Kai en Saskia waren vanochtend al vroeg op. Ik was vergeten, dat Sinterklaas gekomen was en vond het al zo stil beneden. Ze waren dus blij met de Mad Libs sleutelhangers in hun schoen. Ik herinner me zelf nog van vroeger, hoe opgewonden we naar beneden gingen om te zien, wat er 's nachts in onze schoen was verschenen. Erg leuk om het nu met mijn eigen kinderen te kunnen doen en de Nederlandse satelliet tv met het dagelijkse Sinterklaas journal helpt erg in het echter maken. Saskia wil nog echt graag geloven. Het is grappig hoe het bij zo'n kind gaat, want de wil om te geloven is sterker dan de realiteit. Wij hebben er nooit een geheim van gemaakt, dat Sinterklaas en Santa Claus niet bestaan, maar dat de "spirit of giving" in de mensen komt. Toch wil Saskia daar niet echt aan en maakte Sinterklaas gisteren nog enorme indruk op haar.

Ook hun vriendjes en vriendinnetjes kennen Sinterklaas nu. Ik ga (ging) ieder jaar naar de school om in de diverse klassen te vertellen over onze Nederlandse gewoontes. Ik nam dan pepernoten mee en het grote Sinterklaasboek. En voor de buurtkinderen heb ik het verhaal van Sinterklaas verteld en ze hebben vorig jaar hun schoenen hier gezet om er de volgende ochtend een kleinigheid in te vinden. Toen ik de kinderen vroeg of we dat dit jaar weer moesten doen, kreeg ik een volmondig "Nee", want volgens hen is het onze traditie. Ach, een keer was ook wel genoeg.

Op 29 november komt Sinterklaas langs de ambassade in Washington. Een aantal jaren zijn we daarheen gegaan, maar de manier waarop het wordt geregeld is nogal een oefening in geduld. Er zijn heel wat Nederlandse kinderen in deze omgeving en Sint spreekt met alle kinderen tussen de 3 en 8. Dus is het voor de kinderen urenlang wachten voor de Sint een paar woorden voor ze overheeft. Saskia is bovendien bang voor hem en wil niet met hem praten en zij is nu nog de enige, die de vereiste leeftijd heeft. Dus hebben we de laatste 2 jaar verstek laten gaan. Heel misschien gaan we dit jaar enkel om hem aan te zien komen met zijn Pieten.

Omdat Rick vanmiddag weer vertrok, zijn we samen vanochtend een lange wandeling met Brynna gaan maken. Bijna iedereen was bladeren aan het vegen. De storm van vorige week heeft alle daarvoor geveegde bladeren weer de tuinen in geblazen. Sommige gazons zijn helemaal geel, anderen helemaal rood, die van ons saai bruin met bladeren. Hopelijk komen ze volgende week de bladeren eens opzuigen, dan hoeven we niet telkens te blijven harken!

Aangemoedigd door de buren heb ik met Kai dus ook ons grasveld geharkt. Wat een rotwerk! Maar goed, het ziet er weer groen uit in plaats van bruin. En een berg bladeren ligt voor de deur, heerlijk voor de kinderen om in te spelen.

Ik heb de kinderen na Rick's vertrek meegenomen naar de nieuwe Looney Tunes film. Katja kwam onder protest, maar moest uiteindelijk ook toegeven dat het leuker was, dan ze had verwacht. Er waren heel veel hints naar andere films en het geheel was erg humoristisch gedaan. Ik ben geen grote Looney Tunes fan, maar dit was een heel leuke film!

Na de film hebben we bij Chili's gegeten. Gewoonlijk is het op zondag helemaal niet druk bij restaurants, maar Chili's was wel gezellig vol. Ik blijf het heel leuk vinden om met de kinderen uit eten te gaan, we hebben zo interessante gesprekken samen en lachen wat af. Ik las op een Nederlandse site, dat het in Nederland eigenlijk not done is om kinderen mee naar restaurants te nemen. Gelukkig hier wel! Zelfs de nettere restaurants hebben kinderstoelen en zijn bereid hun menu aan te passen.