Een gezellig weekend Blacksburg

Zaterdag

We hebben allemaal heerlijk geslapen en worden pas om kwart voor tien wakker. Voor het ontbijt gaan we door de drive thru bij McDonald's. Daar is op het moment een Monopoly spel gaande en op allerlei produkten zitten Monopoly kaartjes. Je kunt meteen iets winnen of de kaartjes verzamelen. Als je een kleur bij elkaar hebt maak je kans op een prijs. Kai en Saskia gaan er helemaal in op.

Gelukkig is het weer een stuk beter, dan de harde regen, die werd voorspeld. Het is wel bewolkt, maar er zit zo af en toe blauwe lucht tussen, en het allerbelangrijkst: het is droog! Alle meegebrachte regenjassen en paraplu's kunnen dus in de auto blijven.

Om klokslag elf uur, de afgesproken tijd, parkeren we bij Katja's dorm. Zij neemt echter haar mobieltje niet op en zonder haar kunnen we niet naar binnen. We besluiten dus maar een koffie te gaan halen bij Deet's Place.

Eindelijk belt Katja Rick terug. Ze heeft zich verslapen en staat nu pas op! In de woonkamer van haar suite wachten we tot Katja gedoucht heeft. Intussen lopen Katja's suitegenoten in en uit (alleen Sonali, Katja's kamergenote, slaapt nog). Er wonen in deze suite nog vier andere meisjes, behalve Katja en Sonali. Katja kan met allemaal goed opschieten.

Als onze Hokie eindelijk presentabel is, gaan we naar de enige mall, die de omgeving rijk is. Voor ons, die Tysons Corner met zijn driehonderd winkels gewend zijn, is dit maar een kringetje met winkels. Maar Katja heeft nog steeds een Halloween kostuum nodig en dat hoopt ze hier toch te vinden.

Ze wil graag iets, wat een beetje sexy is en bij Spencer Gifts hangt daarvan meer dan genoeg! Van sexy politieagentes tot kamermeisjes, Alice in Wonderland tot een poes, maar geen van allen kunnen ze Katja bekoren. Bovendien is er geen kleedkamer en ze wil niet midden in de winkel dingen aan gaan passen (hoewel een ander meisje dat wel gewoon zonder gene doet).

Onverrichterzake verlaten we Spencer's dus weer. Nu is er hier in Blacksburg en Christiansburg absoluut geen grote keuze aan winkels, die Halloween kostuums verkopen. De enige andere mogelijkheid is Hot Topic. Ook hier weer een ruime selectie aan wat Rick en mij leuke kostuums lijken. Maar Katja vindt ze te Gothisch.

Bij de informatie balie vragen we dus maar, waar er nog meer kostuums te verkrijgen zijn in de omgeving. De enige zaken, die het meisje kent, zijn zaken, die verhuren, niet verkopen. We schrijven daar dus maar de adressen van op, want wie weet.

Intussen is het al na enen en Kai en Saskia klagen, dat ze trek hebben. We staan toevallig vlak naast het Mexicaanse restaurant Cinco de Mayo en gaan naar binnen. Zoals altijd krijgen we meteen een bakje met tortilla chips en salsa voorgezet en de kinderen vallen hongerig aan. De quesadilla's, die we als lunch bestellen (Katja en ik met garnalen), gaan er ook goed in.

Dan zetten we onze zoektocht naar een Halloween kostuum voort en gaan naar Aztec Rentals. Zo te zien kun je hier alles huren, wat je maar kunt bedenken. Er ligt een heel boek met kostuums, die te huur zijn, maar ook daar zit niets voor Katja tussen. Katja heeft nu (gelukkig!) genoeg van het zoeken naar kostuums en gaat zelf wel iets bedenken.

Een bezoek aan Virginia Tech kan niet voorbij gaan, zonder in de enorme Bookstore te neuzen. De reden daarvoor zijn niet de boeken, maar de kleding en andere spullen met de VT kleuren en de "Hokie" mascotte: de kalkoen. Dat ze goede zaken doen is te zien aan de vele "spirit" kleren, die niet alleen door de studenten, maar ook hun familieleden, worden gedragen. En wij doen er enthousiast aan mee.

Zelf vind ik het bordeaux-rood met oranje namelijk ook leuke kleuren om te dragen. Ik ben dan ook helemaal blij, als ik een "Hokie" pijama zie, die perfect is voor mij: een t-shirt met korte broek. Ik heb namelijk een hekel aan lange pijamabroeken. Leuke pijama's met korte broeken zijn er niet veel, dus ik draag al jaren dezelfde twee. Nu zal ik vaak 's avonds voor het slapengaan aan Katja denken in mijn VT pijama!

