Endocrinoloog

Waarom doe ik mezelf dit toch aan? Vrijwel al mijn (half)jaarlijkse bezoeken aan de verscheidene doktoren vallen in januari! En een hekel, dat ik eraan heb!

Vanochtend is de endocrinoloog aan de beurt. Alweer negen jaar geleden ontdekte Dr. Ross, dat mijn schildklier te langzaam werkte. Hierdoor was ik veel te zwaar, moe, had nog meer last van de fibromyalgie pijnen en meer.

Met medicatie voelde ik me gauw goed genoeg om te gaan sporten, iets wat de symptomen van fibromyalgie kon verminderen, had ik net in literatuur uitgevonden. Sinds 1998 sport ik dus bijna dagelijks en verloor veel gewicht. Ik voelde me een heel stuk beter.

Tot een paar jaar later een andere dokter, geen specialiste, me overtuigde, dat zij ook de zorg voor mijn schildklier problemen wel op zich kon nemen. Klonk goed, want hoe minder doktersbezoeken, hoe beter, natuurlijk. Ware het niet, dat deze dokter de bloedtest verkeerd las en mijn medicijnen verkeerd afstelde. Voor ze dat ontdekte, kwam ik in drie maanden 20 pond aan. Ondanks veelvuldig sporten en mijn dieet in de gaten houden. Heel frustrerend!

Gelukkig kon ik zo weer terugkomen bij Dr. Ross, die me de goede dosis gaf, ik verloor de twintig pond weer met veel moeite en ga ieder jaar terug om te zien of de dosis medicijn nog goed is afgesteld.

Niets aan de hand dus, zou je zeggen. Maar iedere keer zegt hij weer, dat als het hormoon te hoog is, na de bloedtest, hij de medicijnen bij moet stellen. En mijn angst is dan, dat ik weer bij slechts het zien van eten, ponden aankom. En dat wil ik niet! Ik moet nu al zo keihard werken om mijn gewicht op pijl te houden.

Maar ja, de keerzijde is een groter risico op osteoporose, waar ik toch al voor moet uitkijken, want mijn moeder heeft dat in ernstige mate. Pfff, allemaal even heel hard duimen voor me, dat deze dokter volgende week nog niet gebeld heeft. Dat betekent, dat ik weer een jaar met de huidige dosis vooruit kan!

Na de dokter heb ik met Christine afgesproken te gaan lopen. Het is koud en winderig, zeker vijftien graden kouder dan zaterdag en waarschijnlijk kouder, dan in Nederland. Maar ik ben blij, dat we er goed hard tegenaan gaan. Ik heb even een vriendin nodig, die op me in praat, want ik houd er niet van geen controle over mijn lichaam te hebben. Zeker een zwakte, die ik herken, maar niet weet hoe te bevechten.

Na 4,5 mijl en iets meer dan een uur zijn we terug bij Christine's huis. Ze biedt me lunch aan en die is toch lekker! Een "wrap" met daarop wat pizza sauce, een handvol champignons en wat reduced fat (20+ of zo in Nederland?) geraspte kaas erop. Even in de oven en voila, een heerlijke champignon "pizza", die op zijn hoogst 250 calorieen bevat! Voor alle dieters (en ik weet, dat er deze maand heel wat zijn) een heel goed idee!

Laura komt een massage geven en daarna ben ik uitgeteld. Ik heb het gevoel, dat er vandaag niets uit mijn handen is gekomen en daar baal ik van. Zelfs koken heb ik niet gedaan, want Rick heeft Chicken Out gehaald.

Ok, vandaag geen happy post. Ik twijfel altijd, of ik dan wel zal posten. Maar zo vaak hoor ik hoe mensen mij bewonderen om hoe ik met de fibromyalgie omga. Dat is natuurlijk heel fijn om te horen, maar zo sterk ben ik helemaal niet. Ik word boos, dat ik iedere dag pijn heb en kwaad op mijn lichaam, omdat ik over veel dingen geen controle heb.

Aangezien ik een type A persoonlijkheid heb, wil ik kunnen bepalen hoe of wat. Dus soms zit ik er doorheen, al weet ik heel goed, dat morgen weer een nieuwe dag brengt (met een tandartsafspraak, waar ik een nog grotere hekel aan heb, hi hi, bereid je voor!). Soms heb ik gewoon vreselijk zelf-medelijden, geen goede kwaliteit om te hebben!

Maar dan zijn Annemieks sterretjes alweer heel fijn (Annemiek, je bent wat begonnen!), want natuurlijk zijn er ook in deze "ik ben zo zielig" dag hoogtepunten. Een vriendin, die mijn gezeur aanhoort en dan me dan met alle macht moed inspreekt is er een van. Een man, die, als ik hem MSN met mijn gezanik, meteen opbelt en zegt, dat hoe dan ook, ik de mooiste vrouw ter wereld voor hem ben, nog een. En nog veel meer natuurlijk. Ok, genoeg sentimentaliteit, morgen een vrolijker geheel (hoewel, met die tandarts...).