Oh, wat zou het heerlijk zijn als dit weer zou voortduren! Ik word gewekt door het vrolijke zomerse geluid van een zangvogeltje op het deck. Alleen de steeds gouder wordende gloed van de bomen naast ons huis geeft aan, dat het toch echt herfst is.
Mijn wandeling met Cosmo en Christine aan mijn oor via de mobiele telefoon gaat in korte mouwen. Het is zelfs warm zo! Helaas geeft het weerbericht minder weer aan voor morgen en dan koeler weer voor de rest van de week. Ik besluit ter plekke iedere minuut van deze warmte in me op te nemen!
Na de wandeling doe ik een gewichtenroutine buiten op het deck. Terwijl ik bezig ben, zie ik een schoolbus stoppen en uit stapt Kai! Ze hadden vanochtend PSAT's en zijn daardoor eerder vrij. Typisch Kai om me dat niet van te voren te vertellen, maar gezellig om hem zo vroeg al thuis te hebben.
Op mijn vraag of hij de test (die een voorloper is van de echte SAT test, die hij in mei voor het eerst zal doen) moeilijk vond, krijg ik het gewoonlijke "ik weet niet". Kai is meestal heel goed met dit soort algemene proeven, dus hij zal wel een goede uitslag hebben. Hij is er zelf in ieder geval duidelijk niet bezorgd om.
Gisteren vertelde Katja me via MSN, dat ze zich niet lekker voelde. Een mooie gelegenheid voor mij om Virginia Tech's "We Care" programma eens uit te proberen. Studentenvrijwilligers stellen daar pakketten samen en bezorgen die nog dezelfde dag bij de kamer van de ontvang(st)er.
Voor Katja bestel ik een "Get Well" care package en nog geen twee uur later krijg ik een MSN van haar, dat ze het heeft gekregen! Dat is nog eens service. Katja (die gelukkig "slechts" een flinke verkoudheid heeft) is er dolblij mee en er zitten vruchten bij, dus hopelijk krijgt ze daarvan wat broodnodige vitamines. Over het algemeen eet ze wel gezond, maar met een verkoudheid is fruit wel erg goed.
Qua cijfers gaat het heel goed met Katja, vertelt ze. Ze hebben deze week "midterms" en tot nu toe heeft ze overal een A voor. Verder vertelt ze, dat ze haar boeken gisteravond na studiegroep was vergeten. Ik stel me er al op in, dat die boeken nu niet meer te vinden zijn. Maar gelukkig, na enig zoeken vond ze ze terug...in de vrieskast! Ha ha ha, heerlijk, die studentengrappen, gelukkig heeft Katja daar ook gekeken!
Het is vijftien oktober en tijd om de grote pompoenen voor Halloween te gaan halen. Toen de kinderen kleiner waren maakten we daar een ritueel van en gingen naar Cox Farms. Nu geven ze daar niet meer om en gelukkig maar, want die pompoenen worden per pond verrekend en zijn flink duur! Bij Whole Foods zoek ik twee mooie grote ronde pompoenen uit voor $5 per stuk! IK ben benieuwd welke patronen Kai en Saskia er dit jaar uit gaan snijden.
De gezellige herfstingang van Whole Foods
Na de lunch installeer ik me buiten. Ik doe mijn Spaanse huiswerk en stuur zwart wit foto's in voor de fotografie cursus. Vrijdag hoop ik tijd te hebben om foto's te gaan nemen voor de macro les van vorige week. De leraar loopt ook achter, want die heeft nog geen evaluaties voor de foto's van twee weken geleden gegeven, dus ik zit nog goed.
Ook lees ik op Facebook (wat een verslaving zou dat kunnen worden!), dat de Washington Post een fotografiewedstrijd houdt. Het thema is "DCInsiders" en alleen fotografen uit dit gebied mogen meedoen.
Natuurlijk heb ik geen enkele illusie, dat ik ook maar een kansje heb om te winnen. Maar niet geschoten is altijd mis, natuurlijk. Ik zoek een foto van de kolommen van het Supreme Court gebouw uit mijn inmiddels zeer ruime verzameling foto's van Washington en zend die in. Op hoop van zegen (maar heel weinig hoop, hoor)!
Omdat een paar mensen hebben gevraagd hoe de "automatische" nageltang bevalt, wil ik hem gaan uitproberen. Ik kijk eerst de uitlegvideo online en ga dan vol goede moed naar Cosmo. Hij ligt rustig en ik pak zijn poot. Maar geen van zijn nagels is nog lang genoeg om te knippen. Even geduld hebben voor de evaluatie van het produkt dus nog!
Op het nieuws zie ik, dat de tropische storm Omar (nu orkaan Omar) over Aruba heen geraasd is. Dat is hoogst ongewoon, de ABC eilanden liggen doorgaans te zuidelijk voor de Atlantische stormen. Hopelijk drijft Omar niet ook naar de VS, want we hebben hier al wel weer genoeg stormen gehad.
In de crockpot staat beef stew lekker te pruttelen en vanavond komen na het eten de nicht van Petra en haar gezin een bakje koffie halen. De Halloween lichtjes staan al aan, want dat vinden ze zo leuk. Het zal vast gezellig worden!
De Halloween lichtjes van onze overburen
woensdag, oktober 15, 2008
Een warme woensdag
dinsdag, oktober 14, 2008
Nog een "Indian Summer" dag
Allereerst, allemaal bedankt voor de leuke berichtjes, die ik naar aanleiding van mijn oproep van gisteravond kreeg! Helaas zal ik velen van jullie waarschijnlijk nooit ontmoeten (hoewel, zeg nooit "nooit", want ik heb al heel wat leuke contacten aan dit weblog overgehouden), maar het is voor mij erg leuk om te lezen, wie hier zoal "op bezoek" komt.
Lang niet iedereen zal dagelijks reageren en dat verwacht ik ook niet. Maar zo af en toe even een "demografisch" onderzoek onder mijn lezers doen vind ik wel leuk. Dank aan een ieder, die daar gehoor aan gaf, dus!
De "Indian Summer" dagen duren nog even voort. Met buurvrouw (ze woont drie straten verderop) Shelly heb ik afgesproken een stuk te gaan lopen, nadat zij haar vierjarige tweeling naar de preschool tegenover ons heeft gebracht.
Shelly stelt voor naar Nottoway Park te lopen, waar ik meteen voor te vinden ben en Cosmo ook. Naast dat park ligt namelijk ook het hondenpark en dat weet hij maar al te goed! Helaas voor hem zijn er geen vriendjes aanwezig, maar hij wil wel heel graag naar binnen.
Shelly en ik laten Cosmo even lekker rondsnuffelen. Intussen kletsen wij gezellig. Ik moet zeggen, dat ik het erg leuk vind om met iemand te lopen, die in zo'n heel andere levensfase zit. De gespreksonderwerpen zijn weer heel verschillend, dan met mijn andere vriendinnen. Na ongeveer vier mijl zijn we weer thuis.
Het is zulk schitterend weer en Rick heeft net mijn fietsenbanden opgepompt. Ik besluit een stuk het W&OD pad op te fietsen. Wat een verschil maken goed opgepompte banden, zeg! Mijn fiets gaat een stuk lichter.
Een kerkje in Vienna met herfstkleuren
Op het pad is het weer genieten van de natuur. De bomen en struiken bieden een smorgasbord van kleuren. Het felle rood en geel met nog wel heel veel groen ertussen is schitterend. Ik ben blij, dat ik dit ritje ben gaan maken.
De chipmunks en eekhoorns schieten zo af en toe vlak voor mijn fiets het pad over. Voor mij is er eigenlijk niet veel ontspannenders, dan zo in de natuur te fietsen. Dan zie ik een oude man, die ik al vaker heb gesproken, stilstaan langs de kant.
Als ik ook stop, zie ik de drie herten verderop in het gras grazen. Iedere keer zegt de man hetzelfde: "They would be so much more fun, if they kept out of my backyard". Ik moet er wel om grinniken, want kennelijk vindt hij ze nog wel "fun" genoeg om zijn wandeling voor te onderbreken.
Helaas blijven de drie jonge herten nogal in de schaduw staan, waardoor ik maar een foto en een matig filmpje (de stem op de achtergrond is een voorbijrijdende fietser, die zegt: "Those deer are always out here in the same spot") kan nemen. Het blijft een van de hoogtepunten van zo'n fietstocht voor mij, die herten. Ik voel me altijd weer bevoorrecht om wilde dieren van zo dichtbij te kunnen bekijken.
maandag, oktober 13, 2008
Columbus Day
Voor de kinderen is het vandaag een vrije dag, Columbus Day. Er wordt gevierd, dat een van de schippers van Columbus op 12 oktober 1492 land zag, wat Noord-Amerika, de "Nieuwe Wereld", bleek te zijn (destijds zeker nog niet onderverdeeld in de huidige drie landen). Omdat 12 oktober echter dit jaar op een zondag en dus is de maandag dan de vrije dag.
Ieder Amerikaans kind (en ik nu natuurlijk ook) weet meteen het antwoord op de namen van de schepen van Columbus: de Nina, de Pinta en de Santa Maria. Dat wordt ze al vanaf de kleuterschool bijgebracht. Natuurlijk is dit een zeer controversiele "feest"dag, zeker voor de inheemse bevolking, die in verschillende steden protesten organiseert.
Wij zijn gewoon blij met het eerste lange weekend sinds begin september en slapen lekker uit. Rick moet wel gewoon werken, maar begint daar thuis mee, omdat mijn Canadese broer en schoonzus en neefje en nichtje langs zullen komen. Om een uur of half tien arriveren zij. Ze hebben het weekend bij mijn vader doorgebracht en zijn nu op weg terug naar huis.
Vandaag is het ook de Canadese Thanksgiving, dus ook zij hebben een lang weekend. Het is alweer meer dan een jaar geleden, dat we Ana Maria, Alexander en Athena hebben gezien. Mijn broer was hier afgelopen lente nog voor een paar dagen.
Onder het genot van een kop koffie kletsen we bij. De kinderen duiken meteen de basement in om spelletjes te gaan spelen. Prachtig altijd, hoe zij meteen weer vertrouwd met elkaar zijn. Alexander is acht maanden jonger dan Saskia en Athena is bijna acht.
