Pakken en nostalgie

Tja, wat heb ik vandaag gedaan? Ik heb 4,16 mijl gerend en daarna gewassen, gepakt en schoongemaakt. Om dit niet een heel saai blog te laten zijn heb ik neergepend hoe Rick en ik elkaar hebben ontmoet:

Het begint in Annandale, Virginia. Ik ben 24 en woon (weer) bij mijn ouders, want drie jaar geleden ben ik naar de VS verhuisd na mijn studie in Utrecht en mag vanwege mijn visum nergens anders wonen. Ik werk bij een reisbureau en de uren zijn lang en laag betaald. Maar ik vind het allemaal een avontuur! Mijn Amerikaanse vriendin Melanie woont tegen een kleine vergoeding al een jaar bij mijn ouders in. Ook zij verdient bar weinig als "secretaresse" van een gierige advokaat. Mijn kamer is in de basement van het huis van mijn ouders en die van haar een zijkamertje daarvan, zonder ramen. Beiden betalen we huur aan mijn ouders en helpen we mee in de huishouding. Ik vind het heel fijn een vriendin hier te hebben wonen, na jarenlang in een gezellig studentenhuis in Utrecht te hebben gewoond. Het weer bij mijn ouders wonen is niet makkelijk, voor beide partijen.

Op een regenachtige zondag vervelen Melanie en ik ons. We hangen op mijn kamer en kijken door onze post. Daarbij zit een brief van een video dating service (hij bestaat nu nog: http://www.ge-dating.com), die we al vaak gezien hebben. Voorop zit een rode sticker met een hart en de "brief" is een vragenlijst over wie jij als jouw toekomstige ziet. We giechelen erom, stellen ons allerlei rijke mannen voor, die we via deze service zouden kunnen ontmoeten. In een vlaag van meligheid vullen we allebei een vragenlijst in en sturen hem op. We hebben allebei geen moeite mannen te ontmoeten, maar zijn ook geen van beiden nog gelukkig in de liefde. Dus waarom niet?

De volgende dag vertel ik een vriendin op mijn werk, dat ik die vragenlijst heb opgestuurd. Zij verklaart me helemaal voor gek, ze heeft een vriendin, die erbij is gegaan en die duizenden dollars heeft betaald. Ik besluit ter plekke iedere toenadering van die "service" af te slaan, want duizenden dollars heb ik absoluut niet, ik kan nauwelijks rondkomen van het minimum salaris, dat ik krijg!

Weken later, ik ben het voorval allang vergeten, belt er iemand van Great Expectations me op op mijn werk. Ik heb het zover weggestopt, dat ik geen idee heb, waar ze over praat. Ze heeft het over mijn "profile" en op ons werk hebben we ook "profiles" voor klanten, dus ik reageer heel verward. De vrouw aan de andere kant van de lijn denkt volgens mij, dat ze een langzame van geest aan de lijn heeft, want ze begint heel rustig en gearticuleerd te praten. Dat maakt me razend en inmiddels herinner ik me ook de vragenlijst en de kosten, die daaraan verbonden zitten.

Lange persoonlijke telefoongesprekken kunnen niet tijdens werkuren, anderen zijn ervoor ontslagen. Dus gauw vertel ik mevrouw Great Expectations, dat ik er noch de tijd noch het geld voor over heb om aan hun service deel te nemen. Maar ze laat zich niet afpoeieren en mijn baas staat achter mij mee te luisteren. De enige manier, waarop ik van haar af kan komen, is door een afspraak te maken. Vooruit, dan, donderdagavond om 7 uur mag er iemand bij mijn ouders langs komen. Mijn baas loopt weg, ik kan weer zijn tientallen telefoontjes, die wachten, opnemen. Dit bedrijf heeft chronisch te weinig medewerk(st)ers, geen wonder, want een lunchpauze is er niet, we moeten dan doorwerken met een stuk pizza op ons bureau. Om zes uur is de dag niet klaar, dan moeten we nog "opruimen" (d.w.z. reserveringen bevestigen), wat we tussen de tientallen telefoontjes niet konden doen. Pas om een uur of tien 's avonds kunnen we weg. Pas later leer ik, dat dit een zogenaamde "sweatshop" is, toen wist ik niet beter, dan dat dit werken in de Verenigde Staten betekende (en voor velen betekent het dat ook, nog steeds).

Donderdagavond komt plotseling en ik neem me voor meteen om de prijs van dit alles te vragen. John, van Great Expectations, arriveert klokslag 7 uur bij het huis van mijn ouders. We hebben allemaal al gegeten, ik ben voor de gelegenheid vroeg van mijn werk vertrokken, want ik wil mijn ouders niet met dit alles opzadelen.

