Moe!

Om half vijf hoor ik Cosmo hard hijgen aan Ricks kant van het bed, maar Rick beweegt zich niet. Ik sta dus maar op en laat hem naar buiten. De laatste tijd zeurt Cosmo steeds vaker midden in de nacht en ik heb geen idee waarom. Als het zo door blijft gaan, ga ik hem laten nakijken bij de dierenarts.

Als ik opsta ben ik al doodmoe hierdoor en mijn spieren werken niet mee. Ik ben blij, dat om kwart over acht de core training begint. Eens te meer ben ik superdankbaar voor mijn DRAAKJE, want die heeft stoelverwarming. Wat een luxe op zo'n koude ochtend!

De zon schijnt gelukkig ook uitbundig en na de fitness neem ik Cosmo mee voor een lange wandeling. Het waait flink en dat maakt het guur, maar de zon maakt veel goed. Cosmo vermaakt zich prima met het rollen in de bergen met bladeren. Overal om ons heen horen we de blazers, want dit weekend hebben vrijwel alle bomen hun bladeren verloren. Er is nog wel zo af en toe felle kleur te zien, maar deze herfstperiode duurde veel korter, dan vorig jaar, helaas.

Na het drukke weekend moet ik vandaag even pas op de plaats maken van mezelf. Ik heb me voorgenomen te gaan werken aan de Nederlandse beschrijving van verschillende wandelingen door de stad Washington en in de omgeving. Vandaag doe ik het oostelijke gedeelte van de Mall. Het is maar een wandeling van een paar kilometer, maar daar is al zoveel over te leren en schrijven.

Rick wil vanavond graag naar de film, Madagascar 2. Om dat te halen moet ik even een siesta doen, die herhaaldelijk wordt onderbroken door Cosmo, die onze buurhond hoort blaffen.

Kai (die tekenfilms niet leuk vindt) en Saskia (die hem al gezien heeft) willen niet mee naar de film, dus het wordt een onverwachte "date" avond voor Rick en mij. We zijn veel te vroeg bij de bioscoop, omdat Rick de tijd verkeerd had gelezen online. Om de tijd te doden drinken we een wijntje aan de bar van TGI Friday's ertegenover.

Met een kleine popcorn ($4,75!!! daar verdient de bioscoop dus zijn geld) gaan we de film kijken. Die is werkelijk zeer vermakelijk voor een tekenfilm. Er zitten genoeg verborgen grapjes in voor volwassenen om het voor alle leeftijdsgroepen leuk te houden.

Rick wil al tijden het restaurant Monterey Bay Fish Grotto in Tysons II proberen. Dit is gesitueerd in een gebouw, waar in de muur een electronisch lint met alle aandelen voorbij komt.

We krijgen een tafeltje aan het raam, naast een grote groep zakenmannen. Duidelijk is dit een restaurant gericht op zakenlieden, want her en der zitten er zulke groepen en nauwelijks "individuele" mensen, zoals wij.

De prijzen zijn ook heel wat hoger, dan we verwachtten, maar nu weggaan zou vreemd zijn. We kiezen dus allebei een van de goedkopere gerechten. De serveerder noemt nog een waslijst van specials op, onvoorstelbaar, dat hij zich die allemaal zonder hulp herinnert! Maar wij kiezen van het menu.

De bediening is voortreffelijk en, ondanks dat ik pijnlijk moe ben (Rick merkt zelfs op, dat ik "uit elkaar aan het vallen" ben, hi hi), het is echt een gezellige en speciale maaltijd. De brochette met gamba's en scallops, die ik bestel, heeft een teriyaki smaak en komt met champignons, paprika, ui en zucchini. Het is een zeer smakelijke maaltijd.

Toch denk ik, dat dit een "eens, maar nooit weer" restaurant was voor ons. Het is te stijf en te duur voor onze smaak. Veel gerechten, die op het menu staan, kun je elders voor zeker $10 minder krijgen, dus dat is het niet waard.

Mijn ridder haalt me voor het restaurant weer op, zodat ik geen kou hoef te lijden. We zijn het erover eens, dat zulke avondjes uit samen heel speciaal zijn. Mijn leven is met Rick zoveel avontuurlijker, dan het anders zou zijn! Ik ben blij, dat hij ook altijd open is voor allerlei nieuws!

Bij thuiskomst wacht me nog een grote verrassing: een doosje met banketbakkersborstplaat uit Nederland. Het komt van An en Paul. Mensen, die we nooit ontmoet hebben, maar met wie we de afgelopen maanden intens hebben meegeleefd. An vond in mei uit, dat ze slokdarmkanker had en met veel moeite werd er geopereerd. An is een vechtster, want de weg terug was heel zwaar en duurde vele weken! Haar dochter hield ons (gelukkig!) ondertussen op de hoogte.

Het feit, dat ik nu een doosje met lekkers en een kaart van haar ontvang, vervult me met grote dankbaarheid. Wat heerlijk, dat de medische wereld hier zo succesvol heeft kunnen zijn! An, als je dit leest, heel hartelijk bedankt en je bent een kanjer!

Een sociaal weekend

Zaterdag

Na lekker uitgeslapen te hebben spreek ik met Mary Ellen af om tien uur ons geijkte rondje van vijf kilometer te gaan lopen. We hebben elkaar alweer een paar weken niet gezien, dus meer dan genoeg om bij te kletsen.

Kai en Lindsay zitten in dezelfde klas met Algebra 2 Honors en hebben er allebei moeite mee. Of dit in Nederland tegenwoordig ook kan, weet ik niet, maar Lindsay zit in de tiende klas en Kai in de elfde. Met alle vakken kan het zijn, dat je met hogere of lagere klassers terecht komt, behalve met Engels. In ieder geval bespreken we de opties voor de kinderen, want Algebra 2 Honors geeft zelfs de sterkste wiskunde leerlingen problemen.

Rick is intussen helemaal in zijn element: een heel weekend voor hem zonder verplichtingen. Hij is lekker bezig in en rond het huis. Wel nodig ook, zeker in de tuin, want de bomen zijn opeens vrijwel kaal gewaaid en het gras niet meer zichtbaar onder de bladeren. Het is een grappig gezicht, want de andere buren zijn ook aan het harken of blazen en het zijn alleen de mannen. Ik vind harken leuk, maar het geeft me problemen met mijn schouders en nek, dus ik doe het niet vaak.

Na de lunch komt Jan, Leah's moeder, en samen rijden we naar het Community Center. Daar is een Holiday Bazaar gaande en het leek me wel leuk daar eens te gaan kijken. Er zijn twee grote zalen ingericht met allerlei standjes. Veel verkopen (al dan niet zelfgemaakte) sieraden, anderen dips voor chips e.d. in allerlei smaken, verschillende soorten thee, zelfgemaakte sjaals etc.

Een van de dingen, die me altijd opvallen bij dit soort shows is de hoge kwaliteit van de zelfgemaakte spullen! Prachtige vazen staan er, handige slings om babies in te dragen, bestek is origineel versierd met stenen en ijzerdraad, wijnflessen zijn zo gesmolten, dat ze, met etiket en al, kaasplankjes worden. Erg leuk allemaal!

We lopen overal langs en Janet vindt een mooie zilveren hanger aan een leren kettinkje, die "vastberadendheid" betekent in het Peruviaans. Alleen kost hij $40 en dat vindt ze te gortig. Met moeite krijgt ze er $10 vanaf, als ze de leren ketting er niet bij koopt. Maar ze heeft kanker overleefd en vindt iets met zo'n betekenis bijzonder genoeg.

Zelf denk ik niets te vinden, maar Jan stelt voor nog een keer rond te lopen. En dan zien we een kleine tafel met mooie zilveren sieraden, die ons de eerste ronde ontgaan zijn. Bijzonder hieraan is, dat de dames, die ze verkopen, een deel van hun opbrengst aan de Gal to Gal Foundation schenken. Deze organisatie werkt hard voor meer onderzoek, medicijnen en ondersteuning voor vrouwen, die state IV borstkanker hebben (hoe dat in Nederland heet, weet ik niet, maar het betekent, dat er uitzaaiingen naar andere organen zijn).

Omdat Jan al twee keer borstkanker heeft gehad is dit een doel naar haar hart. Ze hebben ook echt originele zilveren sieraden en een stuk goedkoper (sic!) dan bij andere standjes. Ik koop dan ook met graagte een ketting met hanger en een paar oorbellen. Ook Jan vindt er een mooie ketting, een hanger en een paar oorbellen.


Voor het goede doel, maar ik zal ze ook met graagte dragen!

Ondanks, dat we geen cadeautjes voor anderen hebben gekocht, maar voor onszelf, vertrekken we toch tevreden. Wat een goed idee zo'n foundation, want er schijnt maar weinig geld naar kankerpatienten, die in een later stadium van hun ziekte zijn, te gaan.

De middag is inmiddels ver gevorderd en Rick en Saskia zijn net terug van de mall met een cadeautje voor Laura, die vandaag 13 wordt. Saskia grijpt haar logeerspullen bij elkaar en ik zet haar af bij het partijtje. Natuurlijk is het een logeerpartij, zoals alle verjaarspartijtjes op deze leeftijd. Laura's broer Michael ontvlucht het huis vol meiden en komt vannacht bij Kai logeren.

Niall en Serena komen Rick en mij ophalen. Wij trakteren hen vanavond op een etentje, omdat ze tijdens onze reis naar San Diego voor Saskia gezorgd hebben. Als restaurant hebben we Sea Pearl uitgekozen.

Dit nieuwe restaurant beviel ons een paar weken geleden prima en ook vanavond zijn er absoluut geen klachten. Rick en ik delen het enorme "voorafje" van gerookte zalm, terwijl Serena een salade met citrusvruchten besteld en Niall de calamari. Alles smaakt even voortreffelijk en de bediening is zeer attent.

Ook de hoofdgerechten (voor mij sea scallops (kokkels?) met puree en salade) en de desserts (Rick en ik delen een appeltaartje, zo lekker heb ik het nog nooit gegeten!) zijn perfect. Het eten is er exquisiet, maar de prijzen zijn zeer redelijk.

Niall zet ons weer thuis af en ik praat op MSN met Katja. Zij heeft de relatie met haar vriendje Matt, die een half jaar heeft geduurd, verbroken. Heel jammer, want ik dacht, dat ze heel goed bij elkaar pasten. Maar ja, niets aan te doen, ik weet uit mijn eigen ervaring, dat een ouder buiten zulke dingen moet blijven en enkel steun kan bieden.

Ook vertelt Katja, dat haar kamergenote MRSA, de zogenaamde "ziekenhuisbacterie", heeft op haar been. Ze heeft er antibiotica voor, maar daar is ze allergisch voor. Rick en ik maken ons wel ongerust hierover, want over MRSA hebben we het afgelopen jaar allerlei verontrustende berichten gehoord, tot het overlijden van een lerares aan toe.

Op mijn vraag, of de schooldokter, die de infectie heeft geconstateerd, hen ook informatie heeft gegeven om te voorkomen, dat zij het ook krijgen, antwoordt Katja negatief. Zes achttienjarigen in een suite lijken mij niet de meest hygienische personen, dus ik druk Katja vooral op het hart haar handen vaak te wassen.

Zondag

Zoals vrijwel iedere zondagochtend vertrekt Rick naar Starbucks om ons ontbijt te halen. Het is nog steeds niet duidelijk, of de sandwiches ook daadwerkelijk aan het einde van het jaar zullen verdwijnen, want er worden ook telkens nieuwe toegevoegd.

Hopelijk is dat een goed teken en zullen wij nog lang van onze reduced fat turkey bacon, low fat cheese en egg sandwiches kunnen genieten. Ik kan niet beschrijven, wat ik er nu zo lekker aan vind, maar dat ik ze thuis niet zou kunnen namaken, weet ik zeker.