Om drie uur hebben we afgesproken Leah en Kelly, Leah's kamergenote, op te halen bij hun dorms. We gaan naar apartementen kijken. Ze willen er met zijn vieren eentje huren (Steffanie, het vierde meisje, kan niet mee, omdat haar ouders er dit weekend ook zijn). Katja heeft al onderzoek gedaan naar welke complexen huisdieren toelaten. Dan kan Sushi volgend jaar bij haar zijn.

We beginnen bij Terrace View. Dit is een van de weinige complexen met vier slaapkamer appartementen. Maar als we de prijs daarvan horen, schrikken Rick en ik wel. Dat zou beduidend duurder uitkomen, dan wat we nu voor Katja's dorm betalen. De verkoper probeert uit te leggen, dat ze daarvoor ook veel meer leefruimte krijgen, maar dat kan ons niet schelen. Het is zeker niet de bedoeling, dat ze duurder gaat wonen, straks!

Dan horen we, dat er ook appartementen zijn met drie slaapkamers en een "den" (soort kantoortje). Die den kan ook worden gebruikt als slaapkamer, alleen zit er geen kast bij. Dan zou de huur een stuk minder worden. Toch hebben we geen goed gevoel bij dit complex, waar we ook geen appartement van binnen kunnen zien, en gaan naar het volgende.

Dat is Windsor Hills en hierover zijn we allemaal meteen enthousiast. Het is een heel netjes uitziend complex met prachtig uitzicht op de heuvels (die nu het weer helemaal is opgeklaard schitterende herfstkleuren vertonen).

Het appartement, dat we te zien krijgen, is netjes onderhouden en lekker ruim. Toch zijn de prijzen wat lager, alles meegerekend, dan die van Terrace View. Bovendien ligt dit complex dichter bij de universiteit, ook een belangrijke overweging. Ze zijn er met de fiets of de bus zo.

De meisjes zijn zeer geinteresseerd en Joshua, die ons rondleidt, zegt, dat er dan wel haast bij een contract is geboden. Er zijn namelijk maar tien appartementen met drie slaapkamers en een "den" en daarvan zullen er voor volgend schooljaar op zijn hoogst zes vrijkomen.

De meisjes krijgen ieder een inschrijfformulier, dat ze alle vier moeten invullen en ondertekenen en dat zullen ze (als het goed is) maandag gaan afleveren. Spannend, hoor! Ik hoop voor ze, dat het lukt om zo'n appartement te krijgen.

We zetten Leah en Kelly weer bij de school af en gaan zelf even wat drinken bij Starbucks. Hier hebben ze allerlei nieuwe warme chocolade smaken, waarvan Kai en Saskia de hazelnootsmaak proberen. Ik neem stiekem een slokje van die van Kai en het smaakt inderdaad erg lekker.

Natuurlijk gebruikt Katja onze aanwezigheid (en vooral die van onze portemonnaie) om nog wat spullen in te slaan. Bij CVS koopt ze wat toiletspullen en een kastje met plastic lades. Ook hier hebben ze weer allerlei Virginia Tech spul en mijn cameratasje heeft het begeven. Nu hangt er dus een zwart VT telefoontasje aan mijn tas, waar mijn fototoestelletje prima in past.

Vandaag is het officieel "Family Day" en daarvoor heeft de universiteit allerlei evenementen georganiseerd. Maar toen ik de lijst van evenementen oplas, vonden Kai en Saskia niet veel naar hun gading. Alleen de sportwedstrijden leken hen wel leuk. Dus we gaan naar de damesvolleybalwedstrijd tussen de Virginia Tech Hokies en de University of Miami Hurricanes.

Leah komt ook en we ontmoeten elkaar in Cassell Coliseum. Dit is een enorm binnenstadion. Het zit bij lange niet vol en wij zitten op de twee rij, vlak achter het Miami team (voor de eerste set).

Net voor de wedstrijd begint zien we de familie van W. een heel aantal rijen boven ons zitten. Karin, Frank en de kinderen zijn zo te zien ook gaan shoppen bij de Bookstore, want ze hebben o.a. buttons op met "VT Hokie Mom" en "VT Hokie Dad".

Alleen Jeroen heeft geen Virginia Tech kleren aan en als ik naar ons kijk, heeft Katja dat ook niet. Ik wel, ik draag mijn sweater met het logo en Saskia heeft een oranje VT t-shirt aan.

We kletsen even over de dag. Zij logeren in Salem (zo'n vijfenveertig kilometer verderop) in het Holiday Inn (in Nederland zou je niet eens meer gaan, als je zover van een evenement zou moeten logeren, of wel?). In hun hotel logeren ook de meisjes van het Miami volleybalteam, waar Virginia Tech tegen speelt, vertelt Karin. Voor hen als gezin is dit de eerste keer, dat ze meer dan een dag in Blacksburg zijn.

