Onze webcam

Cul-de-sac Cam

donderdag, juli 31, 2008

Inpakdag

De ochtend begint voor mij met een gewichtenroutine. Het FitDeck gaat wel mee naar Aruba, maar of ik het ook zal doen? In ieder geval ben ik wel van plan om gewichten te doen in hun kleine gymzaaltje en Leah is ook zeer fitness gericht, dus ik heb vast een compagnon!

Christine en Mallory vertrekken naar vrienden en ik maak Saskia wakker. Die blijkt tot 3 uur vannacht met Mallory op de computer gespeeld te hebben en is dus doodmoe. Maar we moeten om half elf naar de dokter. Haar pukkeltjes zijn weer meer.

We zien dokter Weinstein, die al zolang als wij bij die kliniek komen (vanaf Katja's geboorte) ons gezin kent. Hij vindt het heel leuk om ons weer te zien en vraagt ook naar de andere kinderen.

Hij bekijkt Saskia's huid en constateert impatigo (een staphiylokokken infectie). Ze krijgt er een zalfje voor en als het verergert krijgen we ook een recept mee voor tabletten, zodat we in Aruba niet naar de dokter hoeven.

Bij Rite Aid krijgen we de medicijnen en nog een aantal dingen voor op reis. Ook Saskia neemt kleine flesjes shampoo en conditioner mee en een baby tandpasta. Dat scheelt zoveel plaats in de bagage!

Het is inmiddels alweer lunchtijd en ik zie mijn voornemen om te gaan zwemmen letterlijk in het water vallen. Ja, ik weet het, je kunt ook met regen zwemmen, maar dan heb ik er gewoon geen zin in. Positief aan de warme regen is, dat Kai niet gaat skateboarden. Een jongen is onze buurt heeft zich net ernstig aan zijn been verwond daarmee en ik wil dat er niets tussen onze reis morgen kan komen!

We hebben vrijwel niets te eten meer in huis, dus ik vraag Saskia, waar ze lunch wil halen. Zonder aarzeling zegt ze: Manhattan Bagel! Zij vindt daar de bagel met scallion cream cheese zo lekker. Ik heb al tijden geen bagel gegeten en smul van mijn favoriet: een bruine bagel met cream cheese, gerookte zalm, tomaat en uien. Mmmmm!!

De Volkswagen garage belt, dat Katja's auto eindelijk klaar is. De speakers waren stuk (heel belangrijk voor een tiener natuurlijk) en er was een lampje aan. Weer ettelijke honderden dollars armer verlaten we de garage. Nu kan Katja in ieder geval veilig naar Virginia Tech rijden.

Tussen het inpakken door wordt me ook nog door Katja, Leah en de derde high school graduate in onze cul de sac, Laura, gevraagd of ik foto's van hen drieen wil nemen. Die worden erg leuk. Laura begint half augustus als freshman bij Brigham Young University in Salt Lake City.


Terwijl Christine Mallory afzet bij nog een vriendinnetje ga ik Cosmo wegbrengen naar de kennel. Misschien verbeeld ik het me, maar hij kijkt nog even zielig om, als ze hem meenemen. Toch weet ik, dat ze heel lief met hem zijn daar en hij krijgt iedere dag twee flinke wandelingen. Maar dat is het enige nadeel aan vakantie vind ik: Cosmo die dagen niet zien.

Christine en ik hebben een afspraak om onze nagels te laten doen. Zij komt later, omdat Mallory's vriendinnetje maar niet op kwam dagen. Maar "T" doet goed haar best, eerst met mij en dan met Christine. Met mooi gelakte vingers en tenen gaan we beiden tevreden huiswaarts.

Al voor het avondeten zijn we vrijwel klaar met inpakken. We bestellen eten via Mr. Fastman van het Griekse restaurant Amphora. Het weer is inmiddels helemaal opgeknapt, dus we kunnen buiten eten.

Morgen brengen Leahs ouders ons naar het vliegveld. We zullen rond half zeven vertrekken, dus vanavond al afscheid van Christine en Mallory nemen. Die twee blijven nog tot zaterdagochtend hier, zodat ze een theaterproduktie kunnen bijwonen.

De volgende update volgt hopelijk uit Aruba, waar ik waarschijnlijk, vanwege Blogger.com's rare Spam regels, een nieuw blog voor zal aanmaken.

woensdag, juli 30, 2008

Woensdag alweer!

Nog voor we ontbeten hebben en koffie hebben gedronken beginnen Christine en ik de dag met een wandeling van vijf kilometer. Het is heel erg warm en vochtig en we laten ons plan om ook gedeeltelijk hard te lopen varen. Christine heeft sinds haar verhuizing naar Huntsville weinig aan sport gedaan, dus zij moet er toch weer even inkomen.

Onderweg vertelt ze over hun leven daar in Alabama. Het is werkelijk heel anders, dan hier. Huntsville is relatief klein en de mentaliteit is er heel zuidelijk (wat zowel goed als minder is, natuurlijk). De mensen zijn er erg gastvrij en ze hebben een leuke buurt zo te horen. Nadeel vindt Christine de conservatief Christelijke sfeer, die er hangt. Bij haar dokter in de wachtkamer speelde bijvoorbeeld alleen Christelijke muziek.

Maar over het algemeen is ze positief over hun nieuwe leven. Ze hebben een prachtig alleenstaand huis aan een cul de sac met een grote tuin. Veel beter, dan het rijhuis, dat ze hier hadden.

Na de wandeling ga ik er nog even (met de nadruk op even, want met deze hitte wil hij absoluut niet ver) met Cosmo op uit. Christine neemt Mallory mee naar de orthodontist, de ware reden van haar bezoek hier.

De hoop is, dat Mallory in oktober haar beugel af mag. Ze komen in augustus en oktober dan nog terug hier. Maar na de afspraak van vandaag lijkt het erop, dat het toch langer zal gaan duren. Christine rekent er al op, dat ze in december en wellicht ook nog in februari de reis nog eens zullen maken.

Stiekem vind ik dat natuurlijk heel leuk! Vooral als de december reis rond Sinterklaas valt, zouden we dan toch nog een keer samen kunnen vieren? Maar goed, het is beter niet op de dingen vooruit te lopen.

Katja moet vandaag terug voor een drie maandelijkse "check up" bij de gynecologe. Ze wil per se, dat ik met haar meega en dat vind ik wel fijn. Tenslotte is Katja nu voor de wet volwassen en het is nog even wennen, dat ze overal zelf voor mag tekenen en wij in feite geen zeggenschap meer over haar hebben.

Ook bij Virginia Tech was dat opvallend, de studenten moeten ervoor tekenen als ze hun ouders toestaan hun cijfers te weten. Anders mogen wij, al betalen we ons blauw aan de school, niet weten hoe onze kinderen er academisch voorstaan.

Dr. Hersh praat met Katja over hoe het gaat en het gaat goed. Alleen heeft Katja de afgelopen maanden vaker migraines gehad, dan voorheen. Dat baart de dokter zorgen, dus geeft ze haar een andere pil. Online lees ik allerlei negatieve reviews over deze dokter en ik kan me er wat bij voorstellen. Ze is nogal abrupt en duldt niet veel vragen. Hoe lang we bij haar blijven valt te bezien.

Na de doktersafspraak rijden Katja en ik naar Hudson Trail Outfitters. Katja heeft hard een nieuwe toilettas nodig en hier kopen we dezelfde als ik heb, maar in een andere kleur. Die heeft heel veel ruimte, maar vouwt heel compact op.

Dan stoppen we bij CVS om reisshampoo en conditioner e.d. te halen. Ik vind er ook mijn merk reistandpasta, deodorant en hairspray, heel handig! Dat scheelt toch weer veel ruimte in de bagage, waarvan we al meer dan genoeg zullen hebben!

Als laatste stoppen we bij Whole Foods. Ik heb Sam-E en vitamines nodig en we halen er ook gelijk maar lunch voor ons beiden.

Thuis treffen we een zeer ontdane Christine en Mallory aan. Mallory's school begint volgende week woensdag al (het zuiden houdt eerder op en begint ook weer een stuk eerder). Chuck heeft dus vandaag haar rooster opgehaald en dat klopt helemaal niet.

Natuurlijk is dit Mallory's begin op een helemaal nieuwe school en wil Christine, dat die ervaring goed is. Na heel wat heen en weer gebel en een boze Mallory, die nu vindt, dat haar leven "sucks" (zo begrijpelijk, het is ook even niet iets zo'n verandering!) eindigt alles gelukkig goed. Mallory krijgt het rooster, waar ze op gehoopt had. Nu is het enige vervelende, dat ze geen fijne locker heeft, maar dat valt te overzien.

Mijn heupen zitten muurvast, dus ik ga tijdens alle schooltelefoongesprekken even baantjes trekken in het zwembad. Dat helpt mijn spieren enorm! Na veertig baantjes vind ik het genoeg en voel ik me een stuk beter. Het water is dan ook van een supertemperatuur! Ik wilde wel, dat ik een binnenbad wist met relatief warm water, dan zou ik 's winters doorzwemmen. Maar degenen, die ik ken, zijn allemaal net te koud voor mijn spieren, helaas.

Als ik thuiskom zijn Christine, Mallory en Saskia vertrokken. Kai weet niet, waar ze heen zijn, maar Christine heeft een berichtje op het antwoordapparaat achtergelaten. Ze heeft mijn dochter gekidnapt en de meisjes meegenomen naar Noodles & Company voor de lunch. Saskia laat zich dat natuurlijk geen tweede keer zeggen!

Boven doe ik de laatste was en begin alvast met wat te pakken. Vrijdagochtend vroeg zal snel hier zijn! Ik krijg nog bijna een rolling, want ik vind de paspoorten niet in de kluis! Het blijkt, dat Rick ze in de andere kluis heeft gestopt. Zonder paspoorten zullen we niet ver komen!

Christine gaat Mallory naar een surprise party voor een vriendinnetje brengen en gaat daarna bij vrienden eten. Ik besteed de rest van de middag met lezen in mijn boek, dat nu erg leuk is, en computeren. Het zou voor veel mensen te warm zijn, maar ik vind het juist heerlijk. Het doet mijn spieren zoveel goed die warmte!

Saskia komt uit het zwembad terug met allemaal pukkeltjes op haar buik en rug met gele kopjes erop. Rick neemt haar na het avondeten mee naar de urgent care kliniek, maar die is helaas net gesloten. Dat wordt dus morgen nog even gauw een gang naar de kinderarts, want ik heb geen zin om in Aruba een dokter te moeten bezoeken!

maandag, juli 28, 2008

Een paar superdrukke (maar leuke) dagen

Maandag

Midden in de nacht werd ik wakker door Katja's kat Sushi en was ik niet blij, toen Katja om kwart over twee nog buiten was! We moeten namelijk vanochtend vroeg Sushi wegbrengen naar de dierenarts om haar gebit te laten schoonmaken.

Nu hebben wij dit nooit eerder bij een van onze katten laten doen, maar een paar weken geleden zagen we opeens, dat een van Sushi's hoektanden af is gebroken. De rest van haar gebit zag er ook erg uit en online las ik, dat een kat daar ongemerkt veel pijn van kan hebben. En dat vind ik natuurlijk heel zielig.

Nog voor Christine en ik op weg gaan voor ons loopje belt de dierenarts. Ze heeft nog twee kiezen gevonden, die op het punt staan af te breken, en vraagt toestemming die te trekken. Ze vertelt, dat Sushi daardoor flinke kiespijn moet hebben en dus heb ik niet echt een keuze. Ik verwacht vanavond wel te schrikken van de rekening, maar ja, dit is natuurlijk wel Katja's heel geliefde poes.

Christine en ik lopen bijna zes mijl door een lekker koel Vienna. Het onweer van gisteravond heeft alle vochtigheid weggewassen en het is maar zo'n tweeentwintig graden. Heerlijk gewoon!

Christine gaat Mallory naar een vriendinnetje brengen en ik bel Saskia's middle school op. Ondanks, dat het midden in de zomervakantie is, beginnen we toch al aan het nieuwe schooljaar te denken.

Saskia's vakken kregen we een paar weken geleden in de bus en we verbaasden ons (vooral Saskia zelf) erover, dat ze helemaal geen honors vakken heeft. Op de middle school hier zijn drie niveaus voor elk vak: GT (Gifted and Talented, maar daar moeten de kinderen op de basisschool ook al in hebben gezeten), honors en gewoon (regular).

Nu hebben we Saskia een paar jaar geleden laten testen en daarbij scoorde ze heel hoog voor taalvaardigheid. Voor deze honors plaatsing kijkt de middle school echter naar de staatstesten, die in het laatste basisschooljaar zijn gemaakt.

Saskia wil dolgraag honors Engels doen en weet ook zeker, dat ze dat zal kunnen (ik ben het daarmee eens). Ik bel dus de counselor van haar nieuwe school en die kijkt naar haar resultaten van de staatstest en die zijn net niet goed genoeg om in honors geplaatst te worden.