Om half tien heb ik afgesproken met Mary, die prompt op tijd met haar twee honden voor de deur staat. Maddie (haar volle naam Madra betekent hond in het Iers) is een zes maanden oud Bernese berghond, die nu al groter is, dan Cosmo! Katie is een ongeveer achtjarige zwarte labrador, die dit wandelen eigenlijk maar een zeer matig idee vindt.

Mary is nu niet bepaald de grootste vrouw, die je je kunt bedenken, integendeel, dus de combinatie van haar met die twee honden is zeker grappig. Maddie trekt en Katie wil niet, dus Mary wordt zo keurig in balans gehouden. Het wordt een gezellige wandeling, Cosmo vindt Maddie erg leuk en loopt netjes naast haar. Ik zou ze zo samen een slee zien trekken!

Helaas heeft Mary slecht nieuws over hun gezin. Haar man werkt al jaren bij meubelbedrijven als manager en heeft al een aantal tegenslagen geincasseerd. Nu dacht hij bij een nieuw bedrijf een filiaal in Annapolis te kunnen gaan openen, maar door de economische situatie is daar niet genoeg geld voor. Hij is dus helaas weer ontslagen (interessant vind ik, dat het Engels daar twee, nee zelfs drie, woorden voor heeft: "fired" = op staande voet ontslagen, "laid off" = ontslagen, omdat er niet genoeg werk is en "furloughed" = tijdelijk zonder werk, met behoud van baan.)

Gelukkig werkt Mary voor de EPA en die zal zeker onder president Obama blijven bestaan en hopelijk zelfs uitgebreid worden. Alleen is het voor Davids ego natuurlijk een grote klap en is de hoop, dat hij, ondanks de negatieve economie, toch snel iets anders vindt. Meubilair is zijn passie, dus een andere branche wil hij liever niet.

Thuis bel ik het gezondheidscentrum van Virginia Tech. Katja hoeft dit niet te weten, maar Rick en ik willen toch zeker zijn, dat er niet iets over het hoofd wordt gezien. Ik word vriendelijk te woord gestaan door de receptionisten en binnen het uur (op zondag!) belt de verpleegster, die dienst heeft, terug.

Zij neemt er alle tijd voor om ons gerust te stellen. Veel van wat ze vertelt weet ik wel, maar je wordt toch opgejut door de media, zonder het te willen. In ieder geval is ook haar advies gezonde hygiene, genoeg slaap (nogal wat voor een college student, als ik het zo hoor) en een gezond dieet. Gerustgesteld bedanken we haar voor haar tijd en vooral voor het snelle terugbellen op het weekend!

Het is alweer heerlijk zonnig weer, hoewel niet zo warm als de afgelopen paar dagen. Maar dan merk ik pas hoe de zon, die hier op de hoogte van Rome staat, meewerkt in de temperatuur. Terwijl Diego en Cosmo buiten spelen (zie foto's) en Rick bladeren blaast, lees ik gauw mijn boek uit. Het was een leuk boek, maar niet bijzonder. Als ik Cosmo achterna ren merkt onze buurman terecht op, dat het bijzonder is om op 9 november op blote voeten te kunnen lopen (doe ik nogal graag).


Rick brengt Kai naar Claudia voor bijles voor Algebra 2. Claudia geeft bijles in wis- en natuurkunde en verdient zo een lekker centje bij. Wij geven ons geld liever aan haar, dan aan een totaal onbekende. Kennelijk gaat het goed, want Claudia vindt, dat Kai gauw begrijpt en Kai vindt, dat hij een en ander ook gauw begrepen heeft. Hopelijk helpt het hem met zijn cijfers.

Intussen gaan Janet en ik weer op weg voor een lange fietstocht. Het weer is ongeveer hetzelfde als vorige week: wolken en zon en zo'n veertien graden. We besluiten dit keer tenminste twintig mijl te fietsen (36 km). Dat is ongeveer tot het centrum van Herndon. Daar kijken we even rond en bedenken, dat het leuk zou zijn hier eens te lunchen en dan terug te fietsen.


Downtown Herndon

Bij mijn thuiskomst begroet Rick me met "goed nieuws!". Ik kan me er niets bij bedenken, dus vraag, wat dat dan is. Katja heeft vannacht Matt erg gemist en nu zijn ze weer bij elkaar. Heerlijk, toch, zo'n tiener? Matt is dol op haar, dus neemt haar zo terug. Hoeveel van dit soort moment zullen nog volgen?

Saskia gaat na haar bezoek aan de mall ook nog bij Shannon huiswerk maken en eten, dus voor de zoveelste keer zijn Kai, Rick en ik samen. Een van de favoriete restaurants van de "mannen" is Hard Times Cafe en daar heb ik ook wel zin in. Hun gerechten kosten allemaal onder de $10 en mijn Texas chili (als ik een recept had zou ik het vaak maken) salade vind ik heerlijk. Lekker eten hoeft zeker niet duur te zijn, dat toont dit restaurant wel aan.

Om te zeggen, dat ik genoten heb van dit weekend is een understatement. Ik prijs mezelf heel gelukkig met zoveel goede en leuke contacten! It's the spice of life!

Fotografie buddy

What a difference a day makes! De zeer intensieve massage van gisteren maakt, dat mijn spieren beurs aanvoelen, maar de nare fibromyalgiepijn is een stuk minder. Wellicht helpt daarbij ook, dat het eindelijk weer zonnig is en vooral warm!

Met Cosmo loop en jog ik vijf mijl door een herfstachtige buurt. Ik neem expres een andere weg, dan normaal, zodat hij niet de hele tijd vervelend doet bij tuinen met honden. Ook wil ik er zoveel mogelijk heuvels in hebben en Cottage Street is enorm heuvelachtig. Er is nog wel veel kleur, maar veel bomen zijn ook al kaal. Ik kan er niet over uit hoeveel vroeger dat is, dan vorig jaar, toen er in december nog bladeren aan onze maples zaten!

Na een snelle douche loop ik het kwartiertje naar de metro, waar de trein al klaar staat. Buiten het spitsuur gaat hij eens in het kwartier, dus ik heb geluk! Iets meer dan een half uur later stap ik bij Federal Center SW uit.

In Washington is het nog warmer, dan thuis, zeker 24 graden, dus ik ben blij, dat ik korte mouwen aan heb. Het is bij twaalven en ik heb om half twee met Pat afgesproken, die vanochtend hier in Washington een fotografiecursus heeft. Tijd genoeg dus, om lekker te gaan lunchen bij Mitsitam in het American Indian Museum.

Daar is het beredruk, kennelijk heeft de financiele crisis nog geen invloed op het toerisme naar Washington! Er zijn weer allerlei bijzondere gerechten te verkrijgen. Vooral de mince meat pie met hertevlees lijkt me heerlijk, maar daar wordt net een nieuwe van gebakken en dat duurt nog even. Dan kies ik "maar" weer de overheerlijke zalm met bessensaus, spruitjes en een salade van wilde champignons en zeewier (klinkt raar, maar is verrukkelijk).

Het is allemaal veel te snel weer op, al heb ik zo langzaam mogelijk gegeten om ervan te genieten. Ik loop de warmte weer in naar het Smithsonian station, waar ik Pat zal ontmoeten. Onderweg kijk ik mijn ogen uit naar alle verschillende mensen, die voorbij komen.

Een ware cowboy uit Wyoming met een cowboyhoed en een Wyoming sticker op zijn bagage is zo te zien op weg naar zijn hotel. De kleurige standjes langs de weg bieden allerlei DC souvenirs aan. Een zwerver met een lange grijze baard is bezig zijn spullen te ordenen. En in de carousel draaien lachende kinderen een rondje, terwijl hun ouders proberen ze te fotograferen. Joggers vliegen links en rechts langs me heen. Dit is de reden, dat ik van de stad houd, dat dynamische.


Cowboy uit Wyoming



Kleurige standjes

Veel te vroeg kom ik bij de metrostop aan, maar ik vind een plekje op een bankje en ga verder met mensen kijken. Washington doet meer en meer aan het wegwijs maken van toeristen. Zo staan er drie mannen, die kaarten uitdelen aan mensen, die het station uitkomen. Duidelijk is, dat ze voor fooien werken en ze zijn vrij agressief in hun "verkoop", waardoor ze ook mensen "vangen", die helemaal geen informatie willen. Dat zit niet lekker bij sommigen en ze krijgen dan ook regelmatig een geergerde reactie.

Pat komt om half twee aan en ze heeft nog niet geluncht. We duiken dus snel het Smithsonian Castle in, waar zij een niet erg smakelijk uitziende Cesar Salad koopt. Ik houd het bij een appel. We besluiten volgende keer samen ergens, waar er lekkerder eten is, te gaan lunchen. Ik veronderstelde, dat Pat al zou hebben gegeten, omdat half twee best laat is, anders had ik vandaag ook wel gewacht.

Na het eten beginnen we aan onze fototocht. Pat heeft een doel voor zichzelf gezet om zoveel mogelijk letters van het alfabet te vinden in dingen. Leuk! Ik help graag mee. Het is nog zeker niet eenvoudig, maar we vinden o.a. een N, V, W, X, Z en C.

Voor het Smithsonian Castle ligt een prachtige tuin. Ik wil graag proberen nog wat foto's te maken voor mijn cursus, vooral macro's. De rozen zijn een warm geel en het licht erop perfect. Ook zijn er verschillende bladeren, die interessante macro's zouden maken.


De macro's

Als we uitgemacro'd zijn lopen we naar de beeldentuin van het Hirshhorn Museum. Dit ronde museum huist allerlei heel moderne kunst en in de tuin staan beelden van o.a. Rodin. Het is heel erg leuk om met een andere fotografe op stap te zijn. We wijzen elkaar verschillende dingen aan en ik vind het grappig, hoe Pat weer heel andere dingen ziet, dan ik.


De beelden

Via de Mall lopen we naar het Capitool en zien dan de "Tents of Hope". Driehonderd heel kleurige tenten met "Peace, Hope, Love" en andere spreuken staan op het gras voor het Capitool. De actie is bedoeld om aandacht te vestigen op de vreselijke omstandigheden in Darfur. De vele kleurige, veelal door kinderen beschilderde, tenten maken dankbare fotoobjecten en we lopen er even rond.


Bij het Capitool is het een drukte van jewelste. Er is ook duidelijk al begonnen aan de voorbereidingen voor de inauguratie van Obama op 20 januari. Dat is zo'n groots gebeuren, ieder vrij moment moet eraan gewerkt worden, lijkt me. Ik hoorde op de radio, dat de politie die dag versterking krijgt van 93 andere steden in de VS om bij elkaar 8000 agenten op de been te hebben!


Op weg naar de metro lopen we nog even de Botanic Garden in. Pat woont pas twee jaar in dit gebied, dus veel is nog nieuw voor haar, waaronder deze mooie tuinen. In het hoofdgedeelte staan bekende gebouwen van Washington opgesteld: het Capitool, Jefferson Memorial, Lincoln Memorial, Supreme Court en het gebouw van de Botanische Tuin zelf. Het bijzondere aan deze gebouwen is, dat ze helemaal tot in de details zijn nagemaakt uit helemaal natuurlijke dingen (takjes, blaadjes, zaadjes etc.). Heel, heel knap is het!


In de stad zijn de eekhoorntjes minder schuw, dan hier

Om een uur of vier stappen we de metro weer in, waar we zowaar meteen een zitplaats krijgen. Daarna zet Pat mij thuis af, waar ik Saskia met maar liefst vijf vriendinnetjes aantref! Niet, dat ik nee had gezegd, maar ik herinner Saskia er maar weer eens aan, dat ik eerst gebeld wil worden, voor er iemand komt spelen.

Met Aoife's ouders en het hele groepje vertrekt Saskia even later naar de high school footballwedstrijd. Rick belt, dat hij onderweg naar huis vlakbij een Dogfish Head Alehouse heeft ontdekt, waar hij graag wil gaan eten. Kai wil ook wel mee.

