Van zomer naar winter in een paar uur

Zaterdag

Om drie uur vannacht word ik gewekt door bliksem en donder! Als Cosmo om half acht naar buiten wil, voelt het gewoon als zomer aan, zo warm. Er is een hele dag regen voorspeld, maar de bewolking wisselt af met zon, waardoor het nog warmer wordt.

Katja heeft gisteren gebeld, dat ze haar autosleutel kwijt is. Onze hoop is, dat die ergens in haar kamer is verdwenen, want die sleutels zijn enorm duur om te reproduceren! Gelukkig heeft Rick deze zomer al zoiets voorzien en extra sleutels laten maken.

Rick en ik lopen samen met jarige Cosmo naar het postkantoor. Ik heb een lange broek en lange mouwen aan en heb daar spijt van! Het is zeker twintig graden en heel vochtig. Het waait heel hard en de wolken vliegen voorbij. Het is vreemd weer!
Bij thuiskomst ben ik dus niet verbaasd, dat de National Weather Service een tornado watch heeft afgeroepen.

Voor Cosmo's verjaardag nemen Kai en ik hem naar Petco. Kai rijdt erheen over een aantal 4-baanswegen. Hij doet het goed, ik hoef maar een keer mijn adem in te houden.

De auto voor ons gaat een parkeerplaats op en sommige Amerikanen zijn daar ergerlijk langzaam in. Kai voorziet dat niet en mist de auto maar net. Pff! Verder rijdt hij erg goed en vooral zijn gevoel voor ruimte, met parkeren en dergelijke, is erg goed.

Net als we bij de winkel aankomen, begint het te plenzen en ik heb geen paraplu mee. Gewoonlijk niet zo erg, maar we gaan vanavond uit, dus ik wil mijn haar droog houden. Gauw grijp ik de enorme "Delfts blauwe" Kruidvat tas, die Ineke me gestuurd heeft, en die houdt me droog. Die tas is sowieso heerlijk, laatst pasten al mijn boodschappen erin en dat was zoveel, dat ik het nauwelijks kon dragen!

Cosmo gedraagt zich in de winkel als een echte jarige, die niet weet, wat hij wil uit alle mooie dingen. Maar met Kai's hulp lukt het hem een keuze te maken (zie de foto's in het vorige blog). Met blije hond en blije zoon, die ook terug door de plenzende regen en keiharde wind rijdt, gaan we weer huiswaarts.

Gelukkig blijft het bij die regen en wind en is er van tornado's geen sprake. Het blijft ongewoon warm en wordt zelfs 25 graden!

Rick en ik hebben vanavond voor het eerst in lange tijd weer eens met Karin en Frank afgesproken. We gaan naar hun huis en rijden van daaruit met hen mee naar Reston. Frank reist veel en is gisteravond (!) thuisgekomen uit Kazachstan. De jetlag is absoluut niet merkbaar bij hem!

We hebben een reservering bij de nieuwe Franse bistro, Mon Ami Gabi. Hier krijgen we een leuk tafeltje met uitzicht over het hele restaurant. Het is echt opgezet als een bistro en het voornaamste gerecht is "Steak frites" op allerlei manieren klaargemaakt.

Na een voorafje van gerookte zalm gedeeld te hebben, bestellen de drie anderen inderdaad Steak Frites. Ikzelf ben meer een visliefhebster en de scallops met bloemkoolpuree en spinazie zijn voortreffelijk.

Als dessert neemt Rick een peer en appel "crumble", waar ik ook een paar hapjes van meeproef. Karin en Frank nemen ieder een van de heerlijke creme brulees.

Het wordt een gezellig diner, waarbij onze Virginia Tech kinderen regelmatig ter sprake komen. Hoe anders jongens zijn, dan meisjes, blijkt wel, als Karin en Frank nog niets weten van de gebeurtenissen van donderdagmiddag. Terwijl de dorm, die op slot ging, Jeroens dorm is.

Na het eten gaan we nog even bij Paul en Janet, hier drie deuren vandaan, langs. Janets zus Nancy is uit Massachusetts op bezoek en haar vriend is Nederlands. Janet had ons gisteravond uitgenodigd om langs te komen voor dessert.

Het wordt een leuk gesprek. Gert, de Nederlander, komt uit Amsterdam en we hebben het over de Sinterklaasviering, omdat de Sint natuurlijk vandaag in Nederland aankwam. Janet en Paul kennen onze traditie ook, omdat Leah daar regelmatig aan mee heeft gedaan door haar schoen bij ons thuis te zetten. Voor Janets moeder en Nancy is het echter nieuw.

Rick doet zich nog tegoed aan een stuk van de heerlijk uitziende vruchtencake van Whole Foods, maar ik kan daar echt geen ruimte voor vinden. Ik houd het bij de decaf koffie. Na een uurtje nemen we afscheid.

De kinderen mogen vanavond hun schoen zetten en zingen keurig "Sinterklaas Kapoentje" voor de open haard. Dat vereist "Sinterklaas", namelijk. Het is tevens het enige Sinterklaasliedje, waar ze alle woorden van kennen. Ik voel me vreemd ontroerd, als ik Kai's diepe stem het nogal verlegen hoor zingen. Hier staat een zestienjarige jongen, die vrij goed Nederlands spreekt, zonder er ooit gewoond te hebben. Sinterklaas hoort er voor hen net zo bij, als voor Nederlandse kinderen.

Zodra de kinderen naar bed zijn vul ik de schoenen. Van KaasnCo heb ik chocolade Sinterklaasjes besteld en ik heb voor ieder een tijdschrift gekocht. Saskia krijgt J-14 en Kai Gameworld.

Intussen waait de wind goed door de bomen, zoals het op de eerste avond van Sints aanwezigheid betaamt. Alleen betekent dat hier, dat de electriciteit uitgaat. Tot twee keer toe zitten we in het donker. Drie keer is scheepsrecht, vrezen we, maar dat blijft gelukkig uit!

Zondag

Om kwart voor zeven schrikken we wakker door een luide bonk buiten. Het waait enorm hard, dus we denken, dat er vlakbij een boom om is gevallen. Ook onze overburen kijken naar buiten, dus we weten, dat we het ons niet hebben verbeeld. Maar er is geen teken van omgevallen bomen in onze tuin, dus we slapen nog even verder.

Het is scherp kouder, dan gisterochtend, en met zijn vieren genieten we van een warm ontbijt. Kai en Saskia zijn blij met de inhoud van hun schoenen. Saskia helemaal, want er zit ook een Twilight poster in het tijdschrift. Zij vraagt, of ze vanavond haar schoen nog eens mag zetten. Ik antwoord, dat dat altijd mag, maar dat Sint alleen op zaterdag langs komt. Heerlijk, hoe zo'n bijna dertienjarige nog zo echt kind kan zijn.

Mary Ellen belt of ik zin heb om te gaan lopen. Nou, "zin" is teveel van het goede, het is maar een paar graden boven nul en waait keihard. Maar natuurlijk zeg ik "ja". We nemen eens een andere route en lopen zo meer dan vier mijl. Onderweg zien we Lauren en haar ouders langsrijden.

Saskia was een paar jaar geleden bruidsmeisje bij de bruiloft van Lauren en nu is Lauren 33 weken zwanger! Ze ziet er heel goed uit en we bespreken een "shower" voor haar. Ik vind het fantastisch voor haar, dat alles zo goed gaat, want ze heeft heel wat obstakels moeten overwinnen om zwanger te raken.

Thuis eet ik gauw lunch en maak me dan klaar voor mijn fietstocht met Janet. Zondagen worden zo wel heel actieve dagen, maar dat is juist goed voor mij, nu het kouder wordt.

Het waait nog flink, maar Janet en ik hebben ons warm aangekleed. We hebben van tevoren geen idee, hoe ver we zullen fietsen. Ondanks de wind gaat het lekker. We fietsen ook niet erg hard en dan kan ik het lang volhouden. En Janet ook, want we gaan verder dan vorige week dit keer. Na 2,5 uur lekker in de buitenlucht zijn we weer thuis, bijna veertig kilometer staat er op mijn GPS!

Rick is de hele dag al bezig om de sateliet voor de ontvangst van BVN goed te draaien. Ik houd mijn hart daarbij vast, want hij klimt met deze harde wind op het dak. Gelukkig hoort hij mijn bezorgdheid en zet zichzelf vast met een touw. Toch zal ik blij zijn, als hij klaar is.

In de basement hoor ik allerlei gegiechel, duidelijk is, dat Saskia een aantal vriend(inn)en op bezoek heeft. De bedoeling was, dat ze samen de brochure voor geschiedenis, die morgen ingeleverd moet worden, zouden maken. Dat is kennelijk gebeurd.

Nu heeft Alexandra haar Ouija bord meegenomen en wordt aan mij getoond, hoe het toch heus werkt. Saskia, Kaylee, Laura, Alexandra en Cameron (onze buurjongen, die een jaar hoger zit, dan de meisjes) zijn er helemaal van in de ban.

Verschillende "geesten" geven antwoorden op hun vragen. Het zijn tieners en bijna tieners, maar hier komt hun kinderlijkheid nog zo heerlijk naar voren. Ze zijn ervan overtuigd, dat ze ware antwoorden krijgen.

Na het avondeten kijken we naar 60 Minutes. Het is het eerste interview met Barack en Michelle Obama, nadat hij tot president is verkozen. Ik moet zeggen, dat ik hem erg zeker en rustig over vind komen.

Nu moet ik toegeven, dat ik ook Bush en zijn vrouw, Laura, altijd sympathiek vond tijdens zulke individuele interviews, maar de Obama's zijn zo "gewoon" en zeer begaan met hoe hun kinderen dit alles zullen ervaren. En Barack vindt het niet leuk, dat hij niet mee zo maar kan gaan wandelen. Dat wist hij van tevoren, geeft hij toe, maar het zal even duren voor hij eraan gewend is. Menselijk, dus. Ik hoop, dat hij een president wordt, die dicht bij het volk staat en daar lijkt het wel op.

Vanavond spelen de Washington Redskins tegen de Dallas Cowboys. Ik ben een Redskins fan, maar omringd met Cowboys fans (Rick (!), Christine, Chuck, Niall, Serena). Gelukkig gaat het er altijd vriendelijk aan toe met die rivaliteit. De "Skins" doen het tot nu toe goed, maar Dallas geeft zich niet makkelijk gegeven. Op het moment staat het 10-7 Washington, maar er is nog veel wedstrijd te gaan.

Al met al was het vandaag bijna twintig graden kouder, dan gisteren. In het weerbericht voor morgen en overmorgen wordt het "S" (sneeuw) woord zelfs genoemd. Niet ver ten westen van ons heeft het vandaag gesneeuwd.