De counselor vraagt, hoe haar Engelse vaardigheid is en hoe goed ze kan schrijven. Als eerste vertel ik haar, dat Saskia tweetalig is, want dat telt ook. Daarbij komt, dat haar opstellen herhaalde malen eruit zijn gelicht om voor te lezen, het laatst tijdens haar graduation.

Tot mijn verbazing ervaar ik dit gesprek als heel positief. Ik heb weleens andere gesprekken met de Thoreau counselors gehad, toen Katja in de achtste klas dolgraag Spaans wilde doen. Dat heb ik toen ook doorgedreven en Katja deed het prima. Saskia wil dit zelf dolgraag, dus zal ze er, haar kennende, ook extra hard voor werken.

Naar aanleiding van mijn informatie over Saskia zegt de counselor opeens, dat ze net zes studenten van gewoon Engels naar honors Engels aan het overhevelen is. En Saskia kan een van die zes zijn. Mijn strebertje is in de zevende hemel! Nu maar hopen, dat het haar toch niet tegen gaat vallen. Ik vind het wel goed, dat ze zichzelf zo wil uitdagen.

Na de lunch neem ik mijn kroost alle drie mee naar Lofty Salon. Mona knipt Kai lekker kort, hijzelf vraagt daarom (nog steeds geen buzz cut, dat zou ook zonde zijn van zijn mooie haar, maar voor hem toch wel een kort jongenshoofd).

Katja is daarna aan de beurt en tot mijn verbazing vertelt ze Mona, dat ze een stuk korter wil. Die ziet dat helemaal zitten en knipt Katja's haar te kort naar haar zin (schouderlengte), maar het staat haar fantastisch! Wat kan een kapsel toch veel doen voor een gezicht! Katja ziet er werkelijk als een model uit (en nee, ik mag geen foto nemen, dat moet tot Aruba wachten).

Ook Saskia gaat een stuk korter, maar behoudt nog min of meer hetzelfde kapsel. Mona is echt een goede kapster. Ze ziet meteen wat goed staat bij iemand. Katja moet gewoon een paar keer van vriendinnen horen, dat ze er super uitziet en dan is zij ook blij (dat gebeurt gelukkig al vrijwel meteen als Leah haar nieuwe kapsel ziet).

Net op tijd zijn we terug voor Saskia's afspraak bij de orthodontist. Ze neemt dit keer blauwe elastiekjes voor haar ondergebit en haar bovengebit ziet er weer wit uit (de draad van de beugel wordt al gauw geel door allerlei kleurstoffen in voedsel).

Met Christine en Mallory vertrekken we naar Tysons Corner. We beginnen bij Old Navy, waar ik sokken voor Kai koop.

Dan laten we de meisjes "los" en gaan zelf samen verder. We hebben allebei ondergoed nodig en slagen goed bij Victoria's Secret. Ik heb een coupon voor een gratis onderbroek (die zijn duur in deze winkel!) en $10 korting op een bh. Dat scheelt weer wat, want deze zaak is bepaald niet goedkoop! Maar hun spullen zijn van prima kwaliteit en gaan dus lang mee.

Bij Ann Taylor Loft vind ik een heel leuk rok en top stelletje. De hoofdkleur is blauwgroen, die mij heel erg goed staat. Ook Christine slaagt goed met dingen in de uitverkoop, waaronder de gestreepte bermuda, die ik ook heb! Het is wel duidelijk, dat we vrijwel dezelfde smaak hebben.

Saskia's Adidas slippers zijn stuk en ze heeft echt nieuwe nodig. We gaan eerst bij Payless kijken en daar slaag ik met een leuk paar witte sandalen, maar Saskia vindt er niets. Bij het Crocs standje beneden ziet ze gelukkig wel een paar slippers, die haar perfect passen. Saskia heeft heel brede voeten en het is moeilijk daar iets voor te vinden.

Terwijl Mallory en Christine Saskia helpen met een jurkje bij Forever 21, loop ik gauw naar Barnes and Noble.

Kai heeft eindelijk uitgevonden uit welke boeken hij moet kiezen om voor het begin van het schooljaar te lezen. Ik moet zeggen, ze zijn afschuwelijk! Hoe denken ze op deze manier kinderen geinteresseerd in lezen te krijgen?

Eentje gaat over een meisje, dat zwanger wordt, niets voor een zestienjarige jongen. De tweede gaat over een man, die tijdens de prohibition hoeren vermoordde. Op zich een interessant verhaal, althans, als ik de man, die me de boeken helpt vinden, moet geloven, maar voor een zestienjarige? En bovendien heeft het boek meer dan 500 pagina's! Dus wordt het de laatste: A lesson before dying. Het goede nieuws is, dat het minder dan 300 pagina's heeft. Wat ben ik blij klaar te zijn met verplichte boeken om te lezen!!!

Thuis treffen we chaos (aka Rick) aan. Hij heeft tienduizend dingen te doen, waaronder het ophalen van Sushi, want op de een of andere manier heeft hij Katja vrij gegeven te doen en laten wat ze wil. Maar de tuinmensen zijn er en Rick kan niet weg.

Het is al na zevenen en Sushi moet voor acht uur opgehaald, dus ik offer me op. Ik krijg werkelijk een rolling als ik de rekening zie! Bijna vijfhonderd dollar kostte dit! Meer dan een tandarts voor mensen kost, dat is zeker!

Sushi krijgt antibiotica mee die een keer per dag moet worden gegeven voor twee weken. Oeps, probleempje! Wij gaan vrijdag op vakantie en Laura komt om de andere dag voor de katten zorgen. Ik bel de dierenarts terug en laat een berichtje achter, hopend, dat daar een kortere oplossing voor is.

Eindelijk kunnen Christine en ik op weg voor ons etentje samen. Rick zorgt, dat de kinderen te eten krijgen. Wij gaan naar de Lebanese Taverna.

Het wordt een heerlijke maaltijd. We bestellen vijf "mezze"s: gerolde druivenbladeren, m'saka (met aubergine), lamsgehaktballetjes in yoghurtsaus, kip shawarma en lekkere worstjes in een tomatensaus. Daarbij zijn de flessen wijn halve prijs vanavond en natuurlijk delen we er eentje.

Thuis kletsen we op het deck nog wat na en dan is ook deze drukke dag weer ten einde.

Dinsdag

Rick heeft zijn wekker voor kwart over zes gezet, want hij heeft speciale vergaderingen deze week. Ik doezel nog verder en heb van die rare, heel realistische dromen. Als ik Mallory en Christine beneden hoor sta ik met moeite op.

Christine brengt Mallory naar een vriendinnetje, wiens moeder de meisjes mee naar de dierentuin zal nemen. Intussen doe ik een half uur lang mijn gewichtenroutine.

Als Christine terugkomt gaan we, na onze douches natuurlijk, richting metro. Christine wil graag de sfeer van downtown Washington weer proeven. En voor mij verveelt de stad gewoon nooit, dus ik ga graag mee.

In de stad is het warm, maar goed uit te houden, vooral in de schaduw. In plaats van musea in te gaan besluiten we door de mooie tuinen te lopen. De meeste toeristen hebben geen idee, dat deze bestaan, want die lopen van museum naar museum en van monument naar monument. Maar tussen de gebouwen liggen de mooiste stukjes natuur!


De Smithsonian vlag in bloemen


Bij een van de tuinen ruikt het ontzettend lekker. Een hovenierster is er bezig en vertelt, dat dat de venkelplant is, die ze net onderhanden heeft genomen. Ze grapt erbij, dat ze graag zou zeggen, dat zijzelf het is, die zo lekker ruikt. Opeens realiseer ik me, hoeveel mensen er bij het Smithsonian Instituut werken om zulke tuinen te onderhouden, de musea mooi te houden etc. etc. Die James Smithson heeft echt heel wat voor elkaar gekregen!


Een oase in de drukke stad

Door de beeldentuin van het Hirschhorn museum lopen we verder. Daar staat een boom met allemaal witte kaartjes eraan. Dichterbij gekomen blijkt het een wensboom te zijn. Christine en ik schrijven ook een wens op een kaartje en hangen hem eraan.

Daarna lezen we een aantal van de wensen. Die varieren van "Ik wou, dat ik een pony mocht" tot "ik wou, dat ik mijn vader vaker zag" tot "Ik wou, dat mijn moeder niet dood zou gaan aan kanker". Sommigen zijn heel algemeen (net als de mijne, ik bedenk me, dat ik gewoon gelukkig ben en dus geen specifieke wensen heb), anderen heel specifiek. Best indrukwekkend, die honderden wensen van mensen van over de hele wereld, want een aantal is in andere talen en andere alfabetten. Alle wensen schijnen op een gegeven moment in Finland verzameld te worden.


Wij lopen verder en zien een somber bronzen standbeeld van de burgers van Calais door Auguste Rodin. Even verderop een schelpenvisser van Willem de Kooning, die van oorsprong Nederlands is. Best indrukwekkende kunst allemaal, maar wij hebben het al snel gezien.


De magen spreken en we lopen naar het American Indian Museum, waar onze tassen zowat binnenste buiten worden gekeerd. Deze veiligheidsmeneer neemt zijn baan heel erg serieus! Ieder hoekje van mijn wel heel kleine tas wordt geinspecteerd!

Het cafe, Mitsitam, waar we al vaak heerlijk hebben gegeten, blijkt een soort mierennest van toeristen te zijn. Ik ben bereid me aan te passen. Het is tenslotte Christine's bezoek hier. Maar ik ben opgelucht, als zij aangeeft liever ergens anders heen te gaan!

We lopen de Mall over naar de National Gallery of Art. Hier weten we het Garden Cafe met gewoonlijk een heerlijk buffet. Op het moment is er een tentoonstelling over Afghanistan en het buffet is Afghaans eten. Perfect voor Christine, want er zit niets uit de zee bij.

We genieten van de exotische gerechten. Vooral de spinazie met rabarber en knoflook vind ik super! Het is, voor dit cafe, best druk, er zijn op het moment heel veel toeristen in de stad.

Een bejaard stel staat voor ons op te scheppen en Christine zou Christine niet zijn, als ze geen praatje begon. Het blijkt, dat ze in Afghanistan hebben gewoond en het eten weer eens wilden proeven. Ze zijn hierheen gereden vanuit Raleigh, North Carolina, om de tentoonstelling en het eten mee te maken.

Na ons helemaal tegoed te hebben gedaan aan al het lekkers besluiten we nog even de Afghanistan tentoonstelling te gaan bekijken. Die is in het Oost gebouw van de NGA, waar de moderne kunst gehuisvest is (al kun je deze tentoonstelling allerminst modern noemen).

Vol bewondering kijken we naar de rijkdommen, die bewaard zijn gebleven na alle oorlogen en gevechten, die in Afghanistan hebben plaatsgevonden. Vooral het goud, dat in de graven werd gevonden is indrukwekkend in zijn details. Ooit was dit een verfijnde cultuur en vooral de Taliban heeft daar veel van kapot gemaakt. Het is allemaal zeer interessant.


Door de hitte lopen we terug naar de metro en naar huis. Het zwembad lonkt wel, maar Christine moet vanavond nog uit en ik heb van alles te doen. Bij Rite Aid haal ik mijn medicijn op en dan gaan Katja en ik met Sushi naar de dierenarts. Gelukkig kan die een antibiotica prik krijgen, zodat er niet twee weken lang iemand hoeft te komen om haar medicijn toe te dienen!

Christine gaat naar haar vriendinnen, Rick heeft een diner van zijn werk, dus de kinderen en ik bestellen eten van Neighbors. Die hebben heerlijke biefstuk spiesjes en Katja en ik smullen ervan.

Petra belt, dat ze in Orlando zijn aangekomen. Ze zitten in een prachtige villa met eigen zwembad, maar hebben geen internet. In ieder geval genieten ze met volle teugen en dat is het belangrijkst!

Ook wij genieten met volle teugen. De tijd vliegt! Onvoorstelbaar, dat het al eind juli is!

zondag, juli 27, 2008

De volgende gasten zijn gearriveerd!

Rick belt op van de kampeerplaats en vertelt, dat ze maar zeer matig geslapen hebben. Hij vond het niet nodig luchtmatrassen mee te nemen en had dus iedere wortel onder zijn slaapzak gevoeld. Ook waren de buren erg lawaaierig en was het broeierig warm. Allemaal redenen voor mij om van kamperen af te zien, want ik heb heerlijk geslapen! Ik denk, dat de kampeerders zelf er ook weer even van genezen zijn.

Mary Ellen komt en we gaan voor een vijf kilometer lang loopje. Het is drukkend warm, maar we besluiten toch de heuvels af hard te lopen. Mary Ellens baan is meteen al flink druk, vertelt ze. Ze heeft dan ook de hele week geen tijd gehad voor fitness, iets wat ze erg mist. Dat kan ik me goed voorstellen!

