Veteran's Day

11/11 Is hier in de VS "Veterans Day", een dag, waarop de veteranen van alle oorlogen geeerd worden. Dat wordt hier in Washington DC "gevierd" met kransleggingen, o.a. bij Arlington National Cemetery en het Vietnam Veteranen Monument.

Bij dat laatste komen ieder jaar ook een heel aantal veteranen uit die oorlog om te herdenken. Ik ben er een keer (toevallig) geweest en dat was zeer indrukwekkend. Die mensen moeten nog dagelijks met de angsten van toen leven.

Ook is het vandaag toevallig negentig jaar geleden, dat de Eerste Wereldoorlog eindigde. Ook daar hebben we in DC een aantal monumenten voor, maar niet zo groot, als voor de andere oorlogen.

Nieuwsgierig zoek ik het eens op en er zijn nog 10 veteranen uit de Eerste (!) Wereldoorlog in leven. De oudste is 112 jaar oud! Vooral als je bedenkt, dat mijn opa dit jaar 107 zou zijn en die is al 22 jaar geleden overleden, op 86-jarige leeftijd.

Terug naar het heden is het om het vriespunt, als ik naar buiten ga met Cosmo. Voor het eerst dit seizoen heb ik mijn skijack en handschoenen aan. Shelly komt me ook dik ingepakt tegemoet. We besluiten weer naar Nottoway Park te gaan.

Natuurlijk ruikt Cosmo het hondenpark en tot onze verbazing zijn er dit keer een paar honden aanwezig. Cosmo heeft deze uitlaat van energie vandaag kennelijk erg nodig, want ik heb hem nog nooit zo zien rennen hier. Er is een tien maanden oud Golden Retriever puppy, die maar al te graag meerent.

Als Cosmo uitgeraasd lijkt, roep ik hem bij me en tot mijn grote verbazing komt hij meteen en zit netjes recht voor me, zodat ik zijn riem aan kan doen. De afgelopen week was hij zeer ongehoorzaam en rende telkens het huis uit en luisterde niet, als ik "Come!" riep. Dus ben ik weer meer gaan trainen met hem en laten zien, dat ik toch echt de baas ben, en kennelijk werpt dat zijn vruchten af.

In mijn crockpot kookboek zoek ik een paar lekkere makkelijke, maar vooral nieuwe, recepten uit voor morgen en overmorgen. Alle recepten in dit boek hebben 7 ingredienten of minder en alles, wat ik er tot nu toe uit heb gemaakt, was zeer smakelijk.

Met mijn boodschappenlijstje en Cosmo, die al bij het opengaan van de zijdeuren de van inspringt, rijd ik naar Giant. Deze supermarkt is erg bezig met lagere prijzen en overal staan op de prijskaartjes vergelijkingen met competerende supermarkten. Het lijkt te werken, want het is drukker, dan ik het gezien heb op dinsdagochtend.

Behalve de avondmaaltijd benodigdheden staan er ook kniekousen (ja, bij de supermarkt!) en Griekse yoghurt op mijn lijstje. Daarom ben ik speciaal naar Giant gegaan, want alleen daar is het merk yoghurt te koop, dat ik lekker vind.

Cosmo kijkt zijn ogen uit in de auto en zit voorin, ooit nemen we hem op een langere reis mee, want hij vindt het heerlijk om mee te rijden. Ik heb opeens een enorme trek in pasta om op te warmen en Noodles & Company is vlakbij. Geen goede combinatie, want ik word er als een magneet heengetrokken.

In hetzelfde complex zit ook een Starbucks en daar bestel ik koffie met suikervrije caramel siroop en wat gestoomde melk, mijn tegenwoordige drankje daar. De "barrista" vraagt, of ik een paar minuten kan wachten, want de koffie wordt net gemaakt. Natuurlijk kan dat!

Als ik wil betalen, zegt hij, dat het niets kost. Dat snap ik niet, maar een gratis kop koffie gaat er nog beter in, natuurlijk. Ik wacht en zie, dat er nog iemand wachtte op een "gewone" kop koffie. Die man komt ook naar de kassa om te betalen, maar krijgt te horen, dat het gratis is. Dan legt de barrista uit, dat dat het beleid van Starbucks is: nooit op een kop koffie hoeven wachten. Is dat wel het geval, dan is die kop gratis. Mooi meegenomen!

