The night before...

Nee, niet "Christmas", maar "college bound". Een emotioneel dagje was het al. Hopelijk valt het afscheid straks toch nog mee, want zowel Katja als ik zijn hormonaal aan de labiele kant. Zoals Rick het altijd zo leuk uitdrukt hebben we beiden last van onze "exclamation mark". Niet bevorderlijk voor een rustige overgang van thuiswonend naar verwegwonend.

Aan de ene kant wil Katja echt helemaal onafhankelijk zijn nu. Aan de andere kant maakt ze zich er druk over, dat ze met haar zakgeld niet zal uitkomen. En aan de ene kant ergert ze zich eraan, dat Rick en ik duidelijk laten merken haar straks te zullen missen. Maar aan de andere kant vindt ze dat toch ook wel weer fijn, want als ik tegen Kai of Saskia praat over dingen, die zullen gebeuren "als Katja eenmaal weg is", zie ik haar gezicht ook betrekken.

Als ik opsta maak ik Katja ook wakker, want die heeft een afscheidsontbijt met vriendinnen om half tien. Het is negen uur, dus veel tijd heeft ze niet. Toch bijt ze mijn hoofd bijna af, want Rick heeft haar ook al twee keer wakker gemaakt. Zo rustig mogelijk leg ik uit, dat een half uur voor een evenement toch echt niet veel te vroeg is om iemand te wekken. Gelukkig is ze het daar mee eens.

Het is alweer heerlijk weer en ik doe gauw een routine met gewichten. Het halve uur is zo voorbij en Cosmo is de hele tijd bezig mijn aandacht te vragen. We gaan dus lekker wandelen en ik laat hem de route bepalen. Inwendig lach ik me rot, want hij kan niet praten, maar heel goed laten weten, wat hij wil! Toch zeg ik hem ook, dat ik nu "luister", maar dat niet altijd het geval zal zijn!

Katja is terug van haar ontbijt als ik thuis kom en de schoonmaaksters zijn inmiddels ook gearriveerd. Ik vraag Katja de hamsterkooi schoon te maken. Saskia zal de hamster "erven" (iets, waar ze niet heel enthousiast over is) en die kooi is al zeker twee maanden niet verschoond.

Laten we zeggen, dat er een niet zo vriendelijke uitwisseling volgde op de weigering om dat te doen! Gelukkig heb ik de verhalen van andere moeders in mijn achterhoofd, dat hun kinderen net voor vertrek ook niet de liefsten waren, dus ik blijf zo rustig mogelijk. Uiteindelijk vind ik kennelijk de juiste toon, want ik krijg een verontschuldigende glimlach en samen met Saskia wordt de kooi mooi schoongemaakt.

Kai en ik gaan samen lunch halen bij Starbucks. Tijd om inkopen te doen is er sinds onze terugkomst uit Aruba al bij ingeschoten. Gelukkig hadden we daarvandaan al wat dingen meegenomen. Zo is mijn ontbijt de laatste ochtenden een plak ontbijtkoek.

Al een tijdje heb ik enorme last van pijn in mijn heupen en ik weet, dat zwemmen daar vaak goed bij helpt. Na de lunch ga ik dus naar het zwembad. Daar tref ik Sylvia (en Teddie) en blijf natuurlijk kletsen.

Maar het is snikheet, dus als de fluit gaat om kwart voor en de kinderen het bad uitmoeten, ga ik baantjes trekken. Het water is echt koel! Net op het randje van te koud voor mij om erin te gaan. Vreemd, want het is toch flink warm geweest de afgelopen dagen. In ieder geval zwem ik twintig baantjes en merk, dat mijn heupspieren zich ontspannen.

Als ik uit het water kom tref ik Susan, een van onze buren. Zij heeft net haar dochter Sarah naar West Virginia University gebracht. Sarah is haar derde kind (van vier) en de oudste twee studeren lokaal, dus wonen nog thuis.

"Bereid je voor om flink te huilen", vertelt ze. En dan volgt een heel verhaal over de verhuizing en hoe Sarah haar ouders een gedicht had geschreven, dat Susan dus in tranen had. Ik krijg van het hele verhaal zelfs tranen in mijn ogen (nou ja, ik ben hormonally challenged vandaag, zoals ze hier zeggen).

Al weet ik absoluut niet of ik (of Rick of Katja) het droog zal houden bij het afscheid, ik weet wel, dat we alles zullen doen om de emoties zo laag mogelijk te houden. Zo'n briefje verwacht ik dan ook niet van Katja. En Rick en ik hebben Katja vandaag al de speciale foto van Sushi, die ik eergisteren heb gemaakt, in een lijstje gegeven. Niet bij het afscheid, dat zijn onnodige emoties, er zullen er zo al genoeg zijn.

Na een snelle douche gaan Katja en ik naar PanAm Center hier vlakbij. Daar halen we beiden benzine (wij betalen voor haar, als ze naar school of naar huis rijdt). Safeway is verreweg het goedkoopste station in de buurt, $3,59 en wij krijgen nog 3 cent korting met onze Safeway kaart.

Katja heeft een cd gemaakt met haar favoriete foto's. Die wil ze bij CVS voor 19 cent per foto laten afdrukken. Over een uur zullen ze klaar zijn, wordt ons verteld.

Wij gaan naar de nagelsalon en Katja kiest een lichtgevend roze kleur en ik een wat bezadigder kleur roze. Toch grappig, dat ik nooit mijn nagels liet doen tot ik Christine ontmoette en nu vinden mijn dochters het ook heel erg leuk om mee te gaan en mooie nagels te hebben. Het is hier veel gewoner om je nagels te laten doen, althans in vergelijking met waar ik opgroeide in Nederland.

Terug bij CVS om de foto's op te halen blijkt het Kodak apparaat stuk. We mogen nu de expres machine gebruiken voor dezelfde $0,19 per foto. Katja gaat vast naar huis om verder te pakken en ik wacht op de foto's. Grappig om te zien, dat ze foto's van de afgelopen paar jaar heeft gekozen van iedereen, die haar lief is, om mee te nemen.

Thuis komen de eerste tranen van Katja. Cosmo moet naar de kennel, omdat we morgenochtend vroeg al weg moeten. En dat vindt Katja moeilijk. Ik zie een zielig hoopje op de bank liggen en troost haar zo goed als ik kan. Maar zij ziet vooral op tegen het afscheid van Sushi morgen. Hopelijk zal ze daarna goed kunnen rijden, ik beloof haar haar kevertje te rijden, als ze even bij moet komen.

Als "laatste" maal thuis vraagt Katja om Thais eten. Terwijl dat onderweg is brengt Rick Cosmo weg en gauw maak ik een kaart voor hem voor morgen bij American Greetings.com. Ik was van plan die bij CVS te kopen, maar met al het gedoe van de foto's ben ik het vergeten.

Het zal, al voelt het helemaal niet zo, morgen onze twintigste huwelijksverjaardag zijn. Bedankt Petra en Wendy voor de felicitaties! Het heeft voor mij iets symbolisch om precies op die dag onze oudste naar college te brengen. Een teken van het succes van ons huwelijk, misschien?

Morgen hopen we om acht uur op weg te gaan. Katja en Leah in Katja's kever en de minivans van ons en de Stieglers volgend met alle spullen. Wordt vervolgd!