Christine belt, dat ze verwacht rond twee uur hier te zijn. Ze hebben het helemaal naar Salem, Virginia gehaald gisteravond (acht uur rijden vanuit Huntsville). Gauw maak ik me klaar om wat baantjes te gaan trekken. Ik heb het zo warm van het lopen, dat het water voortreffelijk aanvoelt. De twintig baantjes zijn zo getrokken!

Als ik thuiskom vertelt Rick, dat Christine heeft gebeld, dat ze een uur winst hebben gemaakt, en er binnen het kwartier zullen zijn! Wat is het weer fijn om haar en Mallory te zien! Ze blijven tot zaterdag logeren.

Inmiddels rommelt het ook vervaarlijk in de verte en voor we het weten is er een "severe thunderstorm warning". Het flitst, plenst en gaat flink tekeer! Ik ben net op tijd gaan zwemmen en Christine en Mallory zijn opgelucht, dat ze niet door dit noodweer hoeven te rijden!

Terwijl wij bijkletsen gaat Rick naar Whole Foods om spullen voor de barbecue van vanavond te halen. De middag vliegt voorbij, er is zoveel bij te kletsen! De zon komt weer te voorschijn en de luchtvochtigheid is veel minder. We zitten dus allemaal heerlijk buiten, iets wat Christine en Mallory missen in het zuiden, want het is er daar te warm voor meestal.

Rick grilt de lekkere kipspiesjes, terwijl Christine en ik de salades maken en de maiskolven koken. Het is weer een smulmaaltijd! En natuurlijk kunnen de kinderen het na afloop niet laten om weer marshmallows te roosteren en s'mores te maken!

Na het eten kijken we met zijn allen naar National Treasure II, the Book of Secrets. Die had ik al een keer gezien, maar nu we in het Black Hills gebied zijn geweest, is het leuk de delen, die daar spelen nog eens te zien.

zaterdag, juli 26, 2008

Meer Nederlands bezoek

Zou het ooit vervelen om met zonnig weer wakker te worden? Ik denk het niet! Rick en ik eten samen ontbijt buiten en bespreken de dag. Dit is de enige dag zonder logees, dus onze kans om ons verder klaar te maken voor onze vakantie en Katja's gang naar college.

Eerst ga ik buiten in de tuin een gewichtenroutine doen. Dit bevalt me echt prima met het gezang van de cicades om me heen. Alleen moet ik me wel volspuiten met Off!, want de muggen weten me zo vroeg al goed te vinden. Het halve uur is zo voorbij en alle spieren zijn aan bod gekomen.

Intussen trekt Rick wat onkruid in de tuin, maar dat lukt niet echt. Er is gewoon veel te veel! Uren werk en dus geeft hij op. Gelukkig is het meeste onkruid nog best mooi ook.

Tijdens de vorige vakantie is Katja's koffertje stuk gegaan. Bij Macy's vinden we een leuk groen koffertje, waar zo te zien heel wat in past. En dat is wel nodig voor onze tiener!

Op de terugweg gaan we naar de enorme Super Giant, die recentelijk dichtbij ons in Oakton is geopend. Jeetje, wat is dit ook weer een gigantische supermarkt! Rick, Kai en Saskia gaan vanavond kamperen en daarvoor haalt Rick hamburgers, hot dogs en s'mores om te grillen.

Na de lunch gaan Rick en ik even zwemmen. Rick heeft onderwater hulzen voor onze Canon toestelletjes gekocht, zodat we in Aruba de vissen goed vast kunnen leggen op de foto. We testen de hulzen in het zwembad en ze werken prima. De foto's zijn veel helderder, dan die we met onze oude onderwatercamera maakten.

Rick vertrekt naar de camping om de tent op te zetten en ik rijd naar de metro. Cosmo gaat ook even mee, die vindt het heerlijk in de auto. Daar zie ik Marcel van het Alles Amerika forum en zijn vriend Vinnie al snel aan komen lopen.

We gaan met een drankje op het deck zitten en het gesprek is heel geanimeerd. Vinnie komt uit New York en is van Italiaanse afkomst en we hebben het over de verschillende afkomsten van de Amerikanen. Het is erg gezellig!

Een paar uur zijn zo voorbij en dan is Rick terug en staan Kai en Saskia te springen om naar de camping te gaan. Ik breng Marcel en Vinnie dus weer naar de metro en dan volgen Katja en ik Ricks auto naar Lake Fairfax Park.

In dit park ligt ook een klein waterpark, de Water Mine, maar helaas voor Kai en Saskia is dat uitgerekend vanmiddag dicht vanwege stroomuitval! De kampeerplek is werkelijk idyllisch te noemen. De tent staat midden in het bos, vlak naast een beekje en rotsen om op te klimmen.






Kai en Saskia klimmen meteen naar boven

Katja heeft vanavond met vrienden afgesproken en ik kan met mijn fibromyalgie niet meer kamperen, dus wij rijden weer terug naar Vienna. Daar eten we samen bij Sakana. We zijn de enige gasten daar en krijgen, behalve de sushi, die we besteld hebben, nog een paar gratis lekkere hapjes van sushi chef Ken.

Thuis gaat Katja de basement in met een groepje vrienden en vriendinnen om films te kijken. Ik installeer me met mijn laptop buiten op het deck, waar de temperatuur zeer aangenaam is. Ik zoek eens op uitzendinggemist.nl of er nog een leuke Nederlandse serie te zien is en stuit op "Nu we er toch zijn". Een vermakelijke onzin show, moet ik zeggen.

vrijdag, juli 25, 2008

Afscheid

Voor het laatst vanochtend gaan Petra en ik het fietstochtje over het W&OD pad maken. Er zullen mensen zijn, die zich afvragen, of dat niet gaat vervelen, telkens hetzelfde stukje. Maar het is zo'n prachtig stukje afwisselende natuur en vrijwel altijd zijn er dieren te zien. Natuurlijk zijn er ettelijke andere paden, maar deze is makkelijk te bereiken van ons huis en er zijn weinig kruisingen.

Het is alsof de herten weten, dat dit Petra's voorlopig laatste ritje hier is. Ze laten zich in grote getalen zien. Een paar staan langs de kant te eten en een moeder met bambi steekt het pad over. En dan zien we nog een moederhert met schattige gestippelde bambi. De fietsers voor ons wijzen ze telkens aan.

En dan is het moment toch echt aangebroken om afscheid te nemen. De tranen prikken, maar ik laat ze niet tevoorschijn komen, want dan is het einde zoek. Wat was het een leuke week en wat ging die weer supersnel voorbij. Gauw moeten we bedenken, wanneer we elkaar weer zullen kunnen zien!

Nu is het opeens stil in huis! De wasmachine draait en ik ga met Katja naar Starbucks voor een iced coffee en sandwich.

Thuis leggen we de laatste hand aan benodigdheden voor Virginia Tech. Eindelijk hebben we het inentingsformulier terug van de dokter en ik bestel de "microfridge" voor Katja's dormkamer. In minder dan een maand zal ze daar wonen, een vreemd gevoel.

Petra heeft haar boek hier uitgelezen en vond het zo leuk, dat ik er ook meteen in begin. En inderdaad, het leest lekker weg! Intussen spelen Saskia, Laura en Kaylee in de hot tub. Het is nog steeds super lekker weer!

Om half vier heb ik een afspraak met Mona. Mijn haren moeten, voor we naar Aruba gaan, nog even een beurt hebben. Nadat Mona de kleur op mijn haar heeft aangebracht, krijg ik een heerlijk glaasje witte wijn en een stuk superlekkere pistache baklava. Ik voel me helemaal in de watten gelegd!

Rick en ik maken vanavond een date avond en gaan bij Jaipur eten. Daar is het druk, we moeten voor het eerst op een tafeltje wachten. Het eten daar is dan ook echt heel erg goed.

Thuis op het deck bel ik Mary Ellen, die haar eerste week terug aan het werk er alweer op heeft zitten. Ze vertelt, dat het een hele aanpassing is, weer. Dat kan ik me voorstellen!

En dan belt Petra, dat ze veilig in Charleston, South Carolina, zijn aangekomen. Ik ben heel benieuwd, wat ze in die buurt allemaal gaan bekijken!

donderdag, juli 24, 2008

Alweer de laatste dag!

De storm van gisteravond heeft, zoals gewoonlijk, de lucht weer helemaal schoongewassen. Het is stralend weer, een stukje koeler en helemaal geen luchtvochtigheid.

Petra en ik nemen de gelegenheid waar om een fietstochtje te maken. Het is super fietsweer, niet te warm en met een lekker briesje. Veel dieren zien we vandaag niet, alleen een prachtige bluebird en het gewoonlijk kleine grut: eekhoorns en cardinalen. Binnenkort moet ik echt mijn fiets laten maken, want hij weigert regelmatig om te schakelen, waardoor ik in de zwaarste versnelling de heuvel op moet!

Thuis treffen we de rest van de Schoontjes ook helemaal paraat aan. Na een snelle douche gaan we op weg naar Fairfax Corner. Daar winkelen we wat in het Europees aandoende winkelcentrum.

Morgen gaan Erik en Petra en de kinderen naar het zuiden rijden. Ze stoppen dan nog een paar dagen onderweg voor ze in Florida aan zullen komen. Daarvoor halen we met mijn AAA kaart gratis kaarten en tourboeken uit de automaat bij het AAA kantoor.

Dan kijken we rond in de enorme REI winkel. Daar hebben ze zoveel sportdingen, die ik graag zou willen hebben, maar de prijzen zijn flink. Wel vindt Petra er een Camelbak, waar iemand in Nederland haar om gevraagd had.

Bij Ann Taylor Loft gaan wij dames naar binnen, terwijl de heren op een bankje buiten wachten. Om onverklaarbare redenen ben ik twee van mijn favoriete topjes kwijt, dus ik wil kijken of ik hier een nieuwe kan vinden. Ik slaag met een grijze bermuda (50% korting!) en een groen topje.

Als we bij Lucy komen parkeert Petra de mannen weer op een bankje en gaan wij kijken of ze nog wat leuks hebben. Lisa wordt helemaal enthousiast, als ze een paar Reef slippers vindt voor slechts $5!

Uitgewinkeld rijden we naar een benzinestation, waar ik Erik laat zien, hoe het tanken hier allemaal in zijn werk gaat. Daarna gaan we naar de enorme Whole Foods in Fairfax om lunch te eten.

Direct bij binnenkomst mogen we gele kiwi's proeven. Heerlijk! Niet zo zuur als de groene versie. We kopen er dus meteen een aantal van. Al proevend van allerlei lekkernijen lopen we de winkel door.

Petra en ik weten al, wat we willen eten als lunch: sushi! We bestellen half zalm, half tonijn met de multi grain rijst. En we nemen er een soya rol met avocado en komkommer bij. Het is weer smullen geblazen! Erik, Robin en Lisa doen zich tegoed aan een mix van de vele salades, die deze Whole Foods te bieden heeft.

Na de lunch rijden we naar Washington en de Memorial Bridge over. Ons doel is Arlington National Cemetery, waar we al meteen parkeerplaats vinden. We lopen de heuvel op naar het graf van de John F. Kennedy en Jackie Kennedy-Onassis. Zoals altijd is het weer indrukwekkend in zijn soberheid.

Langs het graf van Robert Kennedy, zo mogelijk nog soberder, lopen we naar beneden naar het graf van de onbekende soldaat. Hier willen we de ceremonie van de wisseling van de wacht zien en hoeven daarop maar een paar minuten te wachten.


De inspectie is minutieus!

We staan recht naast de geweersinspectie, want dat vind ik altijd het interessantst om te zien. Hoe precies de commandant nagaat, dat er geen stofje op zit en dat alles exact zo is als het hoort. Het is een proces van een paar minuten! En altijd vraag ik me af, wat er zou gebeuren, als hij iets verkeerds opmerkt.


Details van het uniform van de commandant

Het Arlington House, het huis, waar Generaal Lee voor de Burgeroorlog woonde, wordt op het moment gerenoveerd en er staan geen meubels in. We laten dat dus maar voor wat het is.

Via de George Washington Memorial Parkway rijden we terug naar Vienna. Daar stoppen we bij de Giant voor wat sappen en andere benodigdheden. Bij de Self Checkout rekenen we af.

Thuis gaan we lekker buiten zitten lezen en computeren. Dit weer is meer zoals het gewoonlijk in september is, dan in midden juli, zo zonder de vochtigheid. We moeten er dus even van genieten.

Vanavond is dus alweer de laatste avond voor de familie Schoon verder naar het zuiden reist. Wat is de week omgevlogen!

Als afscheidsmaal gaan we naar de Elephant and Castle in Washington. Iedereen smult er van het lekkere "pub" eten.

De zon is tijdens het eten ondergegaan en we rijden een rondje "monumenten bij avond". Bij het Capitool stappen we uit om foto's te nemen van de perfecte reflectie in de Reflecting Pool. De andere monumenten zien we vanuit de auto.




