bSB

Alweer een warme dag daagt en ik heb met Christine een "telefoon"wandeling afgesproken. Op die manier kunnen we de wandelingen, die we vroeger samen deden, simuleren. Toch handig, de moderne technologie! Bij elkaar loop ik acht kilometer en maak dan thuis Katja wakker.

De lijst van benodigdheden is gelukkig tot bijna niets meer geslonken en de van is zelfs al voor een groot gedeelte ingepakt. Maar bij het opruimen van haar kasten en inpakken van kleding heeft Katja gezien, dat ze wat nieuwe topjes en jeans nodig heeft.

We beginnen bij Tysons Corner met Old Navy. Hier koopt ze, wat ze hier "wife beaters" noemen. Ik blijf dat een vreemde naam vinden voor wat ik een hemdje noem (t-shirt zonder mouwen). Gelukkig hebben ze die in overvloed en voor slechts $6 per stuk.

Bij Coastal Flats, een van Katja's "nog te bezoeken voor ik vertrek" restaurants, eten we gauw een hapje. Meestal bestel ik hier een van hun lekkere salades, maar dit keer probeer ik eens, wat zij "garnalen cocktail" noemen. Het blijkt een heerlijk fris gerecht te zijn, met mango, yicama, avocado en in een soepje van tomaat en limoen. Perfect voor een lichte lunch en maar $8. Dus shoppers bij Tysons: een aanrader!

Een voor een wordt het lijstje afgewerkt: jeans bij Delia's, nog een paar bij American Eagle (waar ook de t-shirts afgeprijsd zijn), ondergoed bij Victoria's Secret en een sportbh bij Lady Footlocker. Als laatste vindt ze nog een t-shirt, dat haar aan Nederland doet denken bij Abercrombie & Fitch (ik knijp mijn ogen gauw dicht voor de prijs van $30, oef) en haalt haar laatste uitbetaling op bij New York & Company (hier kan Katja, als ze wil, in haar vakanties voortaan ook weer terecht om te werken, echt ontslag heeft ze dus niet genomen).

Dan scheiden onze wegen zich. Katja gaat met Leah Zebu, Raffi's broer (2 jaar ouder dan zij en licht autistisch) in het nieuw steken. Zijn moeder vindt, dat de meisjes zo'n goede smaak hebben en heeft hen gevraagd hem te helpen zich leuk te kleden. Later vertelt Katja, dat ze heel goed geslaagd zijn voor hem.

Gisteren kreeg ik een email van Larissa, het Nederlandse meisje, dat zo'n anderhalf jaar geleden de uitwisseling met Saskia's vijfde klas en de groep 7 in Nederland, waar Larissa stage liep, regelde. Via mijn blog en ook in prive emails hebben we vrij regelmatig contact. En nu mailde Larissa, dat ze met haar broer in Washington is en vanmiddag vrij heeft van het tourprogramma. Ze zou me graag in het echt ontmoeten.

Mijn eerste reactie was, dat helemaal naar Washington gaan voor mij niet haalbaar zou zijn. Maar Larissa vond het juist ook leuk om onze woonomgeving te zien, omdat ze daar al jaren over leest in mijn blog.

Zo gezegd, zo gedaan en net na drieen haal ik Larissa en Sebastiaan op van de metro. Alweer erg leuk om iemand, die ik alleen van foto's ken, in het echt te zien. Ik rijd hen wat rond in Vienna en laat plekjes zien, waar ik regelmatig over schrijf.

Dan drinken we thuis wat op het deck en kletsen over van alles en nog wat. Larissa en Sebastiaan hebben er al een hele rondreis via New York, Boston, Montreal, Quebec, Ottawa, Toronto, Niagara Falls en nu Washington opzitten.

Helaas is het bezoek wel van korte duur, want Katja en ik hebben vanavond een concert. Na uitgelegd te hebben, hoe ze de metro naar Alexandria kunnen nemen, neem ik weer afscheid van Larissa en Sebastiaan. Ik blijf dit soort ontmoetingen erg leuk vinden en bijzonder van het internet.

Gauw maken Katja en ik ons klaar om uit te gaan. Janet en Leah staan al klaar en in Janets auto rijden we naar Sakana. Daar worden we zoals altijd hartelijk begroet door MJ en Ken. We smullen van de sushi en krijgen ook nog een nieuwe "uitvinding" van Ken te proeven.

Het is een rol met tonijn, avocado, banaan en kiwi saus. Het klinkt vreselijk, maar smaakt super lekker! Ze hebben er nog geen naam voor en wij bedenken "Monkey roll" (vanwege de banaan en veel van hun "rolls" hebben al dierennamen). Ik ben benieuwd of ze het op het menu gaan zetten.

Dan is het tijd om naar Wolf Trap te rijden. Dit enorme openluchttheater is het enige Nationale Park, dat een theater is. Het land is aan het congres geschonken door mevrouw Filene-Shouse en het overdekte theater gedeelte heet dan ook "Filene Center". Het park heet "Wolf Trap" naar de gelijknamige kreek, die erdoorheen loopt en die is weer genoemd naar de wolven, die hier in de zeventiende eeuwen nog waren.

Wij hebben kaartjes voor het overdekte gedeelte (er is ook een enorm grasveld, waar mensen picknicken en zo ook van de concerten kunnen genieten). Meestal zitten we beneden, maar dit keer op het balkon. We hebben goed zicht op het podium, maar het is wel duidelijk, dat warme lucht stijgt, want het is benauwend warm.


Het houten openlucht theater aan de zijkant

De groep "Girlicious" is de opwarmgroep voor de Backstreet Boys en daar zijn we geen van allen van onder de indruk. Ik dacht nog, dat het was, omdat ik oud word, maar wat een kattengemiauw produceren die meiden! En twintigduizend keer "Girlicious" roepen gaat ook vervelen.

Gelukkig zijn zij na een half uurtje klaar met "zingen". We verwachten dus, dat de Backstreet Boys wel snel zullen beginnen nu. Maar niets is minder waar! Het duurt drie kwartier en veel ongeduldig geklap en roepen van het publiek, voor de heren eindelijk hun intrede doen.

Maar dan wordt het ook een superleuk concert! Ze openen boksend in een ring en daarna volgt het ene bekende liedje na het anderen. En wat kan deze groep dansen! Katja en Leah genieten met volle teugen, terwijl Janet en ik ons iets minder uitbundig ook zeer goed vermaken.


Onze swingende tieners

Dit concert is nostalgisch voor ons en een goed iets om samen met de meisjes te doen twee dagen voor ze naar college vertrekken. We zijn namelijk in 2001 ook met zijn vieren naar hun concert in Washington gegaan. Toen was de groep op hun hoogtepunt en dit is een reunietour, maar de liedjes blijven leuk.

Na afloop krijgen de meisjes nog een souvenir t-shirt en dan storten we ons in het verkeer. Wat een chaos is het! Het duurt wel een half uur, voor we eruit zijn. Grappig is, dat zeker 85% van het publiek meisjes van de leeftijd van Katja en Leah waren. En wat kunnen die met zijn allen schril gillen! Als nagels op een schoolbord! Maar wat een lol had iedereen, ik ben blij, dat we gegaan zijn!

Een paar videos: