Over een ritje naar de Nederlandse ambassade

De wekkers zijn voor half zeven gezetten en met vereende krachten maken we onszelf en de kinderen klaar om op tijd naar de ambassade te gaan. Onze afspraak is voor tien over negen en je weet nooit met het verkeer hier in Washington. 

Met twee auto's gaan we op pad en halen ontbijt van Panera voor Katja, Fiona en mij en dan koffies en broodjes van Starbucks voor Rick en Kevin. We vertrekken om acht uur vanaf Starbucks en drie kwartier later zijn we bij de ambassade. 

We kunnen bij het gebouw parkeren en worden na uitleg waarom we er zijn toegelaten. We nemen plaats in de consulaire sectie waar een andere familie met kleintjes net klaar is. Van de moeder horen we dat er een apostille nodig is bij de geboortebewijzen van de kinderen. Zij heeft die niet voor haar kinderen en Katja ook niet voor Fiona en Nico. 

Orlean, met wie ik via email al heel wat contact heb gehad, zegt dat vandaag alles gedaan kan worden en dan moeten de geboortebewijzen met apostilles binnen vier weken bij de ambassade zijn. Ik ga me daarover ontfermen, want Katja heeft het al zo druk. 

Als eerste ben ik aan de beurt en ik heb alle benodigde documenten gelukkig mee. Ik heb namelijk een Verklaring van Behoud van het Nederlanderschap, omdat ik het zeven jaar kwijt ben geweest. Toen veranderde de wet dat je de nationaliteit van je huwelijkspartner kon aannemen en vervolgens heb ik na een hele procedure het Nederlanderschap terug gekregen en de kinderen ook. 

Rick neemt Fiona mee naar buiten, want die wordt vervelend in die kleine ruimte. Katja's paspoort is net als dat van mij en voor de kinderen gaat het ook snel. Ik vind het toch wel erg leuk dat mijn kleinkinderen de Nederlandse nationaliteit ook krijgen. Na een uurtje staan we weer buiten. 

We rijden een andere weg terug door een mooi parkachtig deel van Washington. Het spitsuur is voorbij en ik ben ook erg opgelucht dat deze paspoort afspraak gedaan is. Nu alleen die geboortebewijzen nog, maar dat moet ook goed komen.

Eenmaal weer thuis gaan Katja en Kevin inpakken. Rick ontfermt zich over Nico en ik neem Fiona naar buiten om te fietsen. Daar vroeg ze al de hele ochtend om. Ons plein is perfect om te oefenen. Ik denk er nu over om ook voor hier een fietsje te kopen.

Voor de lunch bestellen we allemaal een salade van Cava. De mijne is met spinazie, tomaat, komkommer en lamsvlees. Het blijft niet mijn favoriet, geef mij maar een poke bowl voor dezelfde prijs. Fiona eet het laatste bakje met Paw Patrol macaroni en kaas en Nico van alles en nog wat. 

Dan is het toch weer tijd om afscheid te nemen. Fiona vindt dat altijd heel moeilijk en klampt zich als een aapje aan me vast. Ik vind het ook nooit leuk, maar we hebben weer mooie herinneringen gemaakt en van elkaar genoten. 

Nadat we het gezinnetje uit hebben gezwaaid loop ik naar het zwembad. Ik zwem tien baantjes en heb nu 18 kilometer gezwommen. Morgen hoop ik weer een hele kilometer te doen. De (Country) muziek staat weer keihard en ik wil mijn Duolingo lessen doen. Ik vraag dus om het zachter te zetten en eerst gebeurt dat niet. Als ik het tien minuten later nog eens vraag gaat het volume iets omlaag.

Deze lifeguards zijn de slechtste die we ooit gehad hebben. Het zijn allemaal tieners, die niet uit Vienna komen. Ze nemen de baan niet serieus en een aantal weken geleden is er recht onder de neus van een van de lifeguards een kind bijna verdronken. De jongen zat met een vriend te praten. Lorraine en Chuck zitten in het bestuur van het zwembad en komen nu vaak om te checken of alles volgens de regels gaat. 

Ook vandaag is Lorraine er en ziet een aantal dingen, die niet volgens de regels gaan. De kinderen, want dat zijn ze feitelijk nog, denken dat er geen supervisor is en gedragen zich ernaar. De leden betalen de salarissen en er zijn al veel klachten geweest. 

Om kwart voor vier gaat het zwembad dicht voor een zwemteam wedstrijd en Lorraine en ik lopen terug naar huis. In de verte zien we al heel donkere wolken. Er zijn weer onweersbuien voorspeld.

Op weg om Orion op te halen zien we flinke bliksemschichten. Helaas voor Orion komt dat onweer over ons heen. De bliksem lijkt soms wel op ons huis gericht te zijn. Ik heb het zelden zo zien flitsen en de donder direct erna. Het komt met bakken naar beneden en dat water hebben we niet meer nodig.

Het nieuws bericht ernstige overstromingen en riviertjes, die buiten hun oevers treden en in gevaarlijk snel stromend water veranderen. Er zijn altijd idioten, die de waarschuwingen negeren en toch over overstromende wegen gaan rijden. Onderstaande is dan het gevolg. 

Vanavond hier in Vienna, meer dan vijf centimeter regen in een half uur 

Als het wat lichter wordt gaat Rick zijn avondmaal van Plaka Grill halen. Ik laat mijn favoriete yakitori bezorgen van Genki. En nu ga ik op zoek naar een programma dat Lorraine aanraadde.