John stelt zich voor en begint een heel verhaal, wat uitmondt in de belofte, dat ik met Thanksgiving mijn aanstaande man aan tafel zal hebben. Wat? Ik ben helemaal niet uit op een "aanstaande man", laat staan met Thanksgiving (twee maanden later). Mijn tegenvraag is: "Hoeveel gaat me dit kosten?".
Daar antwoordt John liever nog niet op (maar ik wil het weten!). Hij gaat verder met alle loftuitingen over Great Expectations, ze hebben doktoren, advokaten en andere professionelen als lid, die geen tijd hebben om vrouwen te ontmoeten, omdat hun werk zo druk is ("join the club", denk ik, al verdien ik geen honderdduizenden dollars zoals die professionelen). Ik zit er skeptisch bij en blijf om de prijs vragen. Eindelijk, rond 9 uur, noemt John de prijs: $2000. Precies wat ik verwacht, te duur, nee, veel te duur voor mij.

Rustig vertel ik hem, dat ik $9.000 per jaar verdien en dat dat niets overlaat voor zijn service. Maar het doet hem niets. Hij zal zijn baas wel bellen en die kan vast een betere prijs geven. Zucht! Iedere vijf minuten belt hij met de telefoon van mijn ouders (lokaal telefoneren is hier gelukkig gratis) zijn baas, iedere vijf minuten haalt die $50 van de prijs.
Het is een vermoeiend gedoe en uiteindelijk hebben mijn ouders genoeg van die vreemdeling in hun huis. Het is bijna elf uur en de prijs is nu $1000.
Nog steeds ver boven wat ik me kan veroorloven, maar mijn vader wil, dat ik John de deur uit werk. Great Expectations wint, zoveel jaren later nog, de prijs voor de meest volhardende verkoper! Ik schrijf met angst en beven een cheque uit voor $1000, wetend, dat ik drie dagen heb om die cheque te annuleren. John vertrekt triomfantelijk.

Heel bezorgd, omdat ik geld heb uitgegeven, dat ik niet heb, ga ik naar bed.
Ik doe geen oog dicht en 's ochtends bel ik klokslag negen uur Great Expectations om ze te vertellen, dat ik de cheque wil annuleren. Dat kan niet over de telefoon, wordt me vriendelijk door de dame aan de andere kant van de lijn verteld (het maakt niet uit hoe boos je wordt bij dit bedrijf, iedereen blijft even (irritant) vriendelijk!), u moet daarvoor naar ons hoofdkantoor in Georgetown komen.

Wat een gedoe en dat allemaal om iets, dat ik niet nodig heb! Mijn moeder biedt aan mee te gaan en ik neem dat aanbod dankbaar aan, want je hebt duidelijk ammunitie nodig om deze mensen van je af te slaan! We komen in Georgetown aan en het kantoor ziet er erg mooi uit, als een bibliotheek eigenlijk. Aan de ene kant zie je de mannen en hun persoonlijke beschrijvingen, aan de andere kant de vrouwen. Alles is met eikenhout bekleed en er is een videokamer, waar je de video's van mogelijke aanbid(st)ders kunt bekijken.

Mijn moeder en ik worden een klein kamertje binnen geloodst. Het enige waar ik aan kan denken is mijn $1000 cheque, die ik me absoluut niet kan veroorloven. Mijn moeder ziet al die dingen, die ik hierboven beschreef.
Zij vindt het wel een avontuur, een oudere man vraagt haar of zij ook lid is en we moeten nog jaren horen, hoe iemand haar wel zag zitten. Maar ik wil mijn $1000 terug!

Na lang wachten komt er eindelijk iemand om te vragen, of ik serieus mijn $1000 terug wil. Ja!! Die wil ik serieus terug! Maar hoeveel zou ik dan willen betalen voor een lidmaatschap bij deze prachtige club? En inderdaad zie ik nu ook, dat het allemaal wel erg mooi is. Mijn brein werkt koortsachtig, wat kan ik me veroorloven? Ik denk aan een lidmaatschap bij een sportschool en zeg "$300". De dame verbleekt (of is dat mijn
verbeelding?) en zegt, dat ze zo terug komt.

