Schrik bij Virginia Tech

Donderdag is Pilates dag en Sharon gaat er hard tegenaan! Sommige van de oefeningen vind ik een uitdaging om goed te doen. Een voorbeeld daarvan is op je zij liggen, leunend op je elleboog, andere arm omhoog, heupen van de grond en dan het bovenste been oplichten. Ik heb een vrij goede balans, maar dat is echt gewoon moeilijk!

Als het uur voorbij is plenst het van de regen, dus ik besluit een half uur op de elliptische machine erbij te doen. Rick heeft, toen het nog droog was, Cosmo al uitgelaten, dus dat hoef ik in dit rotweer gelukkig niet te doen. Ik blijf het heerlijk vinden, dat iedere machine bij Anytime Fitness zijn eigen tv schermpje heeft. Zo gaan de dertig minuten zo voorbij.

Thuis neem ik Cosmo toch nog maar even mee voor een wandeling. Op zo'n regenachtige dag kan hij niet de tuin in, waar hij meestal veel van zijn energie kwijtraakt. Het is een koude regen en harde wind en een paraplu heeft geen nut. We zijn dus beiden doorweekt als we terugkomen.

Gauw spring ik onder een warme douche en maak me klaar voor lunch. Drie van dames uit ons sportgroepje zijn deze maand jarig en dat gaan we vieren met een lunch. Marcella is zelfs vandaag jarig, dus ik vis een grappige verjaarskaart uit mijn collectie. Voor zo'n onverwachte gelegenheid is het handig wat kaarten bij de hand te hebben.

Als restaurant is Artie's uitgekozen en ik weet uit ervaring, dat daar maar weinig tafels voor meer dan vier personen zijn. Ik heb dus aangeboden, zodra het restaurant opent om 11:30 uur, te bellen om onze naam op hun lijst te zetten. Om drie minuten over half twaalf bel ik op en dan al is hun wachttijd voor een tafel voor zes 70 tot 80 minuten! Onvoorstelbaar!

Marcella en Pat komen me ophalen en de andere drie wachten al bij het restaurant. Opvallend is, dat iedereen zijn paraplu buiten bij de ingang laat liggen om die nattigheid niet mee naar binnen te nemen. Daar zitten hele mooie bij! Daar moet ik natuurlijk even een foto van nemen, de mijne is de Iejoor paraplu helemaal links (aan de andere kant van de ingang liggen nog zo'n twintig paraplu's).


Als ik zeg, dat je in Nederland niet gauw persoonlijke eigendommen buiten laat liggen, vertelt Pat, dat ze heeft gehoord, dat je in Nederland elkaars fietsen mag pakken. Nu ben ik al best lang weg uit Nederland, maar ik dacht toch echt, dat iemand anders' fiets pakken nog steeds stelen is daar.

Gauw vertel ik ze, dat dat zeker niet de bedoeling is! Stel je voor, dat ze naar Nederland zouden gaan en denken, dat het prima is om willekeurig welke fiets mee te nemen. Maar dat een buitenlander, die in Nederland is geweest, die indruk zou krijgen, vind ik, na zelf enkele malen het slachtoffer van fietsendiefstal te zijn geweest, niet zo verwonderlijk.

De lunch wordt dolgezellig. We lachen wat af! Vooral met Rosie, een wat oudere Colombiaanse, die ook nog eens de schoonzus van mijn Spaanse leraar blijkt te zijn. Kleine wereld! Ik kan er gewoon niet over uit, dat ik dit groepje gevonden heb! Het is precies, waar ik naar zocht, toen ik lid werd van het fitness centrum!

Ook het eten is, zoals altijd bij dit restaurant, super. Iedereen, behalve Pat, die de forel bestelt, neemt de gegrilde kipsalade. Vooraf bestellen enkelen een heerlijke crabdip. Omdat we hier zijn om verjaardagen te vieren komt er ook een stuk pompoencheesecake op tafel, met drie brandende kaarsjes erin. De jarigen blazen die uit en we proeven het alle zes. Meestal ben ik niet dol op pompoengerechten, maar dit is erg lekker.

Marcella zet me thuis af en dan zie ik een MSN berichtje van Katja: "Did dad tell you about the insanity here?" Gauw schrijf ik terug van niet. Het blijkt, dat rond kwart voor een een aantal studenten schoten dachten te horen. Natuurlijk reageert men daar juist bij Virginia Tech zeer serieus op.

Matts (Katja's vriendje) dorm werd onder "lock down" geplaatst, niemand mocht er meer in of uit. En de rest van de campus werd op de hoogte gesteld. Katja was bang, vooral omdat ze zag hoe nerveus haar scheikunde professor was (die natuurlijk 16 april 2007 van dichtbij mee heeft gemaakt).

De professor scheidde de meisjes van de jongens en de meisjes moesten in het midden van het lokaal staan, de jongens aan de buitenkant. Rick en ik vinden dat achteraf wat vreemd, tenslotte zijn jongens niet meer bestend tegen kogels, dan meisjes.

Net als Katja en ik MSN'en mogen ze van de politie terug naar hun dorm. Ook de dorm, die op lockdown zat, gaat weer open. Er is gelukkig geen teken van vuurwapens of schoten gevonden. Wel hebben ze een "nailgun" (spijkerpistool?) gevonden, dat waarschijnlijk op de een of andere manier door een paar jongens tot ontploffing is gebracht. Die jongens worden nu gezocht, want hoe komen ze aan die apparatuur?

We slaken dus een zucht van verlichting. Ik moet toegeven, dat een koude hand mijn hart greep, toen Katja schreef, dat er geschoten was. Alle herinneringen aan 16 april 2007 kwamen terug en nu zat mijn eigen kind daar. In ieder geval heeft dit hele geval de universiteit de kans gegeven hun nieuwe communicatiesysteem uit te proberen en dat bleek maar goed ook, want een deel daarvan functioneerde niet goed.

Als ik me er eenmaal van heb overtuigd, dat Katja helemaal veilig is, ga ik naar de nagelsalon. "T" maakt mijn nagels weer helemaal netjes. Ik vind het heel fijn als mijn handen er verzorgd uitzien. Ik heb verdikte knokkels door arthrose en verzorgde nagels maken, dat mijn handen er minder lelijk uitzien.

Rick komt thuis en we eten alweer een nieuw recept uit de crockpot. Dit keer is het kip met worteltjes, selderij, uitjes en aardappels. Daaroverheen gaat een blikje met champignonsoep en twee eetlepels boter. Het is niet mijn favoriet, ik heb liever iets kruidigers. Maar Rick, Saskia en Kai vinden het wel lekker en sambal maakt veel goed voor mij.

Voor het eerst ooit komt Laura 's avonds om een massage te geven. Eigenlijk bevalt me dat prima, want meestal heb ik na zo'n massage geen energie over. Ze begint met Saskia, die ook vanavond weer hoofdpijn heeft. We zijn het erover eens, dat Saskia geen goede houding heeft. Hopelijk kan een fysiotherapeut (waar ik vandaag een berichtje heb achtergelaten) daarmee helpen.

Zelf lig ik zo af en toe te creperen tijdens de massage! Mijn heupen zitten vast, maar mijn rug is het allerergst. Soms kan ik niet eens ademhalen, zoveel pijn doet het, als Laura haar ellebogen erin zet. Maar hopelijk zal ik er morgen de vruchten van plukken. Dit weer helpt ook absoluut niet mee! Maar ik weiger me eraan over te geven, mind over body!