Meer college shopping

Saskia heeft nog steeds veel pijn vannacht en ik slaap daardoor ook slecht. Ik hoop toch zo, dat deze antibiotica gaan aanslaan! Het arme kind voelt zich miserabel en dat nu al bijna twee weken! Van de 23e tot de 30e is zij "enig kind" en ik neem me voor haar dan extra in de watten te leggen!

Het is super weer, als ik uiteindelijk (ik geef toe, half negen is op het moment het vroegst, dat ik mijn bed uitkruip) opsta. Felle zon, maar niet te warm en vochtig. Ik besluit daarom een interval te gaan doen.

Mijn nieuwe sportschoenen gaan aan, heel cool, ze zijn grijs met felblauw en de veters zijn ook blauw. Ik zie er zeer gecoordineerd uit, want ook mijn kleding is blauw: een felblauw met donderblauw topje en felblauw met donkerblauw geruit broekrokje.

Cosmo heeft zich alweer moegeblaft buiten, dus die wil vrijwel meteen weer terug naar huis. Ik stel mijn Garmin in op twee minuten hardlopen en twee minuten wandelen, dit vijftien keer (een uur, dus). Bij elkaar loop ik 5,5 mijl en ik heb echt het gevoel flink gesport te hebben.

Tot mijn verbazing is er bij thuiskomt nog verder niemand op (behalve Rick natuurlijk, die naar zijn werk is). Saskia wek ik als eerste, want die heeft haar medicijn nodig. Katja en Kai volgen al snel.

Mijn lijstje moet afgewerkt voor vandaag en ik begeef me naar Safeway. Hier koop ik twee kaarten, beiden voor mensen in onze cul de sac.

De vader van onze buurvrouw Lorraine is vorige week, na een lang gevecht met kanker, overleden. Heel moeilijk voor haar, want hij woonde bij hen en ze waren heel close. Wat is het toch altijd moeilijk om een rouwkaart met de juiste woorden te vinden! Er is ook zoveel keus!

Sommigen zijn te religieus, anderen hebben wel een mooie boodschap, maar naar mijn gevoel te belerend. Uiteindelijk kies ik er een, die simpelweg zegt: "Thinking of you with sympathy, although no words of sympathy can take away your sorrow, may memories of your loved one give you strength for each tomorrow".

De tweede kaart is heel anders, maar niet minder moeilijk om te kiezen. Aan de overkant woont een Mormoons gezin met zeven kinderen en een van de een na oudsten, deel van de (jongens)tweeling, gaat trouwen. Nu is dat natuurlijk op zich niets bijzonders, maar het aanstaande echtpaar kent elkaar sinds afgelopen november en ze zijn beiden onder de 25 jaar oud.

Zelfs het jongere zusje van achttien hoorde ik tegen Leah en Katja zeggen, dat het wel heel erg snel is, maar "Mormonen willen nu eenmaal graag met elkaar naar bed" (mag niet voor het huwelijk). Ze zei erbij, dat zijzelf niet zo zou zijn.

Daar sta ik weer, nu bij de "wedding" kaarten. De ene nog zoetsapperiger, dan de andere en allemaal net niet "goed". Natuurlijk zou ik gewoon willekeurig welke kaart kunnen uitkiezen, maar zo zit ik niet in elkaar. Als ik een kaart stuur of geef moet er ook wel iets instaan, waar ik me in kan vinden. De religieuze kaarten vallen dan ook al meteen af, net als degenen met een zoetsappig gedichtje erin.

Uiteindelijk kies ik maar een heel simpele kaart. Op de voorkant staat met als decoratie een goudkleurige taart "Best Wishes" (helemaal waar) en binnenin "May your marriage be a lifelong celebration of love" en dat hoop ik ook echt voor ze! Weer twee Hallmark kaarten verkocht.

Bij de naast de Safeway gelegen Starbucks haal ik een kalkoenborst met artisjokken sandwich en een ijskoffie. Bij het opruimen van mijn tas (soms toch erg nuttig) heb ik een oude Starbucks kaart gevonden, dus de lunch vandaag is "gratis".

Net op tijd voor Laura en haar massage ben ik weer terug. Laura geniet altijd zo van het zorgen voor onze katten, ik vind het dierbaar (geen "pun intended"). Ze is ook helemaal gek op Cosmo. En ze is een goede masseuse en werkt hard aan mijn heupen. Ook Saskia krijgt een "beurt", want haar nek en schouders doen ook weer pijn.

Na een uur tanden op elkaar van de pijn door de massage maak ik me klaar om verder te gaan met college shopping, zoals afgesproken met Katja. Alleen is madam in geen velden of wegen te bekennen en ze heeft niet laten weten, waar ze heen is!

