Mijn Fitbit trilt om kwart voor zeven en Rick wordt ook net wakker. Het heeft vannacht weer flink huisgehouden, maar nu schijnt de zon. Dat maakt de wereld altijd een stuk vrolijker. Ik maak ontbijt en begin daarna aan mijn cardio.
Het elliptische machientje heeft zich helaas niet miraculeus hersteld en nu blijkt de Fitbit app ook buiten commissie te zijn. Gelukkig doet het horloge zelf het nog wel en zo houd ik dan maar alle statistieken bij.
We gaan op mijn verzoek naar het Starbucks cafe in het Pan Am Center. Ik moet namelijk op tijd weg, want heb om tien uur bij Jocelyn afgesproken. Zij woont ongeveer twintig minuten rijden hiervandaan, helemaal aan de andere kant van Vienna.
Het is maar goed dat ik wat vroeger aankom, want er blijken nogal wat files te zijn op onze weg naar Potomac, Maryland. Hiervoor moeten we de rivier over en de brug is onder constructie met bijbehorend langzaamrijdend verkeer.
Na bijna een uur komen we toch nog op tijd voor onze kaartjes van kwart voor elf aan bij het Glenstone Museum. Jocelyn is hier al een keer geweest, maar voor mij is het nieuw. Toegang is gratis en kaartjes moeilijk te krijgen dus ik ben Jocelyn dankbaar dat ze dit geregeld heeft.
Binnen krijgen we uitleg over hoe het complex in elkaar zit. Helaas zijn een aantal paden gesloten, want er is een "heat advisory" en er is geen schaduw langs die paden. Verder mag er binnen niet gefotografeerd worden wat ik ook altijd jammer vind.
Het eerste gedeelte is buiten en inderdaad compleet in de zon. Het eerste bouwwerk spreekt me aan met zijn geometrische vormen. Jocelyn doet mee met mijn dagelijkse themafoto groep en haar object deze maand is Galo, een Portugese haan. We besluiten Galo en Faeloria samen op de foto te zetten voor onze inzending van vandaag.
Dan zien we bovenop de heuvel de kop van een dier. Wat voor dier is niet duidelijk. Het zou een schaap kunnen zijn, maar ook iets anders. Het is helemaal gemaakt van bloemen, erg mooi.
Het laatste beeld dat we vandaag buiten kunnen zien is van Alex da Corte. Het heeft een mobiel element dat aan Alexander Calder doet denken en Pino zit op de maan. Deze vogel is blauw net als in Nederland, terwijl de Amerikaanse Big Bird geel is. Deze kunstenaar wil het kinderlijke uit ons halen, maar ook het volwassen leven weergeven.
We hebben het flink warm en zijn blij dat we nu bij de Gallery aan zijn gekomen. In dit gebouw staat en hangt moderne kunst. Ik ben blij wat werk van Alexander Calder, de uitvinden van de mobile, te zien.
Ook onderstaand werk (van het internet geplukt, geen eigen foto, net als de werken hieronder) spreekt me aan. Het heet "Cathedral" en is van Bob Thompson. Behalve Calder hangen hier geen kunstenaars waar ik van gehoord heb.
Het landschap is ook heel mooi
Nadat we alles in de Gallery gezien hebben lopen we naar het cafe voor een vroege lunch. Ik neem een bijzonder smakelijke kop perzik gazpacho en een salade met boerenkool, spruitjes, quinoa en kikkererwten met een tahini dressing. Dat is ook een lekkere combinatie.
Het lijkt wel Monet
Na het eten lopen we naar The Pavillions. Deze gebouwen alleen al zijn interessant om te zien. Binnen treffen we meer dan tien zalen met moderne kunst. De meeste zalen laten het werk van een enkele kunstenaar zien.
Mijn favorieten zijn de twee zalen met werk van Alex da Corte (dezelfde als het Pino werk). Hij heeft in de ene zaal een miniatuur dorpje met advertentieborden van alle bekende fast food ketens opgezet. In de andere staat het neon "hel huis". Het is heel kleurrijk en voor Jocelyn roept het jeugdherinneringen op van een populair kinderprogramma waar ik wel van gehoord heb, maar nooit echt gekeken.
In de andere interessante zaal zijn de muren helemaal geverfd alsof we in een bos zijn, maar heeft raampjes met tralies. Aan de muur hangen ook wastafels waar water uit stroomt. Verder liggen er op de vloer stapels kranten uit 1992, het jaar dat Clinton verkozen werd.
Deze artiest is een homoseksuele man en deze hele zaal gaat over de AIDS epidemie en hoe daar in het begin nauwelijks aandacht voor was. Pas toen Clinton president werd kwam er schot in de medicijnen en het besef van hoe erg de ziekte was. Echt kunst die je aan het denken zet.
De laatste paar zalen snappen we geen van beiden. Ze zijn erg politiek en dat heeft onze interesse niet echt. We lopen terug naar de auto en vangen de terugrit aan. Bij Jocelyn aangekomen neem ik afscheid tot de 29e als Rick en ik bij hen gaan eten.
Op weg naar huis stop ik nog even bij Whole Foods voor wat garnalen als happy hour snack voor vanavond. Rick zit als ik thuiskom in een vergadering, maar laat weten dat hij daarna naar het zwembad wil. Daar wacht ik dan wel op, want voor baantjes trekken heb ik geen fut meer.
Het is een lekkere verfrissende plons in het water. Veel van de zwembaden in deze omgeving hebben op het moment de temperatuur van badwater.
Ons zwembad heeft echter een soort waterkanon dat ze 's nachts aanzetten. Daarmee wordt het water een aantal graden afgekoeld en is het een lekkere temperatuur.
Thuis maken we ons klaar voor het happy hour met Chuck en Christine. We praten over van alles en nog wat en moeten altijd echt elkaar dwingen gedag zeggen, anders komen er telkens nieuwe onderwerpen naar boven drijven.
Rick gaat na afloop ons eten halen in Vienna. Ik heb voor de verandering van Viet Aroma besteld en Rick haalt Tex-Mex van Anita's voor zichzelf. En zo is deze donderdag ook weer omgevlogen!
0 reacties:
Een reactie posten