Scott's Run wandeling met Cosmo (en foto's)

Heel vreemd, midden in de nacht word ik wakker en iedere keer, als ik door mijn neus adem doet het pijn.  Het lijkt wel of de binnenkant van mijn neus helemaal rauw is, het voelt schrijnend aan.  Toch ben ik niet verkouden.  Zou het door het chloorwater van het zwembad komen?  Het duurt een paar uur voor ik weer in slaap kan vallen.

Gisteravond wilde Rick al niet, dat ik naar Sharons klas van half negen zou gaan.  Hij vond, dat ik mijn spieren wat rust moest geven, want ik voel ze nog flink van die resist-a-ball training!  Toch was ik het nog half van plan, maar na een bijna slapeloze nacht blijf ik met plezier wat langer liggen!

Na het zware onweer van gisteravond zijn alle ramen beslagen van de vochtigheid.  Ik ga dan wel niet "officieel" sporten, ik wil wel wat beweging vandaag.  Zaak is om naar een schaduwrijke plek te gaan, want het is weer berewarm buiten en vooral voor Cosmo veel te heet om in de zon te wandelen.  Het W&OD pad met zijn asfalt is dus geen goede keuze.

Great Falls hebben we vorige week al bezocht, al zijn daar natuurlijk ook nog een heel aantal andere paden te bewandelen.  Mijn keuze valt op Scott's Run Nature Preserve.  Dat is geen moeilijke wandeling, maar er zitten wel een paar fikse heuvels bij, zodat ik toch het gevoel krijg wat beweging te hebben.

Cosmo springt met veel enthousiasme in de van. Het park is ongeveer tien minuten rijden van ons huis via de Washington beltway, die om deze tijd van de dag niet druk is.  Er staan een paar andere auto's op de parkeerplaats. 

Op het hoofdpad komen we een paar andere honden met hun baasjes tegen.  Veel mensen laten hier hun honden loslopen (mag officieel niet, maar er zijn hier geen boswachters o.i.d.).  Met Cosmo durf ik dat nog steeds niet, want zodra hij een hert ziet, is hij verdwenen.

We lopen twee keer Scott's Run over en dan de steile heuvel op.  Opeens zijn we alleen met de natuur.  Ik vind het weer honderd procent genieten.  We lopen langs het kabbelende riviertje (hier in Virginia "run" genoemd), dat uitmondt in de grote Potomac.   Voor het die rivier inloopt, komt het met de dichtstbij Washington zijnde waterval naar beneden.  Door de recente onweersbuien zit er flink wat water in de waterval.

Dit plekje blijft zo idyllisch, ik ga even op een omgevallen boomstam zitten om van de rust te genieten.  Cosmo poseert gewillig voor een paar foto's en ik fotografeer de waterval en de rivier.  In de verte zie ik een groepje van zeker tien vlinders boven het water dansen.   Het is wel enorm warm en vochtig en ik geef Cosmo regelmatig water.  Toch blijf ik maar niet te lang, want hij heeft het duidelijk erg warm.


De airco van de van voelt weer heerlijk aan!  Op de terugweg hoor ik op de radio een reclame voor Trader Joe's en besluit meteen daarheen te gaan.  Ik ben dol op deze supermarkt, maar om de een of andere reden is hij niet op mijn "radarscherm".  Ik vergeet, dat TJ's er is, terwijl de dichtstbijzijnde maar zo'n vijf kilometer weg is. 

Na Cosmo thuis afgezet te hebben, ga ik meteen door.  In vergelijking met Costco is Trader Joe's een paradijs!  Hun produkten zijn heel goed geprijsd, omdat ze direct van de leverancier kopen.  Alles is ook van prima kwaliteit.  Dat niet alleen, maar er lopen ook medewerkers rond met een "?" op hun rug, die er enkel zijn om vragen te beantwoorden.  Ik kom hier veel te weinig!

Naast de Trader Joe's zie ik een kleine apotheek, Tysons Pharmacy, die hier vrij ongewoon zijn.  De CVS, Rite Aid en Walgreens hebben die taken overgenomen, maar zo af en toe is er nog prive bedrijf.  Ik ga er binnen en vraag aan de apotheker, wat die rare pijn in mijn neus kan zijn en of er iets tegen te doen is.  Hij denkt aan een allergie of droogte door de airco (heb ik anders nooit last van) en raadt een zoutspoeling aan. 

