De college jaren zijn begonnen

Woensdag


Om zeven uur staan we allemaal naast ons bed en een uurtje later zijn wij vijven klaar. Leah was echter nog gaan hardlopen, dus Paul en Janet lopen te ijsberen, omdat zij nog van alles aan het doen is. Maar een krap half uurtje later dan gepland, rijden we om half negen in een rij de cul de sac uit. Paul en Janet rijden in hun van voorop, Katja en Leah in het Kevertje in het midden en wij erachteraan.


Onderweg

Het is prachtig weer, gelukkig. Heel anders, dan vorige keer, dat we naar Blacksburg gingen en in zware stormen terecht kwamen. De rit verloopt dan ook voorspoedig. Na een paar pitstops en lunch bij een Subway in Roanoke arriveren we om kwart voor twee bij Virginia Tech. Daar wemelt het van de studenten en ouders en bergen met spullen, die naar binnen gesjouwd moeten worden.


Saskia bij onze berg spullen

De Stieglers vertrekken naar Leah’s dorm en wij gaan op zoek naar de tijdelijke parkeerplaats voor Katja’s dorm. Zij zal in Peddrew-Yates Hall wonen, een van de nieuwere gebouwen, die ook airconditioning heeft. Met moeite vinden we een plekje om de auto neer te zetten en Katja parkeert vlak achter ons.


Voor het gebouw meldt Katja zich bij de inchecktent, waar ze haar sleutels en een parkeerpas van een half uur aangereikt krijgt. In dat halve uur moet de auto leeggehaald zijn en elders geparkeerd worden.

Katja heeft enorm geluk, want haar kamer ligt in de eerste suite op de begane grond. Aangezien haar gebouw geen lift heeft (en degenen, die dat wel hebben, hebben er maar een en met honderden studenten die spullen brengen gaat dat tergend langzaam, vertelt Leah later), hoeven wij gelukkig niet alles de trappen op te sjouwen!

Voor Kai en Saskia is dit hun eerste keer bij Virginia Tech en ze kijken hun ogen uit. Katja’s kamer, die ze met kamergenote Sonali, die even later aankomt, zal delen, is lang en vrij smal. Onder het raam staat een bed en het tweede bed (dat Katja kiest) staat langs de muur, beiden halfhoog (Katja en Sonali willen ze geen van beiden veranderen in hoogslapers, al zou dat veel meer ruimte geven).


Een kale kamer om mee aan de slag te gaan

Verder staan er twee bureaus, de ijskast/magnetron combinatie, die de meisjes hebben besteld en twee kastjes met twee boekenplanken en drie lades. Ook hebben ze een ingebouwde kast. De badkamer met twee wc’s, twee wastafels en twee douches delen ze met zijn zessen (de suite bestaat uit drie dubbele slaapkamers en een woonkamer).

Het ziet er allemaal vreselijk kaal en als een gevangeniscel (met maar een klein raampje) uit, maar als we uit beginnen te pakken komt er al gauw wat meer atmosfeer. Vooral als Rick Katja’s beddengoed heeft opgehaald, dat vrolijk blauw en groen gekleurd is. Met zijn allen gaat het lekker snel, al is het in het begin wat behelpen met de ruimte, als Sonali en haar moeder en broer ook aan het uitpakken zijn. Zij vertrekken echter al snel om boeken e.d. op te halen.


Alles op het bed gegooid



De dorms van buiten



Volleybal en basketbal velden tussen de dorms in]

Als we tegen half zes helemaal gaar zijn van het uitpakken en inrichten, heeft Rick al Katja’s electronica al opgezet en ziet de kamer er al heel leefbaar uit. Omdat de bedden halfhoog zijn is er heel wat bergruimte onder en dat is ook wel nodig! Katja heeft alleen bemerkt, dat ze al haar korte broeken is vergeten. Die zullen we hopelijk nog aan Jeroen kunnen meegeven, die vrijdag op weg gaat. Het lijstje van dingen, die verder nog aangeschaft moeten worden is maar heel kort. Katja heeft zich dus goed voorbereid!

