Zonnebloemen

Mijn eerste daad is weer kijken, hoe Kai de nacht heeft doorstaan.  Dat is gelukkig weer prima en hij blijft nog lekker uitslapen.  Hij heeft deze week niets anders, dan gewoon beter worden, op zijn agenda staan.  Precies, waarom ik de afspraak voor deze week maakte.  Rust helpt helen, tenslotte.

Saskia en ik vertrekken naar de sportschool, waar Sharon met haar werkt.  Intussen wissel ik ieder kwartier van apparaat.  Zo af en toe hoor ik Saskia lachen.  Straks gaat ze sporten nog leuk vinden!  Het uur vliegt voorbij en Sharon is zeer tevreden over Saskia's inzet. 

Toen wij in New York waren voor Ricks International School reunie, leerde ik zijn vroegere schoolgenote Nanette kennen.  We konden het meteen goed met elkaar vinden en ook Nanette heeft fotografie als hobby.  Omdat zij ook in deze omgeving woont, spraken we af in de zomer eens samen op een fotografieexcursie te gaan.  Nanette is onderwijzeres, dus heeft de hele zomer vrij.

Via Facebook hielden we contact en vandaag was voor ons beiden een dag zonder andere verplichtingen.  Nanette komt hierheen en samen rijden we naar Maryland.  We gaan een gedeelte van onze omgeving verkennen, waar we beiden nog nooit zijn geweest.

Vlak over de grens met Maryland neem ik de River Road afslag naar het westen.  Deze prachtige weg leent zijn naam aan het feit, dat hij mijlenver vlak langs de Potomac rivier loopt.  Die rivier kent vele gezichten, waaronder Great Falls en het veel rustigere gedeelte met de monumenten van Washington erlangs. 

Hier staan de grootste landgoederen langs de weg.  We zijn wat gewend in Virginia, maar nu zien we, dat het zelfs nog groter kan!   We vergapen ons aan de enorme luxe, maar zijn het erover eens, dat wij nooit in zo'n paleis zouden willen wonen. 

Al kletsend en elkaar beter leren kennend (we blijken heel wat gemeen te hebben, wat meteen een band schept), komen we in Potomac Village aan.  Van tevoren heb ik online een restaurant uitgezocht om te lunchen.  Dat wordt de Hunter's Inn hier.  Ik had die uitgekozen, vanwege hun terras, maar het is snikheet en we snakken allebei naar de koelte van de airconditioning. 

Binnen is het decor volgens mij niet veel veranderd, sinds eind jaren 70, toen het restaurant opende.  Tafels met witte tafelkleden en jachttaferelen aan de muur,  allemaal nogal stijfjes.  Het is duidelijk ingesteld op een oudere clientele.  Des te verrassender is het menu, want daar staan een aantal interessante gerechten op, die voor de oudere Amerikaanse garde op zijn minst gewaagd zijn. 

Nanette bestelt mais en crab chowder met een salade.  Ik kies de citrussalade, een lekker frisse salade met appel, mandarijn, blauwe kaas en gegrilde kip.  De combinatie werkt om de een of andere reden en is precies goed voor een warme dag, als vandaag.   Intussen kletsen we bij over New York.  Dat waren een bijzonder leuke paar dagen, hopelijk gaan we volgend jaar weer.

In dit gebied zijn er een aantal natuurgebieden, waar velden met zonnebloemen worden geplant.  Ergens las ik over het McKee-Beshers WMA, zo'n vijftien kilometer van Potomac Village, waar zulke velden te vinden zijn.   Na de lunch gaan we ernaar op zoek.

Eerst rijden we nog steeds langs de prachtigste huizen, die eigenlijk de benaming "paleis" verdienen.  Langzaamaan wordt de omgeving landelijker en gaan de snelheidslimieten omlaag.  Het is hier prachtig!  Niet zo heuvelachtig, als in Virginia, maar net zo groen.  We zien borden voor het natuurgebied, maar rijden (blijkt later) de parkeerplaats voor de zonnebloemen straal voorbij.

We zien maisvelden en andere gewassen, maar geen zonnebloemen.  Na een mijl of vijf wordt het duidelijk, dat we te ver zijn gereden.   Ik draai de van en we besluiten ieder pad naar rechts in te slaan.  Het eerste is een grintpad, dat naar de rivier leidt.  We lopen naar het water en genieten van de stilte en de weerspiegelingen, maar zonnebloemen zijn nergens te bekennen. 


De Potomac is hier heel rustig (maar verraderlijk, ook hier staan grote waarschuwingen voor verdrinken)

In een veld met onbekend gewas zien we een aantal herten grazen.   In ieder geval kunnen we de wilde dieren van ons "te zien" lijstje voor vandaag schrappen.  We hebben nu spijt, dat we geen kaart hebben uitgeprint.   De volgende afslag is weer een grintweg, dit keer door een jachtgebied.  Overal staan waarschuwingen en we verwachten half de kogels om onze oren te krijgen.


