Droogte + wind = brandgevaar

Op mijn laptop heb ik Weatherbug geinstalleerd. Zo zie ik op alle momenten van de dag (als ik aan de computer zit althans) de temperatuur, hoe hard het waait, hoe vochtig het is en meer. Dit alles wordt gemeten op het dak van de vroegere basisschool van de kinderen, die hier zo'n vijfhonderd meter verderop staat.

Ook als er een weeralert is laat Weatherbug me dat weten door een blinkend lieveheersbeestje met een tsjirpend krekelgeluid (vanwaar de combinatie zal voor altijd een raadsel blijven, maar het klinkt liever, dan waar het weeralert meestal over gaat). Tot mijn verbazing hoor ik al bij het opstarten van de laptop het krekeltje vanochtend.

Een blik naar buiten laat me schitterend herfstweer zien. Felblauwe lucht, fris, maar minder koud dan gisteren en er staat een fikse wind. Niets bijzonders, denk ik zo. Maar de National Weather Service denkt daar kennelijk anders over.

Ik klik op het alert en er komt een Red Flag Warning te voorschijn. Ergens diep in mijn geheugen weggedrukt herinner ik me dit eerder gezien te hebben. Maar wat het nu ook weer betekent?

Even zoeken en ik vind uit, dat het betekent, dat het hard zal waaien en de lucht heel droog zal zijn. Gecombineerd met bijna drie weken geen druppel regen is er extreem brandgevaar. Deze waarschuwing wordt vooral afgegeven voor de plaatselijke brandweercorpsen, dus maar hopen, dat die allemaal extra opletten nu.

De heel lage luchtvochtigheid geeft de mooiste diepblauwe luchten van het jaar, dus buiten zijn is heerlijk. Om tien over negen heb ik met Shelly afgesproken te gaan lopen. We ontmoeten elkaar dan voor de school van haar dochtertjes. Maar de vierjarige tweeling was vanochtend obstinaat en net als ik maar besluit er alleen opuit te gaan, komt Shelly aanrijden.

Zij zet haar dochters af en ik loop intussen naar haar huis, zodat ze de auto daar kan achterlaten. Zo te horen heeft ze haar handen vol aan haar twee jongste telgen!

We besluiten weer naar Nottoway Park te lopen. Nu met de kleurende bomen is het daar helemaal mooi. Ik ken dat park op mijn duimpje en laat Shelly, die al haar hele leven in Vienna woont, gedeeltes zien, waar ze nog nooit geweest is!

Helaas is er geen goede website voor te vinden, want het is best een groot park. Er zijn sportvelden, (gratis) tennisbanen, volkstuintjes (Claudia heeft er een), een grote speeltuin. Maar waar wij voor komen zijn de mooie bospaden, waarlangs een fitness parcours is uitgezet.

Als we het bos inlopen begint Cosmo opeens heel nerveus te doen. Net alsof hij iets in de bosjes heeft gezien. Wij zien niets, maar ik heb hier al eerder herten gezien, dus vraag me af, of hij iets doorheeft, dat wij niet zien.

En jawel, hoor, een paar stappen verder zien we ze: een hele kudde herten! Er zijn er zeker zeven, vrouwtjes met kleintjes. Helaas heb ik mijn fototoestel niet mee, want een ervan staat ons werkelijk van vlakbij aan te staren. Cosmo is door het dolle heen en het hert lijkt te zeggen: "Waar maak je je druk om, jongen?" Heel kalmpjes lopen ze vervolgens weg, tot Cosmo's ongenoegen. Hij zou ze vast wel even ergens heen willen drijven met zijn herdersinstinct.

Na zo'n anderhalf uur lopen ben ik weer thuis. Tijdens wandelingen met mijn Amerikaanse vriendinnen komt er altijd wel even wat politiek naar boven. Dat is tenslotte, wat ons, behalve de kredietscrisis, op het moment het meest bezig houdt.

Van een paar buurtvriendinnen is de politieke overtuiging duidelijk. Dat zijn degenen, die bordjes in hun tuin hebben staan, of die er zeer vocaal over zijn. Maar van de meesten heb ik geen idee naar welke kant hun stem zal gaan.

En dan wordt het een soort voorzichtig aftasten. Wat kun je wel en wat kun je niet zeggen? Van Shelly krijg ik geen hoogte voor wie zij zal gaan stemmen. Zij wellicht van mij ook niet. Net als met religie worden politieke discussies door velen bewust uit de weg gegaan. En dat vind ik prima, want ik heb er een hekel aan, als iemand probeert mij van hun gelijk te overtuigen.

Als ik thuiskom zie ik tot mijn verrassing, dat de schoonmaaksters er al zijn. Fijn, want vorige week waren ze er pas laat in de middag en met de kinderen al thuis is het moeilijk maneuvreren voor ze.

