tv aan.

Mijn trouwe compagnon aan mijn voeten

En ja hoor, weer een witte wereld

Vannacht keek ik even uit het raam en zag al een witte wereld.  De scholen zijn dicht en Ricks kantoor ook, maar Rick stond toch ver voor mij op om te werken.  Eigenwijs als hij is, is hij toch nog even naar Starbucks gereden om ontbijt te halen.

Daar kreeg hij bijna spijt van, want de wegen zijn spekglad en hij kwam zelfs bijna op onze oprit vast te zitten.  Het probleem is namelijk dat voor de neerslag overging in sneeuw een flinke laag ijzel is gevallen.  Onder die witte laag ligt dus een gevaarlijke ijslaag.

Als ik beneden kom staan mijn Americano en ei sandwich dus al klaar, erg lekker.  Rick heeft een belangrijke presentatie te geven via de computer.  Lang leve de moderne technologie, want hij had daarvoor eigenlijk naar Warrenton, hier een uur vandaan, gemoeten, maar kan het nu veilig van huis uit doen.

Mijn taak is om Cosmo stil te houden, want die ziet de hele tijd mensen, die hun hond uitlaten, langskomen en gaat dan blaffen.  Ik neem hem mee naar boven en begin aan mijn cardio.  Vandaag geen personal training door de sneeuw.

Meer dan een uur, want ik wil 10000 stappen en 8 kilometer bij elkaar hebben, en twee Downton Abbey afleveringen ben ik klaar.  Gauw douche ik en doe mijn skibroek en Noorse trui aan, want het vriest maar liefst tien graden!  Ja, gisteren was het 16 graden, vandaag 26 graden kouder!

Lunch is dan ook een lekker warme groentesoep met gesmolten Goudse kaas erin.  Voor Saskia natuurlijk zonder de kaas.  Die Goudse kaas maakt het voor mij nu juist zo lekker.

Het sneeuw nog steeds, maar gelukkig lijkt het niet zoveel te worden als sommigen voorspelden.  Halverwege de middag wordt het eindelijk droog en dan ligt er zo'n dertien centimeter.  De wegen zijn door de kou heel slecht begaanbaar dus het is goed dat we er niet uit hoeven.

Cosmo daarentegen geniet met volle teugen.  Ik ga even met hem mee naar buiten, terwijl Rick de oprit met de sneeuwblazer schoonmaakt.  Ik had nog plannen om op sneeuwschoenen door de buurt te lopen, maar binnen een paar minuten zijn mijn handen al, ondanks de handschoenen, zo koud dat ze pijn doen.  Morgen dan maar misschien, als de wegen tenminste begaanbaar zijn dan, want in de buurt is alles al te veel schoongemaakt.

Onze sneeuwhond

Mijn vormen en patronen foto van vandaag

Het grootste deel van de middag blijf ik dan ook maar binnen en werk aan mijn Portugees.  Saskia heeft een hele groep vrienden en vriendinnen uit de buurt hier en ze bakken pancakes.  Rick trekt zich terug in zijn kantoortje om verder te werken.

Om vier uur wordt ons plein schoongemaakt, maar verandert daardoor in een ijsbaan

Tegen zonsondergang gaan we weer naar buiten.  Rick voor het laatste sneeuwblazen en ik om foto's te maken van de prachtige zonsondergang.  Natuurlijk vergezelt Cosmo ons ook weer en is weer eens heel moeilijk naar binnen te krijgen (filmpje van Cosmo in de sneeuw).

Ondanks de sneeuw komt onze postbode vrolijk de post brengen.  En daarin zit een grote envelop voor Saskia van de University of Mary Washington met de woorden "You Are In!" vetgedrukt op de voorkant.
Natuurlijk weet zij al dat ze naar VCU wil gaan, maar het is toch ook leuk voor haar zelfvertrouwen dat meerdere scholen haar als student willen hebben.

Van alle scholen, die ik hier in Virginia heb bezocht, zou ik trouwens het liefst naar Mary Washington gegaan zijn.  Ze hebben een prachtige campus en zijn niet zo gigantisch.  Wat dat betreft ben ik heel anders dan onze kinderen.  Ik zou me gauw verloren hebben gevoeld op zo'n enorme school met tienduizenden studenten.

