Kings Dominion en fietstocht

Zaterdag

Al om half acht worden we gewekt door een stel heel lawaaierige meisjes. Gelukkig heeft Saskia ze goed onder de duim en we horen haar hen streng toespreken, dat ze stil moeten zijn en moeten helpen met opruimen. Ze zou een goede drill sergeant zijn!

Toch vraag ik me af, wat dertienjarige meisjes bezielt om zoveel lawaai te gaan maken, terwijl ze weten, dat er nog mensen liggen te slapen! Van kleintjes kun je niet verwachten, dat ze daaraan denken, maar op deze leeftijd vind ik toch wel.

De novembermaand begint bijna zomers, met temperaturen van ver in de twintig voorspeld. Dit hele seizoen zijn we er niet toe gekomen om een pretpark in de omgeving te bezoeken en daar hebben we wel zin in. Online zie ik, dat Busch Gardens helaas al dicht is, maar Kings Dominion is vandaag voor het laatst open.

Kai wil niet mee, die is te moe van de week, dus die kan op Cosmo passen. Maar Saskia is helemaal blij en vraagt haar vriendinnetje Kaylee mee. De ouders van de kinderen, die hier gelogeerd hebben, zijn geinstrueerd hun kroost voor negen uur op te halen, zodat wij op tijd weg kunnen.

De kaartjes voor Kings Dominion koop ik met korting online en probeer te af te drukken. Natuurlijk besluit onze printer uitgerekend nu alle medewerking. Het duurt Rick even voor hij hem aan de praat krijgt, waardoor we later vertrekken, dan we wilden.

Op de radio horen we van allerlei files, vanwege herfstkleuren toeristen en een rally voor McCain in Springfield. We rijden dus een binnenweg om niet vast te komen te staan. Gelukkig is daar heel weinig verkeer, dus veel tijd verliezen we er niet mee.

Eenmaal op de interstate 95 gaat het lekker snel. De anders zo saaie weg, omdat er alleen maar groene bomen langs staan, is nu schitterend met de felle herfstkleuren. Al gauw komt de "Eiffeltoren" van Kings Dominion in zicht.

We hebben geen idee, wat te verwachten qua drukte. Weten veel mensen, dat dit het enige pretpark is, dat nog open is? Of neemt men aan, dat alles nu wel gesloten zal zijn. De parkeerplaats is vrij leeg, dus wij nemen aanvankelijk het laatste aan.

We besluiten als eerste een hapje te gaan eten, zodat we de rest van de tijd aan de attracties kunnen besteden. We kiezen een soort namaak Bubba Gump restaurant met ook zeer namaak Bubba Gump eten. Maar goed, het vult de maag, waarmee dan ook alles is gezegd.

De meisjes popelen om in de achtbanen te gaan, dus we beginnen met de Anaconda. Dit is de eerste achtbaan, die Saskia ooit deed vorig jaar. Hij is al vrij oud en daardoor ook nogal schokkerig. Rick en ik zijn het erover eens, dat dit minste achtbaan is in dit park.

Ernaast ligt een grappige attractie, Backlot Stunt Coaster. Het is een soort achtbaantje, maar jongere kinderen kunnen hier in. Je gaat dan in Cooper Mini autootjes door allerlei Californische "stunten". Rick heeft deze attractie nog nooit gedaan en vindt hem ook erg leuk.

Dan is de beurt aan de Volcano, mijn favoriete achtbaan hier. Je wordt keihard de "vulkaan" ingeschoten en natuurlijk ga je regelmatig over de kop. Mijn enige klacht hier is, dat je voor je het weet weer beneden staat. De meisjes genieten met volle teugen. Toch grappig, hoe Saskia zo maar opeens haar angst voor achtbanen verloor vorig jaar.

Na afloop kunnen we een video kopen van ons Volcano avontuur. Dat ziet er echt heel leuk uit, want Rick en ik lachen de hele tijd. Maar het is ons te duur, dus we laten het gaan.

