Babies

Net als ik uit bed ben belt Christine. Het nummer op de weegschaal maakt haar kwaad, met al het sporten, dat we doen, gaat die naald maar niet omlaag. Dat is toch belachelijk? Veel eten doen we ook niet, dus waarom dan? We sporten vele malen meer, dan de meesten van onze leeftijdsgenoten! Ik voel haar "pijn", ik ben al sinds november vijf pond zwaarder, dan ik wil zijn. Niemand ziet het, maar ik wel!

Waar ligt het aan? Waarschijnlijk toch aan minder bewegen. Ook vandaag sneeuwt het als ik opsta en dat gaat de hele ochtend door. Toch ben ik veel buiten. Cosmo loopt voor het eerst mee naar Saskia's school, waar hij bijna opgegeten wordt door haar lerares. Hij loopt goed mee, maar wil ieder kind en iedere hond uitgebreid begroeten, natuurlijk.


Bijna op de tafel!

Thuis is hij uitgeteld, tot ik aan mijn gewichten routine begin. Dan moet er naar mijn pijpen en schoenen gehapt worden, niet goed als er zware gewichten worden geheven. Gelukkig is Cosmo met een botje weer helemaal tevreden en kan ik, terwijl hij me wel helemaal in de gaten houdt, mijn routine afmaken. Het is echt net een baby!


Met zijn "Pluto" speeltje uit Disneyworld

Voor ik naar Christine vertrek laat ik hem dan nog maar eens uit. Hij hapt naar de sneeuwvlokjes en ik kan al zien, dat hij heel wat energie heeft. We lopen een halve mijl en op de terugweg rent hij voor me uit. Nog even met de bal spelen en wat eten en hup, in de bench! Het protest volgt wel, maar als ik thuis kom is hij diep in slaap.

Het is dus echt net een baby en met moeite sluit ik de deur achter me. Door de sneeuw rijd ik naar Fairfax en Christine en ik lopen bijna vijf mijl door de kou en ijskoude sneeuwvlokken. Ik krijg er wel een enorme hoofdpijn van, maar verder voelt het ook erg verfrissend.

Mijn maag knort inmiddels, na al dat lopen. Nu ik toch in de buurt ben ga ik weer naar de nieuwe Whole Foods, ik heb toch een aantal dingen nodig daar.

Deze winkel is niet te beschrijven. Het is geen gewone supermarkt, meer een supermarkt/restaurant. Overal staan "bars", waar je of vis, of barbeque vlees, of Japans/Aziatisch of pizza kunt bestellen. Ik hou me vandaag bij de salad bar, maar een andere keer wil ik een van die andere "bars" uitproberen.

Na het eten ga ik naar Target. Shoppen voor de andere baby, die in onze uitgebreide familie is geboren. Target heeft de schattigste dingen!

Het duurt ook meteen een half uur, voor ik leuke "onesies" heb uitgekozen. Het lijkt me, dat iedereen die kan gebruiken, of het nu koud of warm is buiten. En praktisch zijn ze ook, met de drukknoopjes, makkelijk luier verschonen en geen blote buikjes.

Voor onze viervoetige baby neem ik meteen een aantal bijtringen, die in de vrieskast kunnen mee. Hij vindt ze toch lekker! Er wordt geknaagd en gesabbeld! Misschien, durf ik het hopen, houdt dit de kaakjes van het hout af, want er zitten al allerlei gaatjes in de raamkozijnen!


Gelukkig zijn het zijden bloemen!



De katten zijn nog altijd super interessant!

Bijna vergeet ik, dat we om kwart over drie bij de dermatoloog moeten zijn, Katja, Kai en ik (de laatste enkel om "Mom" te zijn, blijkt weer). De tieners zijn niet happy, maar het is voor hun uiterlijk, ik wil ook liever gewoon in mijn pijama bij het vuur liggen.

Om de een of andere reden kan ik de praktijk van deze dokter nooit vinden. Ze zit ergens achter en toch voor. Gelukkig zijn we vroeg, want we lopen eerst de verkeerde kant op. Maar dan vinden we het.

Deze praktijk stamt uit de 19e eeuw! Geen computers, alles is papierwerk, onvoorstelbaar! Ik moet alles, wat ik een paar maanden geleden al heb ingevuld, weer schrijven, pff!! Er zit niemand in de wachtkamer, dus ik verwacht snelle service. En inderdaad, een paar minuten later wordt Kai opgeroepen.

De verpleegkundige vraagt alles, wat vorige keer ook is gevraagd en vindt dan uit, dat Katja ook bij ons hoort. Zo zitten we alle drie in een kamer op de dokter te wachten. En te wachten... En te wachten....

Op de gang horen we van alles gaande en in de tussentijd heb ik kwaliteitsgesprekken met mijn tieners. Dat is dan wel weer een voordeel. Veel krijg ik Katja en Kai niet alleen en met niets te doen, dus ik ben weer een stuk wijzer over hun levens!

Eindelijk na drie kwartier komt de dokter binnen. Geen woord over het lange wachten. Ze bekijkt ieder kind apart en beiden krijgen een aanpassing van hun acne routine. Kai heeft meer antibiotica nodig en Katja een sterkere zalf. Met zo'n zeven recepten staan we weer buiten. Maar ja, zolang het hun huid helpt.

Saskia heeft intussen goed voor Cosmo gezorgd. Die is dol op zijn nieuwe bijtringen! Kennelijk mat ik hem telkens 's morgens erg af, want het grootste gedeelte van de middag en avond slaapt hij!


Gewoon lekker knauwen op een botje

Katja gaat naar haar school om een avond bij te wonen over Darfur. Er worden films getoond, eten geserveerd en manieren, waarop de tieners met die vreselijke situatie kunnen helpen.

Het blijft me verbazen, die begaanheid met moeilijkheden in de wereld. Dan zie ik een filmpje getiteld "Stupid_Americans" en natuurlijk vind je overal idioten, maar ik vraag me dan af, hoeveel mensen waren er, die de vragen wel konden beantwoorden en niet in beeld kwamen? De tieners in dit gebied zijn in ieder geval erg wereld bewust, ze doen volgens mij geen moer onder voor welke Nederlandse tiener ook.

We eten een heel lekkere "sausage vegetable stew" uit de crockpot (Manon, bladzijde 97, geloof ik). Het is zo lekker, dat zelfs Saskia ervan geniet! En toch veel groentes, maar een paar stukjes worst. Een "keeper"!

We gaan een vier daags weekend tegemoet, het einde van het kwartaal (waarom tenminste een van die dagen niet bij de Kerstvakantie kon zal me altijd ontgaan). Madison en John logeren hier, zoals altijd, de zoete inval!