New York in een hittegolf

"You came here on the worst day of the year!", zegt de taxi chauffeur, die ons van New York Penn Station naar het Waldorf Astoria rijdt, "You should have stayed home, the high will be 98 today, the last time that happened was 1942!"

We weten wel wat hitte is, deze zomer! Gisteravond begaf onze airconditioning boven het en het was 40 graden in onze slaapkamer. Ik ben meteen naar de koele basement gevlucht en heb daar nog goed kunnen slapen. De anderen bleven boven en hadden een vreselijke nacht!

Het gevolg was wel, dat ik ze vanochtend zo uit bed had. Rick reed ons naar Union Station en om half negen, een uur voor het vertrek van onze trein, kwamen we daar aan. Het blijft me verbazen, dat er zo weinig veiligheidschecks zijn voor treinreizigers. Baggage wordt niet doorgelicht en je moet alleen, als je eenmaal in de trein zit, je identiteitsbewijs laten zien. Aan de andere kant is het ook wel zo makkelijk!

Toen ze begonnen met instappen mochten de families met kinderen eerst. Wat een voordeel! We liepen naar het verste treinstel door en hadden plaats voor onze baggage en onszelf. De kinderen vonden het prachtig, want Saskia was nog nooit in een trein geweest en de oudere kinderen herinnerden zich hun laatste reis naar New York met de trein niet meer. Saskia en Kai hebben de hele weg naar buiten gekeken.

We stopten acht keer voor we New York Penn Station binnen reden. Na Philadelphia hebben we lunch gegeten in de trein. Het aanbod was niet fantastisch, maar ik had een best lekkere tonijn salade sandwich en de kinderen vonden ook iets van hun gading.

Om een uur reden we Penn Station binnen en sleepten onze baggage de trappen op om deze spraakzame taxi chauffeur te ontmoeten. Niet alleen is hij spraakzaam, hij rijdt ook als de spreekwoordelijke New Yorkse taxi chauffeur en met halsbrekende toeren bereiken we ons hotel in record tijd.

Meteen word me duidelijk wat een goede service dit hotel biedt. De man, die ons uit de auto helpt, noemt me meteen bij mijn achternaam, kennelijk afgelezen van een van onze backpacks, maar een aardige persoonlijke "touch". We laten onze baggage bij hem achter en gaan naar boven naar de lobby om in te checken.

Daar wordt ons verteld, dat onze kamers pas om drie uur klaar zullen zijn (het is half twee). De kinderen zijn teleurgesteld, want ze hadden zich willen opfrissen, het was warm in de trein (het is overal warm, behalve in restaurants, waar je het zo koud hebt, dat je er wel uit wil vluchten).

Zodra we in de straten van New York lopen zijn ze die gevoelens vergeten. We hebben allemaal dorst en Katja en ik hebben niet zo'n grote lunch gegeten en hebben wel zin in een snack. We duiken een van de vele Japanse restaurants in, op Katja's verzoek. We krijgen een lekker nat doekje en bestellen een California roll voor Katja, een miso soep voor Kai en voor mij twee verschillende vissoorten (drie hapjes dus) en natuurlijk drankjes voor iedereen. Het smaakt allemaal erg goed, maar de rekening is even slikken: $42!! Daar hebben we in Vienna een uitgebreide sushi maaltijd voor! Maar, zoals we deze paar dagen vast vaker zullen zeggen, dit is New York!

We lopen verder en zien aan de overkant al gauw de American Girl Store, Saskia's droomwinkel. We gaan er natuurlijk binnen en Saskia vergaapt zich aan de vele poppen en kleertjes. Ze heeft al lang gespaard voor Marisol, een van de nieuwe poppen en wat ze tekort komt leg ik bij. Haar dag kan niet meer stuk!

Katja is degene, die het langst niet meer in New York is geweest, zo'n drie jaar en ik kan merken, dat veel nieuw is voor haar. Voor de twee anderen en mij is het allemaal nog vrij recent, wij waren er voor het laatst in september vorig jaar.

We komen bij de NBC studios en Katja wil de winkel in. Zij kiest een Apprentice t-shirt en de andere kinderen een zakje met speciale chocolaatjes.