Saskia popelt om naar de Virginia Tech boekenwinkel te gaan. Daar verkopen ze bij lange niet alleen boeken, maar ook van alles met de schoolkleuren. Saskia wil graag een jogging broek, maar slaagt daar helaas niet in. Wel vindt ze een leuk t-shirt. Ikzelf zie eindelijk een trui in de “Hokie” kleuren, die ik leuk vind. En Katja kiest een aantal korte broeken uit, want het is echt te warm voor lange broeken op het moment!

We hebben om half zeven afgesproken met de Stieglers om bij Macado’s te gaan eten. Zoals verwacht zijn de restaurants erg druk met alle studenten en hun families. We moeten dus een goed half uur op een tafeltje wachten. Rick, Janet en ik gaan iets drinken in de bar (Paul wil niets) en Janet krijgt een enorme fles Coors Light, die nota bene goedkoper is, dan de gewone grootte. Intussen bestuderen we het ellenlange menu van dit restaurant.

Het wordt een gezellige maaltijd, mijn gigantische gepofte aardappel met broccoli, champignons en kaas erop gaat er goed in. Ik heb Paul en Janet altijd erg leuke mensen gevonden, maar ze hadden het vroeger zo druk met de besognes van hun kinderen in het weekend, dat we ze weinig zagen. Nu dat niet meer hoeft en onze dochters naar dezelfde universiteit gaan, hoop ik, dat we wat meer samen zullen doen. Vooral met Janet lijkt het me leuk wat meer te gaan ondernemen, want we hebben veel overeenkomstige interesses.

Na het eten nemen we ons lijstje mee naar Target en daar krioelt het van de college studenten. Katja heeft geen prullenbak in de badkamer en wil die wel heel graag. Dat blijkt niet zo makkelijk, want het schap met prullenbakken is vrijwel leeg! Gelukkig zien we nog precies wat we zoeken staan bij een van de kassa’s, die iemand anders kennelijk niet wilde.

Verder dacht Katja een dekbed te hebben besteld, maar er zaten enkel lakens in de doos. We vinden een gestreepte comforter (dekbed met de hoes er al omheen, zeg maar) met ongeveer precies de kleuren van haar kamer. Ze is helemaal blij, want zonder kan ze niet slapen.

Na Katja bij haar dorm te hebben afgezet (waar ze een leuke avond heeft met vriendinnen van school, die ook al zijn aangekomen, en wat nieuwe mensen, die ze hebben ontmoet) rijden we naar ons hotel. Helaas had ik er niet bij nagedacht, dat dit natuurlijk een heel drukke tijd zou zijn in Blacksburg en was het dichtstbijzijnde hotel, dat nog kamers had, de Holiday Inn Express in Christiansburg, zo’n 16 kilometer verderop.

We krijgen een suite met een king size bed en een slaapsofa. Helaas voor Kai en Saskia zijn er geen extra bedden meer, dus moeten ze samen op de sofa. Tot mijn verbazing volgt op die mededeling totaal geen protest. Onze kinderen worden echt groter!

Donderdag



Na een lekkere nachtrust staan we om acht uur op. Na zijn douche gaat Rick op zoek naar een Starbucks, terwijl de rest van ons zich klaar maakt. Hij blijft maar weg en ik vraag me al af of er iets gebeurd is. Het blijkt, dat hij verdwaald was!

Je zit hier ook voor je het weet op landweggetjes, waarvan niet duidelijk is, waar ze heen leiden. Het is zo’n andere wereld, dan het drukke Northern Virginia! De mensen hebben ook helemaal geen haast en spreken met een zacht zuidelijk accent. Het voelt hier echt als het Zuiden van de VS en toch zijn we in dezelfde staat.

Katja is gaan ontbijten met Leah en om tien uur treffen we elkaar bij Leahs dorm. Ook zij hebben een lange, smalle kamer met ongeveer hetzelfde meubilair als die van Katja en een wastafel in de kamer. Dit is geen suite, maar iedere kamer komt uit op de gang. Er is een aantal wc’s en douches voor die hele gang, minder wenselijk, dan Katja’s situatie.


