Regeneration Tour 2008

Voor het eerst in lange tijd is het bewolkt bij het opstaan. De temperatuur is ook flink gezakt, hoewel nog erg aangenaam met 24 graden. Als ik beneden kom is het huis tot mijn verbazing nog in diepe rust. Alleen Rick is al op!

Stilletjes loop ik de basement in en moet lachen om wat ik daar zie. Er is letterlijk geen centimeter van het tapijt van de recreation room meer te zien! Overal liggen meisjes in slaapzakken. Om onverklaarbare redenen staat de televisie aan met Dora, The Explorer erop. Zeker geen show voor twaalf-jarige meiden! Ik heb nu spijt, dat ik mijn fototoestel niet mee had, hoewel dat vast een storm van protest had ontketend!

Een voor een komen ze naar boven druppelen. Ik stel voor bagels met cream cheese te gaan halen van Manhattan Bagel. Saskia houdt niet van donuts en iedereen vindt bagels lekker.

Bij het restaurant krijg ik als ik twaalf bagels bestel een "baker's dozen" mee (eentje extra dus). Ze hebben verschillende smaken cream cheese en ik weet, dat Saskia dol is op de scallion smaak. Daar neem ik, behalve de "gewone" cream cheese, dus ook een bakje van mee.

Thuis voorzie ik de tien meisjes van eten en drinken en draag ze op de basement op te ruimen. De schoonmaaksters komen vandaag en die moeten plaats hebben om hun werk te doen. Dat is wel een groot voordeel van oudere kinderen, want als ik terug kom van mijn wandeling met Cosmo is de basement keurig!

Met Cosmo ga ik dit keer eens een andere route lopen, door noordwest Vienna (onze buurt is zuidwest). Daarvoor moeten we eerst de grote "ader", route 123 oversteken, maar daarna lopen we in een heel mooie buurt. De huizen zijn hier ouder en sommigen zien er ronduit sprookjesachtig uit met torentjes e.d. (van het leukste huis heb ik geen foto, want er liep iemand en ik weet nooit of mensen dat op prijs stellen).




Het is dus weer een heel andere architectuur, dan in onze buurt. Helaas is er geen trottoir, wat het wandelen wel wat bemoeilijkt. Maar Cosmo ruikt weer allerlei nieuwe luchtjes en zet zich waarempel geen enkele keer schrap.

Na de lunch stuur ik Saskia naar bed. Ze is duidelijk doodmoe van de logeerpartij en we gaan vanavond ook weer uit. Zelf maak ik er ook een rustig middagje van. Het is lekker buitenzitweer (maar te koel om te gaan zwemmen). Op mijn gemak lees ik het Washingtonian tijdschrift, waar o.a. ideeen voor daguitjes in de omgeving in staan.

Op zijn weg terug uit zijn werk haalt Rick Kai's rooster op. Hij sms-t me, dat het wel een bijenkorf lijkt bij de high school. Het is ook wat, twee uur om de roosters van 2000 leerlingen af te halen! In ieder geval ziet Kai's rooster er goed uit zonder foute vakken o.i.d., wat ook altijd scheelt.

Bij Amphora (het soort Griekse familierestaurant, zoals je in de film "My Big Fat Greek Wedding" ziet) eten we gauw met zijn drietjes een hapje. We hebben namelijk tickets voor een concert bij Wolftrap vanavond. Zo kom ik er nooit en dan opeens twee keer in een maand!

Toen we twee weken geleden bij het Backstreet Boys concert waren, zag ik geadverteerd, dat er vanavond een concert zou zijn met o.a. ABC en Human League! Nu zijn Rick enorme 80's New Wave fans en dat zijn twee van onze favoriete groepen. Deze tour moet later aan het schema zijn toegevoegd, want als we dit aan het begin van het seizoen hadden gezien hadden we kaartjes voor vooraan gekocht!

Maar gelukkig is het concert lang niet uitverkocht (in tegenstelling tot dat van de Backstreet Boys) en hebben we kaartjes voor de midden sectie met zeer goed uitzicht op het podium. En het wordt me toch een fantastisch concert! Ik kan wel zeggen, dat ik nog nooit zo van een concert heb genoten.

Om klokslag zeven uur komt de eerste band op het podium: Naked Eyes. Pete Byrne is nu alleen, het andere lid van de band, Rob Fisher, is in 1999 overleden. De stemming zit er al meteen goed in, want hij begint met "Always Something There to Remind me...", wat vrijwel iedereen kent. Na een paar minder bekende liedjes krijgt hij iedereen op de been met "Promises, Promises", zelfs Saskia, die deze muziek helemaal niet kent, danst mee.

De volgende act is Flock of Seagulls, voor mij de minst bekende groep van de avond. En eerlijk gezegd ook het minst leuk. Het zijn echt vijftigers met bierbuikjes geworden en alleen met hun laatste lied, "I ran (So Far Away)", zingt het publiek mee.

ABC daarentegen overtreft mijn verwachtingen. Het ene na het andere bekende liedje wordt gezongen. Martin Fry heeft een fantastische stem en er wordt geswingd en gedanst om ons heen. De sfeer zit er nu helemaal in! We genieten met volle teugen!

Ook Belinda Carlisle , die deze maand vijftig is geworden, zingt al haar bekende liedjes en doet dat met zo'n enthousiasme, dat je wel mee moet dansen. Grappig vind ik, dat Saskia eigenlijk niet mee wilde, maar dat die zich nu ook bijzonder goed vermaakt. Het zijn ook allemaal van die lekkere meezingliedjes.


Human League

En dan is het tijd voor de klap op de vuurpijl, de groep, waar iedereen duidelijk echt op wachtte: Human League. De andere groepen hadden weinig "versiering", maar bij de Human League verandert het hele podium. Er komen televisie schermen naar beneden en de "gewone" instrumenten worden verwisseld door vier bureau-achtige synthesizer stations. Het ziet er zeer futuristisch uit.

Het wordt dan ook een schitterende show met vrijwel alle bekende liedjes en een paar minder bekende. Als laatste wordt natuurlijk "Don't you want me, Baby" gezongen en als toegift het mooie "Together in Electric Dreams" uit de gelijknamige film.

We blijven tot de laatste noot gespeeld is en werken dan onze weg naar de parkeerplaats. Het duurt niet zo lang als na het Backstreet Boys concert om te "ontsnappen" aan de massa. Op de terugweg bellen we Katja nog even, die een goede eerste dag met colleges heeft gehad en blij is met haar hoorn.

Een aantal filmpjes:

Naked Eyes:


A Flock of Seagulls:


ABC:




Belinda Carlisle:


Human League: