Geschiedenis, strand en Hotel Del Coronado

Dankzij de jetlag ben ik alweer vroeg wakker. Vanuit ons raam heb ik wandelpaden langs het water gezien en, denkend, dat Rick nog wel zal willen blijven liggen, kleed ik me aan voor een flinke wandeling. Rick is echter ook wakker en wil mee. Wel zo gezellig, ook!

Het wordt een mooie wandeling. In het jachthaventje, dat bij het hotel hoort, liggen de mooiste jachten en zeilboten. Mijn hemel, wat een kapitaal aan watervoertuigen zien we! Boten, die waarschijnlijk net zoveel gekost hebben als ons huis.

Verder lopend komen we langs een enorm vliegdekschip, de USS Midway, die nu een museum is (wat ik eerst niet doorhad, ik vond het al zo gezellig, dat die militairen een cafeetje op het deck hebben). Even verderop zien we de Carnival Elation en de Holland America Oosterdam, die net hun passagiers aan het ontladen zijn. Machtige schepen zijn cruiseschepen toch. Rick en ik fantaseren over waar wij heen zouden willen cruisen. Voor mij staat Alaska dan op de eerste plaats, maar dat zal nog wel een aantal jaren duren.

We lopen tot aan het enorme zeilschip “Star of India”, die tijdens haar hoogtijdagen meer dan twintig keer om de wereld heeft gezeild. Nu is dit ook een museum.
Ricks collega Jack en zijn vrouw Mary Ann hadden hetzelfde idee als wij en we komen ze bij de Star of India tegen. Langs het water liggen allerlei winkels en restaurantjes. Samen lopen we terug en kiezen een restaurant met gezellig terrasje om ontbijt te eten.

Jack en Mary Ann gaan vandaag naar de zoo, dus na het ontbijt scheiden onze wegen zich. Rick en ik gaan op zoek naar Old Town San Diego. Het vergt even zoeken om het te vinden en we krijgen een paar mooie buurten te zien. San Diego is een mooie stad, ik zou er best kunnen wonen en dat zegt wat, want dat gevoel heb ik niet met veel Amerikaanse steden.

Hier is het bewijs, dat zelfs een GPS de geijkte meningsverschillen over kaartlezen tussen man en vrouw niet opheft. Laten we zeggen, dat er zo af en toe wat (niet mechanische) vonkjes uit die mooie cabriolet vlogen. Rick wil gewoon niet horen, wat ik zeg, en hij bepaalt, dat electronica toch betrouwbaarder is, dan mijn al jarenlang kaartlezende ogen.

Als Garmin met haar zoetgevooisde Australische accent ons naar een "private way" leidt, die dus het begin van Old Town had moeten zijn, is Rick toch verplicht toe te geven, dat we verkeerd zitten. Met behulp van een ouderwetse kaart (ze bestaan nog!) vinden we niet veel later waar we zijn willen.

In Old Town is het een gezellige drukte. We vinden nog net een parkeerplaats en lopen het historische gedeelte binnen. Er wordt allerlei kleurrijk Mexicaans spul verkocht en je kunt er oude gebouwen binnen. Zo is er een 170 jaar oude hacienda, die ook ingericht is, zoals het er oorspronkelijk uit moet hebben gezien.

Het weer is inmiddels helemaal opgeknapt en als we, na een uurtje in Old Town te hebben rondgelopen, weer verder gaan, kan de top van de Mustang naar beneden. Voor de lunch willen we graag aan het strand eten en aangezien Mission Beach een heel amusementspark heeft, bedenken we, dat daar vast ook restaurantjes moeten zijn.

Op het parkeerterrein van het amusementspark kunnen we de auto gratis kwijt en we lopen de boardwalk op. Hier zien we van alles: fietsers, skaters (eentje met haar baby op haar rug), vreemd geklede mensen, zwervers en natuurlijk tientallen surfers. Maar de enige restaurants, die we vinden, zijn Mexicaans en dat zullen we vanavond ook al eten.

Dan herinnert Rick zich het restaurant, waar ze woensdagavond hebben gegeten. "The Green Flash" ligt aan het strand in Pacific Beach. Ook hier vinden we zonder problemen een parkeerplaats. Dat is in de badplaatsen in Maryland en Virginia lang niet zo makkelijk!

Er is nog een tafeltje vrij op het terrasje en we vermaken ons met mensen kijken. Ik bestel een typisch Californische "Louie" salade, die werkelijk superlekker is. Er liggen vier enorme gamba’s op en een berg met verse crab. Perfect eten voor zo’n strandterrasje.

Na het eten lopen we de lange pier op. Aan het begin daarvan liggen wit met blauw geverfde strandhuisjes. Op een raam hangt een waarschuwing voor "Fishing Pox". Rick en ik schrikken, denkend, dat de vissen hier een gevaarlijke ziekte hebben. Het blijkt echter te gaan om een besmettelijke "ziekte" voor volwassen mannen: als je eenmaal met vissen begint word je erdoor aangestoken. We lachen hardop om de grappige tekst!