Het hert ziet ons ook

Maar... driemaal is scheepsrecht in dit geval.  De derde afslag is een parkeerplaats en daar staan twee auto's.  Hoe we dat eerder hebben gemist?  Het zonnebloemveld blijkt er vlak naast te liggen, maar is vanaf de weg vrijwel niet te zien. 

In ieder geval is het helemaal de moeite waard!  Er staat een vrouw te schilderen en wij beginnen meteen met fotograferen.  Wat idyllisch is dit!  Grote gele bloemen zo ver als we kunnen zien.  Goudvinkjes vliegen van de ene naar de andere, maar blijven niet lang genoeg zitten om te fotograferen.  De bijen zijn duidelijk ook dol op deze bloemen en we zien een, ook te schichtig, felblauw vogeltje.


Dit alles ligt natuurlijk wel in de volle zon en het is 31 graden in de schaduw, met de luchtvochtigheid voelt het zeker als veertig graden aan.  Al gauw druipt het zweet me in de ogen.  Het is prachtig, maar lang houden we het helaas niet uit. 

Nanette kan helemaal niet tegen de hitte en als zij aangeeft echt terug de airco van de van in te willen, moet ik toegeven daar ook aan toe te zijn.  Alleen had ik nog langer "geleden", maar in de van zet ik de lucht keihard op ons en liggen we even gewoon te genieten van de koelte.  Poeh!!!  Hopelijk zijn de foto's gelukt.

Op de terugweg stoppen we nog even bij een oud eenkamerschooltje.  Helaas is dat museumpje gesloten.  Terug in Potomac Village smachten we naar een koud drankje.  Bij de Safeway kopen we soda's en iced teas.  Dat smaakt lekker!!


Het schooltje

Voor de rit naar huis stel ik voor door Washington te rijden, in plaats van via de ringweg.  Nanette is daar helemaal voor, want zij komt vrijwel nooit in de stad en is er wel dol op.  We komen langs Ricks kantoor in de stad en rijden dan door het pittoreske Georgetown.

Nanette's vader was Fins-Amerikaans en haar moeder Duits.  Als kind heeft zij in Iran en allerlei Europese landen (waardoor ze naar de Copenhagen International School ging) gewoond.  Ze vertelt, dat ze daarom zo graag in dit gebied woont.  Georgetown doet haar aan Europa denken en we hebben het erover, dat alle terrasjes (bijna elk restaurant heeft er wel eentje tegenwoordig, al dan niet gezellig) ook een enorme "ver-Europasering" (is dat zelfs een woord?) zijn. 

Het is nog net te vroeg om de HOV banen van de I-66 te trotseren (dat mag alleen met twee of meer in de auto).  Ik neem de US-29 dus terug, wat ook eigenlijk een veel leukere weg is.  Thuis leen ik nog een boek, waar ze in is geinteresseerd, aan Nanette en dan nemen we weer afscheid.  We zijn vastbesloten deze zomer nog eens wat te ondernemen samen.

Kai, die nog steeds geen teken van zwelling vertoont (zal dat morgen komen, zoals Susan gisteren voorspelde?), vertelt, dat de pudding op is.  Zo'n mededeling van hem betekent, dat hij meer wil en ik neem hem mee naar Safeway, zodat hij zelf zijn lievelingshapjes kan kiezen. 

Daar kopen we, behalve verschillende soorten pudding (wat de kinderen daaraan vinden, weet ik niet, ik vind het verschrikkelijk!), ook Chef Boyardee ravioli en spaghetti, want die zijn lekker zacht.  Verder wil Kai de quiche lorraine wel proberen.  Harder eten durft hij nog niet en ik dwing verder niets, al zou ik liever zelf dingen voor hem koken. 

Rick komt heel moe uit zijn werk terug, want hij vertrok vanochtend al voor vijven.  Hij gaat eerst even slapen en wil dan graag Thais eten.  Saskia eet bij Aoife en Kai zijn eigen prakje, dus we bestellen samen van Tara Thai.   Ik kan het niet laten, de soft shell crabs staan op hun menu en dan moet ik ze hebben.  Ze smaken heerlijk! 

Het is erg warm en vochtig buiten, maar dat weerhoudt mij er niet van buiten te zitten.  Ondanks de Off! vinden de stekende insekten mij echter feilloos.  Na de zoveelste kriebelende bult geef ik het op.  Ik vlucht de koele huiskamer in en kijk voor de rest van de avond romantische films (Sweet Home Alabama en Bride Wars).

Saskia zou bij Aoife gaan logeren, maar zij hebben problemen met hun afvoer, waardoor het huis stinkt.  Rick haalt de meisjes dus op en ze slapen hier.  Wel heel vervelend voor Niall en Serena, want dit gebeurde vorig jaar ook, hun hele basement werd toen vernield en de stad deed er verder niets aan.  Nu zijn ze net klaar met opruimen en gebeurt het weer.  Ik kan me hun wanhoop met Vienna niet eens voorstellen!  Ik zou razend zijn!

Meer foto's van vandaag staan hier.