Een moedereend bewaakt haar kroost bij de Reflecting Pool

Thuis gaat Robin met Katja en haar vrienden en vriendinnen mee naar Wendy's. Hij kan het heel goed met dat groepje vinden en ze gaan contact houden via Facebook. Erg leuk, dat het zo goed klikte met alle kinderen! Dat is toch altijd weer even afwachten.

Wij kijken de film "Definitely Maybe" en gaan dan moe van alweer een drukke dag naar bed.

woensdag, juli 23, 2008

Het mooie gebouwen rondje

Al om half acht sta ik op en spring onder de douche, want we willen vandaag een rondleiding in het Capitool doen en daar moet je, zeker in de zomer, vroeg voor zijn, wil je nog kaartjes krijgen.

Eenmaal beneden zijn Erik en Petra ook op, maar Robin en Lisa liggen nog te slapen. Die gaan vandaag niet mee. Ook onze kinderen (met uitzondering van Katja, die al om zeven uur moest babysitten) verkiezen hun bed boven een bezoek aan de stad.

Met zijn drieen gaan we dus op weg (Rick moet gewoon werken deze week) en ik parkeer de van op Claudia's oprit. Er worden zware onweersbuien voorspeld voor vanmiddag, dus het leek me beter niet te ver te hoeven lopen bij terugkomst. Ook hebben we de paraplu's mee, dus zijn er helemaal op voorbereid.

De trein staat al klaar en om vijf voor half negen vertrekken we. Zo'n veertig minuten later stappen we uit bij het Federal Center SW station en nemen de lange roltrap naar boven. Het is drukkend warm in de stad.

We lopen gauw naar het Capitool en sluiten aan in de kaartjesrij. Van een medewerker horen we al, dat er pas na half een rondleidingen worden gegeven, omdat er een of andere functie is vanochtend. Gelukkig kunnen er heel wat mensen naar binnen, iedere vijf minuten een groep. Wij krijgen kaartjes voor 13:40, dus mooi net na de lunch.


Iedereen heeft zin in koffie en ik weet een Starbucks op de 7th Street (later zie ik, dat er dichterbij ook eentje is, goed om te onthouden voor een volgende keer). Dat is even lopen, maar een leuke wandeling, want we komen onder anderen langs de Canadese ambassade en het pas geopende Newseum.

Petra en Erik genieten van een capuccino en ik neem een ijskoffie met caramelsiroop. Weer helemaal wakker lopen we terug naar het Supreme Court gebouw. Helaas staat dat gedeeltelijk in de steigers en ook de rondleiding is vanwege de verbouwing afgelast.


Dat geeft ons dan meer dan genoeg tijd om de ernaast gelegen Library of Congress te bekijken. We hoeven maar tien minuten te wachten voor de volgende rondleiding begint. Aan het begin wordt nu een heel leuk en informatief filmpje getoond, dat ik ook nog nooit gezien had.

Daarna worden we in groepen onderverdeeld, want er zijn heel wat deelnemers! Wij krijgen Michael als gids, die een zeer onderhoudend spreker blijkt te zijn. Meestal heb ik moeite mijn aandacht bij het verhaal te houden hier, want er is zoveel te vertellen over de geschiedenis van de bibliotheek en sommige docenten doen dat op een zeer saaie manier.


Zo niet Michael, hij doorspekt zijn verhaal met anecdotes en vertelt heel beeldend. Zelfs de kinderen in de groep luisteren aandachtig. We beginnen beneden met de algemene geschiedenis, gaan dan naar de poetenkamer en grote hal, waar hij over de kunst in het gebouw spreekt.


Iedere keer leer ik weer wat nieuws en dat is de reden, waarom ik het leuk blijf vinden deze rondleidingen mee te maken. Dit keer is een feitje, dat blijft steken, dat de namen van alle schrijvers, poeten, filosofen etc. in het gebouw vereeuwigd, die van mannen zijn, met uitzondering van een naam.

En dat is de poete Sappho. Haar naam staat op plafond van de poetenkamer. Volgens Michael is dat per ongeluk. Sappho schreef namelijk lyrisch over andere vrouwen en degenen, die bepaalden welke dichters' namen hier in het mozaiek kwamen, dachten per abuis, dat Sappho daarom een mannelijk dichter was. Oeps!

Als laatste krijgen we de grote leeszaal te zien. Het lijkt me heel gaaf om een keer daar in te mogen. Volgens de gids moet je voor een kaart slechts een rijbewijs en een onderwerp, dat je wilt onderzoeken, hebben. Hij vertelt, dat het meest onderzochte onderwerp familie geschiedenis is.

Na ruim een uur is de rondleiding voorbij en rommelen onze magen. We lopen naar het American Indian Museum en gaan daar bij het cafe Mitsitam eten. Petra en Erik kiezen allebei een pulled buffalo sandwich, terwijl ik me tegoed doe aan een kop koude avocadosoep, die als fluweel zo zacht is, en een ceviche van garnalen en inktvis.

Dan haasten we ons Capitol Hill op, want het is bijna tijd voor onze rondleiding. Daarvoor moeten we eerst nog bijna een half uur wachten, voor we door de veiligheidscontrole mogen. Een kauwgomkauwende politieagent instrueert ons, dat er beslist niets te eten of drinken mee het gebouw in mag. Bij ontvangst van ons kaartje zat een hele lijst met wat wel en niet mag. En toch moet een eigenwijze dame vragen, of ze ook haar dure flesje water niet mee mag nemen. Duh!

Langs de achterkant van het gebouw lopen we naar de blauwe vlag, waar onze rondleiding dan eindelijk zal beginnen. Hier krijgen we (alweer nieuw sinds de laatste keer, dat ik hier was) allemaal een koptelefoon aangereikt. Op die manier kunnen we onze gids goed verstaan. Een hele verbetering, want voorheen moest je, als het zo druk was als nu, echt dicht bij de gids staan om het verhaal nog een beetje te kunnen volgen.

Ook hier krijgen we een leukere gids, dan andere keren. Deze dame weet leuk te vertellen en betrekt ook mensen in de groep in haar verhaal. Ook vertelt zij eindelijk wat over een paar van de minder bekende standbeelden, die in de oude senaatskamer staan.

Iedere staat mag twee standbeelden in het Capitool hebben staan. De staten bepalen, wie dat zijn. Het verbaast me nog altijd, dat Virginia Robert E. Lee als een van de standbeelden heeft. Dat was tenslotte op de keeper beschouwd een Zuidelijke generaal, hoe belangrijk ook in de geschiedenis.


De koepel van binnen



De apotheose van George Washington is de schildering in het midden

Net na drieen zijn we klaar met de rondleiding en hebben we weer genoeg informatie en indrukken in ons opgenomen. Terwijl we teruglopen naar de metro begint het nog even keihard te plenzen, dus hebben we de paraplu's toch niet voor niets meegesjouwd.

Terug in Vienna is het helemaal droog en schijnt er zelfs een waterig zonnetje. De kinderen hebben zich prima vermaakt met zijn allen. Het is goed, dat ze niet mee waren, want er was ruimschoots gelegenheid om zich te vervelen. Zo met zijn drieen was het precies goed.

Het is een stuk afgekoeld en heerlijk buitenzit weer. Dat doen we dan ook voor het avondeten. Even lekker ontspannen!

Het eten vanavond is bij California Pizza Kitchen. Alle negen gaan we erheen en moeten even wachten op een tafeltje. Het wordt alweer erg gezellig en de pizza's (de mijne is kip tandoori met mango en Rick neemt dezelfde) ultralekker. Alleen de bediening laat wat te wensen over, het "B" woord komt in ons op, als we het over deze serveerster hebben. Ze krijgt dan ook een afgemeten 15% fooi.

Rick, Erik, Katja en Robin hebben nog zin in een film en gaan naar Hellboy II. Petra en ik rijden met Lisa, Kai en Saskia terug naar huis. We zien al voor we weggaan de donkere wolken samenpakken en tegen de tijd, dat we onze straat inrijden, komt de regen met bakken naar beneden.

Even buiten lopen en we zouden allemaal doorweekt zijn, dus ik maak de beslissing in de garage te parkeren. Als ik Rick daar telefonisch van op de hoogte stel, schrikt hij, want zijn zonnedak in zijn auto staat nog half open. Gelukkig offert Kai zich op om het dicht te doen en komt kleddernat weer binnen.

De stroom gaat een paar keer uit, maar komt gelukkig na zo'n tien minuten alweer aan. We kijken "Baby Borrowers" op tv, precies net als "Baby te huur" op BNN in Nederland. En net zo onderhoudend.

Voor Petra's verhaal over hun tijd hier, kun je hier terecht.

dinsdag, juli 22, 2008

Een beer!

Petra en ik beginnen de dag met nog een gewichtenroutine in de tuin. Het is drukkend warm en we transpireren wat af! Cosmo komt zo af en toe kijken, wat we in "zijn" tuin aan het uitstukken zijn. Het halve uur is snel voorbij en als we opkijken zien we een vervaarlijk donkere lucht!

Binnen zijn de anderen zich ook klaar aan het maken voor de avonturen van vandaag. Niet lang nadat Petra en ik binnen zijn barst het onweer los. Dit was niet voorspeld, maar gelukkig zijn onze plannen voor vandaag niet heel weersafhankelijk.

Het regent nog licht als we rond kwart voor elf op weg gaan. Kai en Saskia gaan dit keer ook mee, dus we vertrekken met een volle Kia van. Katja blijft als enige thuis, want die moet misschien werken.

Via de interstate 66 rijden we naar Front Royal. Onze eerste stop zijn de Skyline Caverns. Door het pittoreske oude stadje rijden we erheen.

De parkeerplaats is vrijwel leeg. Binnen kopen we de tickets en horen, dat de volgende rondleiding over een kwartier begint. We nemen een kopje gratis koffie, dat niet eens als thee smaakt, maar best lekker is.

Sean wordt onze gids, ik schat hem op een jaar of twintig. Petra en ik hebben deze rondleiding twee jaar geleden ook gedaan en Sean maakt dezelfde "corny" grapjes, als de vrouwelijke gids, die wij destijds hadden. Alleen hoeven we gelukkig niet naar het religieuze gedoe bij de "adelaar" te luisteren, zoals toen. Misschien hebben ze daar klachten over gehad? Mogen we hopen? We staan helemaal klaar om ons te onderwerpen aan het gebed en dan gebeurt het niet. Petra en ik zijn helemaal opgelucht en de anderen hebben geen idee, waar we het over hebben. Zeer vermakelijk.


Grot reflecties



Deze grot blijft mijn favoriet in dit gebied. In andere grotten zijn er misschien mooiere formaties, maar de reflecties in de "meertjes" vind ik prachtig. En de grote attractie hier zijn natuurlijk de "anthodites", bloemachtige spierwitte formaties. Deze "bloemen" zijn toverachtig mooi en komen maar in heel weinig grotten voor en in deze grot zijn er de meeste ter wereld.




Ook de kinderen vinden het duidelijk interessant. Ik hoor Saskia opeens niet meer klagen over haar vermoeidheid. Voor haar is het vele jaren geleden, dat ze in deze grot was, dus helemaal nieuw. Kai is er al vaker geweest, maar is altijd in dit soort dingen geinteresseerd. Voor Lisa en Robin is het natuurlijk helemaal nieuw.

We bedanken Sean voor zijn corny jokes met een goede fooi en gaan dan op zoek naar lunch. Die vinden we bij de Subway in Front Royal. De broodjes gaan er heel goed in!

Als onze magen weer gevuld zijn rijden we naar de ingang van het Shenandoah National Park. Het is de bedoeling, dat we de Skyline Drive gaan rijden tot de eerste uitgang. Ik laat weer mijn America the Beautiful pas zien en we besparen daarmee $15 entree.

Het is heel erg rustig in het park vandaag, het stilst, dat ik het gezien heb. Als we naar binnen rijden merk ik op tegen Erik en Petra, dat iedereen hier altijd beren ziet, maar wij, na vele malen hier geweest te zijn, nog nooit!

We stoppen bij alle uitkijkpunten en genieten van het diepgroene park. Het weer is na het onweer super mooi geworden, knalblauwe lucht, warm en weinig vochtigheid. Wild zien we niet, helaas. Maar net als we willen stoppen om een stukje op het Appalachian trail (het langste wandelpad in de VS) te lopen, zien we een gestopte auto en mensen met fototoestellen. Dat betekent meestal een dier.


Als ik het bos in kijk, zie ik daar toch echt een beer lopen! Even denk ik nog het verkeerd gezien te hebben, maar als we omdraaien zien we inderdaad een zwarte beer op zijn of haar gemak rondlopen. We kunnen nog net een paar foto's schieten voor hij ons zijn rug toekeert en verder het bos inloopt.


Onvoorstelbaar! Ik heb tijdens talloze bezoeken aan dit park in de vijfentwintig jaar, dat ik hier woon, nog nooit een beer gezien en nu zo heel dicht bij de weg! Fantastisch!

