Lekker rustig dagje

Om vier uur worden Rick en ik met schrik wakker. Er gaat een alarm af in huis! Het blijkt het 24-uur gemonitorde brandalarm te zijn en Rick zet het gauw af, maar gaat toch even rondkijken, of er ook een reden voor is. Natuurlijk denken we meteen iets te ruiken, maar dan zouden de andere rookalarms toch ook zijn afgegaan (we hebben nogal wat van die dingen hier in huis, in iedere kamer hangt er een).

Rick vindt gelukkig niets en we verbazen ons er even over, dat de alarmcentrale niet belt, zoals ze gewoonlijk doen bij een alarm. We denken, dat ze het misschien bij een brandalarm, dat uitgezet wordt, niet doen en proberen weer te gaan slapen.

Zo'n tien minuten later gaat de deurbel. Vloekend doet Rick zijn ochtendjas aan en jawel, hoor, voor ons huis staat een joekel van een brandweerwagen van Fairfax County. Gelukkig niet met sirenes, anders hadden we ons helemaal geschaamd!

Twee brandweermannen komen, nu ze er toch zijn, toch even voor de zekerheid binnen om er zeker van te zijn, dat het "all clear" gegeven kan worden. Dat is me wat, twee in vol uniform gekleedde mannen in onze slaapkamer om kwart over vier 's nachts! Saskia wordt ook wakker en is eerst even bang, maar ik stel haar gauw gerust en ze valt meteen weer in slaap.

Als de brandweer vertrokken is, maken Rick en ik ons boos op de alarmcentrale! En die boosheid wordt helemaal erg, als Christine vijf minuten later opbelt. Zij is ons noodcontact, als wij niet bereikbaar zijn, en de centrale heeft haar dus wel wakker gebeld! Rick vertelt Christine, dat alles goed is, verontschuldigt zich en dat we overdag bij de centrale zullen klagen.

Nu kunnen we eindelijk weer gaan slapen, maar ik ben inmiddels klaar wakker. In opstaan heb ik geen zin, dus ik probeer toch weer in slaap te komen. Pas na een paar uur lukt dat en dan is het alweer bijna tijd om op te staan.

Uitgeslapen ben ik niet als ik opsta, maar ik vind toch, dat ik om acht uur met mijn dag moet beginnen. Na een kop koffie (Starbucks) en een bakje Honey Bunches of Oats met banaan kan ik er weer even tegenaan.

Het weer oogt wat somber en na alle hitte van de afgelopen weken is het weleens lekker, dat het maar 27 graden zal worden. Na het uitpakken en in de was doen van de New York spullen stap ik op de fiets. Ik heb nog een boek verkocht via Amazon.com en moet dat naar het postkantoor brengen.

Geen moment sta ik erbij stil, dat het weleens zou kunnen gaan regenen, maar als ik aan de terugweg begin voel ik de eerste druppels en halverwege gaan die over in een heuse plensbui! Gelukkig is het warme regen en heb ik het dus helemaal niet koud. Als een verzopen kat kom ik even later weer thuis, waar de kinderen verbaasd vragen, waar ik heen ben geweest.

De rest van de dag genieten we van het helemaal niets hoeven te doen (ok, behalve de nodige huishoudelijke taken natuurlijk) en de auto blijft de hele dag in de garage. Kai en Saskia krijgen vriend(innet)jes te spelen en Katja kijkt lekker lui tv. Mag ook weleens, zo'n dag luieren.

Het enige wat ik nog buiten doe is Brynna uitlaten en even gezellig met Lorraine hiernaast kletsen. Verder begin ik eens aan het sorteren van mijn foto's van onze Yellowstone vakantie. Dat zal nog wat tijd vergen, eer die klaar zijn om online te zetten.

Rick komt lekker vroeg thuis met mijn favoriete vegetarische eten: General Tso's Surprise van het Sunflower vegetarische Taiwanese restaurant. De tofu in dit gerecht smaakt precies als kip wit vlees, maar dan perfect, zonder zenen of andere dingen, die kip minder lekker maken.

Hij neemt vervolgens de twee jongsten mee naar de film "Sky High". Katja gaat naar Leah's huis en zo heb ik het rijk eventjes heerlijk alleen.

Na drie dagen 100% met de kinderen te zijn opgetrokken is het weleens fijn om Pa nu de honneurs te laten waarnemen, want ze vergen toch nog steeds heel wat aandacht.

Over kinderen en aandacht gesproken, er zijn dus ook moeders, die daar geen zin in hebben en hun kind dus maar aan een super drukke Washington Beltway de auto uitzetten. Het is een wonder, dat het 4-jarige jochie dat overleefd heeft! En dat alles, omdat hij niet stil wilde zitten. Die vrouw verdient het dus niet om moeder te zijn!

Nadat de American Indians eindelijk hun eigen prachtige museum in Washington hebben is het alleen maar terecht, dat er ook een slavernij museum moet komen. Vandaag las ik, dat het US National Slavery Museum in 2007 in Fredericksburg, Virginia open zal gaan. Dat is een uur rijden bij ons vandaan en een stadje, dat nog steeds hoog op mijn lijst van "te bezoeken plaatsen" staat. Ik hoop Fredericksburg wel voor die tijd te gaan bezoeken, want het schijnt een interessant historisch plaatsje te zijn. Het museum heeft een heel interessante website. De zeer gerespecteerde vroegere goeverneur van Virginia, Douglas Wilder, zet zich in voor dit museum.

De zonsondergang werpt een onwerkelijke roze gloed op alles buiten en ik ga daar even helemaal van genieten. Een tevreden spinnende Meike ligt tegen me aan en Brynna ligt aan mijn voeten, hoeveel huiselijker kan het nog?