In plaats van een moeilijk te gebruiken neti pot heeft hij een makkelijk spuitflesje te koop, dat hetzelfde resultaat heeft.  Blij om een plaatselijke leverancier te ondersteunen, koop ik het en gebruik het thuis ook meteen.  Hij heeft niets te weinig gezegd: makkelijk te gebruiken en net als de neti pot.  Deze apotheek ga ik vaker gebruiken.

Thuis word ik meteen belaagd door vier veertienjarigen, die zooooo graag naar de mall willen.  Geen van de andere ouders wil hen daarheen brengen, dus ik offer me op met als voorwaarde, dat iemand anders ophaalt.  Dat is volgens Saskia al geregeld, dus ik breng de dames naar Tysons Corner.   Ik druk Saskia wel op het hart, dat ze voor half zes thuis moet zijn, want ze heeft vanavond haar eerste SCUBA klas.

Inmiddels is het helemaal zonnig geworden en de vochtigheidsgraad is ook flink omlaag.  Perfect om naar het zwembad te gaan, dus.  Daar tref ik zowaar een paar andere vriendinnen en klets even bij.  Vroeger was dit het verzamelpunt voor al onze bekenden, maar naarmate de kinderen ouder werden, kwamen de ouders steeds minder.  Heel rustig zwem ik tien baantjes met mijn hoofd boven water en ga dan liggen lezen. 

Ieder uur om kwart voor is er een kwartier pauze en moeten alle zwemmers onder de vijftien het water uit.  Dat wordt altijd omgeroepen en dit keer wordt er ook gezegd, dat het zwembad al om half vijf dicht zal gaan vandaag voor een zwemwedstrijd van het zwemteam vanavond.  Balen!  Gauw zwem ik nog eens tien baantjes en lees wat meer. 

Als ik naar huis loop, meen ik in de verte gerommel te horen.  De lucht is echter zonnig en helderblauw, dus ik zal het me wel verbeeld hebben.  Al gauw begint het echter te betrekken en wordt het gerommel steeds sterker.  Het krekeltje van mijn Weatherbug op de laptop begint te tsjirpen: we hebben een "severe thunderstorm warning".  Het klinkt in ieder geval heel dreigend, maar zoals wel vaker bereikt het zware weer ons niet.

Rick belt om half zes, of Saskia klaar staat, want de SCUBA klas begint over een kwartier.  Euh, nee, die is nog niet eens thuis van de mall!  Ik bel gauw haar mobieltje en het blijkt, dat ze toch moeite hadden een andere ouder te vinden om ze op te halen, dus zijn ze nu laat.  Had ik nu maar gewoon gezegd, dat ik ze op zou halen!

Rick belt de duikschool en het blijkt niet zo erg te zijn, dat ze laat zullen zijn.  Bij thuiskomst trekt Saskia gauw haar zwempak aan en gaan ze op weg.  Rick roept me nog toe maar niet op ze te rekenen met het avondeten.   Ik zie Kai's ogen al oplichten, want die had niet zo'n zin in mijn geplande maaltijd.

Uno's bezorgt sinds kort en na een telefoontje vind ik uit, dat wij in hun "gebied" liggen.  Kai bestelt een "wowza" flatbread en ik degene met kreeft, geitenkaas en spinazie.  Ze blijken nog een special te hebben ook, twee flatbread voor $19,95.  Ze worden lekker warm bezorgd en smaken voortreffelijk!  Een half uurtje later wordt er zelfs nog opgebeld om te vragen, hoe onze bezorgingservaring was.  Keurig!

Saskia en Rick komen pas tegen half elf thuis en Saskia heeft nog niets gegeten.  Ze is wel heel enthousiast, want ze weet al zoveel (heeft in Aruba al het een en ander geleerd de afgelopen paar jaar), dat ze misschien minder lessen hoeft, dan gewoonlijk.  Sommigen vroegen, of Kai niet geinteresseerd is zijn duikbrevet te halen.  Het antwoord daarop is een volmondig "Nee" (althans tot nu toe).  Hij is nooit dol op zwemmen en water geweest en heeft, net als ik, genoeg aan snorkelen.