Natuur en stad

Woensdag

Bij het opstaan is het prachtig weer en Christine en ik besluiten naar de Shenandoah te gaan. Eerst brengt zij Mallory naar haar oude middle school, waar ze de dag door zal brengen met haar vroegere theaterlerares. Mallory kent er nog veel kinderen, ondanks dat haar oude klas inmiddels naar high school verhuisd is.

Terwijl Christine weg is neem ik Cosmo mee voor een snelle interval van hardlopen en snelwandelen. Meer en meer bomen beginnen te verkleuren (de piek wordt eind deze maand verwacht) en een heel aantal mensen heeft leuke Halloween versieringen aangebracht. Binnenkort wordt het weer tijd er met de camera op uit te gaan in de buurt.

Voor we op weg gaan willen we een picknick ophalen bij Whole Foods. Opeens zie ik het waarschuwingslichtje voor te weinig bandenspanning aangaan in de van. Uh oh! Dat moeten we niet hebben, een lege band straks midden in de natuur! Op de parkeerplaats voelen we alle banden en ze zijn allemaal keihard.

Christine trakteert mij vandaag nog zeer verlaat voor mijn verjaardag. We nemen sandwiches, een paar salades, wat verschillende bessen en heel decadent twee mini cheesecakejes mee. Veel te veel voor mij, maar Christine zegt terecht, dat het niet allemaal op hoeft. Ook staat ze erop een zak zoete aardappel chips mee te nemen. Daar protesteer ik tegen, maar ben er later dankbaar voor.

Voor we op weg gaan voelen we alle banden nog een keer en die zijn nog net zo hard als voorheen. We besluiten het erop te wagen. Als er onderweg iets gebeurt vinden we vast wel een galant manspersoon, die twee (ik kan nu niet meer zeggen "blonde", want dat is Christine alleen nog) dames in nood wil helpen.

Toch wat nerveus draai ik de interstate 66 op. Christine kletst erop los, maar ik zie telkens dat lichtje branden. Ik kijk of de auto misschien een bepaalde kant op trekt, maar dat is niet het geval. En dan opeens...gaat het lichtje weer uit! Nou ja! Geruster zetten we onze tocht voort, maar ik blijf me afvragen, wat dat lichtje nu was.

Na een uurtje komen we in pittoresk Front Royal aan. Dit historische stadje wil ik ook eens nader ontdekken. We rijden er altijd maar doorheen op weg naar de grotten of het Shenandoah National Park. De herfstkleuren en Halloween versieringen zijn ook hier te zien en geven helemaal sfeer aan het oude gedeelte.

Ook vandaag rijden we er slechts doorheen en bij de ingang van het Shenandoah National Park koop ik een nieuwe "America the Beautiful" pas. De vorige verliep eind vorige maand en deze is tot eind oktober 2009 geldig. De entree voor dit park bedraagt $15 en dat gaat dus al van de $80 voor de pas af. Met al mijn bezoeken aan Great Falls en de Shenandoah haal ik de $80 er in een jaar met gemak uit. En zo niet, dan dragen we bij aan het onderhoud van de prachtige nationale parken in dit land.

Helaas is het weer inmiddels een stuk minder geworden. De zon is verdwenen en van sommige bergen zien we de toppen niet door laaghangende bewolking. Toch is de rit prachtig! De herfstkleuren beginnen en op een noordelijke helling zien we er al heel wat. De uitzichten over de Shenandoah vallei zijn mooi, maar te heiig voor foto's.

Wat ons heel erg opvalt is hoe leeg het park is. We komen vrijwel niemand tegen onderweg! Misschien omdat het echte herfstseizoen nog niet is begonnen, want dan sta je soms in de file!


Inmiddels is het na twaalven en rammelen onze magen! We zijn echter nog lang niet bij onze picknickplek. Eigenlijk herinnerde ik me de volgende uitgang veel dichterbij, maar hij komt maar niet! Dus is het tijd om de zak met zoete aardappelchips open te trekken en smullen dat we doen! Zoete aardappelchips zijn veel gezonder, dan "gewone" chips, met veel vitamine a en c en minder calorieen, ook belangrijk.

