Hondsdolheid 2

Het eerste, dat ik vanochtend doe, is onze dierenarts opbellen. Gelukkig zit Snickers helemaal goed wat betreft zijn hondsdolheid vaccinatie, die verloopt pas in oktober.

Meteen hierna (en het is pas half acht!) bel ik de Vienna Politie op en vraag naar de Animal Control officier. Ik vertel hem, dat Snickers ingeent is tegen rabies en vraag hem, wat de volgende stappen zijn. Hij is heel aardig en vertelt, dat als de vleermuis hondsdol was, Snickers voor anderhalve maand in quarantaine moet (balen!). Hij zou de vleermuis vanochtend wegbrengen en morgen of overmorgen het resultaat van de testen hebben. In de tussentijd moet Snickers dus in quarantaine, weg van andere dieren of mensen.

Ik sluit hem op in de basement, waar hij kattenbakken heeft en genoeg ruimte om te bewegen. Natuurlijk vindt hij het niets en miauwt luid en klagend bovenaan de trap.

Rick neemt de twee jongsten mee naar de orthodontist, zodat ik kan gaan rennen. Ik heb ontzettende behoefte aan lekker lopen en dankzij het onweer van vanochtend is het buiten nog redelijk koel. Ik heb een route uitgestippeld, die precies 5 kilometer lang is en dus net een half uur, precies de tijd, die ik heb.

Bij thuiskomst duik ik de douche in, want om 9:40 is de volgende afspraak, dit keer voor Kai en Katja bij de tandarts. Ik heb deze afspraken expres allemaal op een dag gezet, zodat we de rest van de zomer kunnen genieten, maar nu de dag er is heb ik er wel spijt van! We halen het nauwelijks, arme Kai moet direct van de orthodontist naar de tandarts! Gelukkig gaat Katja eerst.

We besluiten eerst even lunch te eten voor het volgende avontuur: Saskia wil naar de mall om een nieuw zwempak en rokjes te kopen. Terwijl ik mijn soep eet, hoor ik Saskia vragen of het wel ok is als ze met Snickers speelt. Net als ik zeg, dat dat niet de bedoeling is, vertelt ze me, dat Snickers haar teen heeft gekrabd.

Wat nu? Ik moet toegeven, dat ik tijdelijk in paniek raakte, hondsdolheid is tenslotte niet zomaar een ziekte! Als eerste bel ik de kinderarts, maar daar is niemand aanwezig om mee te praten. Dan maar de Urgent Care kliniek hier in Vienna. Daar krijg ik een verpleegster aan de telefoon, die me zegt de Animal Control officier te vertellen wat er gebeurd is, want die mensen hebben veel met dit soort dingen te maken en weten, wat te doen.

Schoorvoetend bel ik officer Crawford weer op, denkend, dat hij mij wel een heel slechte moeder zal vinden, dat mijn kind nu al door het potentieel besmette dier is gekrabd. Hij is echter heel aardig en zegt niet in paniek te raken, eerst de uitslag van de testen op de vleermuis af te wachten en de wond goed schoon te maken met zeep en alcohol (hadden we al gedaan).

Min of meer gerustgesteld gaan we naar Tysons Corner, waar we van de sales profijt maken en voor halve prijs een zwempak en twee leuke rokjes voor Saskia vinden. Het maakt veel van haar eerdere paniek goed. Dit is een kind, dat zich al snel druk maakt en ze ziet zichzelf al in het ziekenhuis, wat ik ook zeg. Gelukkig helpen feiten van het internet goed en de geruststelling, dat in het ergste geval een aantal prikken nodig zullen zijn.

Om vijf uur heb ik voor alle drie de katten een afspraak met de dierenarts gemaakt. Zo kunnen ze allemaal hun prikken vernieuwd krijgen en Snickers krijgt een extra hondsdolheidprik.

Gelukkig krijgen we mijn favoriete dierenarts, Anne Hiss. Ik vertel haar over wat er met Saskia is gebeurd en ze schudt meteen "nee", zo kan hondsdolheid niet worden overgebracht. Pfff, opluchting! Ik wist natuurlijk wel, dat het maar een heel kleine kans was, maar al dit paniekerige gedoe van de politie heeft me toch angstiger gemaakt, dan ik gewoonlijk zou zijn.

Ook als ik vertel, dat Snickers, als de vleermuis positief is, anderhalve maand in quarantaine zoals moeten, vindt ze dat belachelijk. Zijn hondsdolheid immuniteit was up to date en dus zou het niet meer dan 10 dagen moeten zijn. Ook online vind ik van andere counties hier in Virginia die informatie, voor gevaccineerde dieren is het 10 dagen.

Maar we hopen gewoon, dat die vleermuis negatief test en dan is er niets aan de hand. Ik krijg wel sterk het gevoel, dat de Vienna politie niets om handen heeft. De aandacht, die aan dit simpele geval wordt besteed is wat te veel van het goede, als je het mij vraagt.

Tussen de bedrijven door pakken we voor ons vertrek naar New York morgen. De trein gaat om half tien, dus we zullen er rond half negen moeten zijn. Het is maar twee dagen, maar vergt toch even voorbereiding.

Na alle commotie stelt Rick voor uit eten te gaan. Ik grijp het met beide handen aan. Kai past op Saskia, want Katja wil naar de film.

Rick en ik eten lekker Provencaals bij La Provence in Vienna. Het eten is echt heel erg lekker, de service laat wat te wensen over. Maar het is heerlijk zo even samen uit te zijn! Ik heb tijd alleen met Rick de afgelopen weken gemist, dus zo'n etentje is dan super om weer eens zonder onderbreken samen te kunnen zijn.