Opgewonden rijden we verder en stoppen bij de volgende parkeerplaats. Erik, Petra en ik lopen een stukje op het Appalachian trail en komen een groepje jongens met rugzakken tegen. Duidelijke trekkers, maar er is geen volwassene bij en ze zijn niet ouder dan vijftien! We nemen maar aan, dat er een ouder ergens op hen wacht.

Net als we weer verder willen rijden staat er een auto uit New Jersey recht voor ons stil. Al gauw zien we waarom: een beer (wellicht dezelfde als eerder) loopt op zijn gemak over de weg. Hij gaat eens even op het stenen muurtje hangen om het uitzicht te bewonderen en sjokt dan weer op zijn dooie gemak de weg op. Pas als er een tegenliggende auto aankomt rent hij de bossen weer in.




Wij zijn nu in heel wat nationale parken geweest en hebben in Yellowstone beren gezien. Maar die waren lang niet zo dichtbij als deze! Helaas heb ik vandaag natuurlijk mijn SLR camera niet mee, maar ook mijn kleine toestelletje doet het goed.

Vol van deze bijzondere ontmoeting rijden we het park uit. Via de mooie 211, door glooiend landschap, langs historische plaatsjes en wijngaarden, bereiken we Warrenton. Hier bezoeken we de wijngaard Pearmund Cellars.


Dit is een van mijn favorieten in dit gebied. De weg erheen is mooi, je rijdt tussen de wijnranken door. De mensen zijn heel vriendelijk en, natuurlijk het belangrijkst, de wijnen zijn er lekker.

Petra, Erik en ik doen een proeverij van acht wijnen. Erik en ik vinden ze allemaal lekker, de een wat meer dan de ander, natuurlijk. Petra houdt eigenlijk alleen van zoete witte wijn. En dat is hun Riesling, waarvan we dan ook twee flessen meenemen.

De kinderen vermaken zich intussen met de lieve honden. Na de proeverij kijken we nog wat verder rond bij de wijnvaten en nemen buiten nog wat foto's van de mooie wijngaard.


Dan rijden we terug naar huis. Daar wachten we tot Rick thuis komt. De keuze voor het avondeten is gevallen op de Cheesecake Factory.

Daar kunnen we met zijn negenen zo aan tafel. We bestellen een aantal voorafjes en die zijn eigenlijk al bijna genoeg! Maar ook de hoofdgerechten gaan er nog allemaal heel goed in. Dit is zo'n restaurant, waar ik bijna altijd hetzelfde bestel: de Luau salade zonder vinaigrette. Ook vandaag is die weer super lekker!

Rick neemt vier van de vijf kinderen (Lisa blijft thuis) mee bowlen en de rest van ons kijkt tv. We kijken America's Got Talent, altijd onderhoudend. Morgen is er weer een druk schema!

maandag, juli 21, 2008

Great Falls en Alexandria

Alweer valt de warmte als een deken op me, als ik de achterdeur open. De cicades zijn al aan hun gezang begonnen. Rick is al weg, want die had een vroege vergadering en Petra is al op.

We maken ons klaar voor een fietstochtje, helmen op, water mee. En dan fietsen we door Vienna naar het W&OD pad. Daar is het een stuk rustiger, dan zaterdag, en we fietsen lekker door.

Opeens zegt Petra, dat ze een grote schildpad zag. We fietsen een stukje terug en zien dan iets, dat volgens mij vrij zeldzaam is hier: parende Eastern Box Turtles (doosschildpadden). Die dierensoort is namelijk bedreigd. Het zijn zulke mooie diertjes, vooral het mannetje is mooi gekleurd.


Terwijl we fietsen is het heel aangenaam, maar stoppen kan niet te lang, want dan breekt het zweet ons uit. Op de terugweg zien we ook nog een jonge vos wegschieten, die schrok, toen hij ons zag, helaas.

Thuis zijn Erik, Lisa en Robin ook klaar en kunnen we al gauw op weg naar Great Falls. Het is met dit weer zaak vroeg te zijn, want in de zon is het al gauw niet om uit te houden!

Het is ook bij Great Falls heel rustig. De rivier staat laag en de watervallen zijn minder gezwollen, dan ik ze voor het laatst zag, maar nog steeds erg mooi en indrukwekkend. We genieten van de natuurpracht en van de vele vissende reigers, waarvan we er een paar een vis zien vangen.


Dan wandelen we een stuk van het rivierpad langs de ruines van het oude Patowmack Canal. In het bos is het aangenaam, schaduwrijk en er staat een zacht briesje. Na zo'n anderhalf uur zijn we terug bij de auto.

Via de Washington Beltway rijden we naar Old Town Alexandria. Daar parkeren we onder de City Hall. Recht tegenover de Gadsby Tavern stappen we naar buiten. Hier, waar George Washington ook dineerde (de taverne dateert uit 1785), willen we gaan lunchen.


Deze open haard is 's winters gezellig aan

Een spraakzame herbergier (althans zo zullen we hem maar noemen, hij is heel geinteresseerd in Nederland, komt zelf uit New York) wijst ons naar ons tafeltje. Ze hebben er heerlijke sandwiches en we smullen allemaal.

Na het eten lopen we nog even door de hoofdstraat en gaan zo af en toe een snuisterijenwinkeltje in. Bij de Virginia Company koopt Petra een doosje Virginia peanuts.

Dan hebben we weer meer dan genoeg van het in de hitte lopen. Wat is dat vermoeiend! Het zwembad lonkt! Via de George Washington Memorial Parkway leidt ik Erik weer terug naar Vienna.

Iedereen verkleedt zich snel en binnen het half uur liggen we te dobberen. Gelukkig zijn we meteen gegaan, want een uur later wordt er omgeroepen, dat het zwembad dichtgaat voor wedstrijden. Wij hebben onze verkoeling in ieder geval gehad.

Rick is inmiddels al thuis uit zijn werk en we bereiden een barbecue met hamburgers en hot dogs voor. Een lekkere zomerse komkommer en tomatensalade erbij en corn on the cob (maiskolven) en smullen maar! Leah komt ook eten en oefent haar Nederlands nog wat verder.

Als toetje maken we s'mores (geroosterde marshmallows en Hershey melkchocolade gesandwicht tussen twee Graham crackers). Ook die gaan er bij iedereen bijzonder goed in!

De rest van de avond genieten we op het deck van het zomerse weer. Rick is bezig met de monteur op onze nieuwe hd satelietschijf van Directv. Die man is hier om kwart voor tien nog aan het werk!

Robin, Katja en Kai gaan nog bij Raffi tafeltennis spelen en biljarten. Erg leuk, zoals Robin meedoet met de tieners hier.

zondag, juli 20, 2008

Shopping day!

Petra en ik beginnen, terwijl de rest van onze gezinnen nog liggen te pitten, met een wandeling met Cosmo. Die lijkt nog fris en fruitig en we lopen naar Nottoway Park. Op de terugweg lopen we langs het hondenpark, maar het is zo warm, dat, behalve een bruisende Brittany, geen van de honden veel energie heeft. Cosmo ook niet, dus na een kwartiertje lopen we terug naar huis.

Cosmo heeft het heel erg warm en wil telkens niet verder. Ik besluit hem met deze hittegolf dan maar niet meer voor een lange wandeling mee te nemen. Hij heeft daar geen plezier van. Het wordt nog steeds meer dan 35 graden, Petra en Erik maken hier een flinke hittegolf mee.

Petra en ik zetten bij thuiskomst onze gewichten klaar in het schaduwrijke gedeelte van de achtertuin. Met behulp van het FitDeck en de Fitness tijdschriften, die ik heb verzameld, doen we zo een half uur allerlei spieroefeningen.

Het gaat best lekker, al worden we beiden geprikt door onzichtbare insekten. Ik ga zelf ook vaker buiten mijn routines afwerken, heerlijk! Voldaan springen we na al dit gezweet (de wandeling was ook al zweterig) onder de verfrissende douche.

Inmiddels is de rest ook klaar en gaan Rick en ik met de Schoontjes naar Wegmans. Deze supermarkt is enorm en we doen inkopen voor onze barbecue van morgenavond. Ook kopen Petra en Lisa vruchten voor hun ontbijtshakes.

Na een lekkere lunch daar van een baguette met kalkoenborst en jalapeno kaas (de anderen hebben een andere baguette en Petra een bruin broodje met tonijn salade) brengen we de boodschappen thuis.


De bakkerij, sushi bar en een van de vele lunchbars bij Wegmans

Daar treffen we Katja met een migraine aan. Heel vervelend voor haar en Rick blijft thuis om voor haar te zorgen. Kai en Saskia gaan met ons allemaal mee naar Tysons Corner. Met zijn zevenen rijden we in de Kia Sedona van, die Erik en Petra hebben gehuurd, naar de mall.

Daar slaagt iedereen goed. Al meteen vindt Robin een (wilde!) zwembroek bij Old Navy en ook Kai slaagt daar met twee paar jeans, want hij heeft gaten in al zijn broeken door het skateboarden.

Dan vinden Petra en Lisa een heel leuk jurkje (ook voor een leuk prijsje!) bij Papaya. De dames shoppen nog even verder voor kleding, terwijl de mannen de electronica zaken induiken. Die kopen DS spelletjes en dvd's.

Bij Delia's vindt Lisa een leuk rokje en Saskia vindt er haar "back to school outfit": een Where the Wild Things Are t-shirt en jeans.

Dan lopen we langs het Crocs standje en daar zien Petra en ik toch wel erg leuke slippers! Ze zijn wit en helemaal niet log (wat ik van de meeste Crocs wel vind). Net als twee jaar geleden lopen Petra en ik op dezelfde schoenen weg.

Lisa en Saskia zijn inmiddels Forever 21 ingedoken. Saskia vindt er niets, maar Lisa en Petra gaan voor een leuk rokje. De cassiere doet moeilijk over een Traveler's Cheque. Het schijnt dat het steeds moeilijker wordt om die als betalingsmiddel te gebruiken, heb ik ergens gelezen. Afgaand op deze dame is dat wel waar.

Als laatste doen we Barnes and Noble aan. Lisa en Petra kiezen een paar boeken en gebruiken mijn discount card, die vijftien procent geeft.

Katja voelt zich inmiddels wel wat beter, maar niet goed genoeg om mee uit eten te gaan. Rick gaat natuurlijk wel mee, dus moeten we voor het eerst met twee auto's, aangezien de vans maar zeven zitplaatsen hebben en wij met zijn achten zijn.

Saskia en ik gaan mee in de Sedona en Rick en Kai gaan in Ricks auto. Vanavond is het restaurant van keuze Gordon Biersch. We krijgen meteen een tafel en het eten is er weer erg lekker. Ik bestel twee voorafjes, een crab- en garnalensalade cocktail en hummus, bruschetta en knoflook met lekker brood. Precies goed.

Na het eten nemen we voorlopig afscheid van de mannen, die naar de Dark Knight gaan. Wij meiden hebben kaartjes voor Mamma Mia. Wat een leuke film is dat! Meryl Streep is super en Amanda Seyfried, die de dochter speelt, zingt ook erg goed. Maar verder kan niemand zingen! Zeker Pierce Brosnan niet! Maar dat maakt de film juist leuk, vind ik. We lachen wat af!

Na afloop moeten we nog zeker een half uur op de anderen wachten, dus we nemen een tafeltje aan de bar bij TGIFriday's met zicht op de bioscoop. We bestellen een drankje, dat nogal op zich laat wachten. Petra en ik krijgen ons drankje net als we de anderen uit hun film zien komen.

Als we thuis komen speelt Cosmo het nog klaar om een muisje te vangen. Gelukkig kan Rick het levend uit zijn bek krijgen! De rest van de avond lachen we om gekke YouTube filmpjes, waaronder "Zakje".

zaterdag, juli 19, 2008

De memorials op de Mall

Om een uur of acht ben ik klaar wakker. Het is zo warm 's nachts op het moment, dat zelfs de fan en de airconditioning niet echt veel helpen. Beneden zie ik nog geen van onze gasten, maar als ik even later terug kom is Petra ook op.

Ook Lisa is al gauw van de partij. We drinken thee en koffie en eten ontbijt (Petra en Lisa een Pinacolada Herbalife shake, die Petra hierheen heeft laten sturen, en die alleen in de VS verkrijgbaar is).

Dan gaan Petra en ik naar het Community Center om van daaruit een lange wandeling op het W&OD pad te beginnen. De parkeerplaats staat vol (heel ongewoon), maar gelukkig gaat er net iemand weg. Iedereen zal wel van het mooie weer gebruik willen maken voor het te warm wordt.

We lopen vijf kilometer naar het westen en dan terug, voor een totaal van tien kilometer. Het is druk op het pad, maar ook weer niet zo, dat we niet lekker door kunnen lopen. Onderweg zien we een paar prachtige bluebirds en cardinaaltjes. Helaas ook een dode slang, vogel en kikker, overreden door de racefietsers, die ook gevaarlijk dicht langs ons suizen zo af en toe.