Alexander is serieus bezig met hardrijden op de schaats, wie weet zien we hem ooit nog eens in de Olympische Spelen. Hij is tweede in zijn groep en doet het heel goed. Athena is een schatje en ik ben al dol op haar sinds ik haar, toen ze een paar maanden oud was, stil heb gekregen, zodat haar moeder rustig kon eten. Toen was ze een miniem pakketje, nu lang voor haar leeftijd. Iedere keer als ik mijn neefjes en nichtjes zie, waarschijnlijk, omdat daar zoveel tijd tussen zit, treft het me weer, hoe snel het leven gaat.
Helaas is het bezoek van korte duur, want er moeten nog zo'n 885 kilometer afgelegd worden door hen. De twee hoofdsteden (zij wonen in Ottawa) liggen zo'n tieneneenhalf uur rijden bij elkaar vandaan.
Voor ze vertrekken smeekt Athena nog of ik alsjeblieft mee wil gaan, zodat ik hun tuin voor Halloween kan versieren. Alexander verzucht, dat de buurtkinderen altijd vinden, dat hun tuin niets voorstelt. Ze bewonderen onze enge tuin erg en ik zie Saskia van trots zwellen. Ana Maria belooft haar kinderen zich te beteren en na veel hugs en zoenen rijden ze weer weg.
zaterdag, oktober 11, 2008
Katja en Katja
Zaterdag
Met al het bezoek en gereis van de afgelopen week zijn mijn gewichtenroutines er nogal bij ingeschoten. De hoogste tijd dus om vanochtend mijn verschillende Fitness routines open te slaan en er een half uur goed tegenaan te gaan met die gewichten!
Meike en Cosmo vinden het altijd erg leuk, dat ik nu veel op hun niveau bezig ben, en komen over en onder me door lopen. Dat werkt zo op mijn lachspieren, dat ik mijn "plank" (buikspieroefening) niet kan houden en pardoes bovenop Meike val. Met een harde miauw van schrik komt ze er gelukkig verder heelhuids vanaf! Wel is ze, aan haar zwiepende staart te zien, zeer gebelgd!
Langzaam komt de rest van het gezin tot leven. Omdat we ieder jaar met zijn allen gaan en Katja het ook zo leuk vindt, staat het Renaissance Festival op het programma. Eigenlijk wilde ik, de vroege vogel van de vijf, om elf uur vertrekken.
Rick is daar ook wel voor en we denken, dat iedereen met een uurtje wel klaar kan zijn, dus wekken de kinderen om tien uur. Fout gedacht! Door alle drie moet er eerst nog uitgebreid gedoucht en ontbeten worden, dus pas om kwart voor twaalf rijden we weg. Ach, maakt niet uit, als we maar rond lunchtijd bij het festival zijn, want de lekkernijen daar zijn een van de grootste trekpleisters voor ons kroost.
Nadat Rick het adres van het festival in de GPS van de van heeft getypt, gaan we eindelijk op weg. Het blijkt wel weer, dat je, als je ergens al vaak geweest bent, beter geen GPS kunt gebruiken. Dat is niet goed voor de relatie! Rick heeft zijn geijkte route en die wijkt af van de GPS (waar ik het mee eens ben).
Tegen het advies van de GPS en mij in, keert hij om en gaat "zijn" weg. Op de website van het festival (die ik van Rick moest raadplegen) zie ik, dat zij ook de weg van de GPS en mij aanbevelen wegens minder verkeer. Vooral later in het seizoen (dit is het een na laatste weekend van het festival), staat er, wordt het erg druk en die weg is minder druk. Maar nu zijn we al te ver de andere kant op en maar een paar mijl van het festival verwijderd.
En dan...staan we stil, twee mijl voor ons doel. De kinderen klagen, dat ze honger hebben, maar wij doen vijf minuten over iedere tiende mijl. Gelukkig is de omgeving prachtig, al zijn de kinderen daar niet van gecharmeerd.
Eindelijk draaien we een uur later de grasparkeerplaats op. We moeten ver van het festival parkeren en eenmaal binnen de poorten (letterlijk, want dit is Middeleeuws dorpje, tenslotte) wordt duidelijk waarom. We hebben het nog nooit zo druk gezien! Busch Gardens met Halloween is er niets bij en dat is het drukst, dat ik ooit een Amerikaans park heb gezien.
vrijdag, oktober 10, 2008
Comfort food
Gisteravond gingen we veel en veel te laat naar bed! Katja kwam pas na middernacht thuis, nadat ze haar afrit naar de interstate had gemist. Christine en ik wachtten op voor haar, maar half twee is veel te laat voor mij om naar bed te gaan!
Het is dus heel moeilijk mijn bed uit te komen vanochtend. Ook Christine komt om negen uur nog maar net kijken. Ik kan gewoon niet laat wakker blijven! We eten ontbijt en Christine leest voor uit de Washington Post. Daar word je niet bepaald vrolijker van! We hebben allebei de neiging het glas eerder half leeg, dan half vol te zien, dus we maken een afspraak om het nieuws zoveel mogelijk te mijden. Iets eraan veranderen kunnen we toch niet.
De zon schijnt buiten uitbundig en Christine en ik lopen meer dan zes kilometer door het herfstachtige Vienna. Vooral de eekhoorntjes blijf ik schattig vinden. Ze eten zich dik, begraven "schatten" in de grond en, wat ik het schattigst vind, wassen zich.
Thuis maken Christine en Mallory zich klaar om te vertrekken. Ik vind het dit keer heel moeilijk om afscheid te nemen, al weet ik, dat we ze midden december weer zullen zien. In dit gebied is het gaan en komen van mensen heel gewoon, maar ik had altijd gehoopt, dat Christine en Chuck gewoon zouden blijven. Maar ja, hij werkt ook voor de overheid en juist die mensen moeten vaak verhuizen.
Nadat ik afscheid heb genomen maken Katja en ik ons klaar om te gaan lunchen. Haar keuze is Sakana, sushi dus. Dat hoef ik geen twee keer te horen! Ken en MJ begroeten ons enthousiast en de sushi smaakt weer heerlijk. Ken maakt ook nog een gratis hoorntje met lekkers voor ons, altijd leuk. Ik ben blij het restaurant vol te zien zitten, want met deze economische onzekerheden vrees ik het meest voor kleine bedrijfjes als het hunne!
Moe van de late avond gisteren installeer ik mezelf met computer op het deck. Onze financieel adviseur Geoff belt me, Rick heeft hem over mijn bezorgdheid over onze spaarcenten voor de colleges van de kinderen en ons pensioen verteld. Ik mag Geoff heel graag, hij doet geen idiote beloftes en is eerlijk, dat hij ook een aantal slapeloze nachten heeft gehad deze week.
Geoff heeft zelf ook drie kinderen en is ook aan het sparen voor hun college jaren. Ons "probleem" (want anderen hebben natuurlijk veel grotere problemen) is, dat we nu al een kind op college hebben en over minder dan twee jaar een tweede. En de dollars vliegen eruit om voor alles daaromtrent te betalen. We hebben een goed gesprek en paniekerig doen helpt niemand, natuurlijk.
Al merken we er in het dagelijks leven (nog?) niet veel van, de kredietcrisis speelt in ieders gedachten. Vrijwel iedereen hier heeft een 401(k), een pensioensregeling, die gedeeltijk uit aandelen bestaat. Ik heb er een van mijn dagen bij American Express en ik ben bang, dat ik daar ook heel wat ben verloren. Punt is dus, dat vrijwel iedereen, al speculeren ze niet individueel in de aandelenmarkten, wel wordt getroffen door de plotselinge val van de aandelenprijzen.
Na het gesprek met Geoff voel ik me wel beter en ik kijk mijn favoriete Nederlandse programma's buiten. "Westerman's Nieuwe Wereld" heeft het over de "gemiddelde" Amerikaan en Nederlander. "Ik Vertrek" gaat over een gezin, dat een pension begint in Oost-Duitsland. Die serie volg ik altijd vol verbazing en bewondering, die mensen hebben echt doorzettingsvermogen!
Kai gaat skate boarden en ik haal hem een paar uur later op. Saskia loopt naar huis vanuit school en heeft daarna Kaylee en Laura hier. Katja slaapt en heeft hoofdpijn. Ze heeft ook wel een heel eind gereden gisteravond!
Met zijn vijven gaan we op Saskia's verzoek naar Glory Days Grill. We krijgen meteen een tafeltje en bestellen wat we hier noemen "comfort food". Dat is het soort eten, dat je beter doet voelen (tot je op de weegschaal staat, hi hi).
Mijn maaltje smaakt prima voor $15: acht gegrilde gamba's en een crab cake met zoete aardappel frietjes. Zoete aardappel is hier zo populair en gezonder, dan gewone aardappels. Ik ben wel benieuwd of die aardappel in Nederland doorgedrongen is. Ik vind het in ieder geval super lekker!
Ondanks alle tv's om ons heen lukt het goed het nieuws uit te schakelen. Het wordt een gezellige maaltijd en dan gaat iedereen weer zijn eigen weg. Ik ben doodop, dus het is slaaptijd voor mij!
donderdag, oktober 09, 2008
Natuur en stad
Woensdag
Bij het opstaan is het prachtig weer en Christine en ik besluiten naar de Shenandoah te gaan. Eerst brengt zij Mallory naar haar oude middle school, waar ze de dag door zal brengen met haar vroegere theaterlerares. Mallory kent er nog veel kinderen, ondanks dat haar oude klas inmiddels naar high school verhuisd is.
Terwijl Christine weg is neem ik Cosmo mee voor een snelle interval van hardlopen en snelwandelen. Meer en meer bomen beginnen te verkleuren (de piek wordt eind deze maand verwacht) en een heel aantal mensen heeft leuke Halloween versieringen aangebracht. Binnenkort wordt het weer tijd er met de camera op uit te gaan in de buurt.
Voor we op weg gaan willen we een picknick ophalen bij Whole Foods. Opeens zie ik het waarschuwingslichtje voor te weinig bandenspanning aangaan in de van. Uh oh! Dat moeten we niet hebben, een lege band straks midden in de natuur! Op de parkeerplaats voelen we alle banden en ze zijn allemaal keihard.