Het is er heel gezellig, echt een "pub" gevoel en dat vinden meerdere mensen, dus we moeten even op een tafeltje wachten. Deze pub is helemaal rookvrij, wat hier in Virginia nog niet overal zo is. Zo te zien geeft dat echter totaal geen problemen met de omzet, zo druk is het. Het wachten is de moeite waard, want het eten is goed en helemaal niet duur.

Na al het wandelen in de warme zon ben ik zowaar wat verbrand vandaag. Heerlijk, zo'n zomerse dag ertussendoor in begin november. Vooral als we op de radio horen, dat er in Deadwood, South Dakota, waar we deze zomer nog waren, meer dan een meter sneeuw is gevallen!

Hondenmijlpaal

Saskia had gistermiddag en vannacht weer een erge hoofdpijn en is doodmoe als de wekker gaat. Ik bel de school om te zeggen, dat ze later zal komen. Gelukkig komt Laura vanmiddag, zodat ze Saskia ook kan masseren. Ik vind het echt erg, dat Sas al op zo'n jonge leeftijd deze spierproblemen heeft. Waar ze vandaan komen is een raadsel. Haar houding is nagekeken en is prima, het is puur spanningshoofdpijn, maar ze functioneert verder prima op school.

Midden in de nacht word ik wakker met een gevoel alsof er messen tussen mijn schouderbladen steken. Al meer dan een week heb ik hier last van en de gewoonlijke truukjes met tennisballen en dergelijke lijken niets uit te halen.

Des te blijer ben ik, dat donderdag nu Pilates dag is. Het hele groepje is weer aanwezig. Een probleempje is, dat de klassen steeds populairder worden en het lokaal te klein is. De lessen zijn dus erg gezellig, hutje mutje op elkaar. Er wordt aan gewerkt, een muur zal worden verwijderd. Aan de andere kant zal dat intieme "koffie"klets gevoel dan misschien ook verdwenen zijn.

Sharon geeft dit keer heel moeilijke oefeningen, vooral veel met onze schouders. Natuurlijk is Pilates heel goed voor de buikspieren, die de rugspieren ook weer helpen. Maar later op de middag hoor ik van Laura, dat die schouderoefeningen precies de reden kunnen zijn, dat de spieren daar nu erger aanvoelen, dan zij ooit bij mij heeft gevoeld. Zucht! Toch ga ik ermee door, misschien moeten mijn spieren gewoon sterker worden, mijn schouders en nek zijn altijd mijn zwakte geweest.

Saskia staat thuis al klaar en ik breng haar naar school. Ze lijkt gelukkig een stuk uitgeruster. Net als ik de garage binnenrijd, komt Kirsten aanrijden. Samen lopen we door de met bladeren bedekte straten van de buurt. Op bepaalde plekken liggen ze heel diep, want het heeft vannacht flink gewaaid, waardoor een heel aantal bomen nu helaas kaal zijn.


Toch nog wat herfstkleur



Dit is veel vroeger, dan vorig jaar, toen er begin december nog bladeren aan de bomen zaten! Maar vooral in onze cul de sac is het nu echt prachtig met de feloranje maples en de felgele hoge bomen achter de huizen.


Het is wel lekker om erin te rollen natuurlijk!

De wandeling kan vandaag helaas niet zo lang zijn, want ik moet om kwart voor twaalf in Reston zijn. Op Ricks kantoor worden gratis griepprikken gegeven en daar willen wij profijt van nemen.

Andere jaren kregen we de prik tegelijk met de kinderen bij de kinderarts, maar die vragen er $40 voor, die de verzekering niet betaalt. Natuurlijk zouden we naar de supermarkt of drugstore kunnen gaan, dat is goedkoper, maar ik kan mezelf er gewoon niet toe brengen om tussen het boodschappen doen door een prik te halen!

Twee verpleegsters zitten met spuiten te wachten. We vullen een formulier in en nemen dan plaats naast ze. Ik moet zeggen, dat de prik pijn doet, al laat ik dat niet merken. De verpleegsters bij de kinderarts prikten vrijwel gevoelloos. Maar ach, het is de $40 waard en gedaan.

Rick en ik nemen de gelegenheid waar om gezellig even samen te gaan lunchen. Reston Town Center, waar hij werkt, heeft heel wat restaurants. Wij proberen de American Taproom. Ondanks de relatief warme temperaturen buiten is het druilerig, dus het gezellig brandende haardvuur maakt het gezellig.

Gelukkig is de service snel en de zalmsalade met asperge, feta en prosciutto smaakt erg lekker. We genieten van het samen zijn en hebben van alles te bespreken. Al te gauw is het tijd voor Rick om terug te gaan, want hij heeft om half twee een afspraak.

Nu ben ik even dankbaar voor mijn GPS, want ik heb de dichtstbijzijnde Petsmart of Petco nodig. De filialen, die ik ken, zijn ver weg van Reston.

Petco blijkt het dichtstbij te zijn. Ik heb vooral eten voor Cosmo nodig. En dit is een mijlpaal: voor het eerst koop ik Eukanuba voor volwassen honden van meer dan 50 lbs. Hiervoor kreeg Cosmo nog puppy eten, maar hij wordt 15 november alweer twee.

Het is raar, maar ik voel er even een vleugje nostalgie bij, net als toen de kinderen van ledikant naar volwassen bed gingen, bijvoorbeeld. Rick vindt dat maar belachelijk, maar Cosmo is echt een beetje mijn vierde kind.

Behalve het eten koop ik ook, alweer, een riem. Zijn ijzeren riem van nu is maar zo'n anderhalve meter lang en dat vind ik wel erg kort. De medewerkster van Petco raadt een koordriem aan en zegt, dat ik hem terug kan brengen, als Cosmo er doorheen bijt. Ook kan een bezoek aan de dierenwinkel niet zonder botjes voor meneer mee te nemen, dit keer met pindakaassmaak.

Bij de Exxon haal ik benzine. Het is werkelijk onvoorstelbaar, hoe de prijzen van benzine de afgelopen maanden gekelderd zijn. De economie is slecht, maar de benzineprijzen absoluut niet! Ik betaal $2,35 per gallon (bijna 4 liter) bij dit station. Nog geen jaar geleden was dat $4.

Na nog een recept voor mijn schildkliermedicijn te hebben opgehaald bij Rite Aid, begroet een heel blije Cosmo me weer thuis. Hij haalt geen kattekwaad (wat een rare uitdrukking, als je het over een hond hebt!) uit, als ik weg ben, maar leuk vindt hij het volgens mij ook weer niet. Zodra ik er ben, krijg ik zijn "bal" aangeboden, een vies modderig vod inmiddels. Ook dat doet me aan de kinderen denken, hoe viezer, hoe dierbaarder.

Laura arriveert met haar lang verwachte massagetafel. Mensen hebben het over een massage "krijgen", voor mij is een betere uitdrukkingen "een massage ondergaan". Het voelt soms of Laura mijn rug breekt en ik voel de spieren onder haar druk wegspringen. Het is echt erg! Wat daar nu weer de reden voor is? Ik had gehoopt de massages permanent te kunnen verminderen tot eens per maand om de kosten te drukken. Alles zit echter zo vast, dat we voorlopig maar weer even teruggaan naar eens per week, zucht!

Ook bij Saskia vindt Laura heel wat triggerpoints (weet het Nederlandse woord daarvoor niet). Het helpt Saskia wel duidelijk heel goed, want die voelt zich vanavond super.

Een kennis met fibromyalgie kwam net terug uit Curacao en schreef, hoe heerlijk het was om vrijwel pijnloos te zijn. Ook realiseerde ze zich, hoe vermoeiend het hebben van pijn is. Ik herken dat helemaal, in Aruba voel ik me ook vrijwel normaal en opeens kan ik zoveel meer aan!

Na de griepprik en de massage van vandaag is mijn energie op. Ik heb nog geluk, want ik ben, behalve de pijnen van de fibromyalgie en langzame schildklier, gezond. Anderen met deze autoimmuun aandoening hebben nog zoveel meer bijkomende problemen. Als ik soms de verhalen lees, wat een myserie! Gelukkig is er wel onderzoek gaande naar de oorzaak van de pijnen en dit onderzoek kwam recentelijk uit. Hopelijk helpt dat ook weer de zoektocht naar nieuwe medicijnen.

Rick komt thuis met heerlijke sushi, precies waar ik zin in had! Hoe hij het toch weet? De pasta maaltijd, die ik gepland had, blijft dus nog even in de ijskast. Op tv is Gordon Ramsey's heel vermakelijke (vinden wij) "Kitchen Nightmares".

De eerste dag van een "nieuw" Amerika

Het is een korte nacht geweest, niet goed voor mijn gestel. Dat wist ik echter van tevoren en ik had niets van gisteravond willen missen! Wat een historische avond om mee te mogen maken was het.

Op het plaatselijke nieuws zie ik, dat er na de uitslag een spontaan feest ontstond in de straten van Washington. Drommen mensen dansten en riepen "Yes we can". Er werd vuurwerk afgestoken en de vreugde is van de gezichten af te lezen. Prachtig! Dat is bij mijn weten nog nooit gebeurd na een presidentsverkiezing!

Voor het eerst in lange, lange tijd zijn alle Washington Posts binnen drie kwartier uitverkocht! Mensen wachtten uren in de rij voor een krant. De Post moest extra kranten drukken. Gelukkig hebben wij een abonnement, dus de krant lag vanochtend keurig op de oprit. Als iemand nog een Washington Post van vandaag wil? Op Ebay verkopen ze voor $26!

Terwijl ik mijn gewichtenroutine doe, kijk ik naar CNN en zie de reacties uit de hele wereld op de verkiezing van de eerste zwarte president van de Verenigde Staten. Hij heeft ook niet met een paar stemmen gewonnen, maar met miljoenen stemmen over McCain (meer dan 7 miljoen).

Net vind ik uit, dat Obama maar een maand en zes dagen ouder is, dan ik. Het zal leuk zijn weer een jonger gezin in het Witte Huis te hebben. Michelle Obama komt op mij zeer sterk en sympathiek over. En, zoals we allemaal gisteren hebben kunnen horen, er zal ook weer een Witte Huis hond komen. Voor ons weer meer kans om ze buiten te zien spelen.

Behalve kiezen voor personen voor President, Goeverneur, Senaat en Huis van Afgevaardigden, stemden de kiezers in veel staten ook nog voor andere belangrijke dingen. Wij hadden slechts een lokale vraag over de parken in deze county, maar elders waren er veel gewichtiger vragen.

Buitenlanders realiseren zich vaak niet, dat de VS een federatie van vrijwel autonome staten is. Die staten vinden te veel inmenging van de federale regering maar niets. Iedere staat heeft zijn eigen grondwet en congres en supreme court en maakt zijn eigen (vooral sociale) wetten. Inmenging van de federale regering in de affaires van de staten wordt maar met veel moeite toegestaan.

De federale regering is er o.a. voor de verdediging van het land, de financiele regering van het land en het overzien van de veiligheid van dingen als voedsel, medicijnen etc., wat het hele land aangaat. Slechts een heel enkele keer zit daar een wet bij, die het sociale leven beinvloedt (abortus legaal, geen alcohol onder 21 (hoewel er stemmen opgaan om dat naar 18 terug te brengen)).

Zo kan het gebeuren, dat in Michigan gisteren een wet werd aangenomen om marijuana voor medische problemen toe te staan en in de staat Washington euthanasie legaal wordt nu (in bepaalde situaties). Beide dingen zijn federaal illegaal.

In Arkansas (als ik het goed heb) is er daarentegen gestemd om homoseksuele stellen niet toe te staan te adopeteren. En met een grote stap terug heeft Californie gestemd om het homohuwelijk niet toe te laten.

Het hangt er dus maar net vanaf in welke staat je woont, hoe het sociaal is geregeld. Het is wel echt een democratie op staatsniveau: je krijgt een vraag op je stembiljet en je stemt of je het ermee eens bent of niet. Meeste stemmen gelden. Hier een artikel, waarin de verschillende zaken op de stembiljetten van de staten worden besproken.