En dan opeens zie ik wat bewegen in het struikgewas. Het is een schattig jong hertje, witte stipjes op de vacht en al, die ons nieuwsgierig staat aan te kijken. Zo lief! Het staat maar een aantal meters van ons af, bijzonder.


Na iets meer dan een uur zijn we weer terug in Vienna. Gelukkig, want nu begint het wel heel erg warm te worden, ondanks het briesje. Dat brengt wel een beetje belangrijke koelte en zorgt er ook voor, dat het niet zo vochtig is, als voorspeld.

We kijken even rond bij de Farmer's Market, die iedere zaterdag bij de locomotief in Vienna plaatsvindt. Daar kopen we een zak super lekker ruikende perziken en een bakje gooseberries. Ik weet zeker, dat ik die in Nederland ook al eens gegeten heb, maar Petra kent ze niet. Terwijl ik dit schrijf komt de Nederlandse naam opeens in me op: kruisbessen.

Thuis vinden we iedereen wakker en aangekleed en trakteren op een perzik. Na een snelle douche gaan we (Rick en ik en de familie Schoon) naar Washington. Saskia is te moe van haar logeerpartij vannacht, Katja moet werken en Kai blijft liever thuis.

We parkeren de auto, na een grondige veiligheidsinspectie, onder het Reagan gebouw en lopen dan richting Washington Monument. We besluiten toch even te kijken of er nog tickets over zijn voor een rondleiding, maar daar zijn we te laat voor (niet verwonderlijk).


Na de nodige foto's bij het Washington Monument lopen we verder naar het World War II Memorial (Tweede Wereldoorlog monument).


Al zijn er veel mensen, het is er niet zo druk als ik op een zaterdag in juli zou verwachten. Misschien houdt de hitte mensen toch binnen, want het is inmiddels zeker 35 graden en in de zon bijna niet uit te houden, ware het niet, dat er zo af en toe een verkoelend briesje waait.


Mooi uitzicht en reflectie van het Lincoln Memorial vanaf een van de fonteinen

Van het altijd weer indrukwekkende World War II Memorial gaan we naar het Witte Huis. Dat bekijken we van de voor- en achterkant en dat is een hele wandeling, want rond het Witte Huis is alles afgezet. Vooral voor Lisa en Robin is dit allemaal bijzonder, want ze hebben het alleen nog maar op tv gezien. Petra en Erik zijn hier al eerder geweest.




Straathockey vlak voor het Witte Huis

Om het op een niet zo nette manier te zeggen zweten we inmiddels allemaal peentjes! Wat kan het warm zijn in de stad! We zijn allemaal klaar voor een koel drankje en lunch. Daarvoor strijken we neer bij Cosi, praktisch naast het Witte Huis.


Een van de vele kleurrijke hotdog en t-shirt standjes, die overal langs de stoep staan hier

We vinden meteen een tafeltje en Petra, Lisa en ik bestellen dezelfde mozzarella met vruchten en sla salade. Die smaakt heerlijk fris en we zijn weer helemaal opgefrist (hoewel er even een minder fris gebeuren was, toen Petra een vrouw haar kunstgebit zag afwassen in de wasbak van het toilet). Ach ja, we horen tientallen talen hier (waaronder heel wat Nederlands) en zijn er ook tientallen verschillende culturen, zullen we maar denken.

In de hitte zetten we onze tocht voort langs de monumenten. Het Vietnam Veteranen Memorial volgt. Een heel aantal mensen doen hier een stuk papier tegen de muur en "copieren" dan met een potlood de naam van een van de gevallenen. Wat ik me nu altijd afvraag is, wat ze daarna met dat papier doen. Voor mij zou een foto voldoende zijn, maar misschien heeft dat papier ook nog symbolische waarde. Wie zal het zeggen. Door alle duidelijk nog levende en tastbare rouw bij dit monument doet het mij altijd het meest.

Voor het Lincoln Memorial zien we een demonstratie tegen Scientology (de "religie" van o.a. John Travolta en Tom Cruise). Mensen zijn raar aangekleed, dragen maskers en het geheel ziet er wat sinister uit. Waarom je een snikhete zaterdagmiddag aan zoiets zou willen besteden is me een raadsel! Ze moeten wel erg sterk een afkeer hebben van die religie (die ik ook bizar vind, maar ieder zijn meug)!


Bovenin het Lincoln Memorial laat Lisa weten, dat ze inmiddels flinke blaren heeft opgelopen. Dat gebeurt inderdaad helaas in deze stad, want je loopt er, zonder het te merken, kilometers!

Rick biedt aan om de van te gaan halen, zodat wij de andere monumenten nog kunnen bezoeken. Teruglopen naar de parkeergarage is ongeveer net zo ver als doorlopen naar het Jefferson Memorial. We spreken dus af hem voor dat laatste memorial te ontmoeten.

Met een strompelende Lisa (die zich erg sterk houdt en niet op blote voeten wil lopen) gaan we verder naar het Koreaanse monument. De uitdrukkingen op de gezichten van de standbeelden van de soldaten hier blijf ik treffend vinden. Je ziet er de enorme angst in, die ze gevoeld moeten hebben.


Langs het Tidal Basin met zijn kersenboompjes, die allang weer uitgebloeid zijn, wandelen we verder naar het Franklin D. Roosevelt Memorial. Heerlijk in de schaduw met allerlei fonteinen is dit een oase in de hete zomer. Het is er ook vrijwel uitgestorven, heel anders, dan de rest van de drukke Mall!

Onze laatste stop, maar niemand wil meer naar boven om dichter bij het standbeeld van Jefferson te komen, is het Jefferson Memorial. Dit gebouw is passend voor onze tweede president. Het doet wel wat denken aan het hoofdgebouw van de door hem gestichte University of Virginia.

Precies op tijd voor Rick staan we klaar en met de airco hard aan rijden we terug naar huis. Rick en ik zijn het erover eens, dat het lang geleden is, dat we het zo warm hadden in de stad!

Thuis doet iedereen meteen zwemkleding aan, behalve Robin, die met Kai X-Box blijft spelen. Bij het zwembad kopen we voor $25 een weekpas voor Petra, Erik en de kinderen en gaan dan lekker in het lauwe water dobberen. Heerlijk, na al dat gezweet downtown!

Saskia heeft vanavond alweer een logeer-verjaarspartijtje en rond vijf uur gaan we dus huiswaarts. Daar gaan Petra, Lisa en ik nog eens verder genieten van water in de hot tub. Die heeft een perfecte temperatuur en we ontspannen helemaal!

Katja, Leah, Matt en Robin spelen intussen binnen een spelletje tafeltennis. Robin heeft daar een paar jaar geleden les in gehad en hij en Leah winnen dus ruim van Katja en Matt. Leuk om te zien, hoe de tieners Robin meteen in hun midden opnemen en hij zich daar ook thuis voelt.

Saskia is dus uit logeren en Katja moet aan het werk, maar Kai gaat mee eten vanavond. Ik heb al om drie uur onze naam op de lijst gezet bij Artie's voor een tafel om zeven uur. Als we aankomen lijkt het beredruk, maar onze tafel staat meteen klaar.

Sam, onze serveerder, is heel attent! Onze drankjes worden constant bijgevuld en hij komt veelvuldig terug om te vragen of we nog iets nodig hebben. Rick maakt hem een compliment, want dat is een ding, waar we bij deze verder heel goede restaurantketen moeite mee hebben. Er is, wat ze noemen, team serveren en dat betekent soms, dat de rechterhand niet weet, wat de linkerhand doet. Zoals Sam het opvangt is super.

Ook het eten is voor iedereen lekker. Mijn tonijn (ik heb het eindelijk weer eens durven bestellen) is ook echt "seared" en komt op een bed van olijf, zongedroogde tomaten en champignons. Ook Petra smult van haar zalm. Lisa en Kai nemen de kipvingers en de mannen diverse vleesgerechten. Allemaal zijn we zeer tevreden!

Op de terugweg stoppen we bij CVS (de "onze" is 24 uur per dag geopend), want de dames Schoon hebben diverse cosmetica nodig. Omdat de muggen op het moment wel weer erg zijn, zoeken Rick en ik naar een alternatief voor Off! (al die deet is niet echt gezond). We vinden een lantaarn met een kaarsje en zetten dat thuis meteen op. Het werkt zo te zien heel goed, we hebben geen mug meer waargenomen!

Na nog wat geklets en gecomputer buiten zien we de Schoontjes moe worden. Rond tien uur gaan ze naar beneden om te gaan slapen. Ik schrijf nog even dit verhaaltje, maar ben ook klaar voor mijn bed. Die hitte maakt moe en zij hebben natuurlijk vandaag ook heel wat indrukken opgedaan (om van de jetlag niet eens te spreken)!

vrijdag, juli 18, 2008

Dakota reisfoto's online



Dakotas 2008

(de hele foto's staan niet op de slideshow, een klik op de link onderaan brengt je naar het album)

donderdag, juli 17, 2008

Aftellen tot ons Nederlandse bezoek!

Gisterochtend hadden Mary Ellen en ik voorlopig onze laatste training met Marceleus. Ik schrijf voorlopig, omdat het erin zit, dat we in september op zaterdagen met hem gaan werken. We hebben besproken met hem, dat we serieus willen trainen, want sommige sessies werden kletspartijen en daar zit ik niet op te wachten. We zullen zien.

Na de training ben ik gauw naar Petco gegaan om Cosmo's eten aan te vullen. Gewoonlijk neem ik Cosmo dan graag mee, maar ik had nog andere dingen te doen en het is veel en veel te warm voor hem in de auto en ook buiten de winkels. Hij moest dus deze keer zijn luchtjes en snack daar missen.

Ineke is zo aardig geweest een aantal typisch Nederlandse boodschappentassen te kopen bij 't Kruidvat. Ze stuurt er mij een op en ik heb beloofd haar in ruil daarvoor een tijdschrift te sturen, want ik heb al een kwart eeuw geen Nederlandse rekening meer. Ik kan niet wachten om mijn Whole Foods tas te verruilen voor een "Delfts Blauwe" tas!

Bij de Rite Aid ging ik op zoek naar een van de tijdschriften, die ze noemde. Tot mijn verbazing hadden ze in het enorme tijdschriftenrek de toch heel populaire Ladies Home Journal niet. Het werd dus de Family Circle, wat ik zelf ook leuk vind en een abonnement op heb.

Op de terugweg ben ik meteen maar bij het postkantoor langsgegaan en heb het opgestuurd. Geen idee, wanneer ik daar anders tijd voor zou hebben de komende paar weken.

Bij Whole Foods haalde ik makkelijk worstjes, brood en tomatensoep voor het avondeten. Ze hebben er de heerlijkste kipworstjes. Mijn favorieten (en ook die van Katja) zijn die met spinazie en feta kaas. Klinkt heel vreemd, maar het smaakt naar meer!

Na de lunch ben ik gaan zwemmen, wat met dit weer echt de enige cardiobeweging is, waar ik me goed bij voel. Het is veel te warm om te lopen of zelfs te fietsen, tenzij je heel vroeg gaat en ik heb nog steeds erge moeite om voor half negen mijn bed uit te komen!

Bij de post zaten de aankondigingen van onze verzekering, dat ze voor Saskia's ziekenhuisbezoek hebben betaald. Onvoorstelbaar, wat een bedrag voor het ziekenhuis alleen: $12820! De verzekering betaalde daar ongeveer $8400 van, want ze hebben altijd een soort discount regeling met de ziekenhuizen.

Aan het einde van de middag had ik een afspraak met Thu en heb weer keurige nagels. De massagestoelen daar zijn zo lekker, dat ik de tijd helemaal vergat (ook omdat ik het Queen of Babble boek bijna uithad). Na een half uur waren mijn nagels wel heel goed droog in ieder geval!

Nu Christine ook ver weg woont willen we onze telefoonrekening verlagen. We hebben nu Verizon en die rekenen heel wat voor lange afstands gesprekken. Rick heeft nu op onze tweede lijn Vonage geinstalleerd, dat kost $25 per maand en gesprekken naar Nederland zijn nu ook gratis! Nu zullen veel mensen zeggen, dat ik ook Skype zou kunnen gebruiken, maar om de een of andere duistere reden krijg ik dat niet werkend op mijn computer.

Vanochtend merk ik tot mijn ontzetting, dat het koffiezetapparaat alle medewerking weigert! Een paar kopjes koffie zijn voor mij 's ochtends onontbeerlijk! En natuurlijk krijgen we nu ook gasten en dan kan ik geen koffie zetten. Die noodtoestand moet uiteraard opgelost worden!

Online zoek ik naar hetzelfde Black and Decker Space Saver apparaat, dat we nu hebben. Targets website is wat dat betreft heel handig, want je kunt kijken, of de winkels bij jou in de buurt het produkt voorradig hebben. Dat is het geval bij een Target in Fairfax, waar ik nog nooit geweest ben.