Christine trakteert mij vandaag nog zeer verlaat voor mijn verjaardag. We nemen sandwiches, een paar salades, wat verschillende bessen en heel decadent twee mini cheesecakejes mee. Veel te veel voor mij, maar Christine zegt terecht, dat het niet allemaal op hoeft. Ook staat ze erop een zak zoete aardappel chips mee te nemen. Daar protesteer ik tegen, maar ben er later dankbaar voor.
Voor we op weg gaan voelen we alle banden nog een keer en die zijn nog net zo hard als voorheen. We besluiten het erop te wagen. Als er onderweg iets gebeurt vinden we vast wel een galant manspersoon, die twee (ik kan nu niet meer zeggen "blonde", want dat is Christine alleen nog) dames in nood wil helpen.
Toch wat nerveus draai ik de interstate 66 op. Christine kletst erop los, maar ik zie telkens dat lichtje branden. Ik kijk of de auto misschien een bepaalde kant op trekt, maar dat is niet het geval. En dan opeens...gaat het lichtje weer uit! Nou ja! Geruster zetten we onze tocht voort, maar ik blijf me afvragen, wat dat lichtje nu was.
Na een uurtje komen we in pittoresk Front Royal aan. Dit historische stadje wil ik ook eens nader ontdekken. We rijden er altijd maar doorheen op weg naar de grotten of het Shenandoah National Park. De herfstkleuren en Halloween versieringen zijn ook hier te zien en geven helemaal sfeer aan het oude gedeelte.
Ook vandaag rijden we er slechts doorheen en bij de ingang van het Shenandoah National Park koop ik een nieuwe "America the Beautiful" pas. De vorige verliep eind vorige maand en deze is tot eind oktober 2009 geldig. De entree voor dit park bedraagt $15 en dat gaat dus al van de $80 voor de pas af. Met al mijn bezoeken aan Great Falls en de Shenandoah haal ik de $80 er in een jaar met gemak uit. En zo niet, dan dragen we bij aan het onderhoud van de prachtige nationale parken in dit land.
Helaas is het weer inmiddels een stuk minder geworden. De zon is verdwenen en van sommige bergen zien we de toppen niet door laaghangende bewolking. Toch is de rit prachtig! De herfstkleuren beginnen en op een noordelijke helling zien we er al heel wat. De uitzichten over de Shenandoah vallei zijn mooi, maar te heiig voor foto's.
Wat ons heel erg opvalt is hoe leeg het park is. We komen vrijwel niemand tegen onderweg! Misschien omdat het echte herfstseizoen nog niet is begonnen, want dan sta je soms in de file!
Inmiddels is het na twaalven en rammelen onze magen! We zijn echter nog lang niet bij onze picknickplek. Eigenlijk herinnerde ik me de volgende uitgang veel dichterbij, maar hij komt maar niet! Dus is het tijd om de zak met zoete aardappelchips open te trekken en smullen dat we doen! Zoete aardappelchips zijn veel gezonder, dan "gewone" chips, met veel vitamine a en c en minder calorieen, ook belangrijk.
Na een prachtige rit door het nationale park verlaten we het bij de eerste uitgang. Door de "country" van Virginia rijden we naar Warrenton. Het treft me altijd, hoe anders dit gedeelte van de staat is. Er zijn trading posts, waar dekens met de confederale (Zuidelijke) vlag hangen en allerlei wapens te koop zijn (samen met lekkere Virginia produkten, zoals ham en pinda's). Het aantal pick up trucks is ontelbaar en zo af en toe komen we langs een echte "pumpkin patch", waar je je eigen pompoen kunt gaan plukken.
Het is een mooie rit, maar langer, dan we ons herinnerden. Hierdoor komen we pas om half twee bij de Pearmund wijngaard aan. Dit is iets, dat Christine enorm mist in Alabama: een wijngaard met mooi uitzicht en lekkere wijnen. Ze wilde dat dus dolgraag deze week doen en zodoende zijn we hier.
We zijn hier al vaker geweest en worden meteen herkend. Dit keer doen we geen proeverij, maar kopen ieder een glas van hun Chardonnay, die heel goed is. Al is het wat kil, we besluiten toch buiten te gaan eten. Daar worden we vergezeld door de honden van de wijnmaker. Hun neuzen gaan tegast aan ons eten, maar ze krijgen toch echt geen hap!
Alles smaakt even lekker en het uitzicht op de wijnranken en de geur van de versgeplukte druiven maken het plaatje compleet. Weg zijn alle zorgen om onze gezinnen, de economie en alles. Dit is zo ontspannend, echt een mini-vakantie van een paar uur.
Op de terugweg halen we Mallory op van school. Zij heeft een heerlijke dag gehad en is als een langverloren prinses onthaald! Saskia heeft op woensdagmiddag dramaclub en zij is om half vier klaar. Precies op tijd staan we voor haar school en Mallory haalt haar op.
Dan is het tijd voor Tysons Corner met de dames. Mallory heeft volgende week Homecoming en heeft daarvoor een jurk nodig. Saskia en zij gaan ernaar op zoek, terwijl Christine en ik "onze" winkels aandoen. Christine vindt een paar leuke rokken voor de schamele prijs van $15 elk bij Ann Taylor Loft. Ik kan "mijn" kleuren nergens vinden en wil eigenlijk ook niets uitgeven, tenzij het heel speciaal is.
Saskia belt mij en vertelt, dat Mallory bijna in tranen is, want ze kan geen jurk vinden. Ze zijn bij Bloomingdale's en alle jurken daar kosten $300 of meer. Maar ze zijn al "overal" geweest en Mallory vond niets leuk.
Tijd dus voor Christine en mij, hoe moe we ook intussen zijn, om mee te helpen. Volgens de meisjes zijn er gewoon geen jurken, maar dat lijkt ons sterk. We beginnen bij Lord & Taylor, waar er heel leuke jurken zijn, maar het prijskaartje is enorm. Zelfs in het "uitverkoop" rek kost de gemiddelde cocktailjurk meer dan $100!
Terug dus naar Macy's, waar de meisjes al van alles hebben bekeken. De jurken hier kosten tenminste een stuk minder, dan bij de andere warenhuizen. Mallory probeert de ene na de andere aan, maar tot ergernis van haar moeder (Saskia en ik houden ons helemaal op de oppervlakte) wordt alles afgekeurd op kleur, pasvorm of "gewoon" omdat ze het niet mooi vindt.
Het is inmiddels al na zessen en Christine's geduld nadert de bodem, als Mallory de jurk weer aanprobeert, die Saskia al meteen leuk vond en zij ook zo-zo. Die jurk, donkerblauw met een bandje met glittertjes, staat haar super. Hij kleedt af, ziet er sjiek uit en flatteert haar gewoon helemaal. Mallory twijfelt nog, maar een blik op haar moeder doet haar voor deze jurk besluiten.
Opgelucht lopen we naar de kassa, waar Christine nog $10 afdingt, omdat de sluiting niet mooi is afgewerkt. Mallory zal er volgende week heel mooi uitzien! Nu nog schoenen en een bh, maar dat zal vast met minder bloed, zweet en tranen verlopen!
Thuis gaan de schoenen uit en wordt een glas wijn geschonken. Chuck komt na zijn werk ook hierheen en het wordt weer een geanimeerde, gezellige avond. Dan merken Rick en ik toch wel, hoeveel we ze missen! Hopelijk lukt het volgend jaar ook bij hen langs te gaan en te zien, hoe ze nu wonen.
Donderdag
Na ontbijt en koffie beginnen Christine en ik onze laatste dag samen met een flinke wandeling door de buurt. Het is heerlijk weer en de lange mouwen kunnen al gauw uit. Al zou ik de zomer eeuwig willen laten duren, ik kan ook weer genieten van de warme kleuren van de herfst. Zeker als die gepaard gaan met aangename temperaturen, zoals vandaag.
Vandaag staat een bezoek aan Washington op de agenda. Met de auto (om tijd te winnen) gaan we naar de metro. Meestal kan ik bij Claudia op de oprit parkeren, maar uitgerekend vandaag staat daar al iemand. Dan maar de parkeergarage proberen. Gelukkig vinden we vrijwel meteen een goede plek.
De rit met de metro neemt iets meer dan een half uur in beslag. We kletsen wat met de mensen achter ons, die uit New York komen en deze metro zo mooi en schoon vinden. Nou, dat kan ik beamen, ik vond de subway in New York schokkend vies!
Bij Federal Center SW stappen wij uit. Na een lange roltrap, die Mallory eng vindt, staan we opeens middenin de stad. Zo'n andere wereld opeens, vind ik altijd! Druk verkeer, overal gebouwen, maar niet op de "Amerikaanse" manier met wolkenkrabbers. Washington kun je echt wel een mooie stad noemen.
De herfstkleuren beginnen door te komen
Voetbalwedstrijdje voor het Capitool
We lopen de paar blokken naar het American Indian Museum, waar we gaan lunchen. Onze tassen worden doorzocht en dan kunnen we doorlopen naar Mitsitam.
Mallory doet zich tegoed aan een "Navajo fry bread", wat een soort gefrituurde tortilla is met gehakt, bonen en groentes. Christine en ik zijn avontuurlijker en bestellen de wilde zalm uit het Noordwesten. Ik neem er de wilde paddestoelen met zeewier salade en de spruitjes (jammie!) met uien bij. Christine kiest ook de spruitjes, maar de wilde rijstsalade, omdat ze geen zeewier lust. Het is om je vingers bij op te eten!
Iedere keer, als we hier lunchen, komt er een heel aardige oudere dame langs om ons te vertellen, waar we alles kunnen vinden in het museum. Ik geef haar meestal een fooi, want ze maakt de tafeltjes schoon en is zo vriendelijk (niet op een "geef me nu een fooi" manier). Vrijwel niemand geeft in zo'n cafeteria fooi, dus ze is altijd heel dankbaar. Vandaag geeft Mallory haar onze bijdrage en ze is er zo blijverrast mee, dat Mallory helemaal glundert. Zo lief, onze goede daad voor vandaag is weer gedaan!
We lopen de Mall over naar het Natural History Museum voor ons volgende avontuur. Dit museum is altijd al mooi, maar heeft nu twee nieuwe attracties, die wij nog nooit hebben gezien.
Om te beginnen is daar de Sant Ocean Hall, op 27 september geopend. Ik had geen idee, wat me daarbij voor te stellen en ik sla stijl achterover (ok, figuurlijk althans), als ik het zie.