Terwijl we kletsen gaat iedereen staan voor het volkslied. Dit vind ik altijd een indrukwekkend iets. Iedereen keert zich naar de vlag en de meesten (mijzelf incluis) houden hun rechterhand over hun hart. Ik blijf het Amerikaanse volkslied erg mooi vinden.

Terug in mijn stoel kijken we naar een heel spannende wedstrijd. Er zijn vier sets en het team, dat het eerst 25 punten haalt, wint de set. Dit zijn andere regels, dan ik van volleybal gewend ben, kennelijk is college volleybal anders.

Het wordt een heel spannende wedstrijd. Virginia Tech wint de eerste set, maar Miami maakt het gelijk in de tweede set. De teams zijn erg aan elkaar gewaagd, het is op geen enkel moment een uitgemaakte zaak.

De Hokie spirit zit er goed in. Er zijn vier (mannelijke) "cheerleaders", die het hele publiek aan de gang krijgen. Bij iedere punt wordt er een papier met "Hokie point" opgehouden door een heel aantal mensen in het publiek. Wij hebben ook zo'n papier, maar ik ben telkens net te laat, dus geef het maar op.


Wij kennen de regels niet, dus als Virginia Tech de derde set wint, denken wij, dat de wedstrijd gewonnen is. Er worden t-shirts het publiek in gegooid en Rick zou Rick niet zijn, als hij er niet een van ving. Hij kan dus voortaan met een "VT Volleyball" t-shirt lopen. Wel een leuke souvenir, natuurlijk.

Tot onze verbazing volgt er nog een vierde set (ik lees nu online, dat, afhankelijk van het niveau, er 3 of 5 sets worden gespeeld). Die wint Virginia Tech na eerst zes punten achter te hebben gestaan, heel spannend, dus. Heerlijk, de sfeer tijdens zo'n wedstrijd, ik vind het bijna jammer, dat het afgelopen is, al knort mijn maag inmiddels luid! De uiteindelijke uitslag is dus 3-1 Virginia Tech en wij zijn blij, dat we gegaan zijn.

We kletsen nog even met de van W.'s, maar zij hebben al gegeten en wij nog niet. Al gauw nemen we dus afscheid en Rick belt naar Poor Billy's om te zien, wat hun wachttijd vanavond is. Hij krijgt te horen, dat ze plaats hebben, dus we racen naar het restaurant.

Bij de ingang komen we nog bijna in een gevecht terecht. Ik moet Katja terugtrekken om te voorkomen, dat de vuist bestemd voor een man niet op haar terecht komt. Gelukkig trekt de vriendin van de agressieve man hem weg, de verbijsterde jongens, die hij aanviel, achterlatend. Waar dat nu om ging? Niemand weet het. Eng was het wel.

Binnen is het restaurant propvol. We krijgen te horen, dat er anderhalf uur wachttijd is. Rick is verontwaardigd, want wie heeft hem dan verteld, dat we zo plaats konden nemen? Maar dan blijkt, dat hij Big Al's heeft gebeld, de sportbar boven, die geen sushi serveert.

De restaurants horen bij elkaar, maar zijn drie aparte restaurants met het ernaast gelegen sushi restaurant erbij. Daar gaan we ook nog even kijken en is er wel plaats, maar er wordt enkel sushi geserveerd. Kai en Saskia vinden dat niet lekker. Het ziet er dus naar uit, dat Katja dit bezoek haar sushi "fix" niet zal krijgen.

Naast Big Al's ligt Boudreaux's. Dit is een Cajun restaurant, waar Rick en ik in de zomer ook hebben geluncht. Hier is nog een tafel vrij voor zes personen en het wordt een gezellige maaltijd.

Leah, ons "vierde kind", is ook mee en we praten over van alles en nog wat. Ik bedenk me, dat ik haar ook mis. Katja en Leah kwamen vorig jaar vaak even buurten en dat gebeurt nu niet meer. Ik zie uit naar de Thanksgiving week en de maand, die ze vrij krijgen voor Kerst. Het is ook wel erg leuk, dat ze nu waarschijnlijk samen in een appartement gaan wonen. Zoals Katja verzuchtte: "Eindelijk zal ik eens met Leah samen ergens wonen."

Na een heerlijke maaltijd zetten we Katja en Leah af bij hun dorms. Zij gaan samen nog wat huiswerk maken (ja, ja, op een zaterdagavond, Rick en ik weten niet, wat we horen!). Wij rijden terug naar het hotel, waar we (vooral Saskia) doodmoe op onze bedden neervallen.