Vorige week heb ik met Pat afgesproken om foto's in de natuur te gaan nemen. Helaas werkt het weer niet mee en we veranderen onze plannen. Ik neem mijn laptop mee naar haar huis. Pat woont letterlijk drie minuten rijden bij ons vandaan in een mooi nieuw huis.

Onder het genot van een kop thee bekijken we elkaars foto's en kletsen erop los. Haar dochters zijn een jaar jonger, dan Katja en twee jaar jonger, dan Kai. De oudste gaat dus ook volgend jaar naar college. Voor we het weten is het half een.

We spreken af vrijdagmiddag in Washington te gaan fotograferen. Het weer moet dan eindelijk weer eens wat minder somber zijn. Wat een verschil is dat altijd tussen oktober en november. Oktober is zonnig en droog en november veel bewolking en vochtig, bah!

De late nacht van gisteren maakt, dat ik doodmoe ben, dus na de lunch zoek ik mijn bed op. Saskia, die ook laat is opgebleven, komt thuis met zware hoofdpijn. Het arme kind voelt zich vreselijk. Ze wil zelfs niet eten, want ze is ook misselijk. Vroeger voelde ik me ook zo na te weinig slaap. Helaas voor haar aardt ze lichamelijk heel erg naar mij.

Het is vreemd, hoe de wereld na gisteren opeens zo veranderd lijkt. Hoe dan ook lijkt er weer hoop te zijn. De wereld als geheel heeft zeer positief op de verkiezing van Obama gereageerd en dat geeft in ieder geval hoop, dat het aanzien van Amerika in het buitenland anders zal worden. Ik ben heel benieuwd wat de nieuwe administratie ervan gaat bakken!

Election Day

Een historische dag wordt vandaag en de eerste beelden, die ik zie, zijn van het gezin Obama, live in hun stemhokjes. Ik kan me niet herinneren in voorgaande jaren kandidaten in het stembureau bezig te zien. Hooguit zag je ze van verre zwaaiend naar de verslaggevers bij het naar binnen gaan. Het kan natuurlijk, dat ik iets gemist heb, maar de verslaggevers van CNN doen ook voorkomen, dat dit iets unieks is.

Het weer is niet perfekt hier in Virginia, al is het bij ons slechts bewolkt, maar droog. Beelden uit de hoofdstad Richmond laten lange rijen mensen met paraplu's zien.

Saskia heeft een vreemde uitslag onder haar arm, die erger wordt, dus om half tien kunnen we bij de dokter terecht. Onderweg rijden we langs het stembureau, waar ik later ga stemmen, en daar is het zo te zien heel rustig.

Iedereen, die we tegenkomen, heeft een "I voted" stickertje op, inclusief de dokter. Dit is een aardige, oudere kinderarts, die een ervaren blik op Saskia's uitslag werpt en gelukkig concludeert, dat het een irritatie is. Hij schrijft een ingewikkelde concoctie uit als recept om erop te smeren en waarschuwt al, dat niet iedere apotheker zal weten, hoe het te maken.

Het is nog steeds droog, maar dit weer is niet bevorderlijk voor mijn spieren. Om ze los te krijgen neem ik Cosmo mee voor een lange wandeling. Daarbij komen we langs twee andere stembureaus, waar het "gezellig" druk is, maar waar geen lange rijen staan.


Een enorm Obama spandoek boven de voordeur van Sal de loodgieter



Een fietsende Obama supporter



Het stembureau bij het Community Center

Samen met Saskia(onder de 15 mogen kinderen mee het stemhokje in), die het zeer interessant vindt allemaal, rijd ik om een uur of elf naar het stembureau (een lagere school hier in de buurt). Daar vind ik meteen een parkeerplaats. Ik krijg een foldertje in de handen gedrukt met mijn "voter rights" erin. Ook drukt de dame me op het hart met hen te komen praten, als er een probleem was bij het stemmen.

Gauw lezen we de lange lijst regels, die bij de ingang hangen, en lopen dan naar binnen. Er is maar een persoon voor mij, tot mijn verbazing. Ik moet mijn rijbewijs laten zien en mijn adres geven en krijg daarna een geel kaartje. Op het lijstje van de tellers zie ik, dat er vandaag al meer dan 800 stemmers zijn geweest. Als ik me goed herinner is dat flink veel voor dit stembureau.

Dit jaar mag ik kiezen tussen een papieren stembiljet en electronisch stemmen
en kies het laatste. Saskia had liever electronisch gestemd, want dan had zij de "Vote" knop ingedrukt, maar met papier is er altijd een bewijs van mijn stem en volgend jaar gaat Virginia toch weer helemaal op papier over.


Ons stembureau



De lap met regels

Voorzichtig, zodat niet per ongeluk het verkeerde hokje zwart maak, vul ik het biljet in. Saskia vraagt, waarom er nog vier partijen met kandidaten op het biljet staan. Dat zijn de Independent Party, Libertarian Party, Green Party en Independent Green Party. Helaas hebben die partijen geen schijn van kans, want het lijkt me fijn om meer te kiezen te hebben.

Behalve stemmen voor president, senator en afgevaardigde in het Congres, staat er ook een vraag op het biljet: of Fairfax County geld moet lenen of vrijmaken voor het bouwen van nieuwe parken en het onderhoud daarvan. Daarop vul ik van harte "Yes" in!

Als ik het stembiljet naar behoren heb ingevuld moet ik het gele kaartje aan een beambte afgeven en mijn stembiljet in een optische scanner doen. Die zou
het weer uitgespugen, als ik iets niet goed heb gedaan, maar dat
gebeurt gelukkig niet. Als laatste krijgen Saskia en ik een stickertje
met "I voted" erop.

Diverse bedrijven bieden vandaag gratis drankjes of lekkernijen aan, als
je zo'n stickertje hebt. Saskia en ik gaan dus naar Starbucks voor mijn gratis kop koffie en zij doet zich tegoed aan een hazelnoot hete chocolade. Gelukkig is er geen Krispy Kreme in onze buurt, anders zou ik me niet kunnen weerhouden om een gratis stervormige donut met rood, wit, blauwe sprinkles te halen. En vanavond schept Ben&Jerry's bolletjes ijs, maar ook daarvan hebben we er geen nabij. Beter voor mijn lijn is dat wel, in ieder geval! Ook al deze gratis lekkernijen kan ik me van voorgaande jaren niet herinneren.

Bij Safeway kan de apotheker niet wijs uit het recept voor Saskia. Ik voorzie, dat dit bij de meeste drugstores het geval zal zijn, dus vraag hem, of hij weet, waar ik het wel kan laten mixen. Hij verwijst me naar Vienna Rexall. Gelukkig lijkt men er daar helemaal niet verward door. Alleen kan het pas na zessen ophalen, waardoor Saskia er vandaag nog weinig profijt van kan hebben. Maar het is niet anders.

Vandaag is het ook de eerste keer in haar leven, dat Katja mag gaan stemmen. Om vier uur bel ik haar om te kijken, hoe het was, maar ze is net op weg. Om kwart voor zes bel ik nog eens, nu moet ze toch klaar zijn. Maar nee, de rij, waarin ze staat duurt zeker twee uur en ze hebben net de Hokie Pokie (Virginia Techs mascotte is de Hokie) gedaan in de rij. De stemming zit er in ieder geval in!

De rest van deze verkiezingsdag gaan we doorbrengen bij onze vrienden Mary en David. Het lijkt me heel leuk om de uitslagen, die langzaam binnen zullen komen, met zeer Democratisch denkende Amerikanen te kijken. En morgenochtend zullen we dan, na een "strijd" van twee jaar, talloze moddergooiende reclamespotjes en eindeloos veel ergerlijke "robocalls", weten, wie onze nieuwe president wordt.

PS:

We zijn terug van een super gezellig feestje hier in de buurt. Mary, mijn vriendin, grote Obama fan, had allerlei "blauwe" drankjes en hapjes (de Democratische kleur is blauw). Blauwe wijnflessen, Blue Moon bier, bosbessen, er zijn blauwe tortilla chips en allerlei ander lekkers.

In het begin ziet het er wat angstig uit voor Virginia. McCain leidt lange tijd met 57 tegen 43%. Zouden de polls het toch helemaal mis hebben gehad? De spanning stijgt, maar staat na staat gaat naar Obama. Als Ohio met 20 electorale stemmen ook voorspeld wordt naar Obama te gaan is iedereen in ons gezelschap buitengewoon opgewonden. Het is nu vrijwel onmogelijk voor McCain om het nog in te halen.

De champagne flessen gaan open, appel cider voor de kinderen en er wordt getoast op Obama. Het is een gezellig feestje en Rick heeft een speciaal programma met staten, die je kunt kleuren, op zijn tablet pc. De kinderen zijn er druk mee om bij te houden, hoeveel meer electorale stemmen Obama nodig heeft om te winnen.

Om een uur of tien gaan we naar huis en kijken thuis verder. Als Virginia ook blauw (Democratisch) kleurt ben ik helemaal blij. Zoals eerder geschreven ben ik een onafhankelijke, maar dit is geschiedenis, die geschreven wordt, en wij maken het van dichtbij mee en hebben ertoe bijgedragen. De laatste keer, dat Virginia Democratisch stemde was 44 jaar geleden!

We horen McCain zijn supporters toespreken met een fantastische speech. Hij lijkt gehuild te hebben en ook Sarah Palin heeft tranen in haar ogen. Niemand zal McCain ervan kunnen betichten er niet alles aan te hebben gedaan om te winnen, hij was zelfs vandaag nog campagne aan het voeren. Maar zijn toespraak is heel goed en hij wenst Obama het allerbeste.

Op het moment, dat ik dit schrijf is het hier kwart voor twaalf en het wachten is op Obama voor zijn toespraak. Eigenlijk wil ik die wel graag meemaken, want dit is levende geschiedenis. Maar of ik wakker blijf?

Teacher Work Day

Dit weekend is voor de scholen een vier daags weekend. Vandaag zijn de scholen gesloten voor een "teacher work day", zodat de leerkrachten de rapporten kunnen samenstellen en vergaderen. Morgen is het natuurlijk verkiezingsdag en de scholen hier in Fairfax County worden als stembureaus gebruikt.

Kai en Saskia slapen dus lekker uit, maar Rick en ik staan vroeg op. Ik ben blij met het extra uur van gisteren, want nu voelt het niet zo vroeg en het is licht! Dat maakt opstaan toch een heel stuk makkelijker.

Na een uur core training haast ik me naar huis, douche en ga naar Spaans. Dit is de laatste les van dit kwartaal en ik schrijf me gelijk ook weer in voor het tweede gedeelte in januari. Ik vind echt, dat ik heel wat heb geleerd, en ik vind dat Senor Diaz heel goed les geeft.

Tijdens de les sms't Saskia me, dat ze zin in macaroni met kaas van Noodles & Company heeft. Ik heb inmiddels ook flinke trek en zin in hun pasta, dus ik schrijf terug, dat dat goed is.

Noodles is zo'n restaurant, waar je heen gaat, als je een slechte dag hebt. Het is er vrolijk en de pasta's zijn goedkoop en lekker. Ik bestel de Indonesian Peanut Sautee met kip. Stiekem zou ik ook graag macaroni met kaas willen, want die is verrukkelijk bij dit restaurant! Maar mijn gerecht is ook heerlijk, lekker pittig met veel groentes.

Na de lunch vertrekken Saskia en ik naar Tysons Corner. De mall is al helemaal voor de Kerst versierd! Gelukkig horen we nog geen Kerstmuziek, want dat zou me toch te gortig zijn!

Saskia heeft de afgelopen maanden hard gespaard en opgepast en nu genoeg geld bij elkaar om een paar Ugg laarzen te kopen. Helaas voor haar is de beige kleur, die ze graag wilde, nergens meer voorradig. Bij Nordstrom probeert ze grijze aan, maar vindt die kleur niet leuk. De keuze valt uiteindelijk op een paar lichtbruine bij Lord & Taylor.