Het is kleurig, informatief, interactief, urenlange informatie over de oceanen en het leven erin en eromheen! Vandaag hebben we niet zoveel tijd, maar ik wil er weer heen en alles echt op mijn gemak lezen en in me opnemen. De films hebben we bijvoorbeeld dit keer overgeslagen.
Overzicht van boven op een van de kamers van de Ocean Hall
Ook Mallory en Christine zijn onder de indruk. Dit is gewoon een van de mooiste gedeeltes van een museum, die we ooit hebben gezien! Zoveel informatie! Dat de Chesapeake Bay de grootste baai van Amerika is, wist ik al. Maar dat de baleinen van walvissen kleine haartjes hebben om het voedsel binnen te houden? Dat wist ik niet. En nog zoveel meer is er te leren hier.
Met moeite onttrekken we ons van de kleurenpracht en informatie van de Ocean Hall. We willen namelijk voor het Metro spitsuur terug, dat om drie uur begint, en ook nog de vlindertuin in het Natural History Museum bekijken. Daarvoor kopen we kaartjes, die met mijn Smithsonian lidmaatschap $5 per persoon kosten (gewoonlijk $6).
Het is gelukkig niet druk en we mogen zo naar binnen. Nu ben ik al in verschillende vlindertuinen geweest, dus ik verwachtte niet veel. Maar deze tuin is prachtig! Het is een kleinere ruimte, dan de andere vlindertuinen, die ik heb bezocht. Maar dat geeft je juist de kans de vlinders van heel dichtbij te bekijken.
dinsdag, oktober 07, 2008
Christine en Mallory hier
Het weer is werkelijk schitterend als ik opsta en met ongeduld wacht ik op Christine en Mallory, die vanochtend hier zullen komen. Ze zijn al sinds zaterdag in Virginia, maar hebben eerst bij andere vrienden gelogeerd, omdat wij er niet waren.
In Alabama krijgt Mallory een heuse hele week herfstvakantie. Hun zomervakantie is dan wel iets korter, dan de onze, maar ik zou het helemaal niet erg vinden een week of twee op te geven voor meer vakantie gedurende het schooljaar!
Mallory heeft nog een beugel en gaat daarvoor naar dezelfde orthodontist als Saskia. Om de twee maanden moet ze daarheen en de hoop was, dat ze in december klaar zou zijn. Maar Christine belt me vanochtend, dat het nu waarschijnlijk pas februari wordt, want een kies wil maar niet doorkomen. Leuk (denk ik stiekem, want Christine vindt het helemaal niet leuk), dat garandeert dan nog een bezoekje in februari!
Later dan verwacht komen ze hier aan. De geplande lange powerwandeling, die Christine en ik wilden gaan maken, kan dus geen doorgang vinden. In plaats daarvan lopen we een half uur en ik kies een zo heuvelachtig mogelijk traject, zodat we de hartslag toch nog flink omhoog krijgen.
Om twaalf uur hebben we met Karin afgesproken te gaan lunchen. Mallory blijft op onze bank lekker de Sims spelen. Als we Cafe Deluxe binnenlopen zit Karin er al. We krijgen een tafeltje middenin dit gezellige restaurant. Ik zie, dat er ook mensen buiten op het terrasje eten, maar daarvoor is het naar onze mening met 20 graden net te koel.
Christine en Karin hebben elkaar sinds juni niet gezien, dus er valt heel wat bij te kletsen. Dit restaurant is een van mijn favorieten in Tysons Corner (dit voor mensen, die dit gebied willen bezoeken). Het is ingericht als een Franse bistro en heeft een gezellige atmosfeer. De bediening is er altijd zeer vriendelijk en goed, het eten redelijk geprijsd en erg lekker.
Nadat de laatste hapjes verse bessen en (voor Karin) peach cobbler op zijn, nemen we afscheid van Karin. Thuis haalt Christine Mallory op om haar naar een jarig vriendinnetje te brengen. Zelf gaat Christine winkelen in hun vroegere omgeving, omdat het te ver is om heen en weer te rijden. Dat is voor hen een nadeel van bij ons logeren, al hun vrienden en bekenden wonen minstens een half uur rijden verderop.
Gisteren heb ik twee van de drie achterstallige fotografielessen afgemaakt en vanmiddag wil ik eigenlijk de laatste doen. Maar het is zulk schitterend weer, ik moet gewoon buiten zitten nu het nog kan! Achter op het deck vind ik het in de schaduw te koel, dus ik ga voor op de stoep zitten lezen. In de zon is het dan eigenlijk weer bijna te warm.
Terwijl ik daar zit kan ik ook heel goed Saskia en haar vriendinnetjes zien en horen. Heerlijk, hoe ze nog zo helemaal kind zijn, soms! Het hele groepje zal voor Halloween volgens een thema gekleed gaan en Saskia en Kaylee hebben alvast hun costuums aan. Ze kunnen niet wachten tot de grote avond er is en ze weer verkleed langs de deuren kunnen!
Vanavond komt Chuck, Christine's man, die hier vandaag voor zijn werk is aangekomen, ook langs (hij logeert in een hotel bij zijn werk) en gaan we met zijn allen eten. Voor Rick en Chuck is dit ook de eerste keer sinds juni, dat ze elkaar zien. Het belooft een gezellig avondje te worden!
maandag, oktober 06, 2008
Een dagje rust
In San Diego heb ik zoveel mogelijk geprobeerd om de oostkusttijd aan te houden. Dit tot ongenoegen van Rick, die om tien uur California tijd nog niet wilde gaan slapen., Toch is hij mij er vanochtend dankbaar voor, want het is zo veel makkelijker opstaan.
De zomer is hier nu echt wel vertrokken, hoewel het voor Nederlandse begrippen nog zeer aangenaam wordt overdag. Als ik de lamellen opendoe zie ik, dat de bomen al flink aan het verkleuren zijn. De maple van onze achterburen is al vlammend rood aan het worden.
Het is flink koel en ook wat bewolkt, perfect weer voor Cosmo om te wandelen. Helaas voor hem heb ik niet veel tijd, want mijn vierde (we zijn alweer halverwege!) Spaanse les begint om tien uur.
Net voor ik wil vertrekken naar het Community Center bedenk ik me, dat Saskia weleens haar medicijn vergeten zou kunnen zijn. Navraag bij Rick krijgt me niet verder, hij weet ook niet, of ze het in heeft genomen. Ik tel de pillen na en zo te zien is Saskia het vergeten.
De plek op haar arm wordt wel beter, maar is nog flink rood. Ik durf het dus niet aan om met de antibiotica te wachten tot ze thuiskomt van school (achteraf gezien helemaal goed, want ze komt pas na vieren thuis vandaag). Ik zal nu te laat bij de Spaanse les komen, waar ik een hekel aan heb, maar Saskia's gezondheid gaat voor.
De administratrice, die ik al van tevoren heb gebeld, gaat bij mijn aankomst op zoek naar Saskia. Ik mag in de kliniek op haar gaan wachten. Denise is hier de kliniekdame, dus we kletsen wat bij tot de administratrice Saskia komt brengen.
Eerst heeft Saskia geen idee, waarom ik er ben, tot ik haar vraag of ze haar pil heeft ingenomen vanochtend. Oeps, nee! Ik druk haar op het hart dit voortaan wel te doen, want ik heb geen zin de komende week iedere ochtend naar school te komen!
De Spaanse les is al in volle gang, als ik binnenloop. Op de eerste dag was er een enorme groep, die in een ochtend en een middag groep onderverdeeld moesten worden. Het merendeel van de groep wilde toch 's ochtends blijven komen. Het verbaast me dus echt, dat we de afgelopen paar weken nog maar met zijn vijven zijn iedere keer!
De les gaat vandaag over het weer en nog wat werkwoord vervoegingen. Toen ik in het begin zag, dat de leraar zeker in de zeventig is, maakte ik me wel wat zorgen over de saaiheid van het geheel. Maar Harry blijkt een enorm gevoel voor humor te hebben en tot mijn verbazing vliegen de twee uur voorbij. Dat niet alleen, ik krijg ook echt het gevoel wat van de taal te leren, mijn brein is in ieder geval twee uur lang hard bezig!
Bij het naast het Community Center gelegen Whole Foods haal ik het avondeten. Lekker makkelijk zal het zijn, worstjes, brood en tomatensoep. Maar de worstjes zijn nooit gewoon hot dogs, wat het maaltje speciaal maakt. Ik kies altijd de kipworstjes met spinazie en feta kaas en dit keer vind ik voor de anderen echte Duitse knakworsten.
Zoals altijd na een reis ben ik vandaag doodmoe en heb veel pijn. Ik twijfel dus of ik de personal training sessie met Roger wel door zal laten gaan. Die is om half drie en zo laat sport ik meestal niet. Maar misschien helpt het juist, bedenk ik me, en Roger is zo goed, ik wil gewoon nog een sessie met hem doen.
Op de weg naar de gym stop ik nog bij Party Mania voor een Webkinz (de chipmunk) voor Mallory. Christine en zij komen morgen hier voor een paar dagen en Mallory's veertiende verjaardag was vorige week. Eigenlijk ben ik wel benieuwd of die Webkinz rage ook Europa heeft bereikt. Ik vind het wel een leuk principe.
Een kwartier te vroeg kom ik bij Anytime Fitness aan. Tijd genoeg voor een warm up op de elliptische machine, dus. Ik kijk naar MSNBC en zie, dat de Dow Jones 800 punten omlaag is. Oei! Gelukkig wordt het aan het einde van de middag wat beter, maar ik kan niet wachten tot de paniek voorbij is.
Roger, waarvan ik nu uitvindt, dat hij deel maakte van het Amerikaanse Olympische team deze zomer, vraagt hoe het gaat. Ik antwoord, dat ik erg moe ben, maar er niet aan wil toegeven. Hij moedigt me echt aan en ik doe veel en veel meer, dan ik had gedacht! Dit is echt een goede trainer! Voor Kerst ga ik een paar individuele sessies met hem vragen.
Via de sportschool heb ik de drie gratis lessen achter elkaar nu gehad. Vanaf nu krijg ik er een per maand inbegrepen in het lidmaatschap. Gezien het feit, dat Roger $30 per half uur vraagt, is dat ongewoon. Dat betekent namelijk, dat de rest van het lidmaatschap maar $18 per maand is! Ik ben nog steeds erg blij met mijn beslissing hier lid te worden.
Vreemd genoeg voel ik me ook wat minder ernstig moe na het halve uur sporten. Kai is inmiddels thuis uit school (Saskia blijkt met de late bus te komen) en wil zijn haar geknipt hebben. Mona heeft gelukkig nog plek en Kai ziet er weer als een jongen uit.
Tussendoor werk ik hard aan mijn fotografiecursus. De leraar, een professionele fotograaf, die veel reist, is net drie weken in Kenya geweest op "assignment". Dat gaf ons drie extra weken, maar die zijn zomaar opeens voorbij! Aan de inzendingen te zien ben ik niet de enige, die zo opeens achterloopt.
Gauw kies ik een aantal buitenportretten van mijn nichtje, neefje en Saskia voor die week. De volgende week is architectuur en daar ben ik dol op, dus de keuzes zijn snel gemaakt. Voor deze week is het zwart-wit fotografie en daar moet ik nog even mee aan de gang. Morgen komen Christine en Mallory en blijven de rest of de week. Gelukkig is het een online cursus en mag je laat zijn.
Na het worstjesmaal hangen we gewoon voor de tv. The Big Bang Theory is er en dat is op het moment mijn favoriete sitcom. Ik merk dat ik, nu de herfst er is, weer meer tv kijk. Eigenlijk mis ik de avonden op het deck enorm en vorig jaar kon dat nog veel langer. Maar ja, niets is veranderlijker, dan het weer, en deze herfst lijkt tot nu toe een stuk koeler.
Intussen staan mijn San Diego foto's online. Ze zijn hier te bekijken.
zondag, oktober 05, 2008
Huiswaarts
Al om tien voor half vijf ben ik klaar wakker. Het hotel heeft een alarmklok met nummers zo groot, dat je zeker geen bril nodig hebt om ze te lezen. Om de zoveel tijd open ik mijn ogen en denk dankbaar: "Oh, nog een uur, nog drie kwartier, nog een half uur..." Maar onherroepelijk komt dan ook: "Oh, nu!"
Kennelijk heeft Rick ook al even wakker gelegen, want hij staat twee minuten voor de wekker officieel afgaat al op. We nemen snelle douches en zijn gauw weer ingepakt. Heerlijk, hoe vlot dat gaat zonder kinderen!
Net voor half zeven rijden we van het hotel weg. Op weg naar de auto zien we nog een zwerver door de vuilnisbak zoeken. Ik denk het en Rick zegt het, maar er lijken hier aan de westkust meer zwervers te zijn, dan in onze contreien. Of dat door het klimaat komt (hier in DC zijn veel opvangcentra) of door iets anders, we weten het niet, maar het valt ons altijd weer op.
Het vliegveld is vlakbij en we vinden Avis al gauw om de auto af te leveren. Met de bus worden we bij de United terminal afgezet. Via een brug lopen we naar het gebouw. We hebben al online ingecheckt en Rick mag, met zijn Premier status, drie tassen gratis inchecken. Zo besparen we de $15, die ik op de heenweg moest betalen.
Helaas lukt het niet om zitplaatsen naast elkaar te krijgen. Ik heb een "gewone" raamplaats in rij 17 en Rick een gangplaats in Economy Plus, rij 14. Galant biedt hij mij die plaats aan. Hij staat er zelfs op, dat ik daar ga zitten, wetend, dat de extra ruimte veel beter is voor mijn spieren.
In de rij van de veiligheidscontrole zien we opeens ook de andere Microsofters. Javier reist zo vaak, dat Karen en hij gratis eerste klas krijgen. De rest van ons zit "achterin". Tot mijn verbazing zijn er maar twee andere stellen, die ook Economy Plus hebben.
Omdat San Diego maar een klein vliegveld heeft hebben we minder tijd genomen om er te komen. Daarbij hebben we niet aan Ricks tas vol electronica gedacht. Hij wordt er bij de veiligheidscontrole steevast uitgehaald en uitgepluisd. En natuurlijk zijn ze in San Diego extra precies.
Ieder mobieltje en MP3 speler in die tas wordt met een doekje gewreven en dan in de "anti-explosieven" machine gestopt. Op zulke momenten vraag ik Rick geergerd of hij echt elk van die dingen mee moet hebben. Maar dit keer echt wel, want voor de vrouwen kwamen was dit een serieuze zakenreis voor de mannen.
Heel aardig wachten Dustin en Cindy ook tot alles is afgeveegd en goedgekeurd. Dat betekent wel, dat we nauwelijks tijd hebben om nog ergens ontbijt te halen. Ik parkeer mezelf in de rij bij Starbucks en Rick bij het ernaast gelegen Brioche Doree. Aan mij om de koffie te kopen en Rick komt terug met croissants met ham, ei en kaas.
Meteen daarna kunnen we aan boord. Rick en ik blijken het enige paar van ons groepje, dat niet naast elkaar zit! Ooit moeten we leren daar meteen na het maken van de reservering achteraan te gaan. Meestal realiseren we ons pas de dag van tevoren, dat we verschillende zitplaatsen hebben.
De Economy Plus geeft lekker veel extra ruimte en het gangpad betekent, dat ik makkelijk opsta. Maar goed ook, want het Spaans sprekende oudere echtpaar naast me zijn net duveltjes in een doosje. Op en neer gaan ze en ik moet telkens voor ze opstaan.
Bij het instappen hoor ik het paar achter me Nederlands praten. Dat is natuurlijk te ongewoon voor mij om te laten gaan en ik spreek hen aan. Het blijkt om een Belgisch stel uit Hasselt te gaan. Zij hebben een rondje zuidwesten gedaan en zijn nu op weg naar huis.
De vlucht naar Washington is (gelukkig) korter, dan de heenreis. Het zal mijn verbeelding zijn, maar ik vind de bediening bij United sterk verbeterd het afgelopen jaar. Zeer regelmatig komen de flight attendants langs met koffie of water en het karretje met drankjes komt in de 4,5 uur twee keer voorbij. Bovendien is de bemanning ook telkens zeer vriendelijk en vrolijk. Overal lees je over de problemen van de maatschappij, maar aan de werknemers zal het zeker niet liggen.
De film, Kit Kittredge: an American Girl, kan me niet bekoren. Zelfs Saskia had geen behoefte die te zien. Ik werk wat aan mijn foto's en lees mijn boek. Na de film komt er een aflevering van de Big Bang Theory. Ik weet niet of die show in Nederland ook speelt, maar ik vind het verreweg de beste comedy in jaren!
Twintig minuten eerder, dan het schema, landen we op Dulles. We bellen meteen Kai en Saskia om te laten weten, dat we terug zijn. Maar dan is er een probleem met de slurf en zitten we die twintig minuten uit in het vliegtuig.
Intussen klets ik nog wat met de Belgen, die vooral heel veel Tommy Hilfiger hebben gekocht om mee terug te nemen. Ze dragen zelf ook allebei leuke TH kleren. Misschien moet ik daar ook eens gaan shoppen!
Een donkere Amerikaan hoort ons kletsen en vraagt welke taal we spreken. Op mijn antwoord "Dutch" vertelt hij meerdere malen in Nederland te zijn geweest. Zoals alle Amerikanen, die daar zijn geweest, vond hij het een fantastisch land. "Iedereen" spreekt er Engels, maar hij kon maar niet uitvinden, hoe hij voor de tram moest betalen. Dus heeft hij maar zwart gereden. Ha ha, ik kan het helemaal begrijpen!
Eindelijk mogen we van het vliegtuig af en door het oponthoud is alle bagage er al. We nemen afscheid van onze reisgenoten en sluiten aan in de rij voor een taxi. Ook die is snel gevonden en zoals altijd geniet ik van de rit terug naar huis.
Die leidt namelijk door prachtige natuur en meestal, ook vandaag, zien we wel een hert langs de kant grazen. Er zijn veel mooie plekken in Amerika en ik prijs mezelf gelukkig op een ervan te wonen.
Thuis treffen we een super-enthousiaste Kai en Cosmo. Ik moet zeggen (en heb Kai dit ook verteld), dat ik zeer trots ben op onze zestienjarige! Ik ken legio ouders, die hun tienerzoon niet met een gerust hart een paar dagen alleen zouden laten. Angst voor parties, onverantwoordelijk gedrag en meer weerhoudt hen. Wij komen terug in een net huis met vier gezonde en blije dieren. Kudo's voor Kai!
Zodra we de bagage binnen hebben gebracht gaan Rick en ik Saskia ophalen. Als dank voor het logeren hebben we Serena en Niall een etentje aangeboden, maar Serena zegt dat dat absoluut niet nodig is (natuurlijk wel). Saskia heeft hard geholpen, want zij hadden dit weekend ook de twee kleine (1 en 4 jaar oude) dochters van andere vrienden te logeren. Saskia's arm ziet er een stuk beter uit, maar is nog steeds rood, het was een flinke infectie!
Thuis laat ik mijn foto's zien en we genieten gewoon weer van het samen zijn. Dankzij fijne vrienden en een bijna volwassen zoon heb ik een heel leuke paar dagen met Rick achter de rug. Ik voel me rijk!
zaterdag, oktober 04, 2008
Geschiedenis, strand en Hotel Del Coronado
Dankzij de jetlag ben ik alweer vroeg wakker. Vanuit ons raam heb ik wandelpaden langs het water gezien en, denkend, dat Rick nog wel zal willen blijven liggen, kleed ik me aan voor een flinke wandeling. Rick is echter ook wakker en wil mee. Wel zo gezellig, ook!
Het wordt een mooie wandeling. In het jachthaventje, dat bij het hotel hoort, liggen de mooiste jachten en zeilboten. Mijn hemel, wat een kapitaal aan watervoertuigen zien we! Boten, die waarschijnlijk net zoveel gekost hebben als ons huis.
Verder lopend komen we langs een enorm vliegdekschip, de USS Midway, die nu een museum is (wat ik eerst niet doorhad, ik vond het al zo gezellig, dat die militairen een cafeetje op het deck hebben). Even verderop zien we de Carnival Elation en de Holland America Oosterdam, die net hun passagiers aan het ontladen zijn. Machtige schepen zijn cruiseschepen toch. Rick en ik fantaseren over waar wij heen zouden willen cruisen. Voor mij staat Alaska dan op de eerste plaats, maar dat zal nog wel een aantal jaren duren.