Met zijn allen in Leah's kamer

Ook Leahs kamer is leuk ingericht. Zij en haar kamergenote (die pas morgen komt) hebben er wel voor gekozen het bed in de hoogslaappositie te hebben. Onder het bed staat haar bureau en dat creeert wel ruimte. Katja vindt het echter eng om zo hoog te slapen en dat kan ik me ook wel voorstellen. Zij wil zelfs haar bed vanmiddag door haar vriendje Matt nog lager laten zetten.

We nemen afscheid van Leah, die we nu tot de volgende keer, dat we Katja zien, waarschijnlijk niet meer zullen zien. Als we Katja’s dormgebouw binnenlopen komt er net een man naar beneden met zijn dochter. Hij komt me wel enorm bekend voor, maar ik weet niet meteen waarvan. Dan kijk ik nog eens en zie waarempel, dat het de vroegere baas van mijn moeder is! Toen zij nog voor hem werkte heb ik hem regelmatig ontmoet, maar volgens mij toch bijna tien jaar geleden voor het laatst.

Destijds zijn hij en zijn vrouw speciaal naar een duur huis in McLean (niet ver bij ons weg) verhuisd, zodat hun kinderen naar Langley high school zouden kunnen. Dat is een van de meest elite high schools in onze county en ze deden dat toen in de overtuiging, dat hun dochters daardoor naar goede colleges zouden kunnen gaan. Toen vond ik het al wat overdreven, want dit hele schooldistrict is goed, niet alleen die high school.

Nu vind ik het werkelijk om te gillen en het toppunt van toeval, dat hun dochter nu niet alleen ook naar Virginia Tech gaat, maar ook nog in hetzelfde leiderschapsprogramma als Katja zit! Charlie vindt het duidelijk erg leuk om ons weer te zien en geeft mij een hartelijke hug. Wie had dat gedacht, zijn dochter en de mijne op dezelfde plek, we staan er allebei versteld van! Jaren geleden wees niets op die mogelijkheid, want Katja was academisch zeker een laatbloeiertje!

Rick gaat nog even wat dingen rechtzetten op Katja’s laptop, terwijl Katja Kai en Saskia (en mij) een rondleiding over de campus geeft. Helaas is het weer bewolkt en benauwd, dus mooie foto’s lukken niet. We zien het drillteam oefenen met vlaggen en horen het Corps of Cadets het volkslied spelen op het “drillfield”, het enorme grasveld voor het hoofdgebouw van de universiteit.


Katja's kamer ziet er al een stuk gezelliger uit en ze is nog van plan meer foto's en posters op te hangen



Zo zit ze hopelijk de komende maanden vaak (studerend, ipv feestend!)

De kinderen gaan naar het memorial voor de slachtoffers van 16 april 2007 kijken, maar dat doe ik dit keer liever niet. Het is een indrukwekkend gedenkteken en ik heb moeite mijn tranen te bedwingen, als ik al die namen zie staan. En dat heb ik vandaag niet nodig.




Het drillfield met Burrus Hall en het memorial ervoor

Rick wacht al op ons bij de boekenwinkel, waar we dit keer wel voor boeken zijn. Namelijk Katja’s schoolboeken. Die heeft ze van tevoren online gereserveerd en we krijgen een hele doos mee. Sommigen zijn tweedehands, maar de meesten nieuw. Rick schrikt zich lam van het prijskaartje! Gelukkig zijn de meeste boeken voor het hele jaar, dat scheelt wel.

Katja heeft vannacht helemaal niet lekker geslapen. Haar matras is nogal bulterig. Leah heeft er een onderlegger van memory foam op liggen en zegt, dat dat goed helpt. Dus tijgen we weer naar Target, want daar hebben we die gisteren gezien.

Voor de lunch gaan we naar downtown Blacksburg. Bij het Backstreets restaurant krijgen we meteen een tafeltje. Ze hebben er lekkere pizza’s (de beste in de omgeving) en sandwiches, duidelijk het soort eten, dat in de smaak valt bij de studenten, want zo zijn er nogal wat in dit stadje.

