Koud!

Allereerst (Haloscan is down, dus ik kan op het moment niet iedereen persoonlijk bedanken) wil ik iedereen heel hartelijk bedanken voor alle harten onder de riem, die ik vandaag mocht ontvangen!

Iedere keer weer verbaas ik me erover, hoeveel goed die virtuele steun doet! Mensen met soortgelijke ervaringen schrijven, mensen met kennis van mijn gezondheidsproblemen en mensen, die gewoon ook bekend zijn met een "off day". Het helpt allemaal, dus een groot: BEDANKT!!!

Zoals bijna iedere dag is Christine de eerste met wie ik vanochtend spreek. Rick staat meestal met de tieners op (hoe hij het doet weet ik nog steeds niet, want hij gaat ver na mij naar bed en staat zeker een uur vroeger op!). Saskia en ik staan rond kwart voor acht op en dan is Christine op haar terugweg en belt mij op. Zij brengt Mallory iedere ochtend naar school. Als die de schoolbus zou nemen, zou dat haar meer dan een uur nemen!

In het kader van "het kan altijd erger" vertelt Christine me, dat ze gisteravond bij de Urgent Care heeft doorgebracht (er zijn hier een heel aantal medische centra, die tot 22 uur of later open zijn en waar je gewoon terecht kunt, beter en sneller dan de EHBO in het ziekenhuis!).

Ze had een paar dagen geleden haar arm gebrand aan de oven en dat leek goed te genezen. Tot gisteren, opeens werd het venijnig rood, Christine kreeg koorts en het zag er erg uit. Ze wist, dat ze meteen hulp moest zoeken en maar goed ook, want het bleek de zogenaamde "flesh eating bacteria" te zijn, die als een razende in haar arm huishield!

Ze kreeg een antibiotica prik in haar bil (heel pijnlijk) en een zware antibiotica kuur mee. Vandaag moest ze haar eigen dokter bezoeken. Die gaf haar nog een prik in de andere bil en de ziel kon niet meer zitten! Het klinkt bijna lachwekkend, maar zij heeft ook fibromyalgie en ik weet, dat ze nu heel wat pijn moet hebben! Gelukkig ziet haar arm er beter uit. Doodeng, zo'n infectie!

Ok, dat zet mij even terug in de realiteit, klaar met de "personal pity party", zoals ze het hier noemen. Schouders onder de tandarts, dat duurt tenslotte maar zo'n anderhalf uur.

Saskia wil, dat ik met haar mee naar school wandel, dus neem ik mijn gewichten mee en kleed me warm, het vriest buiten. Saskia vindt het zelf niet nodig, ondanks mijn herhaalde aanmaningen, om een jas aan te doen en heeft het flink koud. Ze vertelt later, dat Mrs. Esterson mij zal gaan emailen, omdat mijn kind geen jas aan had! Ik zeg haar de volgende keer maar te vertellen, dat zij die jas niet wilde! De dame!

Nadat ik Aoife, Aisling en Saskia op school heb afgezet, loop ik door. Het is onvoorstelbaar, dat het vier dagen geleden nog 22 graden was! Ik heb het koud! De wind waait zelfs door mijn skijack en ondanks de handschoenen voel ik de topjes van mijn vingers niet meer.

Thuis besluit ik, dat het, ondanks de prachtige zonneschijn, te koud is om buiten te sporten. Dus ga ik weer aan de Fitness routine en kijk intussen naar de tv. Vanavond zullen we van een speech van de president kunnen "genieten", waarin hij eindelijk toegeeft, dat er fouten zijn gemaakt. Zin om te kijken heb ik niet, en het hoeft ook niet, want de hele inhoud van de speech wordt al tijdens mijn gewichtheffen uitgekauwd.

Na een snelle douche is het tijd om naar de tandarts te gaan. Ze kunnen zichzelf dan wel een "spa" noemen, maar ik zie er toch als een berg tegenop! Hier is een tandartsbezoek geen tien minuten (zoals iemand schreef), maar iets wat twee uur duurt!


Ietsje te laat arriveer ik in de rustgevende, donkere, met klassieke muziek doorspekte wachtkamer. Niet veel later komt "Nahzi", de Iraanse mondhygieniste, me halen.

De vorige keren vond ik haar erg koud en hard (lees: pijnlijk!). Ik ben dus zeer verbaasd, als ze eerst een gezellig gesprek aangaat. Als mijn bloeddruk hoog is, probeert ze het met een andere meter, die een compleet normale bloeddruk aangeeft. Ze vraagt zelfs over onze onverwachte gast (Thijs) van de zomer (ik ben ervan onder de indruk, want ik ben natuurlijk niet de enige klant, zouden ze hier ook notities van persoonlijke verhalen maken?).


Dan begint ze aan het geschraap en gepierk en merkt, dat het mij pijn doet. Ze maakt er een punt van het water in mijn mond warm te laten zijn, ook al iets nieuws! Of mensen hebben geklaagd of ik heb niet genoeg geklaagd hiervoor! Maar de hele ervaring, al duurt hij nog steeds bijna 2 uur, is veel positiever, dan andere keren.

Aan het einde komt de tandarts ook even kijken. Letterlijk vijf minuten later is hij klaar! Hij merkt op, dat hij mij graag voor een "glamour shot" heeft. Huh?

Ja, wordt me verteld, ze hebben modellen nodig om aan de muur in hun praktijk te hangen (daar hangen nu een aantal super-smile portretten van mooie mensen), ben ik daarin geinteresseerd?

Natuurlijk ben ik dat! Ik krijg een gratis make up pakket en foto's gemaakt door een professionele fotografe. Straks ben ik een van de "smiles", die in postergrootte aan hun muur hangt en ik mag zelf ook de beste foto uitkiezen. Leuk, toch? Zeven februari is het zover.

Natuurlijk stemt dat al sowieso een stuk beter (om van het voorbij zijn van het gepierk en gekrats voor tenminste vier maanden maar niet te spreken!). Opgelucht verlaat ik, met parkeerticket, dat van tevoren betaald is, het gebouw. Weer wat achter de rug!

Hopelijk voelt Christine zich morgen beter, we hebben een shopping dag gepland. Terwijl George Bush doorzaagt verklaar ik deze dag ook weer beeindigd. De open haard brandt gezellig, tijdens een van de eerste avonden, dat het buiten ook echt vriest, deze winter!