Een trotse Saskia in Uggs

Zelf ben ik op zoek naar een lange broek. Ik heb de grootste moeite leuke, modieuze broeken te vinden, die lang genoeg zijn. De zaken in Tysons Corner, die "long length" of "tall" verkopen, zijn op een hand te tellen. Heel frustrerend!

Bij Dockers vind ik wel de simpele zwarte broek, waar ik naar zocht. Niets bijzonders, gewoon recht toe recht aan zwart. Saai, dus, maar aan te kleden met leuke topjes. Hij is in ieder geval lang genoeg.

Saskia kijkt bij Delia's, waar we $30 korting krijgen met een "frekwente shopper" kaart van $20 en $10, omdat Saskia een trui aan probeert, die ze niet eens leuk vindt. Rare promoties heeft deze zaak soms. Maar Saskia koopt een broek van $50 voor $20, dat is natuurlijk nooit weg.

Mijn kruistocht om een leuke broek te vinden zet zich voort. De Gap heeft niets, The Limited ook niet en de broeken van Express staan me helemaal niet goed.

Gelukkig zie ik dan Lucy. Dit is een zaak met sportieve kleding en ik vind er twee broeken. Een sportbroek, want die zijn ook altijd te kort voor mij, waardoor ik de halve dag met hoog water loop. En de andere is leuk voor de hele dag. Daarbij nog een paar topjes en dan is het meisje in mij toch weer tevreden.

Met een in haar nieuwe Uggs huppelende Saskia loop ik terug naar de auto. Haar mond staat niet stil, want er is van alles gaande in haar tienerleventje. Op de terugweg vallen Saskia zelfs de vlammende herfstkleuren op. De maples zijn felgeel en -rood. Het is bewolkt, maar de kleuren daardoor diep. Iedere fotograaf zal je vertellen, dat de kleuren met bewolkt weer intenser zijn. Ik probeer wat foto's door het autoraam te nemen, maar die brengen het geheel niet echt over.


Thuis kijk ik naar Life and Cooking op RTL Gemist. Michelle, die hier in 2006 logeerde, was daar zondag te gast om te spreken over hoe zij al op haar dertiende wist, dat ze homoseksueel is. Het is erg leuk om haar en haar vader (die ik vorig jaar heb ontmoet) en haar moeder en vriendin te zien. De laatste twee heb ik wel op foto's, maar nooit in persoon ontmoet. Heel bijzonder om hen zo op tv te zien!

Op deze vooravond van een heel spannende verkiezingsdag kijken we naar een speciale uitzending van Saturday Night Live. Even wat humor voor de serieuze dag morgen. Rick en ik hebben ons stembiljet al afgedrukt en weten beiden onze stemmen, dit keer allebei hetzelfde. Maar ook als dat niet zo is, zijn we net als dit paar.

Veel schrijf ik in dit blog niet over politiek. Ik houd niet van politieke discussies en het is over het algemeen ook niet mijn interesse. Maar deze presidentsverkiezingen vind ik wel heel belangrijk en ik heb me er ruimschoots in verdiept en nagedacht over wie voor mij de beste president zou zijn.

Om te proberen uit te leggen, hoe ik deze verkiezingen beleef, heb ik het stukje hieronder geschreven. Ik vind dit verreweg de spannendste verkiezingen, die ik heb meegemaakt. Vooral ook omdat de nieuwe president, ongeacht wie er morgen wint, te maken zal hebben met ongekende wereldwijde problemen.

Mijn stem staat vast, die gaat naar Obama en de andere Democraten op mijn stembiljet (ik ben helemaal voor Mark Warner en Gerry Connelly). Maar ik ben over het algemeen een "swing voter". M.a.w. ik stem niet a priori de ene of de andere partij.

Nu hebben wij "onafhankelijken" geluk in Virginia, want we hoeven onze affiniteit niet officieel te verklaren. We mogen dus in zowel de Democratische als de Republikeinse voorverkiezingen meedoen, maar niet in beiden. Ik heb dit jaar meegedaan in de Democratische voorverkiezingen en was daarbij een erge Hillary Clinton fan. Dat zij heeft verloren zit nog steeds niet lekker en daarin ben ik niet de enige.

Maar nu Obama de Democratische kandidaat is, met Biden als running mate en grote naam fans als Warren Buffett en Colin Powell, en McCain Palin als running mate heeft gekozen, die zo ongeveer staat voor het omgekeerde van alles, waar ik voor en tegen ben, is mijn keuze gemaakt.

Van harte? Nee. Aan de andere kant lijkt mij de eerste zwarte, jongere president van de VS wel spannend. Mijn beste vriendin is het helemaal niet met mij eens en engageert mij constant in eindeloze McCain loftuitingen. Ik kan niet wachten tot het 5 november is. Ik houd niet van politieke conversaties en vrijwel ieder telefoontje met haar gaat daarover en wel om mij te overtuigen, dat Obama de duivel is.

Maar goed, ik blijf ervan overtuigd, dat Obama de betere keuze is. En dan zie ik een reclamespotje van het McCain kamp: Zou je je kind toevertrouwen aan iemand, die nog nooit voor kinderen heeft gezorgd? Zou je een vliegtuig overleveren aan iemand, die nog nooit een vliegtuig heeft gevlogen? Ik moet toegeven, het doet me wat. Het maakt me onzeker.

Maar dan bedenk ik me: hoeveel landen heeft McCain bestuurd? Geeft zijn lange tijd in de senaat hem zoveel meer praktische kennis? Wat hebben zijn ervaringen in de Vietnam oorlog mentaal met hem gedaan, gezien de vele problemen, die veel Vietnam veteranen hebben? Ook allerlei onzekerheden, maar ik weet zeker, dat zo'n reclame anderen ernstig aan het denken zet.

Daarom denk ik, dat niemand nu kan voorspellen, wie de president zal zijn op 5 november. Ik hoop, dat Obama met grote voorsprongen wint, zodat er geen herhaling van 2000 zal zijn. Maar een deel van mij vreest dinsdagavond. Hoe zal het onze toekomst bepalen en hoe zullen de markten reageren en hoe zal de wereld reageren. Dat is wat deze verkiezingen zo historisch en spannend maakt.

Kings Dominion en fietstocht

Zaterdag

Al om half acht worden we gewekt door een stel heel lawaaierige meisjes. Gelukkig heeft Saskia ze goed onder de duim en we horen haar hen streng toespreken, dat ze stil moeten zijn en moeten helpen met opruimen. Ze zou een goede drill sergeant zijn!

Toch vraag ik me af, wat dertienjarige meisjes bezielt om zoveel lawaai te gaan maken, terwijl ze weten, dat er nog mensen liggen te slapen! Van kleintjes kun je niet verwachten, dat ze daaraan denken, maar op deze leeftijd vind ik toch wel.

De novembermaand begint bijna zomers, met temperaturen van ver in de twintig voorspeld. Dit hele seizoen zijn we er niet toe gekomen om een pretpark in de omgeving te bezoeken en daar hebben we wel zin in. Online zie ik, dat Busch Gardens helaas al dicht is, maar Kings Dominion is vandaag voor het laatst open.

Kai wil niet mee, die is te moe van de week, dus die kan op Cosmo passen. Maar Saskia is helemaal blij en vraagt haar vriendinnetje Kaylee mee. De ouders van de kinderen, die hier gelogeerd hebben, zijn geinstrueerd hun kroost voor negen uur op te halen, zodat wij op tijd weg kunnen.

De kaartjes voor Kings Dominion koop ik met korting online en probeer te af te drukken. Natuurlijk besluit onze printer uitgerekend nu alle medewerking. Het duurt Rick even voor hij hem aan de praat krijgt, waardoor we later vertrekken, dan we wilden.

Op de radio horen we van allerlei files, vanwege herfstkleuren toeristen en een rally voor McCain in Springfield. We rijden dus een binnenweg om niet vast te komen te staan. Gelukkig is daar heel weinig verkeer, dus veel tijd verliezen we er niet mee.

Eenmaal op de interstate 95 gaat het lekker snel. De anders zo saaie weg, omdat er alleen maar groene bomen langs staan, is nu schitterend met de felle herfstkleuren. Al gauw komt de "Eiffeltoren" van Kings Dominion in zicht.

We hebben geen idee, wat te verwachten qua drukte. Weten veel mensen, dat dit het enige pretpark is, dat nog open is? Of neemt men aan, dat alles nu wel gesloten zal zijn. De parkeerplaats is vrij leeg, dus wij nemen aanvankelijk het laatste aan.

We besluiten als eerste een hapje te gaan eten, zodat we de rest van de tijd aan de attracties kunnen besteden. We kiezen een soort namaak Bubba Gump restaurant met ook zeer namaak Bubba Gump eten. Maar goed, het vult de maag, waarmee dan ook alles is gezegd.

De meisjes popelen om in de achtbanen te gaan, dus we beginnen met de Anaconda. Dit is de eerste achtbaan, die Saskia ooit deed vorig jaar. Hij is al vrij oud en daardoor ook nogal schokkerig. Rick en ik zijn het erover eens, dat dit minste achtbaan is in dit park.

Ernaast ligt een grappige attractie, Backlot Stunt Coaster. Het is een soort achtbaantje, maar jongere kinderen kunnen hier in. Je gaat dan in Cooper Mini autootjes door allerlei Californische "stunten". Rick heeft deze attractie nog nooit gedaan en vindt hem ook erg leuk.

Dan is de beurt aan de Volcano, mijn favoriete achtbaan hier. Je wordt keihard de "vulkaan" ingeschoten en natuurlijk ga je regelmatig over de kop. Mijn enige klacht hier is, dat je voor je het weet weer beneden staat. De meisjes genieten met volle teugen. Toch grappig, hoe Saskia zo maar opeens haar angst voor achtbanen verloor vorig jaar.

Na afloop kunnen we een video kopen van ons Volcano avontuur. Dat ziet er echt heel leuk uit, want Rick en ik lachen de hele tijd. Maar het is ons te duur, dus we laten het gaan.

Naast de Volcano ligt de Avalanche. De meisjes gaan voor Rick en mij naar boven in het Canada bobsleetje. Dit is de eerste attractie, die ik ooit in Kings Dominion deed en ik vind hem nog steeds erg leuk en origineel. Het is een gesimuleerde bobsleebaan, die je afgaat.

De rijen voor de attracties zijn lekker kort en we doen er zo een heel stel achter elkaar. Het weer is werkelijk onvoorstelbaar mooi voor 1 november. Ik loop in korte mouwen door het park en Rick heeft spijt van zijn lange mouwen.

We gaan nog gauw even in de nieuwe achtbaan, de Dominator, die lekker lang duurt. Het is de langste bodemloze achtbaan in de wereld en heeft de grootste cirkel, waarin je over de kop gaat. Ik vind hem fantastisch! Ook hier staat weer een vrij korte rij.

Dan heeft Rick het toch echt gehad met zijn warme kleding en gaat even terug naar de auto om die weg te brengen. De meisjes en ik gaan intussen in de hoge schommels, lekker zwaaien boven het park. Ernaast liggen de botsautootjes, waarin Saskia en Kaylee dikke pret hebben. Daarin ga ik niet, want ik kan dat niet hebben met mijn nek (bij de achtbanen kan ik mijn hoofd "vastzetten" en dat kan hier niet).

Inmiddels is het halverwege de middag en de meisjes hebben trek. Ze willen graag een funnelcake en we vragen er drie vorkjes bij. Ik wil namelijk ook wel een paar hapjes van die voor mij onbekende lekkernij proberen.

Het is een soort oliebollendeeg in draadjes getrokken en gefrituurd. Daarbovenop aardbeiensaus en slagroom, er is genoeg voor meer dan drie mensen (en dan te bedenken, dat sommigen zo'n ding alleen opeten!). Het is lekker, maar na een paar happen heb ik genoeg. Ook Kaylee en Saskia kunnen samen de rest niet op.