Na het eten brengen we Katja voor het laatst vandaag terug naar haar dorm en maken nog een paar foto’s voor het bord met “Peddrew-Yates Hall”. Dan is onherroepelijk de tijd van afscheid nemen gekomen. Iets, waar ik zo tegen op heb gezien en, hoezeer ik mezelf ook mentaal heb toegesproken, het valt niet mee!


Nog even poseren in de kamer en voor de "Hall"



Katja en ik omhelzen elkaar en ik houd het zowaar droog. Al krijg ik, zoals wel vaker de afgelopen weken, een flashback van toen ze nog een klein meisje was. Wat is die tijd omgevlogen, zo lijkt het. Eigenlijk zou ik best nog eventjes terug willen naar die tijd en dan meer aandacht besteden aan gewoon samen zijn, in plaats van zo hard te proberen op te voeden. Ik vraag me nu vaak af, of ik wel genoeg liefde heb gegeven, toen.

Allerlei onzekerheden komen boven, die ik ook zie in andere ouders (moeders vooral), die net hun kinderen naar college hebben gebracht. Het is nu opeens alsof die vormingsperiode, waarin wij nog de kans hadden iets in het eindprodukt te verbeteren, afgelopen is. Onze dagelijkse rol als ouders is voorbij. Vreemd. Later heb ik het er met Rick over en hij voelt het net zo (gelukkig niets vrouwelijks sentimenteels, dus!).

Als Rick Katja twee keer een bere-omhelzing geeft, heb ik het even te kwaad, maar spreek mezelf toe, dat Katja hier werkelijk een superleuke tijd gaat hebben! En die gun ik haar van harte! En dat ze veel contact zal houden is zeker, ik heb de eerste sms-jes al binnen.

Om van de terugweg iets leuks te maken hebben we besloten het Virginia Safari Park in Natural Bridge (genoemd naar een echte natuurlijke brug) te gaan bezoeken. Dat is ongeveer een uur rijden van Virginia Tech en we zijn wel benieuwd, wat het inhoudt. Het park ligt vlak langs interstate 81, dus we hoeven er nauwelijks voor van onze route af te wijken.

Eerlijk gezegd overtreft het park onze verwachtingen. We vinden het zelfs een van de leukste safariparken, die we hier in de VS hebben bezocht. We kopen drie bakken met eten en lachen ons rot om de gulzigheid van sommige dieren!


Kai en Saskia zijn blij, dat we toch gegaan zijn, zij hadden er vanochtend niet zo'n zin in



Een kameel komt met zijn kop zelfs door Ricks raam dwars door de auto om uit mijn bak te eten! Ook de zebra’s zijn zeer gulzig en de struisvogels blijven ook als het raam dicht is er nog op tikken. We hebben allemaal enorm veel plezier en het is precies de goede bezigheid om de katterigheid van het afscheid van Katja wat naar de achtergrond te duwen.


Zeer brutaal is deze kameel!



Het lukt Kai een zebra te aaien!



Saskia vindt vooral de herten heel lief

Een volgende keer willen we Katja meenemen, want die zou dit ook prachtig vinden. En dan willen we ook langer blijven, want behalve het rondje door het wildpark is er nog veel meer, waaronder het voeren van giraffen op hun niveau. Daarvoor hebben we allemaal helaas geen tijd meer.

De rest van de terugweg verloopt rustig. Ik schrijf dit blog en sms met Katja. Er is een show van een hypnotiseur in het hoofdgebouw vanavond en Katja wordt uitgekozen (met anderen) om gehypnotiseerd te worden. Dat lukt niet en ze wordt teruggestuurd het publiek. Ik vind dat wel grappig, want het lukt ook nooit om mij te hypnotiseren. Ik vraag me af, waaraan dat ligt.

Thuis voelt het vreemd om zonder Katja terug te komen. Rick heeft er ook wel moeite mee, want hij ziet een briefje van haar liggen en is opeens wat verdrietig. Ik ga meteen naar boven en zie de hele la met korte broeken, die ze vergeten is mee te nemen. Ik doe ze in een tas en Rick brengt ze naar Karins huis, zij gaan morgen Jeroen naar VT brengen.

En nu zijn er nog maar vier, waarvan drie roodharig, de enige andere blonde huisgenote is weg! Help!