Een sociaal weekend

Zaterdag

Na lekker uitgeslapen te hebben spreek ik met Mary Ellen af om tien uur ons geijkte rondje van vijf kilometer te gaan lopen. We hebben elkaar alweer een paar weken niet gezien, dus meer dan genoeg om bij te kletsen.

Kai en Lindsay zitten in dezelfde klas met Algebra 2 Honors en hebben er allebei moeite mee. Of dit in Nederland tegenwoordig ook kan, weet ik niet, maar Lindsay zit in de tiende klas en Kai in de elfde. Met alle vakken kan het zijn, dat je met hogere of lagere klassers terecht komt, behalve met Engels. In ieder geval bespreken we de opties voor de kinderen, want Algebra 2 Honors geeft zelfs de sterkste wiskunde leerlingen problemen.

Rick is intussen helemaal in zijn element: een heel weekend voor hem zonder verplichtingen. Hij is lekker bezig in en rond het huis. Wel nodig ook, zeker in de tuin, want de bomen zijn opeens vrijwel kaal gewaaid en het gras niet meer zichtbaar onder de bladeren. Het is een grappig gezicht, want de andere buren zijn ook aan het harken of blazen en het zijn alleen de mannen. Ik vind harken leuk, maar het geeft me problemen met mijn schouders en nek, dus ik doe het niet vaak.

Na de lunch komt Jan, Leah's moeder, en samen rijden we naar het Community Center. Daar is een Holiday Bazaar gaande en het leek me wel leuk daar eens te gaan kijken. Er zijn twee grote zalen ingericht met allerlei standjes. Veel verkopen (al dan niet zelfgemaakte) sieraden, anderen dips voor chips e.d. in allerlei smaken, verschillende soorten thee, zelfgemaakte sjaals etc.

Een van de dingen, die me altijd opvallen bij dit soort shows is de hoge kwaliteit van de zelfgemaakte spullen! Prachtige vazen staan er, handige slings om babies in te dragen, bestek is origineel versierd met stenen en ijzerdraad, wijnflessen zijn zo gesmolten, dat ze, met etiket en al, kaasplankjes worden. Erg leuk allemaal!

We lopen overal langs en Janet vindt een mooie zilveren hanger aan een leren kettinkje, die "vastberadendheid" betekent in het Peruviaans. Alleen kost hij $40 en dat vindt ze te gortig. Met moeite krijgt ze er $10 vanaf, als ze de leren ketting er niet bij koopt. Maar ze heeft kanker overleefd en vindt iets met zo'n betekenis bijzonder genoeg.

Zelf denk ik niets te vinden, maar Jan stelt voor nog een keer rond te lopen. En dan zien we een kleine tafel met mooie zilveren sieraden, die ons de eerste ronde ontgaan zijn. Bijzonder hieraan is, dat de dames, die ze verkopen, een deel van hun opbrengst aan de Gal to Gal Foundation schenken. Deze organisatie werkt hard voor meer onderzoek, medicijnen en ondersteuning voor vrouwen, die state IV borstkanker hebben (hoe dat in Nederland heet, weet ik niet, maar het betekent, dat er uitzaaiingen naar andere organen zijn).

Omdat Jan al twee keer borstkanker heeft gehad is dit een doel naar haar hart. Ze hebben ook echt originele zilveren sieraden en een stuk goedkoper (sic!) dan bij andere standjes. Ik koop dan ook met graagte een ketting met hanger en een paar oorbellen. Ook Jan vindt er een mooie ketting, een hanger en een paar oorbellen.


Voor het goede doel, maar ik zal ze ook met graagte dragen!

Ondanks, dat we geen cadeautjes voor anderen hebben gekocht, maar voor onszelf, vertrekken we toch tevreden. Wat een goed idee zo'n foundation, want er schijnt maar weinig geld naar kankerpatienten, die in een later stadium van hun ziekte zijn, te gaan.