Naast de Volcano ligt de Avalanche. De meisjes gaan voor Rick en mij naar boven in het Canada bobsleetje. Dit is de eerste attractie, die ik ooit in Kings Dominion deed en ik vind hem nog steeds erg leuk en origineel. Het is een gesimuleerde bobsleebaan, die je afgaat.

De rijen voor de attracties zijn lekker kort en we doen er zo een heel stel achter elkaar. Het weer is werkelijk onvoorstelbaar mooi voor 1 november. Ik loop in korte mouwen door het park en Rick heeft spijt van zijn lange mouwen.

We gaan nog gauw even in de nieuwe achtbaan, de Dominator, die lekker lang duurt. Het is de langste bodemloze achtbaan in de wereld en heeft de grootste cirkel, waarin je over de kop gaat. Ik vind hem fantastisch! Ook hier staat weer een vrij korte rij.

Dan heeft Rick het toch echt gehad met zijn warme kleding en gaat even terug naar de auto om die weg te brengen. De meisjes en ik gaan intussen in de hoge schommels, lekker zwaaien boven het park. Ernaast liggen de botsautootjes, waarin Saskia en Kaylee dikke pret hebben. Daarin ga ik niet, want ik kan dat niet hebben met mijn nek (bij de achtbanen kan ik mijn hoofd "vastzetten" en dat kan hier niet).

Inmiddels is het halverwege de middag en de meisjes hebben trek. Ze willen graag een funnelcake en we vragen er drie vorkjes bij. Ik wil namelijk ook wel een paar hapjes van die voor mij onbekende lekkernij proberen.

Het is een soort oliebollendeeg in draadjes getrokken en gefrituurd. Daarbovenop aardbeiensaus en slagroom, er is genoeg voor meer dan drie mensen (en dan te bedenken, dat sommigen zo'n ding alleen opeten!). Het is lekker, maar na een paar happen heb ik genoeg. Ook Kaylee en Saskia kunnen samen de rest niet op.

Nu scheiden onze wegen zich even, want Rick en ik willen op de staande achtbaan, de Shockwave en de meisjes vinden die eng. Zij gaan het Nickelodeon deel van het park verkennen. Rick en ik zitten (of liever staan) net in de achtbaan, als er wordt aangekondigd, dat er een probleem is, waardoor de achtbaan voor onbeperkte tijd buiten werking is. Helaas, want ik vind het altijd heel speciaal om staand over de kop te gaan.

We treffen de meisjes weer bij de Scrambler, maar Rick en ik doen liever de ernaast gelegen Crypt. Rick is hier al eerder in geweest, maar ik durfde toen niet. Nu wil ik het wel proberen, al ziet het er nog steeds eng uit. Het is een gigantische schommel en op het hoogtepunt word je vijf keer achter elkaar over de kop geslingerd. Gek genoeg vind ik het lang niet zo eng, als het eruit ziet.

Langzamerhand wordt het steeds drukker in het park en ik begin moe te worden. De meisjes willen nog een keer in de Anaconda, maar ook daarvoor staat er nu een lange rij. Opeens kan ik niet meer. Dit gebeurt me wel vaker, in het Engels zeggen we dan "hit the wall", een onzichtbare muur, die niet te overkomen is.

Saskia is teleurgesteld, dat we niet voor de Halloween festiviteiten, die om 19 uur beginnen, blijven. Maar Rick is gelukkig ook moe en ik kan me geen betere plaats bedenken, dan mijn stoel in de auto.


Het park is intussen afgeladen vol met mensen, die nog een laatste avond willen griezelen voor deze Halloween ook weer verleden tijd is. Ook daarom wil ik weg, want ik heb een hekel aan menigtes. De meisjes kijken nog in de souvenirswinkels, maar vinden niets en dan rijden we huiswaarts.