Om ook niet in hun weg te lopen besluit ik de fiets te pakken en een rondje te gaan fietsen. Ik wil graag foto's nemen van wat ik het beste "Halloween" huis in Vienna vind en dat is dichtbij Saskia's school en maar een paar huizen van het W&OD pad af.

Heuvel op, heuvel af fiets ik erheen. In hun tuin hebben ze een hele begraafplaats met op ieder "graf" een grappig gedichtje aangelegd. Het huis zelf is ook versierd met gigantische bloeddoorlopen ogen en in de bomen hangen skeletten. Prachtig!


Al met al fiets ik een rondje van zo'n tien kilometer, gedeeltelijk over het W&OD pad. Een paar keer moet ik remmen om niet over een eekhoorn te rijden. Rick vertelde, dat hij er helaas gisteren een heeft aangereden. Ik bedenk me, dat ik met de fiets veel pijn zou doen, maar misschien niet zou doden. In mijn verbeelding zie ik allerlei vreselijke, hartverscheurende scenes met gewonde, huilende eekhoorns en doe mijn uiterste best ze te ontwijken!

Omdat de schoonmaaksters nog lang niet klaar zijn (met zijn drieen doen ze meer dan drie uur over het huis) ga ik bij Starbucks lunch eten. Ik heb hun "protein pack" met een ei, appel, druiven, kaas en een mini volkoren bagel met pindakaas ontdekt. Voor minder dan $5 is het een lekkere lunch met alle voedselgroepen.

Bij Giant haal ik meer Griekse yoghurt en de honey dijon dressing voor de kipmaaltijd van vanavond. Dit weekend heb ik Saskia een van mijn crockpot kookboeken gegeven en haar opgedragen er tenminste vijf recepten in te vinden, die zij ook zal eten. Het "waarom maak je nooit iets, wat ik lekker vind?" kwam me de neus uit! De honey dijon kip is een van de vijf, dus we zullen zien, hoe ze het vindt.

Bij het postkantoor sleep ik de enorme doos met Herbalife produkten, die Petra via mij heeft besteld naar binnen. Ik moet wel lachen om de blikken van de mensen om me heen.

De doos weegt bijna 24 lbs, ongeveer tien kilo, dus. Ik had al verwacht, dat het heel wat zou kosten hem op te sturen, maar moet toch even slikken als dat bijna honderd dollar blijkt te zijn. Idioot, gewoon!

Maar Petra verwachtte gelukkig al zo'n prijskaartje. We grappen vanmiddag aan de telefoon, dat wij nu even bonen moeten eten, voor ze ons heeft terugbetaald, ha ha ha. Hopelijk is het het allemaal waard en genieten ze straks van de shakes e.d., die erin zitten. Ik moet er niet aan denken, dat die doos kwijt zou raken!

Na een supergezellig telefoontje (nou ja, "-tje" het duurt ongeveer een uur, zoveel bij te kletsen iedere keer!) met Petra is het tijd voor Mona. Daar krijg ik gelijk een glas rode wijn in mijn hand gedrukt en een overheerlijk havermout en rozijnen koekje. Wauw, dat is nog eens decadent!

Na zo'n anderhalf uur is er geen grijs meer te bekennen en ben ik weer helemaal bruinharig. Lang leve haarverf, want ik vind mijn peper en zout kleur helemaal niet mooi! Mona wil graag, dat ik de foto's, die ik deze lente van haar salon heb genomen, nogmaals op dvd zet. Ze wil ze voor de website gebruiken en krijgt de oude dvd niet terug van het bedrijf, dat ze voor een advertentie gebruikte. Gelukkig heb ik ze nog op mijn harde schijf staan, want ik was van plan ze binnenkort te verwijderen.

Saskia heeft vanmiddag opgepast op een vijfjarig jongetje, terwijl zijn moeder en zusje bij Daisy's waren. Saskia was zelf ook ooit een Daisy, de jongste meisjes padvindertjes hier, wat lijkt dat alweer lang geleden. Blij komt Sas thuis met $15 meer voor haar Uggs laarzen, waar ze hard voor aan het sparen is.

De honey-dijon kip (gewoon kip met honey-dijon dressing in de crockpot), aardappel- en zoete aardappelpuree en worteltjes en erwtjes gaan er goed in. Saskia weet dus wel, wat ze lekker vindt, wel vist ze professioneel alle erwtjes ertussenuit (al moet ze er tien van eten, onder protest). Langzaam maar zeker merkt ze, dat ze toch meer lust, dan ze had gedacht.

Vanavond kijken we Dancing with the Stars, vooral Cloris Leachman, die 82 is, is echt bijzonder om te zien. Wat een leuk mens, zeg! En ik teken ervoor om op die leeftijd nog zo te dansen! Natuurlijk zijn sommige andere paren beter, maar die zijn zo'n vijftig jaar jonger.