Na een prachtige rit door het nationale park verlaten we het bij de eerste uitgang. Door de "country" van Virginia rijden we naar Warrenton. Het treft me altijd, hoe anders dit gedeelte van de staat is. Er zijn trading posts, waar dekens met de confederale (Zuidelijke) vlag hangen en allerlei wapens te koop zijn (samen met lekkere Virginia produkten, zoals ham en pinda's). Het aantal pick up trucks is ontelbaar en zo af en toe komen we langs een echte "pumpkin patch", waar je je eigen pompoen kunt gaan plukken.

Het is een mooie rit, maar langer, dan we ons herinnerden. Hierdoor komen we pas om half twee bij de Pearmund wijngaard aan. Dit is iets, dat Christine enorm mist in Alabama: een wijngaard met mooi uitzicht en lekkere wijnen. Ze wilde dat dus dolgraag deze week doen en zodoende zijn we hier.

We zijn hier al vaker geweest en worden meteen herkend. Dit keer doen we geen proeverij, maar kopen ieder een glas van hun Chardonnay, die heel goed is. Al is het wat kil, we besluiten toch buiten te gaan eten. Daar worden we vergezeld door de honden van de wijnmaker. Hun neuzen gaan tegast aan ons eten, maar ze krijgen toch echt geen hap!

Alles smaakt even lekker en het uitzicht op de wijnranken en de geur van de versgeplukte druiven maken het plaatje compleet. Weg zijn alle zorgen om onze gezinnen, de economie en alles. Dit is zo ontspannend, echt een mini-vakantie van een paar uur.

Op de terugweg halen we Mallory op van school. Zij heeft een heerlijke dag gehad en is als een langverloren prinses onthaald! Saskia heeft op woensdagmiddag dramaclub en zij is om half vier klaar. Precies op tijd staan we voor haar school en Mallory haalt haar op.

Dan is het tijd voor Tysons Corner met de dames. Mallory heeft volgende week Homecoming en heeft daarvoor een jurk nodig. Saskia en zij gaan ernaar op zoek, terwijl Christine en ik "onze" winkels aandoen. Christine vindt een paar leuke rokken voor de schamele prijs van $15 elk bij Ann Taylor Loft. Ik kan "mijn" kleuren nergens vinden en wil eigenlijk ook niets uitgeven, tenzij het heel speciaal is.

Saskia belt mij en vertelt, dat Mallory bijna in tranen is, want ze kan geen jurk vinden. Ze zijn bij Bloomingdale's en alle jurken daar kosten $300 of meer. Maar ze zijn al "overal" geweest en Mallory vond niets leuk.

Tijd dus voor Christine en mij, hoe moe we ook intussen zijn, om mee te helpen. Volgens de meisjes zijn er gewoon geen jurken, maar dat lijkt ons sterk. We beginnen bij Lord & Taylor, waar er heel leuke jurken zijn, maar het prijskaartje is enorm. Zelfs in het "uitverkoop" rek kost de gemiddelde cocktailjurk meer dan $100!

Terug dus naar Macy's, waar de meisjes al van alles hebben bekeken. De jurken hier kosten tenminste een stuk minder, dan bij de andere warenhuizen. Mallory probeert de ene na de andere aan, maar tot ergernis van haar moeder (Saskia en ik houden ons helemaal op de oppervlakte) wordt alles afgekeurd op kleur, pasvorm of "gewoon" omdat ze het niet mooi vindt.

Het is inmiddels al na zessen en Christine's geduld nadert de bodem, als Mallory de jurk weer aanprobeert, die Saskia al meteen leuk vond en zij ook zo-zo. Die jurk, donkerblauw met een bandje met glittertjes, staat haar super. Hij kleedt af, ziet er sjiek uit en flatteert haar gewoon helemaal. Mallory twijfelt nog, maar een blik op haar moeder doet haar voor deze jurk besluiten.

