See saw...

See, saw, Up and down, this is the way to London Town. One foot up, the other foot down...

Dat liedje zong ik vroeger voor de kinderen, het is een van de "nursery rhymes", die ik hier al doende leerde. Grappig is, dat ik de woorden van die liedjes inmiddels beter ken, dan Rick, die in dit land is opgegroeid!

Hickory, Dickory, Dock, the mouse ran up the clock! Jack and Jill went up the hill to fetch a pail of water... Dankzij Barney ken ik ze allemaal en meer, maar onze kinderen hoorden natuurlijk ook "Alle Eendjes zwemmen in het water" en "Berend Botje ging uit varen". Ze zijn echt wel tweetalig, hi hi, ook wat kinderliedjes betreft!

Maar goed, een "seesaw" is een wip en het weer hier doet daar wel erg aan denken! En mijn lichaam lijkt werkelijk een accurate barometer! Na een relatief pijn vrije dag gisteren, word ik met allerlei pijnen wakker.

En buiten regent en sneeuwt het. Als ik even later met Cosmo ga wandelen sneeuwt het alleen maar. Maar liggen blijft het niet. Bah, rotweer, dus weer en een heel stuk kouder dan gisteren. Wip, wap! Het weer doet me dus aan die "See, saw" denken!

Met Cosmo trotseer ik dus de sneeuwbuien. Hij vindt die ochtendwandeling heerlijk, dartelt parmantig naast me en we oefenen "Heel", waarbij hij stil moet staan, totdat ik naast hem ben. Hij doet het erg goed! Het laatste stukje rent hij en wil onze achtertuin in.


Karton van een pakpapier rol is goed kauwmateriaal!

Daar ontmoet hij zijn grote vriend, Dave! Voorheen vond ik Dave's geblaf hoogst ergerlijk, maar nu ben ik blij met hem. Hij mat Cosmo helemaal af, telkens. Met een heel modderig hondje loop ik terug naar huis. Ik droog hem af, geef hem eten, dat schoon opgaat en voor de komende uren heb ik geen hond meer aan hem!

Om zelf goed beweging te krijgen vandaag neem ik de telefoon mee op de elliptische trainer en bel mijn broer in Canada. Hij moet zijn schoonzusje echter naar het station brengen en zal terugbellen.

Nu sta ik toch al op die trainer, dus besluit zo snel als ik kan te gaan voor tien minuten. En dan bedenk ik me, dat het eigenlijk wel twintig minuten moet zijn om een goede workout te krijgen.

Met twintig minuten vind ik, dat ik er best nog tien bij kan plakken voor een heel half uur! Bezweet kom ik na een half uur de machine af en echt wel erg trots op mezelf, dit was serieuze zelf-discipline en alleen maar bezig met mijn lichaam. Gewoonlijk heb ik de tv aan, of muziek, maar dit was tussen mij en de machine. Het voelt goed.

Na de lunch begin ik aan mijn laatste les over de Canon 30D, mijn fototoestel. En laat dit nu precies de les zijn, waar ik op heb gewacht! Hij gaat in op alles, wat tot nu toe abracadabra was! Hoera! In de komende paar dagen nog een paar goede fotografie onderwerpen vinden en dat heb ik toch weer het gevoel heel wat geleerd te hebben.


Eerste foto in "M" (Manual, alles zelf geprogrammeerd) en zowaar, het scherm is hartstikke scherp!

Vanavond gaan we naar Joe's Place om te eten. De helft van de opbrengst van de voedselverkoop aan gezinnen van Saskia's school zal naar de school gaan. Hiervan hoopt de PTA (ouderraad, zeg maar) nieuwe computers te kopen.

Wij bestellen vaak van dit restaurant, maar ik heb er nog nooit binnen gegeten. Saskia belt om te beginnen al haar vriendinnetjes, maar niemand gaat vanavond. Gelukkig wordt het alsnog heel leuk, als Mary en David en hun kinderen komen. Samen hebben we de lekkere pizza's en pasta's, want dat kunnen ze! Mijn vis pizza smaakt voortreffelijk.

Met vrienden is het een leuk restaurant, maar veel sfeer is er niet. Aan de andere kant vind ik hun eten heel Italiaans. Dat klopt ook wel, want de eigenaar is Napolitaans.

Mary en David komen na het eten nog even Cosmo bewonderen. Daarna is het huiswerktijd voor Kai en Saskia (Katja is op haar werk) en wij kijken de geijkte zondag shows op tv. Na een fijne vier dagen is het morgen weer vroeg opstaan!