Meteen ga ik op weg om zeker te zijn, dat ze het inderdaad hebben. Onderweg stop ik bij Starbucks voor een ijskoffie en een sandwich. Getuige de rij, die er staat, zal deze winkel vast niet sluiten. Later hoor ik op de radio, dat er in Virginia maar vijf Starbucks winkels zullen sluiten, geen van allen in dit gebied. Hey, Northern Virginians need their cup of Java!

Bij de Target vind ik tot mijn grote vreugde nog een van de koffiezetapparaten! Hoera! Natuurlijk kan ik het niet laten om niet even bij de sportkleding te kijken. Daar vind ik een leuk skort en topje in felblauw en donkerblauw uiteraard!

Voldaan ga ik huiswaarts met onderweg nog een stop bij Total Wine om de lekkere Yellowtail rose te kopen. Het is altijd even zoeken in deze gigantische zaak. Onvoorstelbaar, wat een selectie wijnen ze hebben!!

Vanmiddag ga ik het zwembad maar weer onveilig maken en als het goed is, kunnen we Petra, Erik, Robin en Lisa aan het einde van de middag verwachten. We hebben enorm veel zin in hun bezoek!

woensdag, juli 16, 2008

The Lion King

Mijn ochtend begint al goed met een prachtig rood cardinaaltje hier op de rand van het raam, terwijl ik mijn koffie zit te drinken. Ik ben letterlijk een halve meter van hem verwijderd! Helaas vliegt hij zodra ik beweeg weer weg, want dat was een mooie foto geweest!

Als ik Cosmo meeneem voor een wandeling protesteert hij al voor we de cul de sac uitzijn. Het belooft dan ook een flink warm dagje te worden en ik laat mijn plan om te gaan hardlopen meteen varen.

In plaats daarvan pak ik de fiets en ga het W&OD pad op. Er staat een briesje en terwijl ik fiets is het goed te doen. Kennelijk hebben de herten het ook warm, want ik zie er een met zijn poten in het water staan en van de planten aan de kant eten. Ik stop voor wat foto's, maar dan voel ik ook meteen de hitte als een doek op me vallen, dus ik fiets gauw door. Gelukkig staan er om de zoveel mijl waterfonteinen, want ik heb mijn meegebrachte halve liter flesje zo op!


Bij de Safeway haal ik nieuwe Off!, want de tijgermuggen zijn alweer in grote getalen gesignaleerd. Er is net weer een studie uit, dat niets daar zo goed tegen beschermd als produkten met Deet, helaas.

Natuurlijk kan ik mijn bijna dagelijkse trek naar Whole Foods niet overslaan. Daar zie ik een nieuwe (althans voor mij) vruchtensoort: de "plumcot". De naam doet me denken, dat het een kruising tussen een pruim en een abrikoos is, beiden vruchten, waar ik dol op ben. Thuis probeer ik er meteen een en vind het erg lekker, een zachtzoete smaak.

Eigenlijk heb ik wel zin om na al het gezweet het zwembad in te duiken vanmiddag, maar dat komt er niet van. Kai wil naar een vriend aan de andere kant van Vienna gebracht worden om te gaan skateboarden. En Saskia heeft om drie uur een orthodontist afspraak.

Die laatste moet ik echter verzetten, want Saskia komt terug van Laura's huis met de mededeling, dat ze zich niet lekker voelt. Ze is misselijk, dus ik zend meteen een schietgebedje naar boven, dat het niets is. We hebben vanavond tickets voor het theater en daar hebben we al maanden naar uitgekeken! Gelukkig gaat de misselijkheid na even op de bank liggen weer helemaal over!

Met Katja vul ik nog een aantal van de benodigde Virginia Tech formulieren in. Nu alleen het inentingsformulier van de dokter terugkrijgen en dan zijn we er klaar voor.

Met zijn allen gaan we rond vijf uur netjes gekleed op weg naar het Kennedy Center. Rick heeft al ongeveer een half jaar geleden kaartjes gekocht voor de voorstelling van de Lion King hier.

We gaan zo vroeg, omdat je in dit gebied nooit weet, hoe druk het verkeer zal zijn. En inderdaad komen we kort in de file terecht. Dan, eenmaal bij het theater aangekomen, besluit Rick er toch nog niet te parkeren, want we willen eerst nog ergens eten (de restaurants in het Kennedy Center zitten vol, heeft Rick al van tevoren uitgevonden).

Dat komt ons duur te staan qua tijd, want er blijkt tijdens het spitsuur, geen afslag te zijn van de Rock Creek Parkway tot we bijna bij de dierentuin zijn! En dan komen we, teruggaand, in het drukke spitsverkeer terecht. Grrr!! We verliezen er een half uur mee voor een afstand van hooguit vijf kilometer!!!

Maar goed, niets aan te doen en we parkeren nu toch maar in de gigantische garage van het Kennedy Center. Dit is niet maar een theaterzaal, maar een heel complex met een aantal theaters en een concerthal. We kijken dan wel of we een taxi kunnen vinden naar Georgetown.

Eenmaal buiten gekomen rijdt er net een taxi weg, maar verder is er in geen velden of wegen een te bekennen. We zien wel, dat het Watergate hotel vlak naast het Kennedy Center ligt (we komen hier niet zo vaak, dat is wel duidelijk). Dat heeft natuurlijk ook restaurants.

We lopen naar het hotel en inderdaad zien we het 600 Restaurant. Onze vrees, dat een restaurant zo dicht bij het theater wel vol zal zitten, blijkt ongegrond. We krijgen meteen een tafel.

Het is een gezellig restaurant met een lekker menu. Ik houd het bij een paar voorafjes: de viscocktail, die heerlijk bereid is met garnalen, crab en kreeft, en de huissalade. Lekkere zomerse gerechten zijn het.

Door het oponthoud in het verkeer hebben we minder dan een uur om te eten, maar onze serveerder belooft, dat dat gaat lukken. En inderdaad, keurig om kwart over zeven lopen we het Kennedy Center binnen.


De vlaggen in de Hall of States

Onze voorstelling wordt in het prachtige Opera House gehouden. Nadat we onze drankjes voor de pauze hebben besteld (aan te raden, want de rijen zijn enorm tijdens de pauze) gaan we naar binnen.


We hebben supergoede zitplaatsen, rij M in "orchestra", dus zo'n acht rijen van het podium! Helaas mag er in deze zaal niet gefotografeerd worden, want hij is werkelijk heel mooi. Aan het plafond hangen crystallen lampen en alles is bekleed met donkerrood fluweel.

Van tevoren wist ik eigenlijk niet, wat ik van de Lion King moest verwachten. Wat we voorgeschoteld krijgen overtreft elke verwachting, die ik had kunnen hebben. Wat een creativiteit qua kostuums en wat een zangtalenten, ook van de 11-jarige jonge Simba en even oude jonge Nala. Het is allemaal enorme klasse en we genieten er alle vijf (zelfs Kai en dat zegt wat!) van.


Dit filmpje geeft een goede indruk (wij mochten niet filmen of fotograferen)

We vinden het allemaal jammer, dat er niet vaker Broadway musicals naar Washington komen. Getuige het feit, dat de voorstellingen altijd heel snel uitverkocht zijn, is er zeker animo voor!

dinsdag, juli 15, 2008

Ze heeft haar Hokie paspoort! (Dag 2 introduktie)

De wekker in de hotelkamer loopt tien minuten voor en Rick had hem gezet (zich daar niet bewust van) voor half zeven. Oei, dat is even moeilijk, zo vroeg opstaan! Alweer valt het ons op, hoe snel we klaar zijn, als het alleen ons tweeen betreft. We douchen heel snel en ik had gisteravond mijn haar al gewassen, dus kan dat gewoon opsteken.

Klokslag zeven uur sluiten we de hotelkamerdeur achter ons, ons er inmiddels van verzekerd te hebben, dat Katja ook in het land der levenden is. Zij heeft vannacht dus in een dorm kamer geslapen en daar mochten ze (omdat ze mensen moesten leren kennen) pas na middernacht in.

Katja heeft slecht geslapen, want haar roomie was bang en deed de ramen dicht (op de vijfde verdieping, wie sluipt daar nu door het raam naar binnen?), waardoor het heel benauwd werd zonder airco. Vervelend, want het was vannacht lekker koel buiten, wij hebben ook met de ramen open geslapen, ongewoon half juli!

Bij Starbucks halen Rick en ik de nodige caffeine, voor mij in de vorm van een ijskoffie, want ik heb dorst en daar helpt hete koffie niet bij. Helaas verkoopt deze locatie geen warme ontbijt sandwiches en dus behelpen we ons maar met scones. Ik houd niet van die plakkerige zoete dingen voor het ontbijt, dus eet zo'n beetje de frambozen uit de mijne en dat is het (Rick hoort later tijdens de lezing mijn maag rommelen, hi hi).

Katja moet voor kwart voor acht haar sleutel inleveren, dus we parkeren dichtbij de dorm en helpen haar haar koffertje en fan naar beneden te nemen. Dit is een heel oude dorm en er is hoegenaamd geen atmosfeer.

Dat zal vast anders zijn, als de studenten er eenmaal wonen, maar ik denk, dat Katja in haar handjes mag klappen, dat zij in het Leadership programma is aangenomen! Die dorms zijn veel luxueuzer en ze hoeft de badkamer maar met vijf anderen te delen.

Samen rijden we naar het Math Emporium in de University Mall. Dit is het enige lesgedeelte van de universiteit, dat niet op campus ligt (wel redelijk op loopafstand en er is een shuttlebus).


Die "Hokiea" zien er soms zeer strijdbaar uit!

Dit is een grote ruimte met zo'n honderd laptops, waar de studenten hun wiskundelessen nemen. Alleen de eerste les is met een docent, daarna is de wiskunde een zelfstudie (al zijn er allerlei begeleiders aanwezig om te helpen met vragen). Zelf zou ik daar de grootste moeite mee hebben, want ik moet iets uitgelegd zien, maar Katja lijkt er niet door aangedaan, dus opper ik mijn twijfels maar niet. Laat dit maar helemaal haar ervaring worden.

We moeten er om klokslag acht uur zijn en een kordate dame (die Rick in zijn rug duwt tot zijn grote ergernis) commandeert Katja naar links en ons naar de lezing voor ouders achterin het Emporium. Het valt me op, dat er beduidend minder ouders zijn, dan gisteren, maar dat komt natuurlijk ook, omdat dit voor een beperktere groep studenten is.

Terwijl Katja met een adviseuse haar vakrooster bepaalt, luisteren Rick en ik naar nog meer informatie over haar eerste jaar bij Virginia Tech. Omdat Katja haar major wilde veranderen van International Studies naar Biologie en Biologie voorlopig (misschien maar tot begin september wordt ons nu verteld) vol is, is zij op het moment deel van de grote groep studenten in University Studies.

Gisteren hebben we al geleerd, dat je daar geen diploma in kunt halen en dat je na 60 volbrachte credit uren een major gekozen moet hebben. Duidelijk zal het Katja niet zo lang duren, want zij is vrijwel zeker van biologie.

Een heel groot verschil met Nederland (en misschien val ik in herhalingen met gisteren, maar ik ben te moe om dat na te lezen) zijn de algemene vakken, die iedere college student moet volbrengen. Dit wordt het CLE genoemd, oftewel Curriculum for Liberal Education.

De studenten moeten daarvoor in zeven categorieen tussen de 1 en 6 (afhankelijk van de categorie en hun major) credit uren volbrengen. De categorieen zijn (sorry, Engels, want van sommigen weet ik de vertaling niet): English writing; humanities (ideas, cultural traditions, values (ik denk hier geschiedenis e.d. bij)); society and human behavior (bijv. psychologie); science (biologie etc); quantitative reasoning (wiskunde); creativity en critical issues/global context (bijvoorbeeld een cursus, die Katja bijna had genomen over insekten en de mens (ze heeft haar rooster alweer veranderd sinds vanmorgen).

Er zijn wel honderd verschillende cursussen, die aan deze eisen voldoen en dus worden aan "onze" studenten enkel de cursussen voorgesteld, die op hun niveau worden gegeven. Je kunt aan het nummer van de cursus (over het algemeen) zien, wat het niveau is. In de 1000 zijn het freshman programma's, in de 2000 sophomore, 3000 junior en natuurlijk 4000 senior.

De studenten bepalen hun vakken helemaal zelf, ze krijgen alleen professioneel advies, maar hoeven daar niet naar te luisteren. Je moet, om te kunnen graduaten, een bepaald curriculum afmaken (natuurlijk afhankelijk van de major), maar als je nog geen major hebt wordt er aangeraden aan die algemene vakken zo snel mogelijk te voldoen.

