Terug in Virginia

Voor degenen, die ons verslag uit Aruba hebben gevolgd, zal dit niet als een verrassing komen, maar om tien over twee (ik heb weer een electronische klok! (mijn horloge heeft geen verlichting)) staat Saskia weer huilend voor ons bed. Haar oren doen zoveel pijn! Na een pijnstiller valt ze naast mijn bed weer in slaap.

Het eerste, dat ik dus bij het opstaan doe, is de kinderarts bellen. We kunnen pas om half vier terecht! Maar ja, iets is beter dan niets. Ik zorg, dat ik Katja ook gelijk mee kan nemen voor haar laatste Gardasil prik. Net op tijd voor college is ze daarmee klaar (expres gedaan door mij, want madam zou nooit zelf een injectie regelen, ze is als de dood voor naalden!).

Net als ik op het punt sta aan mijn gewichtenroutine te beginnen (inmiddels werken de wasmachine en droger al overuren en ben ik uitgepakt) belt Christine. Even uitstel van executie, want erg energiek voel ik me niet. We kletsen gezellig bij.

Gelukkig is Mallory's eerste week van school goed gegaan, want het is toch een hele overgang, die verhuizing, voor een dertienjarige. Mallory wordt in september veertien en is daarmee ook nog eens meer dan een jaar jonger, dan haar Alabamiaanse klasgenoten. Daar is de grens om met school te beginnen namelijk 31 augustus en hier in Virginia is het 30 september. Van staat naar staat is soms werkelijk net als verhuizen naar een ander land.

Als Christine ophangt kan ik niet meer onder de gewichtenroutine uit (natuurlijk helemaal zelf opgelegd, maar ik weet, dat als ik het niet doe, ik me niet lekker zal voelen). Alle spieren komen aan bod, terwijl Kai ongeduldig toekijkt. Hij wil Cosmo gaan halen, maar ik wil een half uur aan fitness geven. Gelukkig zijn de Olympische Spelen ook op tv, dus die geven Kai even afleiding.

Zodra ik de laatste gewichten neerleg zit Kai al in de auto. Ik vind het aandoenlijk om te zien, hoe hij Cosmo kennelijk heeft gemist. Net als ik, maar ik weet ook, dat als ik niet meteen mijn sportroutine doe, het er niet meer van komt. IJzeren discipline, waar ik soms wel onderuit zou willen, maar op dagen als vandaag heel erg nodig. Een lange vliegreis, zware bagage en gewoon vermoeidheid van het late aankomen zijn geen goede combinatie.

Cosmo is minstens zo blij om Kai en mij weer te zien. Hij heeft weer een (gratis) bad gehad en ziet er werkelijk prachtig en gezond uit. Toch herinnert hij zich zijn training, want als ik "Sit!" zeg, zit hij meteen. Duidelijk niet geheel vrijwillig, maar anders kan ik zijn halsband niet om doen.

Ook thuis (de meisjes zijn beiden weer in het land der levenden) wordt hij zeer enthousiast ontvangen. Wat een heerlijk beest is het toch! Hij vindt meteen zijn (heel vieze!) bal weer en die moet eindeloos de tuin in gegooid. Cosmo komt hem telkens terugbrengen.

Een nadeel van laat 's avonds van een reis terugkomen is, dat de hele ijskast leeg is. Er zijn wel wat ontbijtrepen, maar lunch niet. Ik ga gauw wat spullen halen bij Whole Foods.

Kai vindt hun kipnuggets (natuurlijk helemaal verantwoord en niet gefrituurd) lekker en Saskia hun pizzakussentjes (ook organisch etc. etc.). Over hoe gezond het eten van Whole Foods is hoeven we ons niet druk te maken. Katja en ik kiezen (natuurlijk) sushi en ik word al meteen herkend door de chef. Hij vraagt over onze vakantie en maakt een heerlijke multigrain roll met zalm en tonijn klaar voor me.

Thuis zit Leah aan de eettafel. Ze heeft Diego meegebracht en Cosmo en hij zijn dolblij elkaar weer te zien. Zo lief! Net twee kleuters!

