Mijn eerste aardbeving!

Om een uur of vijf, nadat de "natuur heeft geroepen", zoals de Amerikanen zo mooi zeggen, lig ik net weer in bed, als ik een enorm gerommel hoor en het bed begint te schudden.  Niet alleen het bed, maar het hele huis schudt en er vallen een paar fotolijstjes om.  Al heb ik er nog nooit een meegemaakt, om de een of andere reden weet ik meteen, dat dit een aardbeving is.  Even overweeg ik de anderen wakker te maken, want Rick ligt gewoon naast me te ronken, maar het is al gauw weer voorbij, dus ik draai me om en slaap door.

Als we een paar uur later opstaan, wil Rick mijn verhaal eerst niet geloven.  Maar dan horen we op HLN, dat dit gebied inderdaad de zwaarste aardbeving sinds er gemeten wordt, heeft gehad.  Het epicenter lag hier maar zo'n 30 km vandaan en de kracht was 3.6 op de Richter schaal. 

Dat is natuurlijk voor Californie en omstreken helemaal niets, maar voor hier is het groot nieuws.  Aardbevingen zijn in dit gebied erg ongewoon en meestal heel licht.  Omdat de bodem hier anders is, dan in het westen, worden lichtere aardbevingen meer en in een groter gebied gevoeld hier aan de oostkant van de VS.  Het was toch wel een ervaring, moet ik zeggen,  al zou ik geen zwaardere beving willen meemaken. Weer iets om van mijn "bucket list" te schrappen.

Natuurlijk is die aardbeving ook het gesprek van de dag.  Onze overbuurman dacht, dat het een laag overvliegende helicopter was en andere buren dachten aan een erge explosie op de snelweg, die naast onze buurt loopt of bij het metrostation.  Vreemd genoeg lijk ik de enige te zijn, die meteen "aardbeving" dacht.

Tijdens mijn (korte, want het is te warm en vochtig voor hem) wandeling met Cosmo ga ik even langs Niall en Serena.  Aoife kwam hier op het laatste moment logeren gisteravond, omdat het rioolwater in hun douche naar boven kwam.  Dat stonk verschrikkelijk, dus erin slapen was niet lekker.  Vorig jaar is hun hele basement daarmee ondergelopen, dus ze balen verschrikkelijk.

Gelukkig blijkt het dit keer tot de douche beperkt te blijven en zal er een loodgieter komen om de leidingen door te spoelen.  Ik bied het gebruik van onze douches aan, maar Serena is van plan te gaan zwemmen en dan bij het zwembad te douchen.  Ze wonen in een oud huis en er staan enorme bomen in hun tuin, waarvan de wortels door de leidingen groeien.  Dat probleem hebben meerdere bewoners van onze beboste buurt.

Eigenlijk zou ik vandaag een gewichtenroutine moeten doen, maar ik kan me er niet toe zetten.  Mijn boek is precies op het heel spannende deel beland, dus ik kies voor een half uur afzien op de stairmaster.  Afzien, want ik moet van mezelf een niveau hoger lopen, dan gewoonlijk.  Met zo'n spannend boek gaat de tijd gelukkig redelijk snel voorbij.

Kai is inmiddels op en vertoont nog steeds geen enkele zwelling.  Het lijkt me sterk, dat dat na vandaag nog gaat komen, dus hij heeft geluk daarmee.  Vannacht heeft hij ook voor het eerst geen pijnstiller hoeven nemen, dus dat gaat helemaal de goede kant op.

Voor het eerst in lange tijd heeft Rick een rustige dag op zijn werk en stelde voor, dat ik naar Reston zou komen voor de lunch.  Dat laat ik me geen tweede keer zeggen, want het Reston Town Center heeft allerlei gezellige restaurants en Ricks kantoor ligt er vlak naast.  Rick neemt meestal of zijn eigen lunch mee, of gaat naar Cosi voor iedere keer weer dezelfde sandwich, dus voor hem is het ook een uitje.

De keuze is snel gemaakt, want ik wil graag buiten eten en, al heeft vrijwel ieder restaurant hier een terras, dat van Clyde's is een van de gezelligste en ligt helemaal in de schaduw.  Met het briesje, dat waait, voelt het, ondanks de 34 graden, heel aangenaam hier.  Het zit dan ook vrij vol, maar er is nog een tafeltje over voor ons.