Zondag

Gisteravond ben ik vergeten de overgordijnen dicht te doen en de zon straft me daar ongenadig voor! Kennelijk ligt onze kamer op het oosten, want als ik om half acht mijn ogen open word ik verblind. Te moe om op te staan bedenk ik me, dat dit een goede wekker zal zijn straks en val op mijn andere zij weer in slaap.

Maar iets heel anders wekt ons, namelijk de schoonmaakster! Om negen uur (gisteren waren ze er al om half negen en kwamen ieder kwartier terug, heel hinderlijk) wordt er hard geklopt. Ik negeer het, de anderen slapen nog. Dan weer heel hard geklopt en ik hoor een sleutel in het contact gaan. Ze kunnen er niet in, maar ik erger me wel en klaag er bij het uitchecken ook over. Nog nooit heb ik in het weekend meegemaakt, dat er zo vroeg begonnen werd met kamers schoonmaken en ik heb toch in heel wat hotels gelogeerd!

Voordeel is wel, dat de rest van het gezin ook wakker is. We hebben Katja op het hart gedruk de wekker te zetten en om tien uur afgesproken, zodat we met zijn allen kunnen gaan brunchen.

Onderweg stoppen we om foto's van de gebouwen op campus te maken voor Kai's fotografie vak. Hij moet foto's van architectuur maken. Ik ga gelijk mee, want ik vind dat ook een leuk onderwerp.


Katja is keurig op tijd klaar en we rijden op Saskia's verzoek naar de IHOP in Christiansburg. Net als in ons gebied staat daar echter een enorme rij te wachten op een tafeltje. Daar hebben we geen zin in!

Maar wat nu? Het is niet zoals in ons gebied, waar restaurants, die ontbijt of brunch serveren, voor het oprapen liggen. We rijden wat rond en zien dan een heel stel auto's op de parkeerplaats bij O'Charleys. Op de deur staat, dat ze brunch serveren tot 15 uur, dus dat is veelbelovend.

We krijgen een tafeltje in het gezellige restaurant en kiezen van het brunch menu. Bij mijn omelet krijg ik ook een van de lekkerste mimosa's, die ik ooit geproefd heb. Ook de kinderen smullen van hun chocolade chip wafels met verse aardbeien. Een leuke vondst is dit restaurant.

Met gevulde magen kunnen we ook het Halloween kostuum gedoe weer aan. Katja heeft inmiddels besloten om een zwarte jurk, die ze al heeft, aan te doen. Daarbij wil ze (op mijn aanraden, soms wordt er toch geluisterd) kattenaccessoires kopen. Bij Hot Topic hebben ze de gezochte combinatie van kattenoren, snor en staart. Eindelijk, Katja is klaar om Halloween te vieren! Hallelujah!

Saskia is haar bibliotheekboek vergeten, dus we gaan naar Barnes and Noble om het te kopen. Het is het derde deel van de "Twilight" serie van Stephenie Meyer. Saskia is dol op die serie en met haar duizenden anderen! Zelf wil ik de boeken ook gaan lezen, maar ben er nog niet toe gekomen.

Katja's knoop is van haar spijkerbroek af en bij Michaels kiest ze nieuwe knopen: smileys! Ha ha! Rick zoekt er naar Halloween lichtjes, maar die zijn uitverkocht. Alle Halloween spullen zijn al in de uitverkoop, alles is nu gericht op Kerstmis.

We rijden terug naar Virginia Tech en dan komt onherroepelijk weer het moment, waar ik zo tegenop zie: het afscheid van Katja. Ik denk niet, dat dit ooit makkelijk zal worden, al heb ik dat huilgevoel van de eerste keer niet meer. Zij is hier thuis en gelukkig, dus geen reden voor mij om te huilen. Maar ik zie alweer uit naar 21 november, wanneer ze voor Thanksgiving thuis zal komen.


De terugweg is schitterend, blauwe lucht en zon maken, dat de diepe herfstkleuren extra goed uitkomen. Wat is de interstate 81 dan mooi, zeg! Rick rijdt de hele weg dit keer, met een heel korte stop voor extra drinken en een snack. Na drieeneenhalf uur rijden we onze oprit weer op.

Rick haalt eten van McDonald's voor de kinderen (zie Monopoly verhaal hierboven) en voor ons Libanees van Al Nakheel hier in Vienna. We hebben allemaal van dit weekend genoten! Als Katja volgend jaar in een appartement woont, zal het ook makkelijker en goedkoper zijn om te komen logeren. Saskia vooral ziet dat al helemaal zitten.