De volgende uren vliegen voorbij met uitpakken, wassen en drogen. Katja werkt aan de lijst van benodigdheden voor haar verhuizing naar Virginia Tech volgende week. Bij het zien ervan krijg ik toch een licht paniek gevoel. Paul, Leahs vader, vertelde gisteren, dat alles al in hun basement klaarligt en Katja is nog niet eens begonnen!

Toch vind ik nog even tijd om buiten mijn meegebrachte "Mijn Geheim" tijdschrift te lezen. Terwijl ik daar zit met Cosmo aan mijn voeten hoor ik opeens gedonder. Nog even denk ik, dat het wat anders is, maar al gauw rommelt het vervaarlijk en ziet de lucht in het westen er donkergrijs uit. Oei, dat belooft noodweer, lijkt het. Maar tot onze grote verbazing krijgen we geen drup! Het gaat ten noorden van ons!

Intussen is het tijd om naar de kinderarts te gaan. Katja heeft al Emla (vind het wel leuk, dat de officiele website in het Zweeds is) op haar arm gesmeerd. Gelukkig voor haar is zij als eerste aan de beurt. Vanochtend was ze nog boos op mij, dat ze vandaag die prik moest krijgen en nu is ze blij, dat het achter de rug is.

Dan komt dr. Baugh binnen. Hij is een van de dokters, die al bij Katja's geboorte deel uitmaakte van deze enorm gegroeide praktijk. Super aardig en zeer bekwaam is hij. Hij ziet meteen, dat Saskia flinke pijn moet hebben. Haar oorontsteking aan de rechterkant is zo erg als het kan zijn, zegt hij.

De antibiotica uit Aruba, die toch niet mis waren (wij hebben dat merk ook al eerder gehad), hebben dus helemaal niets uitgehaald. Dr. Baugh kijkt naar Saskia's zomer en de antibiotica, die ze al heeft gehad. De ene bacteriele infectie na de andere heeft ze gehad en hij vreest, dat er nu een resistente bacterie zich in haar oor heeft gevestigd.

Hij schrijft Augmentin voor, maar liefst 875 milligram, en druppeltjes om te helpen met de pijn. Saskia heeft ook wat koorts, dus krijgt een dosis Tylenol (paracetamol) toegediend. Ik heb enorm met haar te doen, zoveel pijn en oorpijn is minstens zo erg als hoofdpijn!

Bij Rite Aid halen we de medicijnen op en neemt Katja de gelegenheid waar om alvast een heel aantal benodigdheden voor haar verblijf bij Virginia Tech te kopen. Persoonlijke produkten, wasspullen, verkoudheidsremedies, eerste hulp dingen etc. etc. Je staat er eigenlijk niet bij stil, wat er allemaal nodig is, als je kind uit huis gaat (maar we leren snel!).

Na meer dan anderhalf uur zijn we weer thuis. Saskia voelt zich duidelijk niet lekker. Hopelijk slaan deze medicijnen aan! Peapod komt met de nodige boodschappen en we bestellen eten van Sweet Ginger via Mr. Fast Man.

Misschien is het het doktersbezoek, of het alweer midden in de nacht wakker gemaakt worden, maar ik ben letterlijk pijnlijk moe. Geloof me, ik ben echt blij weer thuis te zijn. Ik geniet van het gezang van de krekels en de mooie vlinders, die nu op onze struiken neerstrijken.

De eekhoorntjes spelen in de tuin en onze huisdieren, niet alleen Cosmo, maar ook de katten, waarvan Meike op het moment lekker warm tegen me aan ligt, zijn weer schattig. Maar om onverklaarbare redenen (of niet helemaal, de barometer gaat op en neer met al het onweer hier, dat moet in het weekend beter worden) heb ik weer hoofdpijn en doen mijn heupen flinke pijn.

Als ik een manier zou vinden om die pijnen te elimineren zou mijn leven echt perfect zijn! Zonder die manier is het, zoals we hier zeggen, natuurlijk nog steeds "Pretty Darn Good!" En wie leidt nu een perfect leven? Tijd om lekker naar de Olympische Spelen te kijken!