De terugreis verloopt ogenschijnlijk vlotter, dan de heenreis. We halen Kai op van huis en gaan met zijn allen bij Chili's eten. Kaylee blijft nog eens logeren, maar dat is prima, want het is een heel lief en bescheiden meisje. Zelf liggen we er ook al vroeg in, blij, dat we deze laatste "zomerse" dag ook op een zomerse manier hebben besteed.

Zondag

Vandaag, of liever vannacht, zijn wij een uur teruggegaan in de tijd. We verschillen nu dus weer gewoon zes uur met Nederland (vroeger). Voordeel is, dat Rick en ik verfrist om half negen opstaan.

Zoals vrijwel iedere zondag halen we ontbijt en koffie bij Starbucks. Het einde van het jaar nadert en Rick informeert of het waar is, dat ze daarna met hun warme sandwiches zullen stoppen. De medewerkster weet het (natuurlijk) niet, maar zegt wel, dat ze constant van beleid veranderen. In de afgelopen maanden zijn ook nieuwe warme broodjes geintroduceerd, dus wie weet blijft onze favoriete sandwich ook bestaan.

Ondanks het koufront, dat vannacht gepasseerd is, zonder neerslag, maar met koelere temperaturen, is het lekker weer. Rick en ik nemen Cosmo mee voor een lange wandeling en zoals altijd laat ik Rick bepalen, waar we heen gaan. Hij vindt mijn routes namelijk altijd saai.

Dit keer lopen we langs de grote vijver naar Oakton High School. We lopen helemaal om die grote school heen. Mannen hebben toch echt een andere smaak, want ik vind dit doodsaai, maar goed. We zien het hockeyteam oefenen en Cosmo ontmoet een golden retriever vriendinnetje.

Terug lopen we een stukje door Nottoway Park en komen daar Claudia tegen op haar ochtendwandeling. Ik denk niet, dat Claudia had verwacht bekenden tegen te komen, gezien haar kledij, of het kan haar niets schelen.

Sinds ik naar de VS ben verhuisd ben ik absoluut meer ontspannen, wat betreft de kleding, die ik in het openbaar draag, geworden. Vroeger in Nederland ging ik het huis niet uit in mijn "plunje". Het geheel moest modieus zijn. Nu loop ik gerust meer dan een halve dag in mijn sportkleding rond, ongewassen (ja, bah vies!) en zonder make up. Maar ik zie er (vind ik zelf dan) best appetijtelijk uit, ondanks dat. Mijn sportkleding is best flatteus en ik heb make up op en alles.

Maar Claudia, en zij is absoluut niet de enige, loopt er zelfs voor mijn fatsoen zeer bij elkaar geraapt bij. Dat terwijl ze een figuur en uiterlijk heeft met bijna vijftig, waar menig tiener jaloers op zou zijn. Ze heeft een soort creme op haar gezicht, die haar het voorkomen van een geest geeft. Daarbij draagt ze een bevlekte felblauwe jogging broek met daarop een overgeefgroene (vergeef de beschrijving) trui en daaroverheen een vaalgrijze "hoodie". Ze loopt op sloffen van Adidas, die haar er als een oud vrouwtje uit doen zien.

Het is zo'n aantrekkelijke vrouw, maar deze kleding verhult dat compleet. Ik ben meestal niet zo van de "fashion police", maar ik sta er versteld van, dat ze zo naar buiten gaat. Kennelijk heb ik toch nog teveel Nederlands in me, want het kan de meeste Amerikanen niets schelen, hoe ze eruit zien in hun vrije tijd. Rick haalt, als we na een gezellig gesprek afscheid hebben genomen van Claudia, dan ook zijn schouders op, als ik er een opmerking over maak.

Maar ja, Rick trekt ook zijn t-shirts met gaten aan direct na zijn werk. Alleen mijn klachten, dat het oneerlijk is, dat al zijn collega's en klanten hem op zijn best zien en dat ik het ook leuk vind hem aantrekkelijk gekleed te zien, zorgen ervoor, dat hij er tenminste presentabel uitziet.

