Een mindere dag

Het is werkelijk waar alweer een aantal jaren geleden, dat ik ziek was.  Zelfs een verkoudheid heb ik in die tijd niet gehad.  Dat ik nu "iets" heb, word me wel duidelijk, als ik alweer een paar uur wakker lig van de pijn in mijn neus.  Ik heb er ook de typische sinushoofdpijn bij, die gelukkig wat beter wordt, als ik opsta.

Saskia heeft om negen uur een afspraak met Sharon en ik besluit alleen cardio te doen vandaag.  De crosstrainer en de fiets zijn de apparaten van keuze, ieder een half uur.  Behalve mijn gewoonlijke pijnen merk ik, dat de energie me vandaag ontbreek.  Toch volbreng ik het uur en Sharon is erg tevreden over Saskia, dus dat is mooi.

Gauw maak ik me thuis klaar en wek Kai, want hij moet naar Dr. Bonacci om te zien hoe zijn kiezen, of liever de gaten, die die achterlieten, helen.  In de wachtkamer vraagt Kai mij of de gaten achterin zijn kaken normaal zijn.  Dat blijkt het geval, hij heelt heel mooi vindt de chirurg.  Hij overhandigt Kai een spuit, waarmee hij die gaten aan de onderkant na iedere maaltijd met zoutwater moet uitspoelen.  Zo groeit het schoon dicht en niet met etensresten, die volgens de dokter de nummer een reden van infecties in zijn patienten zijn.  Hopelijk gaat Kai dat advies dus volgen!

Op de terugweg stoppen we bij Whole Foods.  Het is twee halen een betalen dag voor hun pizza's, waar de kinderen dol op zijn.  Rick en ik vinden de groentepizza's erg lekker, maar ze hebben vandaag alleen kaas en pepperoni.  Ik koop dus maar twee kaaspizza's en daarbij van de saladebar paprika, uien en champignons.  Die strooien we er vanavond dan zelf wel op.

Intussen doet het iedere keer, dat ik door mijn neus adem, flinke pijn.  Ik besluit niet te wachten tot het erger zal worden, want ik heb al heel gauw een fikse voorhoofdsholteontsteking te pakken.  Ik bel de Vienna Urgent Care Clinic en men vertelt me, dat de wachttijd ongeveer een uur bedraagt.  Prima, ik neem mijn boek wel mee.

Het lijkt niet zo druk, maar het duurt anderhalf uur voor ik eindelijk aan de beurt ben.  Gelukkig is mijn boek spannend en ik vermaak met met "patienten kijken".  Er is een moeder met haar ongeveer achtjarige zoontje, die duidelijk zijn arm heeft bezeerd.  Een amper Engels sprekende man ruziet met de receptioniste over een verkeersboete, die hij in Kansas heeft gekregen.  Zij snapt net zo weinig, wat hij nu van haar wil, als ik, zo te horen. 

Als ik eenmaal aan de beurt ben, komt er een nurse practitioner binnen.  Eerlijk gezegd heb ik die vaak liever, dan een dokter, omdat ze niet direct naar medicijnen grijpen.  Zoals ik al had verwacht heb ik sinusitis, maar ze vindt mijn keel er ook erg rood uitzien.  Daar wil ze een streptest (bacterietest) voor doen.  Meestal heb ik, als ik "strep" heb, onvoorstelbare keelpijn en dit keer niet, dus ik ben heel verbaasd, als die test positief terugkomt.

De NP schrijft voor de sinusitis een neusspray voor en raadt ook een homeopatische spray aan, die "haar boeren" in Loudoun County helpt.  Voor de sinusitis zou ze geen antibiotica voorschrijven, maar omdat ik ook "strep throat" heb krijg ik een recept voor azithromycin mee.  Pas na tweeeneenhalf uur sta ik weer buiten, een van de redenen, dat ik alleen naar de dokter ga, als het absoluut moet!  Dit was ook geen onnodig bezoek in ieder geval.

Bij Rite Aid hebben ze de neusspray niet, dus ik neem de recepten mee naar Walgreens.   Ook daar hebben ze de neusspray niet, maar ze kunnen hem morgenochtend krijgen.  Dat moet dan maar.  De antibiotica zijn er wel en ik vind ook de homeopathische spray, die de NP aanraadde.  Die helpt inderdaad, na eerst flinke pijn te doen, goed! 

Bij Starbucks tracteer ik mezelf op een shaken iced passion tea.  Die drink ik thuis buiten op, intussen blijkletsend met mijn zus, waar ik al meer dan een week niet mee heb gesproken.  Daarna doe ik mijn bikini aan en loop naar het zwembad.  Ik moet en zal even afkoelen in het water!  Dat voelt heerlijk aan!

Rick en Saskia komen ook zwemmen.  Rick krijgt zo zijn beweging op het moment, wat ik prima vind, want ik vind het eng, als hij met 30+ graden en hoge luchtvochtigheid gaat hardlopen.  Ik vind dit zwembad zo heerlijk!  De mindere dag glijdt meteen van me af.

Thuis eten we met veel smaak de pizza.  Op een ervan hebben Rick en ik de verse paprika, ui en champignons gelegd en er oregano op gestrooid.  Het is nog lekkerder, dan de gewoonlijke groentepizza's.

Katja komt op MSN, want het weer daar op St. Eustatius is vreselijk.  Het regent al sinds zaterdag, alles in haar tent en haar tent zelf is doorweekt.  Ze maakt zich zorgen om haar spullen, vooral de duurdere.  En nu wordt er een tropische storm met wind van 160km per uur voorspeld.  Ook heeft ze een nare uitslag in haar nek, waarvan ze niet weet, waar die van komt. 

Wat voelt het dan opeens vreselijk ver weg, zeg!  Ik stel haar over haar kleding gerust, die kan allemaal vervangen worden, ze heeft haar oudste kleding mee.  Wat de electronica betreft, ze hebben een huis, dus het lijkt me, dat dat daar toch droog kan blijven.  Het allerbelangrijkste is, dat Katja zelf veilig is.  Wij willen niet, dat ze met zo'n windkracht en stortregens in een tentje slaapt.  Ik druk haar op het hart desnoods in een hotel te gaan voor haar veiligheid, wij betalen dat met graagte terug. 

Als het echt zo erg wordt, kan ze misschien niet meer op het internet of zelfs opbellen, maar ik vraag haar toch morgenochtend te bellen, als het enigszins lukt.  Rick en ik maken ons eerlijk gezegd best zorgen om haar.  Hopelijk valt het allemaal mee, maar het lijkt me ook niet erg gezond, als alles de hele tijd nat is.  Opeens lijken de tien dagen tot Aruba nog heel erg lang!