Inderdaad staan er een aantal fanatieke vissers op de pier. Een ervan denkt beet te hebben en begint enthousiast te dansen en roepen. Helaas was de vis hem te snel af en hij valt teleurgesteld op zijn knieen. Kennelijk toch niet zo ontspannend, als men altijd zegt, dat vissen!

Van hier hebben we ook goed zicht op een aantal surfers, die de enorme golven bekwaam bevaren. We kunnen zo een aantal mooie actiefoto’s maken. Het weer is ook eindelijk helemaal opgeklaard en aangenaam van temperatuur.

Omdat ik zoveel over Hotel Del Coronado heb gehoord en gelezen wil ik dat weleens met eigen ogen zien. Over de enorme brug, die we ook vanuit onze hotelkamer zien, rijden we Coronado eiland op.

Hotel Del Coronado stamt uit 1888 en heeft nog helemaal de sfeer van die tijd. Het hotel is te zien in meerdere films en heeft heel wat beroemdheden gehuisvest. Het is een van de weinige nog bestaande houten Victoriaanse strandparadijzen.

Er ligt een mooi strand voor en er zijn allerlei terrasjes. Op een ervan is een huwelijksfeestje gaande en op het grasveld in het midden is men druk bezig te versieren voor een volgende huwelijksvoltrekking.

Na de indrukwekkende lobby te hebben bekeken en de nodige foto’s te hebben gemaakt, strijken Rick en ik neer op een van de terrasjes. Onder het genot van een drankje kijken we hoe het grote grasveld wordt omgetoverd in een romantisch geheel. Heel mooi vind ik de enorme glazen vazen met een lange slinger witte orchideeen erin.

Terug in ons hotel verkleden we ons in onze zwemkleding. Het lijkt warm genoeg om te gaan zwemmen, want de zon schijnt warm onze hotelkamer binnen. Helaas voor ons is, als we beneden komen, die zon alweer achter de bewolking verdwenen en er staat een koele wind. Het zwembadwater is echter wel lekker warm, dus we duiken er toch even in, gewoon om gezegd te kunnen hebben in oktober buiten te hebben gezwommen. Na nog even in de hot tub opgewarmd te hebben, houden we het wel weer voor gezien.

In de Tiki Bar bij het zwembad zien we een stel van ons groepje en met hen drinken we een wijntje. Zij gaan naar Old Town San Diego voor het avondeten, maar wij hebben met Alban, de Fransman in Ricks team, en zijn vrouw Ursula afgesproken om te gaan eten.

Onze reservering is pas voor half acht, dus hebben Rick en ik nog een paar uur voor we hen ontmoeten. We hebben enorme zin in sushi en nemen plaats aan de sushi bar van Nobu in het Hard Rock Hotel.

De lobby van dat hotel hier in San Diego is prachtig! Rick roept meteen, dat hij hier tijdens zijn volgende San Diego reis wil logeren. Nou, ik ook wel en hoop vurig, dat die volgende keer niet nog eens twintig of meer jaar later zal zijn (de eerste en laatste keer, dat we hier samen waren, hadden we nog geen kinderen en wisten we niet, wat er hier te bekijken was).

De sashimi, die de sushi chef van Nobu voor mij bereidt, is werkelijk voortreffelijk! De zalmcaviaar is de lekkerste, die ik ooit heb gegeten! De zoete garnalen komen, zoals het hoort, met de gefrituurde kopjes, die ik zo lekker vind (en die altijd weer griezelende blikken van anderen opleveren). En Rick en ik proberen allebei de zeeegel, die vers uit de baai hier komt. Het zijn maar een paar hapjes, precies goed als voorafjes.

Tot onze verbazing regent het, als we naar Candelas lopen. Alban en Ursula arriveren even later, ook nat. Zij hebben vanmiddag gekayakt bij de La Jolla grotten en Ursula vertelt, dat de gids daar had gezegd, dat het in San Diego nooit regent. Nooit, behalve als wij er een paar dagen doorbrengen!

We krijgen een tafeltje in de heel gezellige eetkamer. Dit restaurant serveert "nouvelle" Mexicaans eten en dat is heel anders, dan wat wij gewend zijn (veel meer mijn smaak, moet ik zeggen!). Hier geen burritos of tacos, maar een heerlijk gerecht met verse artisjok bodem, tonijn en Parmezaanse kaas bijvoorbeeld.

Het gesprek is geanimeerd, al maak ik een grote faux pas door te denken, dat Ursula zwanger is. Ik verwar haar met de vrouw van een andere collega van Rick. Gelukkig neemt ze het niet verkeerd op! Oeps! Ursula en Alban gaan na het eten nog uit, maar wij gaan terug naar het hotel.

Daar zien we het andere groepje collega’s, maar omdat we morgenochtend om kwart voor zes op moeten, blijven we niet hangen. Na zoveel mogelijk ingepakt te hebben gaan we gauw slapen.

Helaas zijn deze paar superleuke dagen in San Diego ook weer voorbij, maar ik heb het gevoel, dat Rick en ik er alles uit hebben gehaald! En Javier, Ricks baas, heeft al aangekondigd dit een jaarlijkse traditie te willen maken, wel telkens in een andere stad. Joepie!!!