Nu scheiden onze wegen zich even, want Rick en ik willen op de staande achtbaan, de Shockwave en de meisjes vinden die eng. Zij gaan het Nickelodeon deel van het park verkennen. Rick en ik zitten (of liever staan) net in de achtbaan, als er wordt aangekondigd, dat er een probleem is, waardoor de achtbaan voor onbeperkte tijd buiten werking is. Helaas, want ik vind het altijd heel speciaal om staand over de kop te gaan.

We treffen de meisjes weer bij de Scrambler, maar Rick en ik doen liever de ernaast gelegen Crypt. Rick is hier al eerder in geweest, maar ik durfde toen niet. Nu wil ik het wel proberen, al ziet het er nog steeds eng uit. Het is een gigantische schommel en op het hoogtepunt word je vijf keer achter elkaar over de kop geslingerd. Gek genoeg vind ik het lang niet zo eng, als het eruit ziet.

Langzamerhand wordt het steeds drukker in het park en ik begin moe te worden. De meisjes willen nog een keer in de Anaconda, maar ook daarvoor staat er nu een lange rij. Opeens kan ik niet meer. Dit gebeurt me wel vaker, in het Engels zeggen we dan "hit the wall", een onzichtbare muur, die niet te overkomen is.

Saskia is teleurgesteld, dat we niet voor de Halloween festiviteiten, die om 19 uur beginnen, blijven. Maar Rick is gelukkig ook moe en ik kan me geen betere plaats bedenken, dan mijn stoel in de auto.


Het park is intussen afgeladen vol met mensen, die nog een laatste avond willen griezelen voor deze Halloween ook weer verleden tijd is. Ook daarom wil ik weg, want ik heb een hekel aan menigtes. De meisjes kijken nog in de souvenirswinkels, maar vinden niets en dan rijden we huiswaarts.

De terugreis verloopt ogenschijnlijk vlotter, dan de heenreis. We halen Kai op van huis en gaan met zijn allen bij Chili's eten. Kaylee blijft nog eens logeren, maar dat is prima, want het is een heel lief en bescheiden meisje. Zelf liggen we er ook al vroeg in, blij, dat we deze laatste "zomerse" dag ook op een zomerse manier hebben besteed.

Zondag

Vandaag, of liever vannacht, zijn wij een uur teruggegaan in de tijd. We verschillen nu dus weer gewoon zes uur met Nederland (vroeger). Voordeel is, dat Rick en ik verfrist om half negen opstaan.

Zoals vrijwel iedere zondag halen we ontbijt en koffie bij Starbucks. Het einde van het jaar nadert en Rick informeert of het waar is, dat ze daarna met hun warme sandwiches zullen stoppen. De medewerkster weet het (natuurlijk) niet, maar zegt wel, dat ze constant van beleid veranderen. In de afgelopen maanden zijn ook nieuwe warme broodjes geintroduceerd, dus wie weet blijft onze favoriete sandwich ook bestaan.

Ondanks het koufront, dat vannacht gepasseerd is, zonder neerslag, maar met koelere temperaturen, is het lekker weer. Rick en ik nemen Cosmo mee voor een lange wandeling en zoals altijd laat ik Rick bepalen, waar we heen gaan. Hij vindt mijn routes namelijk altijd saai.

Dit keer lopen we langs de grote vijver naar Oakton High School. We lopen helemaal om die grote school heen. Mannen hebben toch echt een andere smaak, want ik vind dit doodsaai, maar goed. We zien het hockeyteam oefenen en Cosmo ontmoet een golden retriever vriendinnetje.

Terug lopen we een stukje door Nottoway Park en komen daar Claudia tegen op haar ochtendwandeling. Ik denk niet, dat Claudia had verwacht bekenden tegen te komen, gezien haar kledij, of het kan haar niets schelen.

Sinds ik naar de VS ben verhuisd ben ik absoluut meer ontspannen, wat betreft de kleding, die ik in het openbaar draag, geworden. Vroeger in Nederland ging ik het huis niet uit in mijn "plunje". Het geheel moest modieus zijn. Nu loop ik gerust meer dan een halve dag in mijn sportkleding rond, ongewassen (ja, bah vies!) en zonder make up. Maar ik zie er (vind ik zelf dan) best appetijtelijk uit, ondanks dat. Mijn sportkleding is best flatteus en ik heb make up op en alles.

Maar Claudia, en zij is absoluut niet de enige, loopt er zelfs voor mijn fatsoen zeer bij elkaar geraapt bij. Dat terwijl ze een figuur en uiterlijk heeft met bijna vijftig, waar menig tiener jaloers op zou zijn. Ze heeft een soort creme op haar gezicht, die haar het voorkomen van een geest geeft. Daarbij draagt ze een bevlekte felblauwe jogging broek met daarop een overgeefgroene (vergeef de beschrijving) trui en daaroverheen een vaalgrijze "hoodie". Ze loopt op sloffen van Adidas, die haar er als een oud vrouwtje uit doen zien.

Het is zo'n aantrekkelijke vrouw, maar deze kleding verhult dat compleet. Ik ben meestal niet zo van de "fashion police", maar ik sta er versteld van, dat ze zo naar buiten gaat. Kennelijk heb ik toch nog teveel Nederlands in me, want het kan de meeste Amerikanen niets schelen, hoe ze eruit zien in hun vrije tijd. Rick haalt, als we na een gezellig gesprek afscheid hebben genomen van Claudia, dan ook zijn schouders op, als ik er een opmerking over maak.

Maar ja, Rick trekt ook zijn t-shirts met gaten aan direct na zijn werk. Alleen mijn klachten, dat het oneerlijk is, dat al zijn collega's en klanten hem op zijn best zien en dat ik het ook leuk vind hem aantrekkelijk gekleed te zien, zorgen ervoor, dat hij er tenminste presentabel uitziet.

Voor ik het doe voorkomen, dat de hele Amerikaanse bevolking geen gevoel voor mode heeft, moet ik zeggen, dat een heel aantal van mijn vriendinnen zich zeer modieus kleedt, Claudia incluis. Maar Amerikanen zijn volgens mij wel meer bereid om zich "relaxed" te kleden in wat zij nu eenmaal lekker vinden zitten. En dat soort "het kan me niet schelen, wat anderen dan van mij denken" mentaliteit vind ik weer heel bewonderenswaardig. Ik maak me zelf nog te druk om wat anderen denken.

Thuis is het tijd om de Halloweenspullen op te ruimen. Gewoonlijk moet ik dat alleen doen, maar nu is iedereen vrij en helpen Rick, Saskia en Kaylee goed mee. Wat een verschil, binnen het halve uur is alles opgeruimd en Kai brengt het allemaal terug naar de zolder. Op naar de volgende feestdag: Thanksgiving.

Na de lunch ga ik naar de buren twee huizen verderop. Janet, Leah's moeder, en ik hebben afgesproken een stuk te gaan fietsen. Ik kan het altijd heel goed met Janet vinden, maar zij is slechthorend en daardoor volgens mij wat afstandelijk. Ze is bang mensen niet te verstaan, die dat dan niet begrijpen.

De laatste keer, dat we elkaar zagen in Blacksburg, hadden we daar een goed gesprek over. Ik vind het echt niet erg om tien keer te herhalen, wat ik zei, zodat zij het verstaat. Het is dus erg leuk, dat Janet eergisteren opbelde om te vragen of ik zin had in een fietstocht.

We rijden het W&OD pad op naar het westen en ons doel is een uur heen en een uur terug. Het is koeler dan gisteren, maar schitterend herfstweer. De bomen langs het pad zijn volop in kleur en soms stoppen we even om het in ons op te nemen.




Onderweg gaat het converseren prima. Heel af en toe zegt Janet, dat ze me niet verstaat, maar lang niet zo vaak, als ik had gedacht. Na ongeveer twee uur en zestien mijl zijn we weer thuis. Het ging zo lekker, dat we besluiten dit ieder weekend te doen, zolang het weer het toelaat.

Rick is inmiddels de hele dag weer lekker bezig in huis. Kaylee neemt na een marathon logeerpartij van twee nachten afscheid. Kai en Saskia hebben morgen (werkdag voor de leerkrachten) en dinsdag (verkiezingsdag) ook nog vrij, dus het is een lekker lang weekend.

Vlakbij ons is een heel nieuw winkelcentrumpje geopend met daarin een paar restaurants. Mijn oog viel op The Four Sisters, een Vietnamees restaurant. Al sinds ik als kind in Senegal woonde en er (door de Franse invloed) heel wat Vietnamees at, ben ik dol op die cuisine.

Rick haal ik met gemak over, maar de kinderen volgen met tegenzin. Kai rijdt bekwaam naar het restaurant. Zijn controle over de auto is erg goed, maar hij moet nog elementaire regels leren. Bijvoorbeeld, dat rechtdoorgaand verkeer voorrang heeft, daarmee ging hij vanavond bijna de mist in.

Als we het restaurant binnenlopen denk ik even, dat er geen tafels vrij zullen zijn, zo vol zit het op zondagavond! Dat moet een goed restaurant zijn, vooral ook, omdat het merendeel van de klanten Vietnamees is.

Maar we krijgen meteen een tafeltje en een boek als menu! We bestellen wat voorafjes, die voortreffelijk smaken. De kinderen zijn gek op de verse "limeade", Kai wil daar wel een tweede van!

Ook de hoofdgerechten zijn voortreffelijk. Ik had er wel tien kunnen kiezen van het uitgebreide menu, maar soft shell crab is mijn favoriet. Die komt op een lekker frisse salade en ik maak mijn eigen "dipsaus" van limoen, zout en peper. Het is om je vingers bij af te likken! Wij hebben geluk zo'n goede Vietnamees vlakbij ons te hebben!

Happy Halloween!

Deze laatste dag van oktober begint erg koud. Het rijpt staat dik op de daken. Op planten zie je het hier niet veel, omdat de luchtvochtigheid, als het vriest, heel laag is.

Onderweg naar de sportschool zie ik allemaal verklede mensen in hun auto's. Kennelijk gaan er heel wat mensen in kostuum naar hun werk. Vroeger deed ik dat ook en waren er altijd prijsjes voor het beste kostuum. Helaas voor Rick kan hij het niet doen, want hij moet bij klanten op bezoek.

De core training gaat lekker. Ik merk, dat de klassen veel sneller voorbij gaan, omdat we met elkaar kletsen. Vroeger vond ik zo'n uur toch nog altijd heel lang duren. Ik kan er echt niet over uit, hoe leuk ik deze gym vind. Na afloop ga ik nog even een kwartiertje op de lopende trap voor de cardiotraining.

Thuis wacht Cosmo geduldig op zijn wandeling. Gewapend met zakje om zijn uitwerpselen op te rapen, gaan we op weg. Een les voor mezelf: check altijd eerst even of er geen gaten in het zakje zitten (ik gebruik de zakjes, waar onze krant in wordt bezorgd). Bah, bah, bah!

Gauw ga ik thuis mijn handen wassen, voor we doorlopen. We lopen langs de vijver vlakbij, die vol zit met Canadese ganzen. Dat vindt Cosmo natuurlijk prachtig, maar de ganzen hem niet. Er wordt voluit onze richting opgeblazen. De bomen rond de vijver en de weerspiegeling ervan in het water zijn een genot voor het oog: dieprood met felgeel.

Na mijn douche ga ik Vienna weer in. Saskia wil toch wel heel graag nog zo'n Jack O'Lantern brood. Het is druk langs Church Street en ik parkeer de van op een plaats, waar "reserved for Terra Christa customers" op staat. Dit is een klein winkeltje gehuisd in een oud pand, waarvan ik altijd dacht, dat het religieuze dingen verkocht.

Omdat ik niet zo'n parkeerplaats in wil nemen zonder een bezoek aan die winkel, loop ik er even binnen. Ik ben zeer aangenaam verrast! Het is meer een holistische winkel, waar Reiki wordt onderwezen.