We lopen tot aan het enorme zeilschip “Star of India”, die tijdens haar hoogtijdagen meer dan twintig keer om de wereld heeft gezeild. Nu is dit ook een museum.
Ricks collega Jack en zijn vrouw Mary Ann hadden hetzelfde idee als wij en we komen ze bij de Star of India tegen. Langs het water liggen allerlei winkels en restaurantjes. Samen lopen we terug en kiezen een restaurant met gezellig terrasje om ontbijt te eten.
Jack en Mary Ann gaan vandaag naar de zoo, dus na het ontbijt scheiden onze wegen zich. Rick en ik gaan op zoek naar Old Town San Diego. Het vergt even zoeken om het te vinden en we krijgen een paar mooie buurten te zien. San Diego is een mooie stad, ik zou er best kunnen wonen en dat zegt wat, want dat gevoel heb ik niet met veel Amerikaanse steden.
Hier is het bewijs, dat zelfs een GPS de geijkte meningsverschillen over kaartlezen tussen man en vrouw niet opheft. Laten we zeggen, dat er zo af en toe wat (niet mechanische) vonkjes uit die mooie cabriolet vlogen. Rick wil gewoon niet horen, wat ik zeg, en hij bepaalt, dat electronica toch betrouwbaarder is, dan mijn al jarenlang kaartlezende ogen.
Als Garmin met haar zoetgevooisde Australische accent ons naar een "private way" leidt, die dus het begin van Old Town had moeten zijn, is Rick toch verplicht toe te geven, dat we verkeerd zitten. Met behulp van een ouderwetse kaart (ze bestaan nog!) vinden we niet veel later waar we zijn willen.
In Old Town is het een gezellige drukte. We vinden nog net een parkeerplaats en lopen het historische gedeelte binnen. Er wordt allerlei kleurrijk Mexicaans spul verkocht en je kunt er oude gebouwen binnen. Zo is er een 170 jaar oude hacienda, die ook ingericht is, zoals het er oorspronkelijk uit moet hebben gezien.
Het weer is inmiddels helemaal opgeknapt en als we, na een uurtje in Old Town te hebben rondgelopen, weer verder gaan, kan de top van de Mustang naar beneden. Voor de lunch willen we graag aan het strand eten en aangezien Mission Beach een heel amusementspark heeft, bedenken we, dat daar vast ook restaurantjes moeten zijn.
Op het parkeerterrein van het amusementspark kunnen we de auto gratis kwijt en we lopen de boardwalk op. Hier zien we van alles: fietsers, skaters (eentje met haar baby op haar rug), vreemd geklede mensen, zwervers en natuurlijk tientallen surfers. Maar de enige restaurants, die we vinden, zijn Mexicaans en dat zullen we vanavond ook al eten.
Dan herinnert Rick zich het restaurant, waar ze woensdagavond hebben gegeten. "The Green Flash" ligt aan het strand in Pacific Beach. Ook hier vinden we zonder problemen een parkeerplaats. Dat is in de badplaatsen in Maryland en Virginia lang niet zo makkelijk!
Er is nog een tafeltje vrij op het terrasje en we vermaken ons met mensen kijken. Ik bestel een typisch Californische "Louie" salade, die werkelijk superlekker is. Er liggen vier enorme gamba’s op en een berg met verse crab. Perfect eten voor zo’n strandterrasje.
Na het eten lopen we de lange pier op. Aan het begin daarvan liggen wit met blauw geverfde strandhuisjes. Op een raam hangt een waarschuwing voor "Fishing Pox". Rick en ik schrikken, denkend, dat de vissen hier een gevaarlijke ziekte hebben. Het blijkt echter te gaan om een besmettelijke "ziekte" voor volwassen mannen: als je eenmaal met vissen begint word je erdoor aangestoken. We lachen hardop om de grappige tekst!
Inderdaad staan er een aantal fanatieke vissers op de pier. Een ervan denkt beet te hebben en begint enthousiast te dansen en roepen. Helaas was de vis hem te snel af en hij valt teleurgesteld op zijn knieen. Kennelijk toch niet zo ontspannend, als men altijd zegt, dat vissen!
Van hier hebben we ook goed zicht op een aantal surfers, die de enorme golven bekwaam bevaren. We kunnen zo een aantal mooie actiefoto’s maken. Het weer is ook eindelijk helemaal opgeklaard en aangenaam van temperatuur.
Omdat ik zoveel over Hotel Del Coronado heb gehoord en gelezen wil ik dat weleens met eigen ogen zien. Over de enorme brug, die we ook vanuit onze hotelkamer zien, rijden we Coronado eiland op.
Hotel Del Coronado stamt uit 1888 en heeft nog helemaal de sfeer van die tijd. Het hotel is te zien in meerdere films en heeft heel wat beroemdheden gehuisvest. Het is een van de weinige nog bestaande houten Victoriaanse strandparadijzen.
Er ligt een mooi strand voor en er zijn allerlei terrasjes. Op een ervan is een huwelijksfeestje gaande en op het grasveld in het midden is men druk bezig te versieren voor een volgende huwelijksvoltrekking.
Na de indrukwekkende lobby te hebben bekeken en de nodige foto’s te hebben gemaakt, strijken Rick en ik neer op een van de terrasjes. Onder het genot van een drankje kijken we hoe het grote grasveld wordt omgetoverd in een romantisch geheel. Heel mooi vind ik de enorme glazen vazen met een lange slinger witte orchideeen erin.
Terug in ons hotel verkleden we ons in onze zwemkleding. Het lijkt warm genoeg om te gaan zwemmen, want de zon schijnt warm onze hotelkamer binnen. Helaas voor ons is, als we beneden komen, die zon alweer achter de bewolking verdwenen en er staat een koele wind. Het zwembadwater is echter wel lekker warm, dus we duiken er toch even in, gewoon om gezegd te kunnen hebben in oktober buiten te hebben gezwommen. Na nog even in de hot tub opgewarmd te hebben, houden we het wel weer voor gezien.
In de Tiki Bar bij het zwembad zien we een stel van ons groepje en met hen drinken we een wijntje. Zij gaan naar Old Town San Diego voor het avondeten, maar wij hebben met Alban, de Fransman in Ricks team, en zijn vrouw Ursula afgesproken om te gaan eten.
Onze reservering is pas voor half acht, dus hebben Rick en ik nog een paar uur voor we hen ontmoeten. We hebben enorme zin in sushi en nemen plaats aan de sushi bar van Nobu in het Hard Rock Hotel.
De lobby van dat hotel hier in San Diego is prachtig! Rick roept meteen, dat hij hier tijdens zijn volgende San Diego reis wil logeren. Nou, ik ook wel en hoop vurig, dat die volgende keer niet nog eens twintig of meer jaar later zal zijn (de eerste en laatste keer, dat we hier samen waren, hadden we nog geen kinderen en wisten we niet, wat er hier te bekijken was).
De sashimi, die de sushi chef van Nobu voor mij bereidt, is werkelijk voortreffelijk! De zalmcaviaar is de lekkerste, die ik ooit heb gegeten! De zoete garnalen komen, zoals het hoort, met de gefrituurde kopjes, die ik zo lekker vind (en die altijd weer griezelende blikken van anderen opleveren). En Rick en ik proberen allebei de zeeegel, die vers uit de baai hier komt. Het zijn maar een paar hapjes, precies goed als voorafjes.
Tot onze verbazing regent het, als we naar Candelas lopen. Alban en Ursula arriveren even later, ook nat. Zij hebben vanmiddag gekayakt bij de La Jolla grotten en Ursula vertelt, dat de gids daar had gezegd, dat het in San Diego nooit regent. Nooit, behalve als wij er een paar dagen doorbrengen!
We krijgen een tafeltje in de heel gezellige eetkamer. Dit restaurant serveert "nouvelle" Mexicaans eten en dat is heel anders, dan wat wij gewend zijn (veel meer mijn smaak, moet ik zeggen!). Hier geen burritos of tacos, maar een heerlijk gerecht met verse artisjok bodem, tonijn en Parmezaanse kaas bijvoorbeeld.
Het gesprek is geanimeerd, al maak ik een grote faux pas door te denken, dat Ursula zwanger is. Ik verwar haar met de vrouw van een andere collega van Rick. Gelukkig neemt ze het niet verkeerd op! Oeps! Ursula en Alban gaan na het eten nog uit, maar wij gaan terug naar het hotel.
Daar zien we het andere groepje collega’s, maar omdat we morgenochtend om kwart voor zes op moeten, blijven we niet hangen. Na zoveel mogelijk ingepakt te hebben gaan we gauw slapen.
Helaas zijn deze paar superleuke dagen in San Diego ook weer voorbij, maar ik heb het gevoel, dat Rick en ik er alles uit hebben gehaald! En Javier, Ricks baas, heeft al aangekondigd dit een jaarlijkse traditie te willen maken, wel telkens in een andere stad. Joepie!!!
vrijdag, oktober 03, 2008
Pacific Coast Highway
Al om zes uur ben ik klaarwakker, maar ik rek mijn tijd in bed nog tot half acht. Rick is namelijk al helemaal gewend aan het tijdsverschil. Ik begin bij het opstaa mijn blog te schrijven en het geklik van mijn typen wekt Rick.
We besluiten eerst in het restaurant beneden te gaan ontbijten. Als we net zitten komen Ricks collega Dustin en zijn vrouw Cindy binnen. Ze komen aan ons tafeltje zitten en het wordt een gezellig ontbijt. Ik doe gezond en bestel een omelet van eiwitten met spinazie, tomaat en champignons. Het smaakt werkelijk voortreffelijk!
Vandaag gaat iedereen zo'n beetje zijn eigen weg. Een deel van de groep besluit om naar de airshow te gaan en weer anderen gaan naar de zoo.
Wij kiezen echter voor iets heel anders. Rick heeft een Mustang cabriolet gehuurd en, al is het weer niet zo warm als het zou kunnen zijn, wij hebben zin om daarin langs de kust te gaan rijden. We kijken op de kaart en besluiten tot Oceanside naar het noorden te rijden.