De middag is inmiddels ver gevorderd en Rick en Saskia zijn net terug van de mall met een cadeautje voor Laura, die vandaag 13 wordt. Saskia grijpt haar logeerspullen bij elkaar en ik zet haar af bij het partijtje. Natuurlijk is het een logeerpartij, zoals alle verjaarspartijtjes op deze leeftijd. Laura's broer Michael ontvlucht het huis vol meiden en komt vannacht bij Kai logeren.

Niall en Serena komen Rick en mij ophalen. Wij trakteren hen vanavond op een etentje, omdat ze tijdens onze reis naar San Diego voor Saskia gezorgd hebben. Als restaurant hebben we Sea Pearl uitgekozen.

Dit nieuwe restaurant beviel ons een paar weken geleden prima en ook vanavond zijn er absoluut geen klachten. Rick en ik delen het enorme "voorafje" van gerookte zalm, terwijl Serena een salade met citrusvruchten besteld en Niall de calamari. Alles smaakt even voortreffelijk en de bediening is zeer attent.

Ook de hoofdgerechten (voor mij sea scallops (kokkels?) met puree en salade) en de desserts (Rick en ik delen een appeltaartje, zo lekker heb ik het nog nooit gegeten!) zijn perfect. Het eten is er exquisiet, maar de prijzen zijn zeer redelijk.

Niall zet ons weer thuis af en ik praat op MSN met Katja. Zij heeft de relatie met haar vriendje Matt, die een half jaar heeft geduurd, verbroken. Heel jammer, want ik dacht, dat ze heel goed bij elkaar pasten. Maar ja, niets aan te doen, ik weet uit mijn eigen ervaring, dat een ouder buiten zulke dingen moet blijven en enkel steun kan bieden.

Ook vertelt Katja, dat haar kamergenote MRSA, de zogenaamde "ziekenhuisbacterie", heeft op haar been. Ze heeft er antibiotica voor, maar daar is ze allergisch voor. Rick en ik maken ons wel ongerust hierover, want over MRSA hebben we het afgelopen jaar allerlei verontrustende berichten gehoord, tot het overlijden van een lerares aan toe.

Op mijn vraag, of de schooldokter, die de infectie heeft geconstateerd, hen ook informatie heeft gegeven om te voorkomen, dat zij het ook krijgen, antwoordt Katja negatief. Zes achttienjarigen in een suite lijken mij niet de meest hygienische personen, dus ik druk Katja vooral op het hart haar handen vaak te wassen.

Zondag

Zoals vrijwel iedere zondagochtend vertrekt Rick naar Starbucks om ons ontbijt te halen. Het is nog steeds niet duidelijk, of de sandwiches ook daadwerkelijk aan het einde van het jaar zullen verdwijnen, want er worden ook telkens nieuwe toegevoegd.

Hopelijk is dat een goed teken en zullen wij nog lang van onze reduced fat turkey bacon, low fat cheese en egg sandwiches kunnen genieten. Ik kan niet beschrijven, wat ik er nu zo lekker aan vind, maar dat ik ze thuis niet zou kunnen namaken, weet ik zeker.

Om half tien heb ik afgesproken met Mary, die prompt op tijd met haar twee honden voor de deur staat. Maddie (haar volle naam Madra betekent hond in het Iers) is een zes maanden oud Bernese berghond, die nu al groter is, dan Cosmo! Katie is een ongeveer achtjarige zwarte labrador, die dit wandelen eigenlijk maar een zeer matig idee vindt.

Mary is nu niet bepaald de grootste vrouw, die je je kunt bedenken, integendeel, dus de combinatie van haar met die twee honden is zeker grappig. Maddie trekt en Katie wil niet, dus Mary wordt zo keurig in balans gehouden. Het wordt een gezellige wandeling, Cosmo vindt Maddie erg leuk en loopt netjes naast haar. Ik zou ze zo samen een slee zien trekken!

