De memorials op de Mall

Om een uur of acht ben ik klaar wakker. Het is zo warm 's nachts op het moment, dat zelfs de fan en de airconditioning niet echt veel helpen. Beneden zie ik nog geen van onze gasten, maar als ik even later terug kom is Petra ook op.

Ook Lisa is al gauw van de partij. We drinken thee en koffie en eten ontbijt (Petra en Lisa een Pinacolada Herbalife shake, die Petra hierheen heeft laten sturen, en die alleen in de VS verkrijgbaar is).

Dan gaan Petra en ik naar het Community Center om van daaruit een lange wandeling op het W&OD pad te beginnen. De parkeerplaats staat vol (heel ongewoon), maar gelukkig gaat er net iemand weg. Iedereen zal wel van het mooie weer gebruik willen maken voor het te warm wordt.

We lopen vijf kilometer naar het westen en dan terug, voor een totaal van tien kilometer. Het is druk op het pad, maar ook weer niet zo, dat we niet lekker door kunnen lopen. Onderweg zien we een paar prachtige bluebirds en cardinaaltjes. Helaas ook een dode slang, vogel en kikker, overreden door de racefietsers, die ook gevaarlijk dicht langs ons suizen zo af en toe.

En dan opeens zie ik wat bewegen in het struikgewas. Het is een schattig jong hertje, witte stipjes op de vacht en al, die ons nieuwsgierig staat aan te kijken. Zo lief! Het staat maar een aantal meters van ons af, bijzonder.


Na iets meer dan een uur zijn we weer terug in Vienna. Gelukkig, want nu begint het wel heel erg warm te worden, ondanks het briesje. Dat brengt wel een beetje belangrijke koelte en zorgt er ook voor, dat het niet zo vochtig is, als voorspeld.

We kijken even rond bij de Farmer's Market, die iedere zaterdag bij de locomotief in Vienna plaatsvindt. Daar kopen we een zak super lekker ruikende perziken en een bakje gooseberries. Ik weet zeker, dat ik die in Nederland ook al eens gegeten heb, maar Petra kent ze niet. Terwijl ik dit schrijf komt de Nederlandse naam opeens in me op: kruisbessen.

Thuis vinden we iedereen wakker en aangekleed en trakteren op een perzik. Na een snelle douche gaan we (Rick en ik en de familie Schoon) naar Washington. Saskia is te moe van haar logeerpartij vannacht, Katja moet werken en Kai blijft liever thuis.

We parkeren de auto, na een grondige veiligheidsinspectie, onder het Reagan gebouw en lopen dan richting Washington Monument. We besluiten toch even te kijken of er nog tickets over zijn voor een rondleiding, maar daar zijn we te laat voor (niet verwonderlijk).


Na de nodige foto's bij het Washington Monument lopen we verder naar het World War II Memorial (Tweede Wereldoorlog monument).


Al zijn er veel mensen, het is er niet zo druk als ik op een zaterdag in juli zou verwachten. Misschien houdt de hitte mensen toch binnen, want het is inmiddels zeker 35 graden en in de zon bijna niet uit te houden, ware het niet, dat er zo af en toe een verkoelend briesje waait.


Mooi uitzicht en reflectie van het Lincoln Memorial vanaf een van de fonteinen

Van het altijd weer indrukwekkende World War II Memorial gaan we naar het Witte Huis. Dat bekijken we van de voor- en achterkant en dat is een hele wandeling, want rond het Witte Huis is alles afgezet. Vooral voor Lisa en Robin is dit allemaal bijzonder, want ze hebben het alleen nog maar op tv gezien. Petra en Erik zijn hier al eerder geweest.




Straathockey vlak voor het Witte Huis

Om het op een niet zo nette manier te zeggen zweten we inmiddels allemaal peentjes! Wat kan het warm zijn in de stad! We zijn allemaal klaar voor een koel drankje en lunch. Daarvoor strijken we neer bij Cosi, praktisch naast het Witte Huis.


Een van de vele kleurrijke hotdog en t-shirt standjes, die overal langs de stoep staan hier

We vinden meteen een tafeltje en Petra, Lisa en ik bestellen dezelfde mozzarella met vruchten en sla salade. Die smaakt heerlijk fris en we zijn weer helemaal opgefrist (hoewel er even een minder fris gebeuren was, toen Petra een vrouw haar kunstgebit zag afwassen in de wasbak van het toilet). Ach ja, we horen tientallen talen hier (waaronder heel wat Nederlands) en zijn er ook tientallen verschillende culturen, zullen we maar denken.

In de hitte zetten we onze tocht voort langs de monumenten. Het Vietnam Veteranen Memorial volgt. Een heel aantal mensen doen hier een stuk papier tegen de muur en "copieren" dan met een potlood de naam van een van de gevallenen. Wat ik me nu altijd afvraag is, wat ze daarna met dat papier doen. Voor mij zou een foto voldoende zijn, maar misschien heeft dat papier ook nog symbolische waarde. Wie zal het zeggen. Door alle duidelijk nog levende en tastbare rouw bij dit monument doet het mij altijd het meest.