Daarna wordt er verteld, dat de student minimaal een 2.0 GPA (grade point average) moet hebben voor het semester, anders gaat hij of zij op "academic probation". Als ze dan het tweede semester nog geen 2.0 hebben, krijgen ze hun eerste "suspension". Ze mogen dan een semester niet naar Virginia Tech. Daarna volgt er, indien het GPA nog steeds geen 2.0 is, een tweede suspension, wat een jaar geen VT betekent. En uiteindelijk, als de laatste kans niet lukt, volledig uitsluitsel van de universiteit.

De dean vertelt, dat zo'n 15 tot 20 procent van de eerstejaars hun eerste semester op academic probation eindigen. Dat is best veel, vind ik! Zij verklaart dat met het feit, dat de overschakeling van high school en thuis wonen naar college en op zichzelf wonen heel wat is, al denken veel studenten nu dat het niets is.

Persoonlijk denk ik wel, dat Katja er klaar voor is. Ik ken ouders, die iedere dag allerlei huiswerk met hun high schoolers maken en al het werk nakijken. Wij doen dat expres niet en Katja bedankte ons daar gisteren voor, want zij plant al jaren haar eigen agenda voor proefwerken e.d.

Gelukkig is er, als de student problemen heeft, gratis bijles in alle vakken. Ook krijgt iedereen een persoonlijke adviseur of adviseuse toegewezen, waar ze terecht kunnen met problemen en vragen. Die neemt zelf tenminste drie keer per semester contact op met de student, maar de student kan er altijd terecht.

Tijdens deze lezing merk ik, dat ik wel heel wat vragen heb. Die worden allemaal geduldig beantwoord. Dit hele systeem van credit uren is mij toch echt helemaal vreemd!

Het is nog voor negenen, als de computer software adviseur verder gaat. Dit is Ricks gebied, want Katja zal een nieuwe laptop nodig hebben voor ze bij VT begint. Dat laat ik natuurlijk helemaal aan hem over.

Dit praatje, over Microsoft licenses en welke bedrading etc. etc. vind ik dan ook het saaist van de hele orientatie! En het duurt maar voort en ik begin trek te krijgen (dit is wanneer Rick mijn maag hoort rommelen).

Tot mijn opluchting komt Katja naar ons toe om haar rooster te laten zien en tot onze schrik (nou ja, milde schrik natuurlijk dan) heeft zij maar liefst 18 credit uren! Terwijl er voor het eerste semester zo'n 15-16 uren maximum wordt geadviseerd (12 uren is minimum).

Rick heeft nu genoeg informatie over de computers, dus we gaan op zoek naar advies hierover. Katja is ervan overtuigd, dat ze het aankan, maar de dean, die we erover vragen, is het met ons eens, dat 18 credits wel veel is. Ze zegt wel, dat dit iets is, dat ze niet vaak ziet: ouders, die hun kind liever wat minder beladen met werk zien. Ze zegt, dat de meeste studenten juist zo min mogelijk op zich nemen en de ouders dan willen, dat ze zichzelf wat meer uitdagen.

Zo niet Katja, die al haar hele leven niet makkelijk voor zichzelf is. Toch brengt de dean haar wat aan het twijfelen en ze bespreken, dat ze nog tot zes weken na het begin van het semester heeft om een klas te laten vallen. Die klas zou dan de "Entomology" zijn, die met de insekten en de mensheid.

Met een tevreden Katja lopen we naar buiten. Bij de Easy Chair koffiewinkel (lekkerder dan Starbucks, vind ik) halen we een paar lattes. Die kalmeren mijn lege maag weer even. Het is pas tien uur en het voelt alsof we al meer dan een halve dag bezig zijn!

De volgende stap is Katja's Hokie paspoort ophalen. Hiervoor moeten we terug naar de campus (die trouwens wel heel erg groot is, als je er zo omheen rijdt of doorheen loopt, verdwalen is ook helemaal niet moeilijk!). Dit gaat heel makkelijk en ze krijgt ook meteen haar code om interlokaal te telefoneren. Dat kost 8 cent per minuut, maar lokale gesprekken zijn gratis.


Dit is zo'n mooie campus!



Burrus Hall (het hoofdgebouw) met daarvoor links het memorial voor de slachtoffers van vorig jaar

Het paspoort fungeert als haar pas voor van alles en nog wat. Het is haar sleutel voor haar dorm (hoewel de individuele kamers met een gewone sleutel open en dicht gaan). Ook krijgt ze zo haar eten in de restaurants op de campus. Er kan geld op gezet worden om bijvoorbeeld de wasautomaten te bedienen of met de bus te gaan. Verder zagen we, dat een heel aantal winkels in Blacksburg het Hokie Paspoort als een credit card accepteren. Een erg goed systeem dus, maar een kaart, die je niet wilt verliezen (een vervanging kost $15). Katja krijgt er dan ook een leuk hoesje voor.

In de Torgerson Hall wordt een technologie beursje gehouden. Hier worden de laptops getoond, die in de Virginia Tech Bookstore te koop zijn. Rick wil hier toch graag even naar toe. Het weer is alweer super, dus we lopen erheen over de campus. Dan merk je opeens de afstanden!

De Dell laptop, die Rick en Katja voor haar voor ogen hebben, verkoopt de bookstore niet. Maar Rick ziet wel een Fujitsu vertegenwoordiger, waarmee hij ook met Microsoft samenwerkt. Een kleine wereld is het weer! Ook Katja ziet zomaar een paar bekenden van haar high school.

Na even rondgekeken te hebben gaan we naar die bookstore op de campus. Hier zijn niet alleen boeken en schoolspullen te koop, maar er is ook een levensmiddelen afdeling. De ware reden, dat mensen echter naar een "bookstore" gaan, zijn de honderden produkten met het logo van de universiteit erop, die daar te koop zijn.

Je kunt het zo gek niet bedenken, van babyspullen tot hondenspullen, van keukengerei tot specerijen, van pennen tot sieraden! Alles is er met het Virginia Tech embleem of in de kleuren oranje en donkerrood of met de mascotte erop. Ik kies een blikje Virginia pinda's voor Shannons ouders. Die waren toch zomaar zo lief om Saskia voor twee nachten te huisvesten. Voor Shannon neem ik een "beanie" beertje mee in de kleuren van VT.


De "baby" afdeling, of althans een gedeelte daarvan



Hondenkoekjes en veel meer!

Rick vindt er een vaandel en een sticker voor zijn auto (die hij pas nadat we Katja naar school hebben gebracht, zal opplakken). Katja gaat volgens mij iedere dag hier op school met Virginia Tech dingen lopen. Ze krijgt hier ook weer een gratis VT t-shirt. Daarin is ze dan niet alleen, want overal lopen studenten in donkerrode of oranje dingen. De "spirit" is wel heel groot op deze school!

Inmiddels is het lunchtijd en we lopen naar Main Street. Daar gaan we Gillie's binnen, dat er erg gezellig uitziet met allemaal houten tafeltjes. Pas later realiseren we ons, dat het een vegetarisch restaurant is. Maar ze serveren wel vis, anders had Rick er niet gegeten.

Mijn gerecht, een crawfish (rivierkreeft) "burger" op kikkererwten brood met een superlekkere coleslaw, zou ik wel vaker kunnen eten! Ook Rick heeft goed gekozen met een quesadilla met gerookte zalm. Alleen Katja is niet weg van haar burrito.

Hier zullen we (helaas voor mij, want ik vind dit eten juist super) niet gauw terugkeren. Ondanks de heel goede universiteitskeuken heeft Blacksburg aan restaurants geen gebrek en ze zijn nog leuk ook. Ook is het een heel mooie omgeving, dus ik heb al met Katja afgesproken, dat ik een keer door de week kom. Wij gaan dan samen eten, maar overdag ga ik de natuur verkennen!

Na het eten lopen we de hele campus over op zoek naar de laatste vergadering over de Pre-Med benodigdheden. Dit blijkt alleen voor de studenten te zijn, dus Rick en ik wachten buiten op de stoep. Er is binnen ook een wachtruimte, maar weer zo lekker als vandaag, warm, zonnig en zonder vochtigheid, vind je hier niet zo vaak!


Deze Gargoyles vind ik wel heel leuk!



Meer campus foto's



Om kwart voor twee zijn de orientatiedagen voor Katja (en ons) dan officieel voorbij. We gaan nog even naar de andere winkel met Virginia Tech kleren en spullen, het Campus Emporium.

Hier vind ik een sportshirt voor mezelf, ik kan tenslotte nu niet meer alleen in een Duke shirt gezien worden! Ook voor Kai vinden we een leuk t-shirt en voor Saskia een sport korte broek. Rick kiest een t-shirt (hij draagt alleen college kleding als het zijn eigen of dat van een van zijn kinderen betreft) en Katja koopt een halve garderobe (of althans, zo lijkt het). Nu kan het nog, zal ze wel denken, want eenmaal op school heeft ze een strikt budget, waar alles van zal moeten worden betaald.

Heel belangrijk vind ik dat, want ik heb te vaak gezien, dat studenten op credit cards leefden en daarna een hoge schuld moesten afbetalen. Al kunnen wij wettelijk niet voorkomen, dat Katja zich inschrijft voor credit cards, hopen we haar wel voldoende te hebben gewaarschuwd. Ook zijn er geen credit card verkopers op de campus, dus hopelijk blijft Katja er ver van.

Rond half drie beginnen we aan de terugreis. Eerst tanken we nog even, want de benzine is hier zo'n dertig cent per gallon goedkoper, dan in ons gebied! Dat scheelt toch wel even een slok op een borrel!

De terugreis gaat heel vlot. Dit keer werkt het weer helemaal mee en de I-81 is gewoon een prachtige weg om te rijden met alle boerderijen met vee en rode schuren. Bij de Wendy's, waar we op de heenweg gestopt zijn, stoppen we weer. Katja rijdt bijzonder goed, moet ik zeggen. Ik merk, dat haar zelfvertrouwen met inhalen en weer terug invoegen toeneemt. Het is heel goed om haar deze ritten zelf te laten chaufferen, hoe oncomfortabel het ook is voor Rick en mij, want de kever is echt klein.

Met een bakje mandarijntjes (uit blik natuurlijk) voor mij en wat kip nuggets voor Katja en Diet Coke voor Rick zetten we de reis voort. Op de heenweg zagen we in deze richting heel wat files, maar nu zien we ze juist aan de overkant (gelukkig!). Rond half zeven rijden we onze oprit weer op. Katja heeft haar vuurdoop er prima vanaf gebracht!

We treffen Kai en Cosmo thuis en het huis in keurige staat. Kai is zelfs zijn beugel weer gaan dragen, die hij bij het opruimen (!) heeft gevonden. Onze zoon gaat niet allerlei leuks doen, als de kat van huis is, maar zijn kamer opruimen en gezond eten (want hij heeft het achtergelaten geld niet voor pizza o.i.d. gebruikt, maar salade met een Weight Watchers maaltijd gegeten). We staan met onze oren te klapperen!

Met de cadeautjes mee ga ik gauw Saskia ophalen. Die is volgens Liz, Shannons moeder, de ideale gast geweest. Het is duidelijk, dat Saskia ook een leuke tijd had en dat dit de vriendschap goed heeft gedaan. De pinda's en het beertje worden in dank ontvangen, maar natuurlijk "was het niet nodig geweest". Wat dat betreft verschillen de culturen dus niet. Bij de lezingen van Virginia Tech waren wel kinderen van Saskia's leeftijd aanwezig, maar die verveelden zich duidelijk rot. Dit was de beste oplossing en heel lief, dat ze haar zo opnamen in hun gezin, terwijl we elkaar helemaal niet zo goed kennen!

Ook hier is het weer heerlijk, de vochtigheid ontbreekt. Ik ga dus buiten zitten computeren, terwijl Rick en de kinderen in de hot tub gaan. Dan krijg ik een sms van Christine. Ze is vanmiddag door een onbekend (en ongezien) insekt gebeten en moest met spoed naar de kliniek. Ik bel haar gauw, maar gelukkig is alles goed. Doodeng, zo'n allergie en wat dat betreft is er in het zuiden meer, dan hier.

Het is net na tienen en ik ga alle indrukken van de afgelopen paar dagen eens laten bezinken. Katja heeft, zoals eerder geschreven, haar rooster alweer aangepast. De insekten cursus is weg en er is een biologie introduktie voor in de plaats. Nu moet ze wel een dag om 8 uur naar school, maar dat gaat vast lukken. En ze heeft zo "maar" 16 credits, zo ongeveer het maximum aangeraden voor eerstejaars.

En laat ik nu helemaal vergeten zijn te vermelden, dat ze al 16 credits heeft door haar goede resultaten in de AP cursussen. Dat betekent, dat ze nooit weer Engels hoeft te nemen. En in feite voor ons, dat een heel semester gratis is (je betaalt per semester, maar dat is tussen de 12 en 16 credit uren, dus als Katja zo doorgaat haalt ze haar BS in 3,5 jaar (niet te verwachten, maar het zou mooi zijn)).