De missie van San Luis Rey ligt daar en ik ben dol op de oude Spaanse missies hier in Californie. Via de interstate 5 en een stukje van de historische El Camino Real komen we bij de missie aan. Hij is werkelijk prachtig!
Het kerkje is wit met blauw geschilderd en er bloeit mooie paarse bougainville naast. Op het kerkhofje is net een militaire begrafenis gaande. De Franciscaanse broeders in hun bruine habijten, die de ceremonie leiden, passen helemaal in het historische plaatje.
We nemen nog een kijkje in de mooie missietuin, waar de oudste peperboom in de VS staat, ingevoerd uit Peru. Na tientallen foto's gemaakt te hebben (voor mijn fotografiecursus moet ik architectuur foto's maken en dit is wel een heel dankbaar onderwerp!) stappen we weer in de auto om de rit langs de kust naar het zuiden te maken.
Bij de missie is het prachtig weer, felblauwe lucht en warm. Maar hoe meer we naar de kust rijden, hoe bewolkter het wordt. Het is dan ook best wel koel met de top van de auto naar beneden. Gelukkig hebben we allebei ook een jasje mee, want het is natuurlijk super om zo echt op zijn "Californisch" langs de stranden te cruisen!
We komen door de gezellige plaatsjes Carlsbad, Encinitas en Solana Beach. Als we vlak langs het water rijden zien we overal surfers in de enorme golven. Het is echt genieten!
Het is inmiddels lunchtijd en we willen een restaurantje aan het water vinden. Na wat zoeken in het pittoreske Del Mar landen we bij Jake's. We krijgen een tafeltje vlak aan het raam met goed zicht op alle surfers en waveboarders. Ik bestel een garnalen cocktail en een heerlijk salade met hazelnoten en palmharten en Rick een sandwich met kip en Goudse kaas.
Na die gezellige lunch rijden we verder naar het zuiden. Helaas laat de zon zich nog steeds niet zien, maar dat mag de pret niet drukken. Bij het Torrey Pines State Natural Reserve betalen we $8 toegang. We rijden het park in en parkeren bij het bezoekerscentrum.
We willen het pad naar beneden naar het strand gaan lopen. Alleen heb ik absoluut de verkeerde schoenen aan en doen mijn voeten nu al pijn. Het blijkt een zandpad te zijn, dus ik besluit met blote voeten te lopen. Dit ontlokt allerlei commentaar van voorbijgangers, die mij een "die-hard" noemen, maar het gaat prima.
Het is een mooie wandeling van zo'n anderhalve mijl. De rotsen hebben de meest bijzondere kleuren geel en de vegetatie is anders, dan wij gewend zijn. Dit park is ook genoemd naar de Torrey pijnboom, die alleen hier en in een park bij Santa Barbara groeit.
Ook op het strand is het mooi. De fotograaf in mij leeft zich helemaal uit! De gele grillige rotsen, het zwart met beige zand, dat allerlei patronen laat zien, de wilde golven, prachtig materiaal om mooie foto's te maken!
Na een uurtje zijn we weer boven bij de auto en gaan op weg naar onze laatste stop en ook meteen het hoogtepunt van de dag: het Ellen Browning Scripps Park in La Jolla.
Onderweg stoppen we nog even bij de Gliderport. Daar zien we allemaal hanggliders van de wind gebruik maken. Het is een machtig gezicht en ik merk aan Rick, dat hij dat maar al te graag eens zou proberen!
In het trendy La Jolla vinden we al gauw een parkeerplaats en zien in de verte het strandje, waar we voor gekomen zijn, al liggen. Dit strandje heet "Children's Pool", omdat het er erg rustig en ondiep is, prima voor kinderen dus. Ware het niet, dat een colonie zeehonden het strandje heeft overgenomen. Dit is het dichtst, dat je bij een zeehondencolonie kan komen in de VS.
Er liggen wel tachtig zeehonden te slapen op het strand. Je kunt tot heel dichtbij komen, maar er wordt gevraagd niet het strandje te betreden, zodat de dieren niet afgeschrikt worden. Er zitten zwangere vrouwtjes en pups tussen de groep. Natuurlijk zien wij, terwijl we staan te kijken, een aantal mensen die regel gewoon overtreden, maar de meesten houden zich er gelukkig wel aan.
Op de zeewal, die het baaitje zo beschermd van de ruwe zee maakt, blijven we bijna een uur om te kijken naar deze leuke dieren. Vlak onder ons ligt een heel jong zeehondje, dat zo af en toe nieuwsgierig naar ons kijkt. Ook komen er telkens nieuwe zeehonden uit het water om uit te rusten. Het is zo ontzettend leuk deze dieren in hun natuurlijke omgeving gade te slaan!
Rick heeft er op een gegeven moment genoeg van, maar ik zou er wel uren kunnen staan. We lopen over de boulevard naar La Jolla Cove vlakbij, waar dappere mensen aan het snorkelen zijn (het water is bepaald fris te noemen!).
Moe van het buiten zijn en de vele indrukken rijden we terug naar het hotel. Daar douchen we en verkleden ons voor het avondeten. Mijn haar ziet er niet uit na de hele dag met een pet op gezeten te hebben, dus dat was ik ook voor de tweede keer vandaag. Een cabriolet is erg leuk, maar ik ben blij, dat onze van alleen een zonnedak heeft, anders zou ik iedere zomerse dag een "bad hair day" hebben!
We bekijken online welk restaurant in het Gaslamp Quarter we vanavond willen bezoeken. De keuze valt op Blue Point, waar we een tafeltje op het gezellige verwarmde terras krijgen. Rick heeft de rest van zijn collega's ook uitgenodigd, maar die zijn allemaal te moe om nog iets te doen na de hele dag bij de airshow te zijn geweest.
En zo hebben we een romantisch dinertje met zijn tweeen op kosten van de zaak. Van mij mag dit wel een jaarlijkse traditie worden! Mijn voorafje van oesters komt van de westkust en ik moet zeggen, ze zijn enorm! Als hoofdgerecht heb ik gegrilde zalm op zijn Aziatisch klaargemaakt en Rick neemt de gegrilde Ahi tonijn. We genieten van iedere hap! Rick heeft zelfs nog plaats voor een dessert, vier verschillende chocoladegerechtjes. Daar neem ik maar een paar hapjes van.
Voldaan lopen we terug naar het hotel en al om tien uur gaan de lichten uit. De combinatie van de hele dag buiten zijn en een drie uur jetlag maken, dat ik zodra ik mijn kussen ruik van de wereld ben!
PS: Foto's volgen volgende week, want ik ben mijn kaartlezer vergeten.
donderdag, oktober 02, 2008
In San Diego
Gisteravond hebben we met een Sharpie een cirkel getrokken om de rand van de ontsteking op Saskia's arm. Dat het inderdaad cellulitis was, zagen we aan de pus, die uit het minuscule wondje kwam. Gelukkig ziet alles er bij het wakker worden minder rood uit en is de cirkel een stukje kleiner geworden. De antibiotica werkt dus wel.
Kai vertrekt met allerlei instructies van mij naar school. Hij is oud genoeg om alleen thuis te blijven en vind mijn bezorgdheid maar overdreven, maar ik blijf toch een moederhen.
Saskia blijft vandaag op bevel van de dokter thuis. Terwijl ik nog gauw met Cosmo ga wandelen, pakt zij haar spullen in. Saskia gaat tot zondag bij Aoife logeren en ze mag daar vandaag rustig op de bank hangen. Niall, Aoife's vader, werkt van huis uit, dus ik zet Saskia net voor tienen daar af.
Als ik de garage weer binnenloop, zie ik, dat Saskia haar rugzak voor school is vergeten. De taxi staat al op de oprit, dus we rijden even om om de rugzak bij Saskia af te geven. De taxichauffeur is een aardige, oudere Afghaan, die interessant vertelt over zijn leven. De rit naar het vliegveld verloopt dan ook heel snel.
Mijn boarding pass heb ik thuis al afgedrukt en ik hoef dus alleen mijn tas nog in te checken. Door het enorme kussen, dat ik altijd mee moet hebben, moet ik altijd wel een tas inchecken. Dit is dus de eerste keer, dat ik $15 moet betalen daarvoor. Ik zie wel heel wat mensen, die best grote koffertjes meenemen als handbagage nu, om die extra kosten te voorkomen.
De veiligheidscontrole is ook een fluitje van een cent. Pas later bij de gate realiseer ik me, dat ik vergeten ben het plastic zakje met vloeistoffen uit mijn tas te halen en in een aparte bak te leggen. Niemand, die het op heeft gemerkt! Zegt wel weer wat over de betrouwbaarheid van de controle!
Bij de gate zie ik al gauw Karen, de vrouw van Javier, Ricks manager, zitten. Het is een leuk iemand om mee te praten. Even later komt Tracy, de vrouw van Judd, een andere collega van Rick, zich ook voorstellen.
We halen een sandwich bij een standje om aan boord op te eten en dan begint het instapproces al. Althans, zo lijkt het, maar net voor we naar binnen mogen, wordt er omgeroepen, dat er iets mis is met het vliegtuig en er een onderdeel gevonden moet worden. Het zal niet lang duren, denken ze.
Noodgedwongen wachten we dus maar en eten de sandwich alvast op. Niet veel later wordt er gezegd, dat het nog wel tot kwart over twee kan duren, voor dat onderdeel er is. Het moet uit Chicago of Denver komen. We zullen dus zeker twee uur vertraagd zijn, bah!
Maar tot ieders verbazing is alles om kwart over een al geklaard en mogen we snel aan boord. We vertrekken van de gate en dan stopt het vliegtuig weer. Ik luister bij United altijd naar de cockpit en hoor de piloten aan de verkeersleiding vragen om een mechanicien te mogen spreken. Er blijkt een verkeerd autopilootlichtje aan te staan.
Gelukkig is een vliegtuig een grote computer, dus die moet helemaal uit en dan weer aan om het euvel te verhelpen. De motoren gaan uit en even later weer aan en gelukkig is het lichtje dan uit en kunnen we verder. Ik hoop intussen, dat het vliegtuig nu echt wel veilig is om in te vliegen!