Voor het avondeten maakt Rick een van zijn superlekkere omeletten gevuld met allerlei groentes, champignons en kaas.  Hij is ooit omelet chef bij een Italiaans restaurant geweest en heeft daar geleerd de dunste omeletten, die ik ooit heb gegeten te maken.  Het is het perfecte eten voor deze winterse avond.

Natuurlijk met wat sambal oelek erop

De scholen zijn morgen weer gesloten, maar Rick moet in alle vroegte naar Washington rijden over de ijzige wegen.  Ik probeer hem nog over te halen met de metro, maar hij heeft zware tassen en gladde nette schoenen aan.  Hopelijk gaat het allemaal goed.  En zo eindigen we de zoveelste winterse dag en vriest het intussen vijftien graden.  Verwacht wordt dat we record lage temperaturen gaan halen vannacht.  Waar blijft die lente???

Stilte voor de storm en Oscars

Zaterdag

We slapen lekker uit, zoals altijd op het weekend.  Saskia maakt zich klaar om met vrienden en vriendinnen naar Richmond te gaan en Rick en ik beginnen na ons ontbijt aan onze respectievelijke sporten.  Hij gaat daarvoor naar de sportschool en ik doe een uur boven op de elliptical, want dan kan ik Downton Abbey kijken.

Het wordt vandaag een rustige dag, want Rick heeft verkondigd dat hij teveel in huis te doen heeft om iets te gaan ondernemen.  Ik haal dan ook lunch voor ons beiden bij Panera.  Voor mij hun erg lekkere winter power salade met onder anderen quinoa, linzen en bietjes.

Terwijl ik op ons eten wacht hoor ik een vader Nederlands spreken met zijn zoontjes.  Zij blijken ook in de buurt te wonen en we wisselen een paar woorden uit.  Met drie hongerige kinderen heeft hij niet veel tijd, dus verder dan een snel praatje komt het niet.

De zon schijnt vandaag nog lekker dus ik lijn Cosmo aan voor een lange wandeling door de buurt.  Tot mijn vreugde zie ik een heel aantal bloeiende krokusjes en natuurlijk zingen de cardinaaltjes erop los.  Dat stemt me toch wat vrolijker, want de berichten zijn dat we maandag weer een zware winterstorm voor onze kiezen gaan krijgen.

De rest van de middag besteed ik op Facebook met Katja en Kai en de gisteren gekochte gidsen voor Lissabon.  We hebben, als alles goed gaat met reizen, drie volle dagen en daar nu een voorlopige planning voor gemaakt.

Mijn zus belt om even gezellig bij te kletsen.  Ironisch genoeg is de vergadering waarvoor ze een paar weken geleden hierheen zou komen verzet naar, je raadt het al, maandagochtend!  Heel grote kans dat die weer niet doorgaat, dus maar goed dat ze wil wachten tot het warmer weer is om met de kinderen te komen.

Vanavond hebben we gereserveerd bij een restaurant waar we veel goeds over gehoord hebben en al heel vaak langs gereden zijn, Villa Mozart in Old Town Fairfax.  Dit restaurant serveert modern gepresenteerd noord Italiaans eten gemaakt door chef Andrea Pace.

Mooie zonsondergang onderweg

We krijgen een tafeltje in een van de twee intieme eetkamers.  Het wordt werkelijk een heerlijke maaltijd, een restaurant waar we zeker terug zullen komen.  We beginnen beiden met de carpaccio, die super lekker is met een soort kaas, die ik niet ken.

Een lekkere Aperol Spritz bij het voorgerecht

Daarna bestel ik twee voorafjes voor mijn hoofdgerecht en Rick het konijn gerecht.  Ik heb de caprese salade, die op een bijzondere manier gepresenteerd wordt en de beste caprese is, die ik ooit heb gegeten.  Daarbij heb ik de inktvis en mijn hemel, daar zal ik het nog een tijdje over hebben.  Zo lekker en super zacht is die inktvis! Je zou het iemand voor kunnen zetten, die niet weet wat het is, en die zou niet weten dat het inktvis is.