Behalve lekker ruikende aromatherapie kaarsen en parfummetjes zijn er allerlei cd en video's voor yoga en pilates. Ook zie ik een hele verzameling prachtige feetjes, feetjeskalenders en feetjeskaarten. Ik ben dol op feetjes, maar de prijzen zijn wel zo, dat ik er niet zomaar eentje ga kopen.

Dit is een leuke winkel om Rick heen te sturen voor Kerstcadeautjes voor mij! Het is echt zo'n lekker rondneuswinkeltje en ik ben er zeker een half uur zoet. Om toch iets te kopen zoek ik een mooie kaart uit om naar Christine te sturen. Dit is zo leuk van het oude straatje in Vienna, daar zijn allerlei van dit soort winkeltjes en ik bezoek ze veel te weinig.

Bij Great Harvest zijn de verse Jack O'Lantern broden net gebracht. Ik krijg een heerlijk sneetje cheddar-knoflook brood om te proeven. Ik neem me meteen voor hier weer vaker heen te gaan, nu het tegenover de fitness is.

Bij Whole Foods haal ik een fles wijn om mee te nemen naar de Halloween party vanavond. Ik word bij de kassa geholpen door een waarzegster en Bob Marley pakt mijn spullen in. Leuk!

Het lijkt bijna wel of mensen dit jaar meer doen aan Halloween. Ik las ook, dat er, ondanks de slechte economische tijden meer kostuums zijn verkocht dit jaar. Ik kan me er iets bij voorstellen. Na alle nare berichten is het leuk om eens even helemaal raar te doen.

Het is superweer buiten en ik vind een plekje tussen de doodshoofden, spinnenwebben en pompoenen voor op de stoep in het zonnetje. Ik bel Pat terug, die ook dol is op fotografie, en we spreken voor woensdag af. Leuk!

Kai gaat eerst skateboarden met een vriend en daarna in diens buurt trick or treaten. Hij heeft alleen geen kostuum en ik zeg hem, dat ik niet wil, dat hij onverkleed langs de deuren gaat. Dan vind ik het bedelen om snoep, vooral door zo'n grote tiener. Hij besluit dan maar als skateboarder te gaan en dat is prima.

Saskia belt of ik haar op kan komen halen van de Halloween dans. Ze heeft aan ons gevraagd of er een "paar" vriendinnetjes mogen blijven logeren vannacht en dat is natuurlijk goed. Alleen krijg ik in de auto te horen, dat er nu opeens tien meisjes komen om te trick or treaten en dat zeven daarvan blijven slapen! Ben ik weer even heel blij met onze basement!


Voor we het weten ligt de foyer vol met slaapzakken en zitten er tien kakelende tieners in de family room. Ik vermaak me zeer om de gesprekken. Er is grote verontwaardiging, omdat Jack niet lief was tegen Judy (namen gefingeerd). Als een van de vriendinnetjes huilend opbelt, omdat ze ook met haar beste vriendinnetje wil lopen, wordt die er ook nog maar bij uitgenodigd. Wel ja!


Thuis in kostuum

Voor de goede orde neem ik Saskia wel even alleen en zeg haar, dat ze voortaan toch echt eerst met ons moet overleggen, voor ze zoveel mensen uitnodigt. Ze geeft zelf ook toe, dat het groepje ongemerkt flink groot is geworden en belooft beterschap. Aan de andere kant vind ik het ook heerlijk voor haar, dat wij dit kunnen doen. Zo'n groep vriendinnen, of zelfs een vriendin, had ik op haar leeftijd niet.

Rick bestelt Domino's pizza en daarna gaan de dames op stap. Wij blijven voor het eerst in jaren thuis om het snoep uit te delen. Al vind ik het jammer, dat onze "trick or treat" dagen voorbij zijn, ik vind het ook erg leuk om al die verklede bekende kleintjes te zien.


Een paar Trick or Treaters

Rick en ik zijn inmiddels ook verkleed. Rick is een wasmachine en ik een droger. Op onze hoeden staat "Clean Freak" and "Auntie Static" (anti static). De deuren openen en ik hang "wees"sokken in mijn droger. Tenslotte komen er na vrijwel iedere was wel een paar sokken zonder match uit. Ook Cosmo loop trots als dinosaurus rond en krijgt allerlei "ahs" en "ohs" van de Trick or Treaters.

Een paar filmpjes van de verlichting en enge geluiden in onze cul de sac:






Na het trick or treaten zijn we uitgenodigd bij Denise en Michael, waar het bij de vuurpit uitermate gezellig wordt. Onze kostuums worden zeer goed ontvangen. Twee van de aanwezigen zijn als Sarah Palin verkleed. Grappig is, dat beiden grote Obama fans zijn. Ze hebben haar beiden op een heel verschillende manier geprofileerd.




Bij een van hun buren zien we een supergoed uitgesneden Obama pompoen. Door Mary en David worden we uitgenodigd voor een open house op dinsdagavond, lijkt me erg leuk om de verkiezingsavond met andere Amerikanen door te maken.


Vote for Hope on November 4

Pompoenen uitsnijden

Heerlijk vind ik de tijden van de fitness klassen bij Anytime Fitness. Bij mijn vorige sportscholen begonnen die meestal midden op de ochtend en ben je dus de halve dag kwijt. Nu rol ik mijn bed uit en eet rustig ontbijt met mijn broodnodige kop koffie en ga dan op weg.

De Pilates klas begint vandaag om kwart voor negen en we rekken en strekken, onderwijl flink kletsend. Dit is precies, waar ik naar zocht, toen ik lid werd: een leuke groep vrouwen van ongeveer mijn leeftijd. We gaan zelfs waarschijnlijk over een paar weken samen lunchen.

Na de klas heb ik nog net tijd om Cosmo op te halen, alvorens naar Whole Foods te rijden. Daar staat Kirsten al te wachten en we lopen onze gewoonlijke tien kilomater langs het W&OD pad. Opvallend is, dat heel veel bomen hier, door de harde wind van de afgelopen dagen, al kaal zijn. Helaas!

Verder zijn de kleuren prachtig met de felblauwe lucht erbij. Iedere voorbijganger groet vriendelijk en de wereld is gewoon vrolijk zo. Alleen de skaters zijn niet zo blij met Cosmo, want hij blaft hard naar ze, ondanks, dat ik hem bij me houd.

Op een gegeven moment horen we geritsel in de bosje en staan er twee herten vlak naast ons! Het is een vrouwtje en een "bambi" met witte stipjes. Ze schrikken enorm van Cosmo, wiens herderinstinct meteen in overdrive gaat. Helaas voor hem zit hij aan de lijn en zijn de herten hem veel te snel af. Maar dit is wel een van de redenen, waarom ik hem altijd aangelijnd houd.

Thuis eet ik gauw lunch en ga dan naar Oak Marr. Ik meende me te herinneren, dat Sylvia en ik ook voor vanmiddag hadden afgesproken om wat golfballen te gaan slaan. Maar ongewoon voor haar is Sylvia er niet, als ik aan kom rijden.

En een kwartier later is ze er nog niet. Ik besluit dus maar eens te bellen en het blijkt, dat Sylvia zich niet herinnert afgesproken te hebben. Wellicht was het een hersenspinsel van mij? Maar het geeft niet, want ik kan het vrije uurtje goed gebruiken voor huishoudelijke taken.

Saskia moet meteen na school naar de orthodontist. Hier wordt door iedereen gepraat over de tragedie met een andere orthodontist in Vienna. Die heeft zichzelf het afgelopen weekend opgehangen, zijn vrouw en twee kinderen achterlatend. De andere orthodontisten (en dat zijn er best veel) in de omgeving helpen nu met die patienten tot de vrouw van de overleden arts zijn praktijk heeft verkocht. Erg, hoor!

Claudia emailt me, dat ze vandaag al heeft gestemd. Ze vond dat wel makkelijk, maar ik vind het leuker om op 4 november zelf te gaan. Er hangt altijd zo'n sfeertje bij de stembureaus. Dit is wel een van de meest actieve verkiezingsjaren, die ik me kan herinneren. Ik vind het erg spannend!

Over stemmen gesproken, ik kreeg een interessante email toegestuurd over de geschiedenis van het stemrecht voor vrouwen hier in de VS. Echt shokkerend, wat die eerste suffragettes moesten doormaken. Eens te meer reden om nooit mijn stem verloren te laten gaan. Het verhaal met foto's staat hier.

Natuurlijk moeten voor morgen de pompoenen nog uitgesneden worden. Saskia vraagt Mary Kate om haar daarmee te helpen en de twee hebben de grootste lol met de "guts", de draden en zaden in de pompoen. Saskia gaat voor een ouderwetse Jack O'Lantern, geen ingewikkeld patroon.


Men neme...



Tijdens het uitscheppen



Klaar!


Na het eten is Kai aan de beurt. Hij snijdt een knipogende "smiley" in zijn pompoen. Nu maar hopen, dat de eekhoorns eraf blijven, want er zijn nogal wat pompoenen door hen opgegeten, hoor ik zo hier en daar.


Aanvalluh!



Hij ziet er goed uit!

Op tv is nu vrijwel iedere reclame een politiek bericht. Ook worden we 's avonds vooral belaagd door "robocalls". Dit zijn geautomatiseerde berichten van de verschillende kandidaten. Wat dat betreft kan 5 november niet snel genoeg komen, gek worden we er van!

Halloween voorbereidingen

De dag begint goed: mooi zonnig weer en geen wolkje te bekennen. Het waait nog wel erg hard, wat als gevolg heeft, dat de mooi gekleurde blaadjes vervroegd van de bomen waaien en dat is natuurlijk erg jammer. Ook de temperatuur is bepaald niet, waar het eind oktober zou moeten zijn met maar een paar graden boven nul.

Cosmo heeft met dit weer juist weer lekker veel energie, dus dik aangekleed ga ik er met hem op uit. We lopen naar Nottoway Park, waar de kleuren tot mijn verbazing nog niet op hun hoogtepunt zijn. Bomen versperren ons pad, maar Cosmo springt er als een hinde overheen. Jammer, dat ik maar geen behendigheidsklas voor hem kan vinden, want dat zou hij heerlijk vinden, dat weet ik zeker.

Na een uurtje zijn we weer thuis en ik maak me klaar om naar Anytime Fitness te gaan. Ik heb deze week nog geen gewichtenroutine gedaan en daar gebruik ik de machines. Dat is weer eens wat anders, dan de losse gewichten en zo te voelen vinden mijn spieren dat ook. Het gewichtheffen helpt goed met de pijnen.


Bij de pijlen is Anytime Fitness

De fitness club ligt aan Church Street, het historische straatje in Vienna, en ik besluit na afloop even naar de warme bakker aan de overkant te lopen. Bij Great Harvest krijg ik een snee van een van hun lekkere broden aangeboden en ik kies de "pumpkin swirl". Dat is pas lekker!


De bakkerij en de winkel ernaast

Bij deze bakkerij worden iedere morgen warme verse broden bezorgd, die in hun andere bakkerij in Herndon worden gemaakt. Vandaag is er onder anderen een oranje "Jack O'Lantern" brood. Het is hun allervoortreffelijkste witte brood met oranje kleurstof en een gezicht erop met zwarte kleurstof. Ik neem er een mee, die nog lekker warm is, ik weet zeker, dat de kinderen daarvan zullen smullen!


Als ik daarna langs de hoofdweg, de Virginia 123, rijd, zie ik allemaal stoelen staan en dekens liggen. Oh ja, vanavond is de Halloween parade, waar Saskia en Kai vast naar toe willen. Gauw bel ik Rick om hem eraan te herinneren, want als het even kan begeef ik me liever niet naar buiten met deze temperaturen!

Bij Giant haal ik lasagna voor vanavond en ze hebben ook weer een nieuwe lading Griekse yoghurt, gelukkig. Volgens mij heeft Sharon, onze fitness trainer, iedereen in de klas ertoe aangezet die te gaan kopen, dus het hele schap was vorige week leeg. Ook koop ik een boek met pompoenenpatronen, want die moeten morgenavond ook uitgesneden worden.