Mijn moeder is intussen verliefd op deze bibliotheek van beschikbare mannen en vrouwen. Ik deel haar gevoelens niet, want $1000 is serieus veel geld
voor mij en het is nog steeds niet officieel geannuleerd! Eindelijk komt
er weer iemand anders van het sales team, zoals ze zichzelf voorstellen, die mijn $300 voorstel (deed ik dat?) goedkeurt. Voor een jaar ben ik nu voor $300 lid van Great Expectations. Ik weet niet of ik blij moet zijn, hoewel Mr. Sales Team doet alsof ik de loterij heb gewonnen. Voor die $300 krijg ik ook nog een gratis video taping en foto sessie.

De foto sessie is leuk en er komen goede foto's uit. Ik ben niet zo blij met mijn video, maar we krijgen maar een kans, dus zo moet het maar zijn.
Mijn moeder vooral spoort me eindeloos aan om toch naar Georgetown te gaan.
Er zijn sociale aangelegenheden, zoals een diner op een boot op de Potomac en ik krijg heel wat "aanvragen". De service is erg netjes met privacy, iedereen heeft een nummer en een voornaam en als je iemand aanvraagt, die "ja" zegt, krijg je het telefoonnummer van die persoon.

Een tijd lang ga ik met een Amerikaan uit, die Nederlandse ouders heeft, zijn naam is Pieter. We kunnen het goed met elkaar vinden, maar de echte vonk is er niet. Ene "Clay" blijft mij maar aanvragen en uiteindelijk voel ik me genoodzaakt hem een vriendelijke brief te schrijven, waarom ik hem niet zie zitten. Ik krijg genoeg aanvragen, maar als ik dan naar de video's ga kijken (mijn ervaring is nu, dat video alles zegt, foto's niets!) blijken het niet bepaald mensen, waar ik ook maar iets mee gemeen heb.

Zo langzamerhand (Thanksgiving is allang weer voorbij, John had het niet bij het rechte eind) begin ik me te ergeren aan dit hele gebeuren. Maar het is mijn moeder, die me zegt, dat ik $300 heb uitgegeven en die moet ik tot het einde gebruiken. Zij gaat maar weer eens mee. We bekijken boeken (zoals in de bibliotheek) met mannen en haar oog valt op Rick (nummer 1721). Hij lacht zo guitig, vindt ze en ik moet toegeven, dat hij er erg leuk uitziet.
Dus vraag ik hem aan (de eerste aanvraag, die ik doe).

Een week later valt er een kaart in onze brievenbus, Rick heeft geen interesse in mij. Nou ja, ik vond hem leuk, maar kan ook zonder. Maar tot mijn verbazing komt er een week of wat later nog een kaart, weer van Rick (naar mijn idee dezelfde) die mij graag zou ontmoeten. Nu ben ik verward en ga terug naar Georgetown om de boeken nog eens na te kijken. Het blijkt, dat Rick 1721 en Rick 1720 (die ik absoluut niet leuk zou vinden!) vlak naast elkaar staan. Of ik heb het verkeerde nummer doorgegeven, of de centrale heeft het verkeerde nummer ingetoetst, ik ben in ieder geval blij, dat hij ook "nee" zei!!

Op het verzoek van Rick 1721 zeg ik "Ja" en krijg zijn telefoon nummer.
Oei, spannend! Ik heb nog nooit een man zomaar opgebeld, maar op 9 februari
1987 doe ik dat wel. Ik krijg Rick meteen aan de lijn, hij is net terug van een ski trip naar Vermont. We kletsen tot diep in de nacht en er is zeker een connectie. We spreken af om op 11 februari naar de film te gaan. Die date is zo succesvol, dat we elkaar meteen trouw zweren (love at first sight?).

Later bleek, dat Rick mij al verscheidene keren had aangevraagd, maar dat ik telkens geblokkeerd stond (omdat iemand anders mij had aangevraagd). Zo hebben wij elkaar aangevraagd! Toeval?

Na bijna 19 jaar samen kan ik alleen maar zeggen, dat dat geen verkeerde beslissing was. We zijn elkaars beste vrienden, hij is mijn steun door alle pijnen en moeilijkheden, die mijn fibromyalgie met zich meebrengt. Ik ben er om voor de kinderen en het huis te zorgen tijdens zijn vele reizen. Ik kan me geen betere partner voorstellen dan Rick, iedere dag realiseer ik me, hoe gelukkig ik ben met hem. Op 27 augustus 1987 verloofden wij ons en op 20 augustus 1988 zijn we getrouwd. We zijn tot vandaag elkaars beste vrienden.

Tot dusver deze reis in het verleden. Een emaillijst zette me tot deze terugblik aan. Onze reis morgen is maar een aantal uren weg, in minder dan 48 uur zullen we op Nederlandse bodem staan. Vreemd! Tot over een week!