Hump Day

Katja's poes Sushi heeft nu een tijdje bij haar "broer en zus" Meike en Snickers in de basement geslapen en dat lijkt goed te gaan. Maar gisteravond ging ze heel demonstratief tegen mij aanliggen in bed.

En dat blijft ze de hele nacht doen. Heerlijk, zo'n warm kattenlichaampje tegen me aan! Ze sliep ook de hele nacht, terwijl Meike en Snickers vroeg in de ochtend gaan miauwen. Ik vind het vanochtend zelfs moeilijk uit bed te komen, zo behaaglijk is het met mijn poezenkacheltje!

De Mineral Ice van gisteravond heeft gelukkig zijn werk goed gedaan. Pijnloos is teveel om te hopen in dit jaargetij, maar de overweldigende pijn van gisteren is een zeurende pijn geworden vandaag.

Dat het weer koud is, is zeker! Het vriest bij het opstaan flink. Maar na mijn Griekse yoghurt en een kop hete Starbucks koffie kleed ik me dik aan en ga er met Cosmo op uit. Ik besluit een interval te gaan doen. Met alle pijnen kan ik niet hardlopen of zelfs joggen, maar wel zo snel mogelijk wandelen en dat is ook goed voor de conditie.

De zon schijnt uitbundig en dan voel je goed, dat we hier op zo'n zuidelijke breedtegraad zitten (de hoogte van Rome). Ondanks de vrieskou voel ik de zons warmte. De lucht is ook van dat prachtige staalblauw.


Cosmo is helemaal gek op de bergen met bladeren

Dit keer neem ik wel mijn kleine fototoestelletje mee en besluit dezelfde route te nemen, als met Shelly. Ik neem foto's van de leuke huizen, maar de herten zijn dit keer niet aanwezig, helaas. Cosmo weet nog wel precies, waar ze waren, want hij begint helemaal te trekken daar.


Bijna vijf mijl lopen we en ik ben blij, dat mijn skijack ritsen in de oksels heeft, want halverwege krijg ik het, ondanks de vrieskou en wind, warm!

Omdat een heel stel van ons groepje vorige week niet kon, heeft Pat nog een lunch samen geregeld. Dit keer is het bij het Aziatische restaurant Sweet Ginger hier in Vienna. Alleen Pat en ik (die voor zoiets altijd te vinden is) zijn er voor de tweede keer.

Het wordt alweer erg gezellig, wat een leuke groep is dit toch! Een van de dames kent Katja goed, want haar dochter deed vorig jaar de Relay for Life met haar. En een ander kent Saskia. Dat vind ik zo leuk van Vienna, iedereen kent wel iemand, die ik ook ken.

Dit zal (bijna zou ik schrijven "helaas") geen wekelijkse gewoonte worden, maar we hopen toch eens per maand zo samen te gaan lunchen. Voor de zoveelste keer prijs ik mezelf zeer gelukkig met mijn keuze lid te worden van Anytime Fitness!

Na een paar uur gezellig kletsen breekt ons groepje op en ik rijd naar de overkant naar de Giant. Terwijl ik inkopen doe voor het avondeten (crockpot met kip en aardappelen), klets ik met mijn zus in Massachusetts. Altijd als ik met haar praat gaan mijn gedachten twaalf jaar terug in tijd. Toen waren mijn kinderen ongeveer zo oud, als de hare nu. Het is een vooral lichamelijk heel vermoeiende fase van het ouderschap.

De rest van de middag gaat op aan huishoudelijke taken. Morgenavond komt Katja thuis en dan wil ik die allemaal gedaan hebben, zodat ik leuke dingen met haar kan doen vrijdag. Ik zal dolblij zijn, als ze weer veilig de deur binnenloopt, want ik vind het maar niets, dat ze in het donker gaat rijden. Ik kan maar niet uit mijn hoofd krijgen, dat ze ongeveer de afstand van Amsterdam naar Parijs gaat rijden en dat was voor ons vroeger een flinke reis!

Saskia is zo moe als ze thuiskomt, dat ze, na het eten van een bak cereal met melk, om half zeven al gaat slapen. Kai, Rick en ik doen ons tegoed aan de crockpotmaaltijd. Dit keer heb ik de kip met augurkensap gecombineerd met "red skin potatoes". Dit zijn ook kleine aardappels, die niet geschild hoeven te worden. Ze zijn zoeter, dan krieltjes, maar niet minder lekker in dit recept.

Vanavond is de finale van America's Next Top Model in Amsterdam. Ik zal de uitslag niet vrijgeven, voor het geval er mensen meelezen, die achterlopen met die serie. Maar degene, die ik wilde, dat zou winnen, heeft ook gewonnen. Heel verdiend!