Op Times Square gaan we de Virgin Megastore binnen. Daar vinden de tieners van alles wat ze leuk vinden, maar helaas voor Saskia is de soundtrack van Charlie and the Chocolate Factory uitverkocht. We kijken daarvoor ook nog even bij de immense Toys R Us, maar ook daar is hij niet te vinden.

Inmiddels is het na vieren en we nemen een taxi terug naar het hotel. In de taxi speelt Kai met knopjes (ik zit voorin en de drie kinderen achterin, dus ik heb geen controle over wat ze doen). Opeens begint de taxi chauffeur tegen de kinderen te vloeken en gillen, want volgens hem hebben ze de knoppen telkens op en neer gedaan en nu is (volgens hem) zijn auto oververhit. Ik kijk naar zijn temperatuur meters en zie er niets mis aan, maar ik geef de kinderen toch duidelijk een standje, want ik heb geen zin in extra betalen voor niets! De chauffeur (die Italiaans is) blijft maar doorzeuren erover, maar levert ons uiteindelijk goed af. Ik geef hem maar een goede fooi, blij, dat ik zijn auto uit kan.

Omdat we eerder op de middag al hadden ingecheckt hebben we alleen nog een sleutel nodig. We worden naar een speciaal iemand gestuurd en terwijl ik op hem afloop meen ik al een Nederlands accent te horen. Hij ziet er ook Nederlands uit en met alle macht probeer ik zijn naamkaartje te lezen. Dat lukt niet, dus ik zeg expres iets in het Nederlands tegen Kai, waarop de man achter de balie meteen reageert met "Ik dacht het al te zien!". Ik dus ook. We werden door Jeroen verder in het Nederlands ingecheckt, ook wel bijzonder!

De kamer is fantastisch! Ruim (ik heb online gelezen, dat veel kamers nogal klein zijn), we hebben onze eigen deurbel (tot genot van de kinderen) en zitten op de 16e verdieping. Alleen is de airconditioning niet fantastisch, het is warm op de kamer, misschien dat dat later verbetert.

We rusten even uit en de meisjes nemen een douche. Intussen zoeken we uit welke show we morgen willen zien. De keuze valt op Wicked, maar die blijkt uitverkocht. Tweede keus is Hairspray, dus die gaan we morgenavond bekijken, slechts 5 rijen verwijderd van het podium!

Om half zeven had ik met Esther, die ik via internet heb ontmoet, afgesproken bij Mars 2112. Wij lopen er door de hitte heen en zijn er rond vijf over zes. Esther en haar 11-jarige dochter Yael komen rond half zeven aan.

We maken eerst de "rit" naar Mars mee, waarin je wordt heen en weer geschud en een tv filmpje kijkt en krijgen dan een enorme tafel toegewezen. Het eten is lekker, de bediening matig, maar de kinderen vermaken zich compleet met de aanwezige spelletjes. Saskia en Yael kunnen het meteen goed met elkaar vinden en Kai speelt ook mee. Katja houdt Esther en mij gezelschap. Esther heeft duidelijk ook tieners, want die betrekt Katja telkens in het gesprek. Het is ijskoud in het restaurant, dus we besluiten ons dessert elders te halen.

Terwijl we richting Times Square lopen krijg ik een lumineus idee: laten we naar boven gaan in het Marriott Marquis naar The View. Dit is een bar (tot 9 uur mogen kinderen er ook komen) die ronddraait en dus zie je de New York skyline langzaam aan je voorbij komen. Dit is een groot succes. De kinderen bestellen een lekker chocolade en aardbeien drankje en Esther en ik een wijntje.

Het begint nu toch wat laat te worden en met tegenzin gaan we weg. We kunnen het zo goed met elkaar vinden, dat de meisjes email adressen uitwisselen en Esther en ik praten over een bezoek aan DC. Zij gaan dan terug naar de bushalte (ik vind het heel bijzonder, dat ze van zo ver wilden komen om ons te zien!) en wij nemen een taxi terug naar het hotel, waar iedereen, behalve ik, inmiddels onder zeil is!