Gelukkig voor haar komt Katja net als ik me op zit te vreten van ergernis en op het punt sta te zeggen, dat ik nergens meer heen ga, stralend binnenlopen met haar nieuwe huisdier. Ja, je leest het goed. Ze heeft een felblauwe Japanse vechtvis gekocht. Die zwemt nu in een kom met felroze steentjes en blauwe bloempjes en draagt de naam "Trojan" (niet geheel historisch georienteerd, ahem).

Als "Trojan" veilig weg van de katten is neergezet gaan we eindelijk op weg. De eerste stop is Bed, Bath and Beyond, waar we twee 20% kortingsbonnen op een produkt voor hebben. Gewapend met de lijst, die drie pagina's lang is, beginnen we. Al gauw wordt duidelijk, dat we niet de enige college shoppers zijn, Katja ziet twee bekenden en hun moeders. Bij het zien van hun volle wagentjes voel ik me al iets beter.

Eerlijkheidshalve zijn er maar weinig dingen, die Katja wil hebben, die niet compleet praktisch zijn. Een mini strijkijzertje, een droogrekje, een "dust buster"-tje voor kruimels e.d., een zaklantaarn, die zonder batterijen werkt, een schroevendraaierding, etc. etc. En alles past in een wagentje, wat niet van anderen gezegd kan worden.

Maar heel meisjesachtig wil ze ook zoveel mogelijk een kleur hebben. De prullenbak, hangers, het grote kussen en de lamp voor het bureau zijn allemaal turquoise. Katja wil haar deel van de kamer een Caribisch thema geven. Later spreek ik met Karin, die de enige moeder met een zoon, waarvan ik weet, dat hij naar Virginia Tech gaat, is. Niets van dit alles speelt bij hen. Maar Katja is wel slim, want zij realiseert zich, dat ze straks op een budget leeft, dus wil ze zoveel mogelijk van tevoren inslaan.

Intussen vermaak ik me toch wel met mijn dochter. Ze weet, wat ze wil, maar is toch ook erg onzeker. Onze volgende stop is de Container Store even verderop. Katja rijdt in haar kevertje en tot mijn verbazing past alles, wat we bij Bed, Bath and Beyond kochten achterin dat autootje!

Allebei vinden we de prijzen bij de Container Store idioot hoog! Wel kopen we er magnetisch plakband en haken, die op de muur plakken en er zonder sporen weer afkomen (hopen we althans). Ook kopen we een plastic bak voor onder het bed met een lade erin ($25, maar wel erg praktisch).

Na nog een cadeautje voor het aanstaande echtpaar morgenavond te hebben gekocht (een decoratief bakje, waarin je geraspte kaas, suiker of andere tafeldingetjes kunt bewaren) weten we (of althans ik) niet hoe gauw we een kassa moeten vinden. De dollarbiljetten krijgen hier letterlijk vleugels, althans in mijn verbeelding!

Alles past gelukkig nog in het kevertje en we rijden naar huis. We dragen alles naar onze "exercise kamer", die al flink vol staat. Hopelijk gaat het allemaal in de auto's passen op woensdag!

Rick heeft, als hij thuiskomt, zin om uit eten te gaan. Hij is natuurlijk de enige, voor wie de vakantie niet voortduurt. We kiezen voor Tequila Grande, want dat is snel. Katja neemt namelijk Matt, haar vriendje, vanavond mee uit go-carting voor zijn verjaardag.

Bij het restaurant herkent Katja de hostess en hugt haar. Jessica is volgend jaar een senior bij James Madison High School, waar Kai ook nog heen gaat. Grappiger is, als een van de serveerder Katja's ex-vriendje Gil van drie jaar geleden blijkt te zijn. Ze doen allebei hard hun best om elkaar niet te herkennen! Hi hi!

Het eten is prima en we zitten lekker buiten. Voor augustus is het op het moment werkelijk heerlijk weer. Andere jaren is het heel erg warm en vochtig, nu lekker, zo'n 26-29 graden met lage vochtigheid.

Tussen de bedrijven door werk ik aan mijn Aruba foto's, binnenkort staan ze allemaal online. De rest van de avond kijken we naar de Olympische Spelen, waaronder Dara Torres, de 41-jarige Amerikaanse zwemster. Zij is een fantastische athlete, maar ik erger me eraan hoe er wordt gedaan alsof 41 bejaard is. Duidelijk is Dara Torres niet bejaard en ik denk echt, dat andere veertigers met de goede training net zoveel zouden kunnen bereiken. Misschien heb ik mijn kop in het zand, maar bejaard voel ik me nog lang niet!