Voor het Lincoln Memorial zien we een demonstratie tegen Scientology (de "religie" van o.a. John Travolta en Tom Cruise). Mensen zijn raar aangekleed, dragen maskers en het geheel ziet er wat sinister uit. Waarom je een snikhete zaterdagmiddag aan zoiets zou willen besteden is me een raadsel! Ze moeten wel erg sterk een afkeer hebben van die religie (die ik ook bizar vind, maar ieder zijn meug)!


Bovenin het Lincoln Memorial laat Lisa weten, dat ze inmiddels flinke blaren heeft opgelopen. Dat gebeurt inderdaad helaas in deze stad, want je loopt er, zonder het te merken, kilometers!

Rick biedt aan om de van te gaan halen, zodat wij de andere monumenten nog kunnen bezoeken. Teruglopen naar de parkeergarage is ongeveer net zo ver als doorlopen naar het Jefferson Memorial. We spreken dus af hem voor dat laatste memorial te ontmoeten.

Met een strompelende Lisa (die zich erg sterk houdt en niet op blote voeten wil lopen) gaan we verder naar het Koreaanse monument. De uitdrukkingen op de gezichten van de standbeelden van de soldaten hier blijf ik treffend vinden. Je ziet er de enorme angst in, die ze gevoeld moeten hebben.


Langs het Tidal Basin met zijn kersenboompjes, die allang weer uitgebloeid zijn, wandelen we verder naar het Franklin D. Roosevelt Memorial. Heerlijk in de schaduw met allerlei fonteinen is dit een oase in de hete zomer. Het is er ook vrijwel uitgestorven, heel anders, dan de rest van de drukke Mall!

Onze laatste stop, maar niemand wil meer naar boven om dichter bij het standbeeld van Jefferson te komen, is het Jefferson Memorial. Dit gebouw is passend voor onze tweede president. Het doet wel wat denken aan het hoofdgebouw van de door hem gestichte University of Virginia.

Precies op tijd voor Rick staan we klaar en met de airco hard aan rijden we terug naar huis. Rick en ik zijn het erover eens, dat het lang geleden is, dat we het zo warm hadden in de stad!

Thuis doet iedereen meteen zwemkleding aan, behalve Robin, die met Kai X-Box blijft spelen. Bij het zwembad kopen we voor $25 een weekpas voor Petra, Erik en de kinderen en gaan dan lekker in het lauwe water dobberen. Heerlijk, na al dat gezweet downtown!

Saskia heeft vanavond alweer een logeer-verjaarspartijtje en rond vijf uur gaan we dus huiswaarts. Daar gaan Petra, Lisa en ik nog eens verder genieten van water in de hot tub. Die heeft een perfecte temperatuur en we ontspannen helemaal!

Katja, Leah, Matt en Robin spelen intussen binnen een spelletje tafeltennis. Robin heeft daar een paar jaar geleden les in gehad en hij en Leah winnen dus ruim van Katja en Matt. Leuk om te zien, hoe de tieners Robin meteen in hun midden opnemen en hij zich daar ook thuis voelt.

Saskia is dus uit logeren en Katja moet aan het werk, maar Kai gaat mee eten vanavond. Ik heb al om drie uur onze naam op de lijst gezet bij Artie's voor een tafel om zeven uur. Als we aankomen lijkt het beredruk, maar onze tafel staat meteen klaar.

Sam, onze serveerder, is heel attent! Onze drankjes worden constant bijgevuld en hij komt veelvuldig terug om te vragen of we nog iets nodig hebben. Rick maakt hem een compliment, want dat is een ding, waar we bij deze verder heel goede restaurantketen moeite mee hebben. Er is, wat ze noemen, team serveren en dat betekent soms, dat de rechterhand niet weet, wat de linkerhand doet. Zoals Sam het opvangt is super.

Ook het eten is voor iedereen lekker. Mijn tonijn (ik heb het eindelijk weer eens durven bestellen) is ook echt "seared" en komt op een bed van olijf, zongedroogde tomaten en champignons. Ook Petra smult van haar zalm. Lisa en Kai nemen de kipvingers en de mannen diverse vleesgerechten. Allemaal zijn we zeer tevreden!

Op de terugweg stoppen we bij CVS (de "onze" is 24 uur per dag geopend), want de dames Schoon hebben diverse cosmetica nodig. Omdat de muggen op het moment wel weer erg zijn, zoeken Rick en ik naar een alternatief voor Off! (al die deet is niet echt gezond). We vinden een lantaarn met een kaarsje en zetten dat thuis meteen op. Het werkt zo te zien heel goed, we hebben geen mug meer waargenomen!

Na nog wat geklets en gecomputer buiten zien we de Schoontjes moe worden. Rond tien uur gaan ze naar beneden om te gaan slapen. Ik schrijf nog even dit verhaaltje, maar ben ook klaar voor mijn bed. Die hitte maakt moe en zij hebben natuurlijk vandaag ook heel wat indrukken opgedaan (om van de jetlag niet eens te spreken)!