Eennalaatste training van Marceleus

Terwijl het cicade concert aanzwelt (mijn hemel, wat maken die insekten een lawaai, maar interessant is, dat ze, zodra het donker is, stil zijn) en de wolken roze kleuren door de zonsondergang, zit ik hier buiten te genieten. Waarom kan het niet altijd zomer zijn?

Rick antwoordt dan, dat we er dan niet zo van zouden genieten, maar hoe ouder ik word, hoe meer ik opzie tegen de koude van de winter! En dan hebben wij nog een korte winter, ik moet er niet aan denken in North of South Dakota te wonen dan! Toen ik in mei belde voor hotel reserveringen was er nog een sneeuwstorm gaande daar!

Gek genoeg merk ik het tijdsverschil van slechts twee uur nog best. Of misschien is het het late naar bed gaan van gisternacht. Ik heb in ieder geval moeite om op te staan en kruip er pas om negen uit.

Om half tien heb ik personal training en vind voor de verandering Marceleus en Mary Ellen al klaar om te beginnen! Het blijkt, dat Marceleus er al vroeger was om met een van Mary Ellens kinderen te werken.

Hun gezin is (in tegenstelling tot het onze, waar Kai en ik eigenlijk de enigen zijn) erg sportief. Mary Ellens oudste (15) zwemt competitie, haar middelste (13) doet baseball en zwemmen en haar jongste van zeven begint net met zwemmen.

Mary Ellen verwacht enorm veel van haar kinderen (ook academisch) en soms moet ik haar even terugfluiten. Ze vindt bijvoorbeeld, dat haar oudste dochter een buikje krijgt, terwijl het kind er prima uitziet en meer sport, dan wie ook. Eng vind ik dat, want een andere kennis hier deed dat ook en nu heeft haar achttienjarige dochter anorexia.

Het halve uur gaat snel voorbij. Als Mary Ellen mij vertelt, dat ze na volgende week met haar nieuwe baan begint, vertel ik Marceleus, dat ik dan ook ophoud met zijn trainingen. Echt verbaasd lijkt hij niet, maar wel teleurgesteld.

Hij grapt, dat hij het verloren heeft van het FitDeck en ik zeg maar niet, dat dat deels ook zo is. Maar ik zou me ook opgelaten voelen Mary Ellens basement te blijven gebruiken en onze basement kan niet, omdat Marceleus zwaar allergisch is voor katten. Nog een personal training sessie in het verschiet dus en dan zal ik het weer zelf moeten doen.

Het is zulk heerlijk weer, als ik terug naar huis fiets, dat ik Cosmo meteen aanlijn. Die gaat maar al te graag mee! Hij lijkt wel weer eens zin te hebben "zijn" buurt te bezoeken. We lopen door een klein stukje natuur in Southside park en genieten allebei.


Cosmo met zijn USA sjaaltje om, net voor ik het afdoe

Na de lunch maak ik me klaar om naar het zwembad te gaan. Katja klaagt over erge hoofdpijn en gaat op haar bed liggen. Ik maak me soms wel wat zorgen over hoeveel de meisjes last van hoofdpijn hebben. Op vakantie hadden beiden er ook problemen mee.

In het zwembad trek ik eerst twintig baantjes in het aangenaam koele water. Dit is werkelijk perfekt weer en we hebben tot nu toe een heerlijke zomer hier. De onaangename vochtigheid met temperaturen tegen de veertig graden is pas een paar dagen aanwezig geweest en dat is vrij ongewoon voor hier.

Vandaag wordt het zo'n 32 graden en de luchtvochtigheid is laag. Ik lees mijn Queen of Babble boek uit en ben blij, dat er nog een is in deze serie. Die Meg Cabot kan echt schrijven, heerlijk ontspannen lezen is het.

Bij de volgende pauze voor de kinderen om kwart voor drie trek ik nog eens twintig baantjes. Nu ik het met verschillende slagen afwissel gaat het een stuk sneller, moet ik zeggen. En ik heb het gevoel mijn spieren op verschillende manieren te gebruiken.

Om drie uur ga ik huiswaarts, want Laura had gezegd, dat ze rond half vier zou komen voor een massage. Maar om half vier belt ze van haar thuis, dat ze nu pas uit van haar kankeronderzoek thuiskwam. Ze is dus onderweg.

Laura's salaris is niet voldoende om ook ziektekostenverzekeringen te betalen en dus valt ze in deze county onder hun gratis voorzieningen. En van wat ze me daarover vertelt ben ik best onder de indruk. Neem nu deze kanker screening. Ze kreeg een complete checkup over haar hele lichaam, inclusief gratis mammogram, door specialisten (dermatoloog, gynecoloog, internist en meer). Het duurde een halve dag en gebeurt eens in de twee jaar.

Eerst begint Laura met Saskia, die alweer heel wat hoofdpijnen heeft gehad de afgelopen paar weken. Ze vindt dan ook een aantal enorme knopen in haar rug en nek. Arme Sas! Ik vind het zo naar voor haar, dat ze nu al deze problemen heeft!

Mijn massage is pijnlijk, maar de afgelopen tijd voel ik me redelijk goed en dat is ook aan de spieren te voelen. Er zijn een aantal keren, waarbij ik me moet verbijten, maar lang niet zo vaak als tijdens slechte weken.

Laura vertelt, dat ook zij merkt, dat mensen op hun geld gaan letten. Ze is een aantal klanten voorlopig althans kwijt. Helaas voor haar moet het voor mij ook een maand duren voor ik weer een massage kan hebben. In de tussentijd hebben we of gasten, of we zijn zelf op reis. Nog een reden, waarom ik zou willen, dat het altijd zomer was, eindelijk heb ik heel veel minder pijn (waarschijnlijk ook, omdat de onweersbuien verdwenen zijn op het moment).

Rick komt enthousiast thuis, want het is weer weekend. Hij wil Japans eten en Katja geeft een bestelling mee, want ze heeft nog steeds migraine. Kai is naar de film met een vriend en Saskia heeft een vriendinnetje te spelen (de kerngroep is op vakantie, dus we zijn nu aan de tweede laag bezig, al is deze Shannon een lief kind, dat ook met de Relay for Life meedeed).

Volgens Rick is er een nieuw Japans restaurant open in het centrum van Vienna (eindelijk, want al in de herfst kregen we er een coupon voor aangeboden!). Maar dat is "close, but no cigar". Dus gaan we weer naar Sakana.

Hier krijg ik ware omhelzingen, omdat ik een goede recensie heb geschreven over hen op Yelp.com. Maar die was alles gemeend en ook vanavond, terwijl het restaurant (gelukkig!) helemaal vol zit, is het allemaal weer perfect. We worden als oude vrienden onthaald en krijgen na al het lekkers een gratis bakje groene thee ijs (erg lekker!).

Op weg terug naar huis zien we vreemde rookwolken uit een, ogenschijnlijk onbewoond, huis komen. We blijven nog even kijken, maar het lijkt erg op brand. Rick belt 911 en moet allerlei vragen beantwoorden. Als hij eindelijk op kan hangen zeggen we allebei tegelijk, dat dat huis in de tussentijd al ontploft zou kunnen zijn! Na ook al een keer op "hold" te zijn geweest bij 911 heb ik daar niet zoveel vertrouwen meer in, helaas!

Helaas heeft Katja een echte migraine met overgeven en al. Het eten, dat we voor haar mee hebben genomen, gaat dus de ijskast in voor morgen. Hopelijk duurt dit niet lang, want we moeten ons voorbereiden op de introductiedagen van Virginia Tech maandag en dinsdag!