Opgelucht lopen we naar de kassa, waar Christine nog $10 afdingt, omdat de sluiting niet mooi is afgewerkt. Mallory zal er volgende week heel mooi uitzien! Nu nog schoenen en een bh, maar dat zal vast met minder bloed, zweet en tranen verlopen!

Thuis gaan de schoenen uit en wordt een glas wijn geschonken. Chuck komt na zijn werk ook hierheen en het wordt weer een geanimeerde, gezellige avond. Dan merken Rick en ik toch wel, hoeveel we ze missen! Hopelijk lukt het volgend jaar ook bij hen langs te gaan en te zien, hoe ze nu wonen.

Donderdag

Na ontbijt en koffie beginnen Christine en ik onze laatste dag samen met een flinke wandeling door de buurt. Het is heerlijk weer en de lange mouwen kunnen al gauw uit. Al zou ik de zomer eeuwig willen laten duren, ik kan ook weer genieten van de warme kleuren van de herfst. Zeker als die gepaard gaan met aangename temperaturen, zoals vandaag.

Vandaag staat een bezoek aan Washington op de agenda. Met de auto (om tijd te winnen) gaan we naar de metro. Meestal kan ik bij Claudia op de oprit parkeren, maar uitgerekend vandaag staat daar al iemand. Dan maar de parkeergarage proberen. Gelukkig vinden we vrijwel meteen een goede plek.

De rit met de metro neemt iets meer dan een half uur in beslag. We kletsen wat met de mensen achter ons, die uit New York komen en deze metro zo mooi en schoon vinden. Nou, dat kan ik beamen, ik vond de subway in New York schokkend vies!

Bij Federal Center SW stappen wij uit. Na een lange roltrap, die Mallory eng vindt, staan we opeens middenin de stad. Zo'n andere wereld opeens, vind ik altijd! Druk verkeer, overal gebouwen, maar niet op de "Amerikaanse" manier met wolkenkrabbers. Washington kun je echt wel een mooie stad noemen.


De herfstkleuren beginnen door te komen



Voetbalwedstrijdje voor het Capitool

We lopen de paar blokken naar het American Indian Museum, waar we gaan lunchen. Onze tassen worden doorzocht en dan kunnen we doorlopen naar Mitsitam.

Mallory doet zich tegoed aan een "Navajo fry bread", wat een soort gefrituurde tortilla is met gehakt, bonen en groentes. Christine en ik zijn avontuurlijker en bestellen de wilde zalm uit het Noordwesten. Ik neem er de wilde paddestoelen met zeewier salade en de spruitjes (jammie!) met uien bij. Christine kiest ook de spruitjes, maar de wilde rijstsalade, omdat ze geen zeewier lust. Het is om je vingers bij op te eten!

Iedere keer, als we hier lunchen, komt er een heel aardige oudere dame langs om ons te vertellen, waar we alles kunnen vinden in het museum. Ik geef haar meestal een fooi, want ze maakt de tafeltjes schoon en is zo vriendelijk (niet op een "geef me nu een fooi" manier). Vrijwel niemand geeft in zo'n cafeteria fooi, dus ze is altijd heel dankbaar. Vandaag geeft Mallory haar onze bijdrage en ze is er zo blijverrast mee, dat Mallory helemaal glundert. Zo lief, onze goede daad voor vandaag is weer gedaan!

We lopen de Mall over naar het Natural History Museum voor ons volgende avontuur. Dit museum is altijd al mooi, maar heeft nu twee nieuwe attracties, die wij nog nooit hebben gezien.

Om te beginnen is daar de Sant Ocean Hall, op 27 september geopend. Ik had geen idee, wat me daarbij voor te stellen en ik sla stijl achterover (ok, figuurlijk althans), als ik het zie.

