Met Marjan en Roland in Washington

Rond half acht gisteravond kwamen ze, ernstig vertraagd, bij ons aan. Marjan en Roland, mede-moderators van het Alles Amerika forum, die deze twee weken een rondje "Amerikaanse" moderators doen. Ze zijn begonnen bij webmaster Dennis in Louisville, Kentucky, en wij zijn hun tweede stop.

Na een gezellige avond samen volgt een vrij slapeloze nacht. Net iets te vaak zie ik het schattige kopje van Cosmo om toch even te kijken, of ik er nog ben. En om vijf uur komt Saskia bij ons in bed liggen, want die heeft erge hoofdpijn. Voor drie personen is er toch ècht geen ruimte in ons bed!

Gelukkig hebben Marjan en Roland wel goed geslapen, al was het wat koud in de basement. De temperatuur is ook opeens scherp omlaag, hij komt vandaag nauwelijks boven het vriespunt uit!

Maar met vriestemperaturen komt ook een prachtige wolkeloze lucht, perfect om naar Washington te gaan! Eerst maken we met zijn drieen nog een wandeling door Vienna, zodat ik wat geijkte "blog"plekjes kan laten zien. Kennelijk zijn we door een forumlid "betrapt" op de webcam, hi hi (zie Off Topic forum Alles Amerika.com).

Cosmo loopt even met ons mee, maar daarna doe ik hem even in zijn kleine bench. Als we terug komen kijkt er een eigenwijs hondenkoppie naar buiten. Hij heeft met veel gekrab de rits half open gekregen! Dat is dus niet de beste plek om hem veilig te hebben gedurende de dag! Gelukkig hebben we de grotere bench, waar ik hem terwijl we naar Washinton gaan in doe met speeltjes, water en snacks.

Roland parkeert de huurauto op de oprit van Claudia, die tegenover de metro woont. Met deze kou is het fijn om niet helemaal van ons huis te hoeven lopen. De trein staat al klaar en rond elf uur stappen we uit bij het Smithsonian station. Ik vind dit station altijd leuk, want als je met de roltrap boven komt, krijg je echt zo'n gevoel van "Wow, ik ben in Washington!", want je ziet het Capitool en Washington Monument meteen. Grappig genoeg zegt Marjan bovenaan de trap ook zoiets!

Als eerste lopen we naar het Washington Monument. Het is perfect weer om bovenin over de stad uit te kunnen kijken. We kunnen zowaar tickets voor de volgende rondleiding om half twaalf krijgen!

Dat geeft ons net even tijd om naar het Bureau of Engravement and Printing te lopen. Daar blijkt, dat er in de wintermaanden geen tickets nodig zijn en de rondleidingen lopen tot 14 uur. Dat kunnen we dus mooi nog net voor de lunch doen, straks.

Na de gewoonlijke veiligheidscontrole mogen we op een bankje wachten op de lift. Daar horen we de park ranger zowaar wat Nederlands praten met een meisje, dat ook net binnenkwam. Zijn naam blijkt later Warren Suyderhoud te zijn, dus hij is vast van Nederlandse afkomst. Hij vertelt, dat het Washington Monument de hoogste obelisk ter wereld is, van buiten gemaakt van marmer, van binnen van graniet.

Bovenaan hebben we een prachtig uitzicht, alleen zijn sommige raampjes door de kou helaas beslagen. We kunnen super ver kijken en Marjan vraagt mij, wat een stel hoge gebouwen in de verte is, en laat ik het toch niet weten! Maar wat ik wel weet en ook aanwijs, is het nieuwe Airforce Memorial. Dat blijkt later bij onze wandeling door de stad ook van veel punten te zien zijn.


World War II en Lincoln Memorial en "Points West", zoals ze hier zo mooi zeggen

Na een heel stel foto's nemen we de lift weer naar beneden en zien verschillende van de mooie stenen, die door de staten gedoneerd zijn. Eens wil ik de ranger tour doen, waarbij je de trap naar beneden neemt en al die 195 stenen ziet.

Snel lopen we naar het Bureau of Engraving and Printing en komen vijf minuten voor het begin van de rondleiding van kwart over twaalf aan. Eerst krijgen we een film te zien over hoe de dollars gedrukt worden en daarna krijgen we tijdens een rondleiding de verschillende drukpersen te zien.

