Jaar '007 is begonnen!

Happy New Year!!!

En daar zijn we dan, op de eerste dag van het "James Bond" 007 jaar, zoals Rick het na een paar Irish coffees noemde vannacht. We hebben een fantastische Oud en Nieuw gehad en voelen daar nu ook wel een ietsje pietsje de gevolgen van!

Maar laat ik bij het begin beginnen. Op de laatste dag van het jaar sta ik bijtijds naast mijn bed, er moet namelijk heel wat gedaan worden voor ons feestje vanavond. Ieder jaar ben ik beter georganiseerd en heb ik lijstjes met de verschillende schalen lekkernijen, die klaargemaakt moeten worden. Ook makkelijker voor mijn hulpkokken, die kunnen zo zonder toezicht aan de gang.

Als eerste bereid ik het oliebollendeeg voor. Jarenlang heb ik er rozijnen en vruchtjes doorheen gedaan en op Nieuwjaarsdag hadden we dan schalen vol overgebleven oliebollen, die we maar langs de buren brachten (die ze de vorige avond ook al niet aanraakten, dus waarschijnlijk direct in de vuilnis kieperden).

Een paar jaar geleden zag ik het licht, ook al omdat hier in het gezin alleen Rick de vruchtjes lekker vindt, en maakte ze zonder vruchtjes. Ze gingen schoon op! Dus sindsdien is het nog makkelijker om ze te bakken!

Nadat ik het deeg van drie pakken Atlanta oliebollenmix met een natte theedoek in de warme oven te rijzen heb gezet, ga ik naar boven om te sporten. In het Fitness tijdschrift van deze maand zag ik wat me een heel goede gewichten/interval routine leek.

En dat blijkt zo te zijn! Onder het genot van alle politieke praatprogramma's van de zondagmorgen werk ik elke spier in mijn lichaam keihard!! Vijftig minuten later voel ik me heel erg goed over deze workout, dit is een blijver!

Het deeg is inmiddels heel goed gerezen en Rick heeft de frituurpan op het deck klaargezet. Met de Zune in de oren gaat het bakken van meer dan tachtig oliebollen lekker snel. Alleen zijn mijn handen na afloop zo verkleumd, dat ik geen gevoel meer in mijn vingers heb, wat een rotgevoel is dat, zeg!


Het resultaat van een paar uur bakken

Helaas belt Sylvia, dat Teddie vannacht ziek is geweest en nu als een zielig vogeltje op de bank ligt. Sylvia denkt dus niet, dat ze vanavond goed genoeg zal zijn om te feesten. Zo zullen we het nieuwe jaar met alleen Amerikaanse gasten ingaan.

Binnen zijn Rick en de kinderen al hard bezig met de hapjes, allemaal met hun Zunes in de oren. Dat is wel een komisch gezicht, maar maakt de communicatie niet makkelijker. De ene schaal na de andere wordt buiten op de tafel gezet. Het is net koel genoeg om dat te doen. Gelukkig, want al die schalen passen niet in de ijskasten.


Er wordt hard gewerkt!



Op de schalen liggen: ham en asperge rolletjes, rauwe ham met meloen, salami met augurkjes, kaasblokjes met ananas of zilveruitjes, appelschijfjes met pate, kalkoen tortillarolletjes, tomaatjes gevuld met crabsalade, mini hotdogs met mandarijnenpartjes, druiven met bologna prikkertjes, dadels gevuld met cream cheese en zalmrolletjes met kruidenkaas.

Ook maak ik een ham salade en een zalm salade, waarop ik met augurken "Happy 2007" schrijf. Het blijft leuk dit buffet klaar te maken. Het ziet er allemaal zo feestelijk en lekker uit! Om vier uur ben ik eindelijk klaar!

Christine belt, dat zij en Chuck te moe zijn om nog een pap te zeggen en dat ze liever rustig thuis blijven vanavond. Jammer, maar ik begrijp het ook wel, ze wonen tenslotte niet echt om de hoek.

Als ik Katja naar haar werk breng zie ik dat de mall een gekkenhuis is! Wat moeten al die mensen daar nou op Oudejaarsdag? Katja moet officieel tot 20 uur werken, terwijl Old Navy om 18 uur sluit! Gelukkig is ze net voor zevenen al klaar en Rick brengt haar naar het feestje, waar ze uiteindelijk toch maar besloten heeft heen te gaan.

We hebben een paar uurtjes rust en dan gaat om half negen de bel en de eerste gasten staan voor de deur. De flessen champagne, truffels en lekkere hapjes komen binnenstromen. Van alle kanten wordt er opgemerkt, hoe "New Year's bij de Engles" voor hen al een traditie is, die niet overgeslagen mag worden. Voor we het weten zijn de kamers gevuld met vrolijk gelach.




Het wordt een bijzonder geanimeerd feestje en voor we het weten is het tijd om af te tellen tot de bal in New York is gevallen. Met zijn dertigen gaat het "Thirty, twenty-nine, twenty-eight...three, two, one... HAPPY NEW YEAR!".


Met zijn allen aftellen, terwijl de bal valt

Even krijg ik een brok in mijn keel van zoveel dierbare mensen om ons heen om het nieuwe jaar in te luiden. Wat zijn wij toch gelukkig met zoveel lieve vrienden! Mijn ribben doen bijna pijn van de vele bearhugs, die ik krijg!

Katja belt om ons Gelukkig Nieuwjaar te wensen. Het feestje is niet leuk en ze heeft er spijt van niet bij ons te zijn. Dat is jammer voor haar, volgend jaar zal ze het beter weten.

We klinken met champagne, de kinderen krijgen sparkling cider, en gaan dan in de mistige regen toch kijken naar het vuurwerk (wij veilig droog in de garage, natuurlijk!). Rick en David laten zich door een paar spatjes niet ontmoedigen! De ene na de andere illegale vuurpijl schiet de lucht in en tijdens de stiltes hoor ik om ons heen ook aardig wat geknal. Ondanks de regen ziet het er erg mooi uit.

Er wonen hier nogal wat militaire families, die in Europa de gewoonte van het vuurwerk afschieten hebben overgenomen. Wij zijn lang niet de enigen, maar wel de enigen met vuurpijlen! Ieder jaar beloven Mary en ik elkaar te steunen tijdens de gevangenschap van onze mannen. Maar gelukkig ziet Rick pas als het bewijs alweer is verwijderd een politieauto door de cul de sac rijden!


Filmpje van het illegale vuurwerk

Tussen al het geknal gaat opeens de telefoon. Wie kan dat nou zijn? Ik heb geen idee! En dan hoor ik opeens Wendy aan de andere kant van de lijn!!! Wat leuk en bijzonder! Het is in Nederland al half zeven 's ochtends, maar zij komen net terug van hun feest en zij is nog klaar wakker. Ze zag het vuurwerk op onze webcam en dacht, kom, ik bel even! Een hartstikke leuk Nieuwjaarscadeautje, bedankt, Wendy!

Als het vuurwerk klaar is wordt er aangevallen op het buffet en gelukkig wordt er flink van gegeten. We hebben veel minder over, dan andere jaren, terwijl we minstens zoveel voedsel hadden!




Onze Ierse vriend Niall introduceert vervolgens een nieuwe Nieuwjaarstraditie: echte Irish Coffee als dessert! De Baileys vloeit ook rijkelijk en het wordt alsmaar gezelliger!

Pas om drie uur nemen de laatste gasten afscheid en uitgeput vallen wij in ons bed neer, de ravage in de keuken voorlopig latend voor wat hij is. Wat een bruisend (letterlijk, er zijn zeven flessen champagne doorheen gegaan met 15 volwassenen!) begin van het nieuwe jaar, hopelijk is dat een goed voorteken.

Om acht uur word ik alweer wakker, beseffend, dat er een nieuw jaar begonnen is. Voor het eerst sinds ik me kan heugen voel ik me niet down, omdat de feestdagen voorbij zijn. Ik heb zin om aan de schone lei, die een nieuw jaar toch altijd brengt, te beginnen.

Rick staat al om 9 uur op, hij voelt de effecten van de verschillende alcoholische dranken, waarvan hij om drie uur verkondigde toch echt niet zoveel op te hebben. Gelukkig heb ik me verder van de Irish coffee en Baileys gehouden en dus ben ik alleen maar doodmoe.

Om tien uur sta ik ook even op om koffie te drinken en wat te eten, maar om twaalf uur ben ik nog zo moe, dat mijn bed weer voor een uurtje induik. Daar heb ik geen spijt van, want als ik opsta voel ik me weer prima (behalve de spierpijn van de workout van gisteren, die mij spieren doet voelen, waarvan ik niet wist, dat ik ze had! Maar zulke spierpijn verkies ik duizend keer boven de zeurderige fibromyalgie pijnen.).

Keurig gekleed, ook Kai, die om onverklaarbare redenen zijn nette broek alweer kwijt is, gaan we op weg naar de Ritz Carlton. Hier genieten we met volle teugen van de traditionele Nieuwjaarsbrunch.




Rick met zijn Donald Duck das



Het eten is zo voortreffelijk en ik eet me vol aan de caviaar, drie verschillende soorten. Het is ieder jaar weer zo'n grote tractatie en de service vijf sterren. Voldaan keren we huiswaarts. Dit keer hebben we de laatste seating genomen en dat is heel goed bevallen. Alles schalen waren weer bijgevuld met vers spul en de eetzaal helemaal niet vol.


Een heerlijke Bloody Mary speciaal voor mij gemaakt



Mijn bord met al mijn favoriete lekkernijen erop!

Thuis buiken we lekker uit en doen onze fleece pijama broeken aan, lekker knus, buiten is het miezerig en mistig. Dan is het tijd voor de allerlaatste "Holiday tradition": het laatste cadeautje voor iedereen onder de boom, dat tot vandaag bewaard bleef. Ik had nog een ding, dat ik erg graag wilde, op mijn verlanglijst en hoopte, dat dat in dit pakje zou zitten.

Gelukkig mag ik als eerste uitpakken, ik voel me soms net een klein kind! En ja, hoor, daar is hij, de Gorillapod! Ik kan niet wachten hem te gebruiken!

Door de uitgebreide brunch hebben we alleen maar lekker trek, dus we snacken van de overgebleven hapjes en slaatjes en zoetigheden. Morgen moeten de kinderen weer naar school, arme Katja heeft de hele dag huiswerk zitten maken! Deze vakantie is voorbij gevlogen, zoals elke vakantie, natuurlijk, maar ik vind dat ene weekje gewoon ook wel erg schamel! Maar ja, het is niet anders. Gelukkig heeft Rick nog wel een dagje vrij, dus helemaal voorbij is de pret niet.

Wij hebben weer een heerlijke Kerst en Oud en Nieuw achter de rug met alle leuke tradities en nieuwe gebeurtenissen van dien. We hebben eindeloos veel om dankbaar voor te zijn! Grappig is het om mijn blog van een jaar geleden na te lezen en vrijwel hetzelfde te zien. Zolang we allemaal gelukkig en gezond zijn is dat natuurlijk alleen maar goed!

Als laatste hoop ik, dat de jaarwisseling voor iedereen leuk en goed verlopen is en voor allemaal nogmaals (het kan niet vaak genoeg gewenst worden, tenslotte) een heel gelukkig 2007!