Het is kleurig, informatief, interactief, urenlange informatie over de oceanen en het leven erin en eromheen! Vandaag hebben we niet zoveel tijd, maar ik wil er weer heen en alles echt op mijn gemak lezen en in me opnemen. De films hebben we bijvoorbeeld dit keer overgeslagen.


Overzicht van boven op een van de kamers van de Ocean Hall

Ook Mallory en Christine zijn onder de indruk. Dit is gewoon een van de mooiste gedeeltes van een museum, die we ooit hebben gezien! Zoveel informatie! Dat de Chesapeake Bay de grootste baai van Amerika is, wist ik al. Maar dat de baleinen van walvissen kleine haartjes hebben om het voedsel binnen te houden? Dat wist ik niet. En nog zoveel meer is er te leren hier.

Met moeite onttrekken we ons van de kleurenpracht en informatie van de Ocean Hall. We willen namelijk voor het Metro spitsuur terug, dat om drie uur begint, en ook nog de vlindertuin in het Natural History Museum bekijken. Daarvoor kopen we kaartjes, die met mijn Smithsonian lidmaatschap $5 per persoon kosten (gewoonlijk $6).

Het is gelukkig niet druk en we mogen zo naar binnen. Nu ben ik al in verschillende vlindertuinen geweest, dus ik verwachtte niet veel. Maar deze tuin is prachtig! Het is een kleinere ruimte, dan de andere vlindertuinen, die ik heb bezocht. Maar dat geeft je juist de kans de vlinders van heel dichtbij te bekijken.

Herhaalde malen komen er vlinders op Mallory en Christine zitten tot hun plezier. Mijn fototoestel werkt overtijd, want ik weet, dat het heel moeilijk is een goede, scherpe foto van die fladderende beestjes te maken. We genieten er alle drie enorm van en ik neem me meteen voor om terug te gaan, als de kleurloosheid van de winter me bevliegt.

Helemaal voldaan lopen we terug naar de metro. Die nemen we dit keer vanaf Federal Triangle. De trein zit helemaal vol en we moeten staan, maar dit is de reden, dat ik altijd voor Metro Center wil instappen. Daar stappen zoveel mensen uit, dat een zitplaats vrijwel gegarandeerd is. Zo ook nu weer.

Thuis wacht Saskia Mallory al met smart op en de twee verdwijnen meteen naar boven. Grappig is, dat ze een jaar en drie maanden in leeftijd verschillen, maar ze zijn de beste vriendinnen.

Christine en ik gaan met een diet Coke op het deck zitten kletsen. Het is werkelijk heerlijk buiten, zomerse temperaturen op 9 oktober! Onze geraniums bloeien nog volop en de hibiscus ook. De afgelopen week was wat koel, maar voor komende week worden zomerse temperaturen voorspeld. Van mij mag het tot Kerst zomers blijven, een week heel winters zijn tussen Kerst en Oud en Nieuw, en dan weer zomers worden. De wens is de vader van de gedachte, natuurlijk.

Vanavond zijn Christine en Chuck uitgenodigd om te eten bij goede vrienden. Mallory wil eigenlijk niet gaan, want die vrienden hebben twee jonge dochters (twee en vier), die haar aanbidden en die zij zal moeten bezig houden.

Saskia werpt zich galant op om mee te gaan en te helpen. Op het menu staat Lasagna en dat vindt ons madammetje ook heerlijk. Ze is ook dol op kleintjes, dus Mallory grijpt het aanbod met beide handen aan. Gelukkig vindt de gastvrouw, die Saskia ook al kent, het allemaal prima.

En zo zijn alleen Rick, Kai en ik thuis voor het avondeten. We bestellen makkelijk Domino's pizza. Intussen is Katja weer onderweg naar huis. Dit keer de hele weg in het donker, maar gelukkig geen regen. Zal er ooit een tijd komen, dat ik me niet de hele tijd, dat ze onderweg is, zorgen maak?