Helaas heeft Mary slecht nieuws over hun gezin. Haar man werkt al jaren bij meubelbedrijven als manager en heeft al een aantal tegenslagen geincasseerd. Nu dacht hij bij een nieuw bedrijf een filiaal in Annapolis te kunnen gaan openen, maar door de economische situatie is daar niet genoeg geld voor. Hij is dus helaas weer ontslagen (interessant vind ik, dat het Engels daar twee, nee zelfs drie, woorden voor heeft: "fired" = op staande voet ontslagen, "laid off" = ontslagen, omdat er niet genoeg werk is en "furloughed" = tijdelijk zonder werk, met behoud van baan.)

Gelukkig werkt Mary voor de EPA en die zal zeker onder president Obama blijven bestaan en hopelijk zelfs uitgebreid worden. Alleen is het voor Davids ego natuurlijk een grote klap en is de hoop, dat hij, ondanks de negatieve economie, toch snel iets anders vindt. Meubilair is zijn passie, dus een andere branche wil hij liever niet.

Thuis bel ik het gezondheidscentrum van Virginia Tech. Katja hoeft dit niet te weten, maar Rick en ik willen toch zeker zijn, dat er niet iets over het hoofd wordt gezien. Ik word vriendelijk te woord gestaan door de receptionisten en binnen het uur (op zondag!) belt de verpleegster, die dienst heeft, terug.

Zij neemt er alle tijd voor om ons gerust te stellen. Veel van wat ze vertelt weet ik wel, maar je wordt toch opgejut door de media, zonder het te willen. In ieder geval is ook haar advies gezonde hygiene, genoeg slaap (nogal wat voor een college student, als ik het zo hoor) en een gezond dieet. Gerustgesteld bedanken we haar voor haar tijd en vooral voor het snelle terugbellen op het weekend!

Het is alweer heerlijk zonnig weer, hoewel niet zo warm als de afgelopen paar dagen. Maar dan merk ik pas hoe de zon, die hier op de hoogte van Rome staat, meewerkt in de temperatuur. Terwijl Diego en Cosmo buiten spelen (zie foto's) en Rick bladeren blaast, lees ik gauw mijn boek uit. Het was een leuk boek, maar niet bijzonder. Als ik Cosmo achterna ren merkt onze buurman terecht op, dat het bijzonder is om op 9 november op blote voeten te kunnen lopen (doe ik nogal graag).


Rick brengt Kai naar Claudia voor bijles voor Algebra 2. Claudia geeft bijles in wis- en natuurkunde en verdient zo een lekker centje bij. Wij geven ons geld liever aan haar, dan aan een totaal onbekende. Kennelijk gaat het goed, want Claudia vindt, dat Kai gauw begrijpt en Kai vindt, dat hij een en ander ook gauw begrepen heeft. Hopelijk helpt het hem met zijn cijfers.

Intussen gaan Janet en ik weer op weg voor een lange fietstocht. Het weer is ongeveer hetzelfde als vorige week: wolken en zon en zo'n veertien graden. We besluiten dit keer tenminste twintig mijl te fietsen (36 km). Dat is ongeveer tot het centrum van Herndon. Daar kijken we even rond en bedenken, dat het leuk zou zijn hier eens te lunchen en dan terug te fietsen.


Downtown Herndon

Bij mijn thuiskomst begroet Rick me met "goed nieuws!". Ik kan me er niets bij bedenken, dus vraag, wat dat dan is. Katja heeft vannacht Matt erg gemist en nu zijn ze weer bij elkaar. Heerlijk, toch, zo'n tiener? Matt is dol op haar, dus neemt haar zo terug. Hoeveel van dit soort moment zullen nog volgen?

Saskia gaat na haar bezoek aan de mall ook nog bij Shannon huiswerk maken en eten, dus voor de zoveelste keer zijn Kai, Rick en ik samen. Een van de favoriete restaurants van de "mannen" is Hard Times Cafe en daar heb ik ook wel zin in. Hun gerechten kosten allemaal onder de $10 en mijn Texas chili (als ik een recept had zou ik het vaak maken) salade vind ik heerlijk. Lekker eten hoeft zeker niet duur te zijn, dat toont dit restaurant wel aan.

Om te zeggen, dat ik genoten heb van dit weekend is een understatement. Ik prijs mezelf heel gelukkig met zoveel goede en leuke contacten! It's the spice of life!