Net op het nieuws heb ik gehoord, dat ook Starbucks de slechte economische omstandigheden voelt (logisch natuurlijk, het is veel goedkoper thuis een kop koffie te brouwen, behalve als je het gratis krijgt, zoals vandaag). In dit filiaal zou je dat niet zeggen, want het zit bomvol en er staat een rij om te bestellen.

Bij Noodles is het "krek hetzelfde": een lange rij voor ik aan de beurt ben. Ik bestel dit keer een Bangkok curry met kip. Er zitten lekker veel groentes bij, wat ik bij andere gerechten daar nogal eens mis.

Terug bij de van zie ik Cosmo achterin, terwijl hij meestal voorin alles zit te bekijken. Hij likkebaardt ook lekker en ik vrees, dat hij het vlees voor morgen en overmorgen in de boodschappentas heeft gevonden! Ik open de deur met vrees en zie dan een helemaal uitgelikt yoghurtbakje liggen. Hij heeft zich tegoed gedaan een van mijn yoghurtjes, met perzik onderin. Er is niets van over, maar ik ben opgelucht, want vreesde voor het vlees. Ik had er ook helemaal niet bij nagedacht, dat zijn neus natuurlijk te gast zou gaan. Weer wat geleerd!

Onderweg naar huis hoor ik op de radio, dat de American Humanist Association een reclame campagne gaat houden. Die zal op de metrobussen te zien zijn vanaf volgende week. Het is een controversiele campagne in het religieuze Amerika: een Santa Claus met de woorden: "Why believe in a god? Just be good for goodness' sakes." Dat laatste komt ook uit een bekend Kerstliedje hier (Santa Claus is coming to town). Ik vind de gedachte erachter heel goed, maar ben benieuwd, hoe het ontvangen zal worden. Dit is geen super christelijk gebied, er zijn veel verschillende religies, maar atheisme of agnostisch (ik) is nog steeds controversieel.

Met rasse schreden naderen de feestdagen en ik realiseer me, dat Sinterklaas over maar iets meer dan drie weken komt! Onvoorstelbaar, hoe dit jaar ook voorbij vliegt, maar dat zeg ik tegenwoordig ieder jaar.

We hebben een brochure van KaasnCo.com gekregen en die verkopen pure chocoladeletters. Rick vooral is daar dol op. Om de juiste letters te krijgen, moet je je bestelling inbellen. Vorig jaar was het een ramp met AllThingsDutch.com, hoe aardig die mensen ook zijn. Het blijft toch wel leuk om je eigen initiaal in chocolade te krijgen en geen "W", omdat dat de laatst overgebleven letter bleek.

Met KaasnCo heb ik heel goede ervaringen, dus ik stel een bestellingslijstje samen en bel op. Eigenlijk had ik verder moeten vragen, wie deze mensen zijn, want ik word in onvervalst Nederlands begroet. Efficienter heb ik nog nooit een bestelling gedaan. Mijn gegevens hebben ze al, dus ik hoef alleen mijn lijstje op te lezen. Chocolade letters, marsepein, chocolade Sint en Piet, suikerbeestjes, non-pareil Kerstkransjes en natuurlijk oliebollenmix staan erop. Zeker aan te raden, dit internet bedrijf met Nederlandse produkten, het hele telefoongesprek duurt vijf minuten!

Vanmiddag besteed ik vooral aan het lezen over de verschillende monumenten hier in Washington. Als ik rondleidingen wil geven, moet ik toch meer weten, dan op het moment. Nou, ik kan trots vertellen, dat ik heel wat meer over het Washington Monument weet, dan de gemiddelde persoon, nu. Er is zoveel te leren over deze stad, ik heb hernieuwd respect voor de gidsen op de verschillende rondleidingen.

Als avondeten eten we eindelijk de pasta maaltijd van vorige week. Rick en ik smullen van de met kip en prosciutto gevulde pasta "zakjes" en pittige saus. De kinderen hebben kaas tortellini met gewone tomatensaus. Daarbij eten we spinazie, want dat is een groente, die tenminste iedereen lekker vindt.

Op tv kijken we "The Biggest Loser" en ik zie weer het stel, dat ik iedere keer met Roger zie werken bij Anytime Fitness. Helaas wint de vrouw daarvan net niet de uitdaging om terug te komen op tv. Maar zo te zien hebben ze heel wat gewicht verloren met zijn tweeen!