Opeens voelt Halloween wel heel dichtbij en Rick en ik zijn uitgenodigd voor een feestje op Halloween avond. Ik ga de zolder op om te kijken, wat voor kostuums we nog hebben, maar eigenlijk is dat niet veel.

In overleg met Rick ga ik naar Party Mania. Die hebben een tijdelijke winkel geopend met enkel Halloween kostuums hier in Vienna. Ik heb er een hard hoofd in twee dagen voor Halloween nog iets leuks te vinden, maar word aangenaam verrast. Rick en ik zullen als bij elkaar passend paar verkleed gaan, maar hoe verklap ik nog niet.

Saskia komt met de heel fijne mededeling, dat ze met Laura en haar ouders naar de Halloween parade zal gaan. Ze zal ook met hen in Vienna eten. Omdat lasagna haar favoriete maaltje is, stel ik die maaltijd maar uit tot morgen dan.

Dan blijkt ook Kai met een vriend naar de parade te gaan en opeens hebben Rick en ik een "date night". We maken er meteen gebruik van door Indiaas te gaan eten bij Jaipur. Het is alweer even geleden, dat we er waren, maar we worden als oude bekenden begroet.

Zoals altijd is het een voortreffelijke symfonie van smaken, dit Indiase eten. Ik bestel een gerecht met hun speciale kaas en Rick met spinazie en kip. We hebben lekker veel te bepraten en de laatste tijd te weinig tijd om zo even samen te zijn.

Als de man aan het tafeltje naast ons, dat toch zeker een paar meter verderop staat, niet zo had gesmakt en geslurpt, was het etentje volmaakt geweest. Hij eet alleen, misschien met recht, want wie wil met zoveel lawaai meeeten? Als ik dat eenmaal hoor heb ik de grootste moeite het te negeren en zou er zo graag iets van zeggen! Maar dat kan helaas niet met goed fatsoen.

Na een smakelijke maaltijd rijden we naar huis, waar de garagedeur tot onze verbazing open staat. Saskia is al thuis, helemaal onder het scheerschuim. Een traditie tijdens de Halloween parade is om iedereen met scheerschuim onder te spuiten. Ik ben al oud, want ik zie daar de lol niet van in, maar Saskia wel.

Saskia heeft wel zin in een stukje Halloween brood, dat open en bloot op het aanrecht lag. Wij dachten ver genoeg weg voor de dieren, maar kennelijk niet. Er is zelfs geen kruimel over! Cosmo heeft duidelijk gesmuld, al is daarvan niets aan hem te merken. Hopelijk doet het hem niets, het is tenslotte slechts witbrood. Saskia vooral is heel boos op Cosmo!

Van Kai horen we pas een uur later, hij heeft met een stel vrienden de parade gekeken. Nu wil hij graag, dat Rick hem op komt halen. Het is een leuke traditie, die parade, maar het is altijd ijskoud en 's avonds. Vroeger moesten wij dan mee en nu kunnen we samen lekker uit eten. Er zijn zeker voordelen aan oudere kinderen!

En nu kijken we America's Next Top Model en ze zijn in Amsterdam! Zo leuk! Daar zien we Daphne Deckers, die best een goed accent heeft. Meer zal ik niet verklappen, want ik weet, dat Nederland met die serie een seizoen achterloopt.

Winterslaap lijkt me eigenlijk wel wat

Saskia heeft deze week "spirit week" op school. Iedere dag heeft een ander thema. Gisteren was het pijama dag en ging iedereen in pijama naar school. Heerlijk lijkt me dat! Ik zou zo meedoen.

Vandaag is het "wacky" dag en al om kwart over zes staat ze naast haar bed om zichzelf er zo gek mogelijk uit te laten zien. Als het nu iedere week spirit week was zouden we geen moeite hebben Saskia uit bed te krijgen!

Zelf hoor ik de harde wind buiten loeien en weet, dat het om het vriespunt is. Ik bedenk me, dat beren en andere winterslaapdieren het eigenlijk maar makkelijk hebben. Lijkt me heerlijk door die kou en saaie wintermaanden heen te slapen! Maar goed, ik ben helaas geen beer en dus moet ik eens dat lekker warme bed uit.

Mijn zus belt uit Massachusetts en het is daar, net als gisteren trouwens, nota bene warmer, dan hier. Mijn nichtje Natalya is vandaag jarig. Vier jaar is ze alweer!

Shelly heeft ge-emaild, dat ze een zware verkoudheid heeft en vandaag dus niet in de kou en wind wil gaan wandelen. Christine belt, dat zij een lange wandeling wil gaan maken, dus de mobieltjes werken weer overtijd. Ik zou wel willen, dat er een manier was om iets leuks met Christine te doen, vooral omdat die zich zonder Chuck vooral erg alleen voelt. We hebben eigenlijk geen van beiden meer een vriendin, waar we spontaan iets mee kunnen ondernemen. Wat dat betreft missen we elkaar echt.

Tijdens het luisteren naar Christine zoek ik herfstachtige dingen. De mooiste knalrode maple blaadjes, felgele tulpenbomen blaadjes, denneappels, kastanjes, ik wil ze gebruiken om natuurlijke stillevens te fotograferen.


Zonder zon zijn de kleuren minder spectaculair, maar de straten zijn gelijnd met gele en rode bomen


Thuis ga ik nog even naar boven voor een half uur op de elliptische machine. Met dit koudere weer heb ik meer beweging nodig, dan een wandeling. Intussen lees ik over allerlei lekkere restaurants in onze omgeving in het Northern Virginia tijdschrift.

Daar zit er een tussen, Rustico, waarvan ik zeker weet, dat Rick erheen wil: ze hebben meer dan 300 soorten bier! Hij wil daar wel graag voor zijn verjaardag heen, als Katja ook weer thuis is. Bijkomend voordeel is dat Katja dan kan rijden, want ik kan dat niet in het donker.

Tijdens de lunch kijk ik naar de niewste aflevering van America's Next Top Model. Ik heb begrepen, dat Nederland wat dat betreft een seizoen achterloopt, dus ik zal niets specifieks over de deelneemsters zeggen. Maar vanaf volgende week zal het in Amsterdam zijn en dat vind ik wel heel leuk!

De middag besteed ik vooral aan mijn fotografiecursus. Ik loop een paar weken achter, maar de leraar ook. Een beetje ergerlijk vind ik het wel, dat hij al een paar weken geen feedback heeft gegeven. Hij is drie weken naar Kenya geweest voor zijn werk en dat wisten we van tevoren. Maar nu heeft hij toch genoeg tijd gehad om bij te komen, lijkt me.

Hun cursussen zijn niet goedkoop, dus ik ga daar wel een opmerking over maken. Het motiveert mij veel meer, als ik ook relatief prompte opmerkingen over de foto's, die ik voor de opdrachten instuur, krijg. Hopelijk krijgen wij ook een beetje respijt, want ik loop ook achter met insturen. Ik moet nog een macro foto maken, wat met de harde wind van vandaag niet gaat lukken.

Dus concentreer ik me vandaag op de les van vorige week: stillevens. Nu is het doel van deze cursus om buiten je "comfort zone" te fotograferen. Mijn favoriete onderwerpen zijn landschappen, dieren, architectuur en macro's. Maar stillevens hebben mijn interesse helemaal niet.

Wellicht is dat de reden, dat ik uren aan het proberen en fotograferen ben, maar uiteindelijk maar twee foto's heb om in te sturen en zelfs daar ben ik niet wild enthousiast over. Daarom hoop ik ook echt opmerkingen van de fotograaf, die de cursus leidt, te krijgen.


De twee foto's, die ik vandaag heb ingestuurd



Als avondeten heb ik soep gemaakt in de crockpot, perfect voor dit gure weer. De ingredienten zijn rookworst, boontjes, ui, aardappel, Butter Buds en kippenbouillon. Daarbij maisbrood van Whole Foods en er wordt gesmuld.

Morgen is het Decade Day voor Saskia. Ze moet zich verkleden in de stijl van de jaren 50, 60, 70 of 80. Zij kiest de jaren tachtig en leent een paar leggings van mij. Daaroverheen draagt ze haar Human League t-shirt van het concert, waar we in augustus heengingen, met een knoop vast op haar heup. Een typische 80's outfit is het zo!

Brrr, koud opeens!

De dag begint veelbelovend met zon. Ik besluit mijn sportplannen om te gooien, zowel om het weer, als omdat ik nog erg moe ben. In plaats van de core training om kwart over acht laat ik mezelf toe nog een half uurtje extra te slapen en dan vijf kilometer te gaan joggen.

Cosmo kan ik pas na de lunch ophalen, dus ik ga er alleen vandoor. Onderweg klets ik met Christine aan de telefoon. Hoewel, ik luister meer, dan ik praat, opdat ik niet teveel in Christine's oor hijg!

De zon verdwijnt al snel achter een wolkendek en als ik naar Spaanse les ga is het helemaal bewolkt. De les vandaag gaat over lichaamsdelen. Eerlijk gezegd vind ik daarvan veel benamingen wel heel erg anders, dan in het Frans of Italiaans!

Wat mij opvalt aan mijn mede-cursisten is, dat ze weinig opletten dat een "a" in het Spaans anders wordt uitgesproken, dan de "a" in het Engels. Ook vinden ze het heel moeilijk om Senor Diaz te verstaan. Hij spreekt de hele les voornamelijk in het Spaans en ik zie vaak onbegrip op hun gezichten, terwijl ik het redelijk kan volgen. Interessant vind ik dat altijd, om te zien hoe mensen een andere taal leren.

Eens te meer prijs ik me gelukkig met de vele vreemde talen, die ik in Nederland op school heb geleerd. Dat maakt het toch duidelijk makkelijker voor mij om nog een andere taal erbij te leren op deze vergevorderde leeftijd (ha ha).

De twee uur gaan snel voorbij en buiten wordt het steeds donkerder. Senor Diaz zegt, naar buiten kijkend: "Il tiempo esta cambiando". No kidding! Als ik naar buiten loop is het ijzig koud en het regent. Dat was niet voorspeld!

De twintig graden van gisteren heeft plaatsgemaakt voor winterse temperaturen. Het kwik komt vandaag niet boven de zes graden uit! Gisteren zaten onze buren nog buiten, toen we thuiskwamen, en nu is het bijna koud genoeg om te sneeuwen. Brrrr!!! Dit is echt een koelere herfst, dan die van vorig jaar, helaas.

Vanavond hebben we weer een etentje met ons groepje Nederlandse vrouwen. Ik heb me opgegeven daarvoor het voorafje mee te brengen en ga dat bij Whole Foods kopen. Ik besluit een echte Amerikaanse combinatie mee te nemen: cream cheese met Virginiaanse hot pepper jelly (ja, je leest het goed, pittige jam) op toastjes.

Dit at ik zelf voor het eerst bij Amerikaanse vrienden op mijn eerste Oudejaarsavond hier in de VS en vind het heel lekker. De combinatie van zachte kazen (cream cheese, brie, camembert etc.) met verschillende soorten jam is hier erg populair. Hopelijk vinden de Nederlandse dames het ook lekker.

Terwijl in de auto zowel mijn stoelverwarming, als de gewone verwarming hard aanstaan, rijd ik naar de kennel. Zoals gewoonlijk is Cosmo buiten zichzelf, als hij me ziet. Hij heeft weer een (gratis) bad gehad en een Halloween sjaaltje om met Jack o' Lanterns erop.

Of het nu het drukke weekend of het plotselinge koude weer is, maar uit het niets lijken mijn spieren weer in brand te staan en ben ik doodmoe. Ik wil graag naar het etentje vanavond, dus doe de hele middag maar heel rustig aan. Hopelijk is deze kou van korte duur, want daarvoor is het nog veel te vroeg in het seizoen!