De vlucht verloopt voorspoedig en zonder turbulentie. De flight attendants zijn twee oudere mannen, heel ongewoon. Door alle vertragingen krijgen we een gratis drankje van United, wat tegenwoordig alweer $6 kost, gewoonlijk. Ik lees wat en kijk naar de film "Get Smart" en zo gaan de vijf uren in de lucht nog best snel.
Opeens zie ik de kust uit mijn raampje en hoor ik via de cockpit, dat de landing wordt ingezet. Nog geen kwartier later staan we al aan de slurf. Rick sms't me, dat Javier en Judd ons op komen halen en hij in het hotel op mij wacht. Het voelt wel even vreemd om de enige zonder man te zijn, maar Javier geeft mij een grote hug, zodat ik me niet eenzaam hoef te voelen, hi hi.
De andere twee hebben koffertjes mee aan boord genomen, maar we moeten voor mijn tas naar de baggage claim. Gelukkig komt die al snel en in een gehuurde minivan rijden we naar het hotel. Voor mij is San Diego vrijwel nieuw. Rick en ik zijn er meer dan twintig jaar geleden ook een weekendje geweest, maar wisten toen niet goed, wat er te doen was en hebben weinig gezien.
De skyline komt al gauw in zicht en het hotel, het Marriott Hotel en Marina, ligt aan het water. Rick wacht in de lobby op mij en we spreken met de anderen om half zeven af om te gaan eten.
Het is nu vijf uur en ik heb enorme trek (voor mijn gevoel is het tenslotte acht uur en het enige, wat ik in het vliegtuig heb gegeten, was een zakje pita chips). Na mijn spullen op de kamer, die een prachtig uitzicht op het haventje heeft, gebracht te hebben, gaan Rick en ik weer naar beneden.
Eerst proberen we of de gezellige Tiki bar bij het zwembad snacks verkoopt, maar dat is helaas niet het geval. De mooie wijnbar binnen heeft wel een lijst met hapjes en we bestellen een bord rauwkost met dip. Het ziet er behalve lekker ook mooi uit, met veel gekleurde groentes, waaronder paarse, oranje en groene bloemkool!
Boven verkleden we ons en ontmoeten dan de groep collega's en hun vrouwen in de lobby. Door het gezellige Gaslamp District lopen we naar Osetra. Hier staat een lange tafel voor achttien personen al voor ons klaar.
Het wordt een dolgezellige maaltijd met supereten, allemaal op kosten van het bedrijf, fantastisch! Javier bedankt ons dames voor het komen en ook voor alle steun, die wij onze mannen geven in hun werk. Hij vindt, dat we dit reisje helemaal verdiend hebben.
De wijn vloeit rijkelijk en we krijgen allemaal hetzelfde voorafje met een lamsboutje, mini-crabcake en tonijn sushi en mijn hoofdgerecht van scallops met een risotto met de inkt van inktvis is een delicatesse. Het gesprek gaat over van alles en nog wat. Een van Ricks collega's is een Fransman en met hem en zijn vrouw praten we veel over Frankrijk en Nederland. We zijn allemaal in beide landen geweest.
Om een uur of negen begin ik het tijdsverschil echt te voelen en Rick en ik nemen een taxi terug naar het hotel. Deze chauffeur komt uit Tanzania, het is maar zelden, dat je een van oorsprong Amerikaanse chauffeur treft in de steden.
Voor het eten hebben we de kinderen thuis gebeld. Saskia's arm ziet er een stuk beter uit en Kai vermaakte zich met zijn maatje Cosmo. Doodmoe van de lange dag gaan we meteen slapen. De gordijnen blijven open, want vanuit bed hebben we mooi zicht op het water.
woensdag, oktober 01, 2008
Een onschuldige insektenbeet bestaat niet meer
Vroeger kon ik nooit slapen, als er ook maar enig geluid om me heen was. Rick was echter gewend om met een fan aan te slapen en had er eentje boven zijn bed. Al gauw was ik daar ook aan gewend, met als gevolg, dat ik nu het beste slaap met zo'n fan aan of een dergelijk neutraal geluid in de kamer (airconditionings in hotels zijn een goed alternatief).
En nu hebben de schoonmaaksters iets gedaan met de afstandsbediening van de fan in onze slaapkamer! Zelfs met nieuwe batterijen kreeg ik hem gisteravond niet aan de praat. Saskia vindt de fan ook heerlijk, dus we hebben die uit haar kamer gepakt. Die is een stuk luider, dan onze plafondfan en we hebben toch lekker geslapen ermee! Zo lekker, dat we met schrik om kwart voor zeven wakker worden! Kai is vergeten ons te wekken en al vertrokken, we hebben hem niet eens gehoord.
Gauw maakt Saskia zich klaar voor school. Ik draai me nog even om en het is maar goed, dat Cosmo er is, die zeurt om naar buiten te gaan, anders had ik een gat in de dag geslapen! Ik verlang gewoon alweer naar vanavond om met die fan aan te gaan slapen. Zijn wij nu heel vreemd?
Met Cosmo loop ik een stuk door de buurt, al kletsend aan de telefoon met Christine. Volgende week komen zij en Mallory hierheen en daar zien we erg naar uit. Christine voelt zich wel wat eenzaam op het moment, maar weet, dat het ongeveer een jaar duurt om je in een nieuwe omgeving helemaal thuis te voelen. Ze is zo sociaal, dat het me sterk lijkt als ze niet tenminste een goede vriendin vindt, daar.
Om half twaalf heb ik de tweede personal training sessie, die inbegrepen is in het lidmaatschap bij Anytime Fitness. Dit keer is het met Roger, een donkere zeer athletisch uitziende man. Ik sta er nog steeds versteld van, dat ik geen extra cent voor deze trainingen hoef te betalen. Een half uur met een personal trainer bij Lifetime kostte $40! Eigenlijk heb ik daardoor een beetje een skeptisch gevoel: zijn dit dan gewoon middelmatige trainers?
Wat blijkt echter? Roger is de trainer van een van de stellen, Adam en Stacey, die meedoen aan "The Biggest Loser". Ik ontmoet ze, want zij trainden het halve uur voor mij met hem. Ze zijn al weggestemd van de show, maar iedereen blijft dan verder werken aan het gewichtsverlies.
Op 12 december is de laatste aflevering en wordt gekeken, wie er uiteindelijk het meeste gewicht heeft verloren. Aan dit stel te zien zullen ze zeer hoog eindigen! Fantastisch! En dat skeptische is er bij de eerste oefening, die Roger me geeft, al af. Oef, zeg, dit is afzien! Precies wat ik wil, daar niet van.
Ook heeft Roger meteen door, dat mijn lichaam uit balans is. Ik heb een duidelijke dominerende kant en mijn linkerschouder is hoger, dan mijn rechter. Heeft allemaal te maken met de fibromyalgie, die zijn fysieke oorsprong heeft in de ernstige breuk van mijn rechterenkel.
Na het halve uur van intensieve gewichtsoefeningen rekt en strekt Roger mijn benen. Oei, dat voel ik! Hij vraagt of ik weleens rek en dat doe ik zeker, maar kennelijk niet goed genoeg. Ik zal toch maar weer een yoga of pilates klas toevoegen aan mijn ritueel!
De volgende sessie wordt voor maandagmiddag afgesproken en ik kijk ernaar uit. Iemand, die mensen van 200+ pond helpt meer dan 100 pond af te vallen door sporten, daar wil ik ook wel vaak mee werken!
Na een snelle lunch ga ik gauw mijn nagels laten doen. Die zien er weer niet uit en ik moet er dit weekend presentabel uitzien voor Ricks baas en collega's! Al kijkend naar Dr. Phil, waar alweer een groep heel zware mensen werken aan gewichtsverlies, het is het thema van vandaag, kennelijk, worden mijn nagels weer keurig bijgewerkt. Intussen bliksemt en dondert het buiten, iets wat helemaal niet was voorspeld!
Saskia belt, dat ze klaar is met de vergadering over "drama club" op school. Ik haal nog even wat eten bij Safeway voor Kai, die hier dit weekend alleen thuis blijft, en haal haar dan op.
Gisteren is Saskia gebeten door een insekt, ze heeft niet gezien welke. Ze liet me gisteravond al een flinke bult zien, maar nu is die uitgegroeid tot ongeveer de grootte van een cd!! Dat ziet er niet goed uit!
Bij de kinderarts kunnen we niet meer terecht, dus ik neem Saskia mee naar de urgent care clinic hier in Vienna. Gelukkig is de wachtkamer vrijwel leeg en zijn we snel aan de beurt. De dokter denkt, dat het ontstoken is en op het moment is er veel angst voor MRSA. Daarom krijgt Saskia meteen een sterk antibioticum en we krijgen allerlei waarschuwingen van waar we op moeten letten.
Bij Rite Aid halen we het medicijn en ik bel intussen Serena, Aoife's moeder. Daar zal Saskia vanaf morgen tot zondag logeren, want ik ga naar San Diego voor een Microsoft functie, waar de vrouwen ook bij zijn uitgenodigd. Saskia moet morgen van school thuisblijven en dat is geen probleem voor Serena en Niall.
Thuis omcirkelen we, op aanraden van de dokter, de rode plek met een zwarte stift. Zo weten we, of hij groter wordt (hopelijk niet!), gelijk blijft, of slinkt. Ik geef Saskia haar antibioticum, een antihystamine (tegen de allergie van de beet) en een ibuprofen tegen de inflammatie. Van de antihystamine wordt ze al gauw heel slaperig, dus ze gaat meteen na het eten slapen.
Het gebeurt maar weinig, dat ik op kosten van het bedrijf Rick mag vergezellen op een reis. Dit jaar is dat toevallig twee keer (in juni naar Orlando) en de vorige keer werden de kinderen ook opeens ziek. Het lijkt wel of het noodlot ermee speelt! Waarom moest dat stomme beest haar nu twee avonden voor mijn vertrek bijten???
Met Rick overleg ik, hoe het nu morgen moet. Als de rode plek minder of hetzelfde is, ga ik op de geplande tijd weg, maar als het erger is geworden, zal ik mijn vlucht uit moeten stellen. Natuurlijk hoop ik, dat dat niet nodig zal zijn, maar als ik niet weet, dat Saskia aan de beterende hand is, ga ik ook niet rustig op reis, natuurlijk. Duimen dus maar, dat de plek er morgen minder vervaarlijk uitziet!