Caprese salade

Ricks konijn vindt hij duidelijk ook erg lekker.  Volgens mij heb ik nog nooit eerder konijn gegeten, dus Rick deelt een stukje met mij.  Het maakt prima, moet ik zeggen.  De mede-eigenaresse komt vragen hoe het geweest is en we kunnen niet anders antwoorden dan perfekt.  We zullen hier zeker terugkomen.

Saskia komt gelukkig ook weer heelhuids terug uit Richmond.  Ze heeft een heel aantal mensen ontmoet, die daar volgend jaar ook gaan studeren.  Zij heeft straks geen introductieweek meer nodig, ze zorgt wel voor haar eigen sociale netwerk. Natuurlijk zal ze wel naar die week gaan, ik zeg dat maar om

Zondag

We worden wakker met een Winter Storm Warning voor na middernacht vandaag, flink wat sneeuw voorspeld, al heeft iedere zender wel een ander totaal.  We gaan het meemaken morgen, maar vandaag lijkt het nog wel heel ver weg.

Als Rick en ik op weg gaan om ontbijt te halen voelt het al als lente met een warme zon.  Bij Starbucks halen we koffies en bij Panera power sandwiches met ei, ham en kaas.  Die vind ik altijd erg lekker en Cosmo het bovenste stuk brood ook.  Hij weet al dat hij die gaat krijgen als zondagse traktatie en geniet er duidelijk van.

Mary Ellen en Marty, haar sheltie, ook zo'n schattige hond, komen ons ophalen voor een wandeling door de buurt.  Na een tijdje heb ik het zo warm dat ik mijn jas uitdoe en in korte mouwen doorloop!  Onvoorstelbaar dat het morgen meer dan twintig graden kouder gaat worden!

Van Leah's moeder hoor ik dat zij hun huis al hebben verkocht, na twaalf dagen op de markt, maar!  Het zal wel vreemd zijn om daar na vijftien jaar opeens een jong gezin te hebben wonen.  De kopers hebben twee kleintjes.

Met Ray en Jennifer twee huizen verderop klets ik een tijdje, terwijl zij hun hek aan het maken zijn.  Daar reed een paar weken geleden voor de tweede keer in een jaar iemand doorheen.  Hun kinderen zitten nog op de basisschool en Jennifer heeft helemaal geen zin in nog een sneeuwdag.  Die dagen herinner ik me nog goed!

Saskia en ik gaan naar Whole Foods voor een aantal benodigdheden en lunch.  Mijn hemel, ik heb het zelden zo druk gezien daar!  Duidelijk is iedereen aan het inkopen om de sneeuw voor te zijn.  Ik heb te doen met mensen, die maar een of twee dingen komen kopen, en laat een vrouw met enkel wat dingen in haar handen voorgaan.  Ze is enorm dankbaar, mijn goede daad van vandaag weer gedaan.

Vanmiddag klets ik bij met Christine en bel mijn broer en schoonzus in Canada, die tegen meer dan een meter sneeuw en ijskoude temperaturen aankijken.  Het kan altijd erger en voor hen is het einde nog lang niet in zicht.  Brrr!!!  Een skireisje van mijn neef werd zelfs afgelast omdat het te koud was, iets wat mijn broer nog nooit mee heeft gemaakt.

Rick en ik willen weer eens naar de film en kiezen de Lego film.  Inmiddels valt er een koude regen, maar het ergste weer moet na middernacht komen.  De film is inderdaad erg leuk, zoals we overal lazen en hoorden.  Ik had niet verwacht een film met Lego figuren onderhoudend te vinden, maar dat is hij dus wel.

Het nieuwe fotothema voor maart is "Vormen en Patronen" en dit was mijn foto vandaag

Vanavond is het Oscar avond.  We bestellen lekker Vietnamees eten van Viet Aroma, rijstpapier pannenkoekjes gevuld met groentes en vlees, en installeren ons voor de tv.  Eerst het rode kleed en interviews met veel acteurs en actrices en vooral kijken hoe ze gekleed zijn en dan de Oscar uitreikingen.

Ieder jaar weer een heel spektakel en voor de verandering hebben we heel wat genomineerde films gezien.  Ik ben benieuwd wie gaat winnen.  Mijn stem gaat naar "Her" voor beste film.  De anderen zijn ook heel goed, althans die ik gezien heb, maar "Her" zette me echt aan het denken.