Het mooie terras van Clyde's

Met deze hitte hebben we zin in licht eten.  Rick neemt de steak salade (wat een flinke portie is!) en ik de halve tonijnsalade sandwich met gazpacho soep.  Ik ben helemaal blij met mijn keuze, die ook nog eens met een groene salade komt en dat voor onder de $10.  Het smaakt allemaal verrukkelijk en ik heb opeens het gevoel, dat ik ergens in Zuid-Frankrijk zit.  Als ik dat tegen Rick zeg, blijkt, dat hij ook een "Mediterranees" gevoel kreeg hier.  Grappig!

Natuurlijk moet Rick meteen na het eten weer terug aan het werk, dus ik rijd huiswaarts.  Onderweg stop ik bij Home Depot, want ik wil graag een fan voor op het deck.  Dat zal het vertoeven daar nog aangenamer maken en ik heb een stille hoop, dat het de muggen ook weg zal blazen.   Ik word heel vriendelijk geholpen en de medewerker vindt de grote staande fan voor $20 een "steal", wat het natuurlijk ook is.  Volgens hem heb ik er twee nodig, maar ik probeer het eerst maar eens met een. 

Thuis wacht Saskia al met smart op me, want ik ben op het moment haar enige "vriendin" met wie ze naar het zwembad kan.  Alleen wil ze niet en de meeste van haar vriendinnen zijn of op kamp of op vakantie.  Terwijl ik mijn badpak aantrek, gaat de telefoon.  Aoife heeft toch ook wel zin om te gaan, dus een heel blije Saskia heeft opeens een "echte" vriendin om haar bezig te houden.  Ik vind het wel prima en klets gezellig bij met ons overbuurmeisje van Katja's leeftijd, terwijl het lauwe zwembadwater toch nog wat verkoeling geeft.

Rick komt vroeg thuis om Saskia op te gaan geven voor het duikprogramma bij de plaatselijke Dive Shop.  Saskia heeft nog precies genoeg tijd om de theorie en de zwembadlessen te volgen, voor we naar Aruba gaan.  Dan kan ze in Aruba de open water duiken doen en haar brevet halen.

Daarna gaan we met zijn vieren naar Fairfax Corner.  Daar hebben we een reservering bij P.F. Chang's, Saskia's favoriete restaurant.  Hier hebben ze ook genoeg zacht eten voor Kai.  Langzaam begint hij al iets "hardere" dingen te eten en dat gaat goed.  Ik deel een spicy chicken met broccoli met hem, wat zoals altijd heerlijk smaakt.  Dit is een van die restaurants, waar ik het niet kan laten altijd hetzelfde te bestellen. 

De kinderen willen nog graag een van de mini desserts.  We hebben ook kaartjes voor Despicable Me, wat nogal een populaire film is, dus Rick gaat alvast plaatsen reserveren in de bioscoop.  Saskia en ik delen een "red velvet" toetje, wat erg lekker is.  Zelfs de mini desserts zijn mij nog teveel om alleen te eten.

Rick heeft onze favoriete plaatsen, waar we onze voeten op de railing kunnen zetten, gereserveerd.  De film is werkelijk hilarisch!  Ik wist niet goed, wat ik me ervan voor moest stellen, maar ik lach regelmatig hardop en op een vreemde manier is hij ook aandoenlijk.  Er zitten ook een paar grappen in, die werkelijk alleen volwassenen zullen begrijpen.  Alweer zo'n film, die leuk is voor vrijwel alle leeftijden.  Alleen jammer van de vrouw in het publiek, die telkens telefoontjes kreeg en niet de beleefdheid had de zaal te verlaten, maar keihard haar gesprekken voerde. 

Het gezellige Fairfax Corner met de bioscoop op de achtergrond (doet me altijd aan Back to the Future denken)

Thuis zitten we nog lang buiten.  De fan lijkt te werken tegen de muggen, maar dit is natuurlijk pas een avond.  Tegen elven horen we gerommel in de verte en zijn net op tijd binnen, als er een fiks onweer losbarst.  De vrijwel onophoudelijke bliksemschichten zijn het juiste flitsende einde van deze spectaculaire dag!