Voor ik het doe voorkomen, dat de hele Amerikaanse bevolking geen gevoel voor mode heeft, moet ik zeggen, dat een heel aantal van mijn vriendinnen zich zeer modieus kleedt, Claudia incluis. Maar Amerikanen zijn volgens mij wel meer bereid om zich "relaxed" te kleden in wat zij nu eenmaal lekker vinden zitten. En dat soort "het kan me niet schelen, wat anderen dan van mij denken" mentaliteit vind ik weer heel bewonderenswaardig. Ik maak me zelf nog te druk om wat anderen denken.

Thuis is het tijd om de Halloweenspullen op te ruimen. Gewoonlijk moet ik dat alleen doen, maar nu is iedereen vrij en helpen Rick, Saskia en Kaylee goed mee. Wat een verschil, binnen het halve uur is alles opgeruimd en Kai brengt het allemaal terug naar de zolder. Op naar de volgende feestdag: Thanksgiving.

Na de lunch ga ik naar de buren twee huizen verderop. Janet, Leah's moeder, en ik hebben afgesproken een stuk te gaan fietsen. Ik kan het altijd heel goed met Janet vinden, maar zij is slechthorend en daardoor volgens mij wat afstandelijk. Ze is bang mensen niet te verstaan, die dat dan niet begrijpen.

De laatste keer, dat we elkaar zagen in Blacksburg, hadden we daar een goed gesprek over. Ik vind het echt niet erg om tien keer te herhalen, wat ik zei, zodat zij het verstaat. Het is dus erg leuk, dat Janet eergisteren opbelde om te vragen of ik zin had in een fietstocht.

We rijden het W&OD pad op naar het westen en ons doel is een uur heen en een uur terug. Het is koeler dan gisteren, maar schitterend herfstweer. De bomen langs het pad zijn volop in kleur en soms stoppen we even om het in ons op te nemen.




Onderweg gaat het converseren prima. Heel af en toe zegt Janet, dat ze me niet verstaat, maar lang niet zo vaak, als ik had gedacht. Na ongeveer twee uur en zestien mijl zijn we weer thuis. Het ging zo lekker, dat we besluiten dit ieder weekend te doen, zolang het weer het toelaat.

Rick is inmiddels de hele dag weer lekker bezig in huis. Kaylee neemt na een marathon logeerpartij van twee nachten afscheid. Kai en Saskia hebben morgen (werkdag voor de leerkrachten) en dinsdag (verkiezingsdag) ook nog vrij, dus het is een lekker lang weekend.

Vlakbij ons is een heel nieuw winkelcentrumpje geopend met daarin een paar restaurants. Mijn oog viel op The Four Sisters, een Vietnamees restaurant. Al sinds ik als kind in Senegal woonde en er (door de Franse invloed) heel wat Vietnamees at, ben ik dol op die cuisine.

Rick haal ik met gemak over, maar de kinderen volgen met tegenzin. Kai rijdt bekwaam naar het restaurant. Zijn controle over de auto is erg goed, maar hij moet nog elementaire regels leren. Bijvoorbeeld, dat rechtdoorgaand verkeer voorrang heeft, daarmee ging hij vanavond bijna de mist in.

Als we het restaurant binnenlopen denk ik even, dat er geen tafels vrij zullen zijn, zo vol zit het op zondagavond! Dat moet een goed restaurant zijn, vooral ook, omdat het merendeel van de klanten Vietnamees is.

Maar we krijgen meteen een tafeltje en een boek als menu! We bestellen wat voorafjes, die voortreffelijk smaken. De kinderen zijn gek op de verse "limeade", Kai wil daar wel een tweede van!

Ook de hoofdgerechten zijn voortreffelijk. Ik had er wel tien kunnen kiezen van het uitgebreide menu, maar soft shell crab is mijn favoriet. Die komt op een lekker frisse salade en ik maak mijn eigen "dipsaus" van limoen, zout en peper. Het is om je vingers bij af te likken! Wij hebben geluk zo'n goede Vietnamees vlakbij ons te hebben!