Eddy, onze gids, maakt er een grappig geheel van. Geen van ons weet, dat de hoogste waarde, die tegenwoordig gedrukt wordt, het biljet van $100 is! Iedereen (inclusief ikzelf) gokt hoger. Naast me hoor ik Marjan $100 mompelen, dus die had het wel bij het rechte end!


Aan het einde van de rondleiding worden we (natuurlijk) de gift shop ingeloodst. Hier verkopen ze van alles, van kleding tot kaarten. Marjan en Roland kopen een poster met verschillende dollarbiljetten en kaarten. En Roland heeft een zakje met versnipperde biljetten, een ingenieuze manier van het Treasury Department om geld te vangen voor hun mislukte afdrukken.

Inmiddels rammelen onze magen en we lopen met grote spoed naar het American Indian Museum. Vorige keer, dat Roland hier was, hebben we geprobeerd bij Mitsitam, het cafe daar, te eten, maar het was te druk. Nu is er bijna niemand en we smullen van het bijzonder goede eten met uitzicht op de fonteinen.


Roland en Marjan voor het Capitool

Gesterkt gaan we verder aan onze trek door de kou. Het volgende doel is het Jefferson Memorial. Ook hier zijn er ongewoon weinig mensen (wij zijn de enigen vrijwel, die de snijdende wind trotseren). We kunnen zelfs foto's maken zonder mensen erin!


Jefferson in zijn "tempel"

Hij is imposant, daar in zijn "tempel", Jefferson. Iedere keer vind ik dat weer, maar hij is dan ook mijn favoriete persoon uit de Amerikaanse geschiedenis. Terwijl Marjan en Roland een pitstop maken, zie ik een adelaar boven het Tidal Basin een gevecht aangaan met een heel stel boze meeuwen. Dit is de tweede keer in korte tijd, dat ik in de stad een adelaar zie!


Op weg naar het Franklin D. Roosevelt Memorial

Ook het Franklin Delano Roosevelt Memorial is nieuw voor Marjan en Roland, die beiden al eens eerder in Washington zijn geweest. Dit is een van mijn favorieten, zo wijds aangelegd en sober met zeer indrukwekkende uitspraken.

Nu hebben we bijna het hele Tidal Basin omgelopen en we slaan af naar het Korean Memorial. Ook dit Memorial is sober en de uitdrukkingen op de gezichten van de soldaten zo indrukwekkend.


De gezichtsuitdrukkingen blijven "haunting"



Canadese ganzen in de Reflecting Pool

Langs de Reflecting Pool, de poep van de honderden Canadese ganzen vermijdend, lopen we naar ons laatste doel: het World War II Memorial , dat Marjan ook nog nooit gezien heeft. Roland was hier wel geweest. In het late middaglicht ziet alles er zo warm uit (al vertinnen mijn handen, ondanks de handschoenen), dat ik me meteen voorneem vaker om deze tijd in de stad te zijn.




Net voor zonsondergang vinden we onze weg terug naar de Metro en voelen allemaal onze benen en voeten wel! Rick is inmiddels onderweg naar Seattle, waar er meer sneeuw ligt, dan er in jaren is gevallen.

De kinderen hebben op Cosmo gepast en dat is erg goed gegaan. Hij heeft aan aandacht geen gebrek!

Helaas heeft Saskia een natte plek op Rolands "bed" (een queen size opblaas matras in de rec room) opgemerkt. Als ik vraag, wat ze denkt, dat het is, fluistert ze, dat het vies ruikt. Kattenpies, dus! Bah! Gelukkig is Roland aan huisdieren gewend en neemt het rustig op. Ik was alles gauw, dus hij heeft vanavond hopelijk weer een fris ruikend onderkomen!

Marjan, Roland en ik gaan Japans eten bij Sweet Ginger. Sushi is een van Marjans favoriete eten las ik op het forum en dat is ook voor mij het geval. We kiezen beiden een Chirashi met heel wat rauwe vis. Roland gaat voor de teriyaki kip. Voor de kinderen neem ik eten mee terug, want die hadden allemaal veel huiswerk.

Nu zitten we uitgeteld voor de tv! De kou en het vele lopen maken, dat ik me helemaal rozig voel. Hopelijk wordt het vannacht een nacht zonder interrupties, want Kai neemt de puppy taken over.